Max Stirner
Friedrich Engels'in kaleminden Max Stirner
Tam adı	Johann Kaspar Schmidt
Doğumu	25 Ekim 1806(1806-10-25) Bayreuth, Bavyera
Ölümü	26 Haziran 1856 (49 yaşında) Berlin, Prusya
Çağı	19. yüzyıl felsefesi
Bölgesi	Batı felsefesi
Okulu	Genç Hegelciler, Egoist anarşizm
İlgi alanları	Mülkiyet hakkı, politika, etik, değer, ontoloji
Önemli fikirleri	Egoist anarşizm
Etkilendikleri Hegel,[1] Goethe, Ludwig Feuerbach, Bruno Bauer, Adam Smith, Jean-Baptiste Say
Etkiledikleri Frank Brand, Steven T. Byington, Friedrich Engels, Jean-Paul Sartre, Karl Marx, Saul Newman, Friedrich Nietzsche, Benjamin R. Tucker, John Henry Mackay, Ernst Jünger, Thomas Mann, Rudolf Steiner, Emile Armand, Albert Camus, Hakim Bey, Julius Evola, Carl Schmitt, Renzo Novatore, Adolf Brand, Biófilo Panclasta, Emma Goldman, Bob Black, Miguel Gimenez Igualada, Wolfi Landstreicher, Herbert Read

Max Stirner, ya da gerçek adıyla Johann Kaspar Schmidt, (Bayreuth_, 25 Ekim 1806 – 26 Haziran 1856), Alman filozoftur. Özellikle Hegel'in toplumsal yabancılaşma ve öz bilinç kavramlarıyla ilgilenmiştir. Stirner, genellikle nihilizmin, varoluşçuluğun, psikanalitik teorinin, postmodernizmin ve bireyci anarşizmin öncülerinden biri olarak kabul edilir. Birçok bireyci filozofu düşünceleriyle etkilemiştir.

Yaşamı[değiştir | kaynağı değiştir]

25 Ekim 1806’da Bayreuth‘da Johann Kaspar Schmidt asıyla doğan Stirner, Albert Christian Heinrich Schmidt (1769–1807) ve Sophia Elenora Reinlein'ın (1778–1839) tek çocuğuydu. Ortaokul ve lisedeyken öğretmeni Hegelci Georg Andreas Gabler’in çalışkan öğrencisi olur. Liseyi bitirdikten sonra Berlin’e gider ve Hegel’in yanında okur (1826-1828). 1828’de Berlin’den ayrılıp Erlangen’e gider ve burada en az bir dönem felsefe okuduktan sonra dört yıl kadar Almanya’yı dolaşmak üzere öğrenimine ara verir. 1832’de tekrar Berlin’e döner ve iki yıl geçmeden Schulgesetze (Okul Yasaları) adlı çalışmasıyla öğrenimini bitirir. 1839-1844 yılları arasında özel bir kız okulunda öğretmen olarak çalışır. Öğretmenlik çalışması hem okul idaresini hem de öğrencileri pek memnun eder. 1843’te Marie Daehnhardt ile evlenir. Stirner, 26 Haziran 1856’da Berlin’de ölür.^[2]

Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir]

1842-1844 yıllarında Stirner çeşitli günlük gazetelerde çok sayıda ilginç (edebiyat, sanat, din, eğitim vb. içerikli) makaleler yazar. Özgürler Kulübü’nün aktif elamanı olarak Prusya yönetimini şiddetle eleştirir ve aynı zamanda bu yönetimin yıkılmasını amaçlayan otonom birlikteliklerin kurulmasından yana yazılar da yayımlar. Marx’ın çıkardığı Rheinische Zeitung’da Das unwahre Prinzip unserer Erziehung oder Humanismus und Realismus adlı eğitim ve hümanizm eleştirisini yayımlar (1842).^[3] Sonbahar 1844’te Biricik ve Mülkiyeti (Der Einzige und sein Eigentum) adlı eseri yayımlanır. Feuerbach, B. Bauer, Hess tarafından gelen eleştirilere Stirner, 1845’te Rezensenten Stirners adlı yazısıyla karşılık verir.

Felsefesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Başlıca felsefi eseri "Biricik ve Mülkiyeti" olan Stirner, nihilizm, varoluşçuluk ve post-modernizmin yanı sıra bireyci anarşizm, post-anarşizm ve post-sol anarşinin gelişiminde önemli bir etken olarak kabul edilir. Ayrıca illegalistleri, feministleri, nihilistleri ve bohemleri olduğu kadar faşistleri, sağ-liberterleri ve anarko-kapitalistleri de etkilemiştir.

