Jean Baudrillard
Jean Baudrillard, 2006
Tam adı	Jean Baudrillard
Doğumu	27 Temmuz 1929(1929-07-27) Reims, Fransa
Ölümü	6 Mart 2007 (77 yaşında) Paris, Fransa
Çağı	20. yüzyıl felsefesi 21. yüzyıl felsefesi
Bölgesi	Batı Felsefesi
Okulu	Marksizm · Post-Marksizm · Postyapısalcı felsefe
İlgi alanları	Medya · Postmodernizm
Önemli fikirleri	Üst gerçeklik · İşaret değeri
Etkilendikleri Marx · Nietzsche · Freud · Wiener · Mauss · Lévi-Strauss · Lefebvre · Barthes · Bataille · Debord · Dick · Borges · McLuhan · Castoriadis
Etkiledikleri Braschi · Pelevin · Vizenor · Žižek · The Wachowskis · Benoist · Zerzan

Jean Baudrillard (27 Temmuz 1929, Reims - 6 Mart 2007, Paris), Fransız düşünür ve sosyolog. Medya teorisi, postyapısalcı felsefe ve postmodernizm üzerine olan çalışmalarıyla ünlenmiştir.

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Fransa'da bir devlet memurunun çocuğu olarak doğmuştur. Sorbonne Üniversitesi'nde Almanca okumuş, ailesinde üniversiteye gitmiş olan ilk kişi olmuştur. Mezun olduktan sonra bir süre eğitim kurumlarında Almanca öğretmiştir. 1950-1960'lardaki bu dönemde, Cezayir sorunu yaşamını ve düşüncesini fazlasıyla etkilemiştir. Almanca öğrettiği bu dönemde sosyoloji üzerine doktora tezine de devam etmiştir. 1966'da başlığı "Thèse de troisième cycle: Le Système des objets" olan doktora tezini bitirmiştir. 1966 yılının Eylül ayında Université Paris-Nanterre'de asistan olmuştur. 1968'deki öğrenci eylemlerinin etkisinde kalmıştır, Yapısal Marksizm ve medya teorileri ile ilgilenmiştir. 1972'de aynı üniversitede, profesör olarak, sosyoloji öğretmeye başlamıştır. 1987'dan 1990'a kadar Paris Dauphine Üniversitesi'de görev almıştır.

Yeni Dünya Düzeninde devrimler sona ermiştir. Bundan böyle içsel sarsıntılardan söz etmek gerekecektir. Kusursuz bir şekilde çalışan bir mekanizma gibi, kusursuz bir sistemde de bunalımlardan söz edilemez. Olsa olsa işlevsel bozukluklar, boşluklar, eksiklikler, damar genişlemelerinden söz edilebilir.

— Olay’a İlişkin ve Sanal” (l’Evénementiel et le Virtuel), İstanbul 2004

Özel Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Baudrillard barok müzikten hoşlanırdı; en sevdiği besteci Claudio Monteverdi'ydi. Ayrıca The Velvet Underground & Nico gibi rock müziği de tercih ediyordu.

Baudrillard yazılarını "eski daktilosunu kullanarak yazardı, asla bilgisayar başında değil. " Bilgisayarın "sadece daha kullanışsız ve daha karmaşık bir daktilo türü" olduğunu, oysa daktilo ile " fiziksel bir ilişkisi" olduğunu belirtmiştir.

Baudrillard iki kez evlendi. İlk eşi Lucile Baudrillard ile Gilles ve Anne adında iki çocukları oldu.

Baudrillard, 1970 yılında ilk evliliğini yaptığı sırada, profesör olarak çalıştığı Nanterre'e gelen 25 yaşındaki Marine Dupuis ile tanıştı. Marine daha sonra medya sanat yönetmeni oldu. 1994 yılında 65 yaşındayken evlendiler.

2005'te kanser teşhisi konan Baudrillard, Paris, Rue Sainte-Beuve'deki evinde iki yıl boyunca hastalıkla mücadele etti ve 77 yaşında öldü. Marine Baudrillard, Jean Baudrillard'ın arkadaşlarından oluşan bir dernek olan Cool Memories'in medya organizatörlüğünü yapmaktadır.

Çalışmaları[değiştir | kaynağı değiştir]

Bugünün siyasi ve ideolojik akımlarını reddetmesi ününün artmasına neden olmuştur. Bugüne kadar birçok önemli çalışmaya imza atmıştır. Simülasyon kuramını oluşturmuş, kitle zihni üzerine çarpıcı satırlar yazmıştır. Tüketim üzerine düşünceleri ve yapıtları ise onun ününe ün katmıştır. Medya ve kitle iletişim araçlarına dair eleştirileri de diğer düşünceleri kadar çarpıcıdır. Birinci Körfez Savaşı üzerine yaptığı açıklamalarla, Körfez Savaşı'nın oluşumunu ve etkilerini entelektüel bir açıdan farklı bir şekilde yorumlamıştır.

Simülasyon evreninin ortaya çıkışı II. Dünya Savaşının sonuçlarıyla bağlantılıdır. Baudrillard'a göre II. Dünya Savaşı sonrası sağ, solun işlevlerini yerine getirmeye başlamış; yani, sosyal devlet ilkesi ortaya çıkmıştır. Ayrıca iletişim ve hizmetler sektörlerinin belirleyiciliği artmıştır. Bu veriler batıda bir çeşit durağanlığa sebep olmuş ve batı kendi ekseni etrafında dönmeye başlamıştır. Bu kendi etrafında dönüş süreci kavramların içlerinin boşaltılması sonucunu doğurmuştur. Artık her kavram televizyonlardan akmakta, insanlar teknolojinin onlara sağladığı bu rahatlık sayesinde herhangi bir şeyi derinlemesine düşünememektedir ve iletişimi sağlamak adına yaratılan cansız kitle iletişim araçları kendilerine yüklenen işlevden, yani aracı olma konumundan çıkıp bağımsız bir kendilik haline gelmiştir. Birey ise bu durumu çaresizlik içinde izlemektedir; her şeyin farkındadır, fakat rahatlığından da taviz vermek istememektedir. Baudrillard'ın örneğine bakacak olursak: Birey televizyonda Sudan iç savaşını, herhangi bir tuvalet kağıdı reklamıyla aynı duyarsızlıkla izlemektedir. Televizyonu kapattıktan sonra Sudan'daki iç savaş devam etse bile onun için bitmiştir. İşte bireyin yaşadığı bu evren simülasyon evrenidir. Her şey görüntülerden ibarettir ve cansızdır.Jean Baudrillard için bu çağ anlamsızlık çağıdır. Anlam ortadan kalkmıştır iyi ve kötü birbirine karışmıştır.

Simülakrlar ve Simülasyon[değiştir | kaynağı değiştir]

Baudrillard 1980'ler boyunca çalışmalarını geliştirirken, ekonomi teorisinden aracılık ve kitle iletişimine geçti. Saussure'cü göstergebilim ve sembolik mübadele mantığına (antropolog Marcel Mauss'un etkisiyle) olan ilgisini korumakla birlikte, Baudrillard dikkatini Marshall McLuhan'ın çalışmalarına yöneltti ve toplumsal ilişkilerin doğasının bir toplumun kullandığı iletişim biçimleri tarafından nasıl belirlendiğine dair fikirler geliştirdi. Baudrillard bunu yaparken hem Saussure'ün hem de Roland Barthes'ın biçimsel semiyolojisinin ötesine geçerek yapısal semiyolojinin tarihsel olarak anlaşılmış bir versiyonunun çıkarımlarını dikkate almıştır. Kornelije Kvas'a göre, "Baudrillard dilsel örgütlenmenin farklı biçimlerinin eşdeğerliğine ilişkin yapısalcı ilkeyi, doğru-yanlış, gerçek-gerçek dışı, merkez-çevre gibi karşıtlıkları içeren ikili ilkeyi reddeder. Gerçekliğin (mimetik) kopyalanması olasılığını reddeder; dil aracılığıyla dolayımlanan gerçeklik bir göstergeler oyununa dönüşür. Onun teorik sisteminde gerçek ile kurgusal, kopya ile orijinal arasındaki tüm ayrımlar ortadan kalkar."

Baudrillard'a göre simülasyon, simülakrın mevcut aşamasıdır: her şey göndergeleri olmayan referanslardan, bir hipergerçeklikten oluşur. Baudrillard bunun tarihsel bir ilerlemenin parçası olduğunu savunur. Rönesans'ta baskın simülakr, insanların ya da nesnelerin var olmayan gerçek bir göndergeyi (örneğin, kraliyet, soyluluk, kutsallık, vb.) temsil ediyor gibi göründüğü sahte biçimindeydi. Sanayi Devrimi ile birlikte baskın simülakr, sonsuz bir üretim hattında çoğaltılabilen ürün haline geldi. Günümüzde egemen simülakr, doğası gereği zaten sonsuz yeniden üretilebilirliği temsil eden ve kendisi de zaten yeniden üretilen modeldir.

Gücün Izdırabı[değiştir | kaynağı değiştir]

Baudrillard 2005 yılı boyunca benzer fikirleri işleyen üç kısa yazı yazmış ve kısa bir dergi röportajı vermiştir. 2007'deki ölümünün ardından bu dört yazı bir araya getirilmiş ve ölümünden sonra iktidarın kendisine karşı bir polemik olan The Agony of Power adıyla yayımlanmıştır. İlk yazı olan "From Domination to Hegemony" (Tahakkümden Hegemonyaya) iki konuyu, iktidar biçimlerini karşılaştırmaktadır; tahakküm tarihsel, geleneksel iktidar ilişkilerini temsil ederken, hegemonya devletler ve işletmeler tarafından gerçekleştirilen modern, daha sofistike iktidar ilişkilerini temsil etmektedir. Baudrillard, çağdaş işletmelerin iş modellerini açıkça ifade ettikleri "sinizmi" kınamıştır. Örneğin, Fransız televizyon kanalı TF1 yöneticisi Patrick Le Lay'in işinin "Coca-Cola'nın ürünlerini satmasına yardımcı olmak" olduğunu söylediğini aktarmıştır. Baudrillard, bu tür bir dürüstlüğün Sol'un hükûmetleri ve şirketleri eleştirme geleneksel rolünü önceden engellediğinden ve dolayısıyla elinden aldığından yakınmıştır: "Aslında Le Lay elimizde kalan tek gücü de elimizden alıyor. Bizim ihbarımızı çalıyor.": Sonuç olarak Baudrillard, "iktidarın kendisinin ortadan kaldırılması gerektiğini ve bunun yalnızca hükmedilmeyi reddetmekle değil aynı zamanda, aynı şiddetle, hükmetmeyi reddetmekle de olacağını" belirtmiştir: 

İkinci yazılar 11 Eylül terör saldırılarına ilişkin daha ileri analizler içeriyor ve hem Amerikan hem de Müslüman toplumları, özellikle de Amerikan devleti ile hava korsanlarını tanımlamak için Kızılderili potlatch metaforunu kullanıyordu. Yazıların bağlamında, "potlatch" ritüelin hediye verme yönüne değil, daha ziyade zenginliği yok etme yönüne atıfta bulunuyordu: "Teröristlerin Batı'ya karşı potlatch'ı kendi ölümleridir. Bizim potlatch'ımız ise haysiyetsizlik, utanmazlık, müstehcenlik, alçalma ve iğrençliktir." Batı'ya yönelik bu eleştiri, Baudrillard'ın simülakrına, yukarıdaki iş dünyası sinizmine ve Müslüman ve Batı toplumları arasındaki karşıtlığa dair notlar taşıyordu:

Biz [Batı] bu kayıtsızlığı ve iğrençliği başkalarına bir meydan okuma gibi fırlatıyoruz: karşılığında kendilerini kirletmeleri, değerlerini inkâr etmeleri, çırılçıplak soyunmaları, itiraf etmeleri, itiraf etmeleri - kendimizinkine eşit bir nihilizme yanıt vermeleri için meydan okuma.

Üst Gerçeklik[değiştir | kaynağı değiştir]

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]

• Le Système des objets; (Gallimard, 1968)
• La Sociètè de consommation; (Denoel, 1970; Tüketim Toplumu, Ayrıntı Yayınları 1997)
• Pour une critique de l'èconomie politique du signe; (Gallimard, 1976)
• L'Èchange symbolique et la mort; (Gallimard, 1976 - Simgesel Değiş Tokuş ve Ölüm, Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi, 2002)
• Oublier Foucault; (Galilee, 1977 - Foucault'u Unutmak, Dokuz Eylül Yayınları, 1998)
• L'Effet Beaubourg; (Galilee, 1977)
• À l'ombre des majorites silencieuses; (Denoël, 1978 - Sessiz Yığınların Gölgesinde Toplumsalın Sonu, Doğu Batı Yayınları, 2003)
• Le PC ou les paradis artificiels du politique; (Cahiers d'Utopie, 1978)
• De la seduction; (Galilee, 1979 - Baştan Çıkarma Üzerine, Ayrıntı Yayınları, 2001)
• Simulacred et Simulation; (Galilee, 1981 - Simülakrlar ve Simülasyon, Doğu Batı Yayınları, 2003)
• Les Stratègies fatales; (Grasset, 1983 - Çaresiz Stratejiler, Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi, 2002)
• La Gauche divine; (Grasset, 1984)
• Le Miroir de la production; (Galilee, 1985 - Üretimin Aynası, Dokuz Eylül Yayınları, 1998)
• Amèrique; (Grasset, 1986 - Amerika, Ayrıntı Yayınları, 1996)
• L'Autre par lui-même, Habilitation; (Galilee, 1987)
• Cool Memories I; (Galilee, 1987)
• Cool Memories II; (Galilee, 1990 - Siyah 'An'lar 1-2, Ayrıntı Yayınları 1999)
• La Transparence du mal; (Galilee, 1990 - Kötülüğün Şeffaflığı, Ayrıntı Yayınları, 2004)
• La Guerre du Golfe n'a pas eu lieu; (Galilee, 1991)
• L'Illusion de la fin; (Galilee, 1992)
• Le Crime parfait; (Galilee, 1994 - Kusursuz Cinayet, Ayrıntı Yayınları, 1998)
• Figures de l'altèrite avec Marc Guillaume; (Descartes et Cie, 1994)
• Fragments, Cool Memories III; (Galilee, 1995 - Cool Anılar 3-4, Ayrıntı Yayınları, 2002)
• Ècran total; (Galilee, 1997 - Tam Ekran, YKY, 2001)
• Le Paroxyste indifferent, entretiens avec Philippe Petit; (Grasset, 1997)
• L'Echange impossible; (Galilee, 1999)
• Les mots de passe; (Pauvert, 2000 - Anahtar Sözcükler, Paragraf Yayınevi, 2005)
• Bir Parçadan Diğerine (İnkılap Kitabevi, 2005)

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Vikipedi'nin kardeş projelerinden hakkında daha fazla bilgi edinin
	Vikisöz'de alıntılar
	Vikikaynak'ta belgeler

• Jean Baudrillard (İngilizce)