Stirner, kapitalizme, hümanizme, liberalizme, mülkiyet haklarına ve milliyetçiliğe karşı çıktığı nedenlerle komünizme de karşı çıkmıştır. Bunları birey üzerinde otorite biçimleri ve kendisiyle uzlaşamadığı ideolojilerin savunucuları olarak görmüş olsa da, birçok anarko-komünisti ve post-sol anarşisti de etkilemiştir. "An Anarchist FAQ" kitabının yazarlarına göre, "İskoçya'nın Glasgow kentindeki anarşist hareket içindeki pek çok kişinin Stirner'in 'Egoistler Birliği'ni 1940'lar ve sonrasında anarko-sendikalist örgütlenmelerinin temeli olarak aldıklarını" belirtmektedir.

Ünlü anarşist tarihçi Max Nettlau da "Stirner'i okurken, onun sosyalist bir anlam dışında yorumlanamayacağını savunuyorum" demiştir. Stirner anti-kapitalist ve emek yanlısıydı. "Özel mülkiyetten kaynaklanan işbölümüne, işçinin egosu ve bireyselliği üzerindeki öldürücü etkileri nedeniyle" serzenişte bulunmuş, serbest rekabetin serbest olmadığını, çünkü rekabet için gerekli şeylerden yoksun olduğumu" ifade etmiştir.

Müştereklik rejimi altında emekçiler her zaman kapitalistlerin sahiplerinin eline düşerler. Emekçi, emeğini müşteri için sahip olduğu değer ölçüsünde değerlendiremez. Devlet, emeğin sömürüsü üzerine kuruludur. Eğer emek özgürleşirse, devlet kaybolur. Stirner'e göre, "Emek egoist bir karaktere sahiptir; emekçi egoisttir."

Egoizm[değiştir | kaynağı değiştir]

Stirner'in egoizmi, hiçbir benlik anlayışının deneyimin bütünlüğünü yeterince açıklayamayacağını ve bu nedenle bireylerin tamamen anlaşılmasının mümkün olmadığını öne sürer. Stirner genellikle hem psikolojik egoizmin hem de rasyonel egoizmin özelliklerini içerdiği şeklinde anlaşılmıştır. Ayn Rand'ın tanımladığı kişisel çıkarın aksine, Stirner bireysel kişisel çıkar, bencillik veya kişinin nasıl davranması gerektiğine dair talimatlar sunmamıştır. Bireyleri kendi kararlarını vermeye ve kendi egoistik isteklerini gerçekleştirmeye çağırmıştır.

Stirner'a göre her birey, kendi egoizmi ve arzuları tarafından yönlendirilir ve bu durumu kabul edenler (istekli egoistler), kendi bireysel arzularını özgürce yaşama hakkına sahiptir. Diğer yandan kabul etmeyenler (isteksiz egoistler), gizlice mutluluk ve güvenlik için kendi arzularını gerçekleştirirken yanlışlıkla başka bir amacı yerine getirdiklerine inanırlar.

İstekli egoistlere göre, hukuk, haklar, ahlak ve din gibi kutsal ancak yapay kabul edilen gerçeklere itaat etmek zorunda değillerdir ve özgürce hareket edebilirler. Güç, Stirner'in egoizmindeki bir yöntemdir ve felsefi mülkiyet kazanmanın tek meşru yolu olarak görülür. Stirner, sadece maddi kazançla sınırlı olan bir yönlü açgözlülüğün, tam anlamıyla bireysel ego tarafından ele geçirilmesine yol açabilecek tek yol olmadığına inanır.

Stirner, mülkiyet üzerindeki doğal haklara inanmaz ve her türlü otoriteye, mülkiyete saygısızlık da dahil olmak üzere, karşı çıkmayı teşvik eder.

Anarşizm[değiştir | kaynağı değiştir]

Stirner, devlet kavramı, bir hak olarak mülkiyet, genel olarak doğal haklar ve toplum kavramının kendisi de dahil olmak üzere en yaygın kabul gören sosyal kurumların sadece birer yanılsama, "hortlak" ya da zihindeki hayaletler olduğunu öne sürmüştür. Egoizmi ve bireylerin sadece kendi çıkarları söz konusu olduğunda egoist birlikler halinde birleşecekleri bir tür ahlaksızlığı savunmuştur. Ona göre, mülkiyet basitçe kudret yoluyla ortaya çıkar ve şöyle der: "Kim bir şeyi nasıl alacağını ve savunacağını bilirse, [mülkiyet] ona aittir. [...] Benim gücüm neye yetiyorsa, o benimdir. Kendimi mal sahibi olarak ortaya koyduğum sürece, o şeyin sahibi benim." "Mülkünüzden utangaç bir şekilde geri adım atmıyorum, ancak ona her zaman hiçbir şeye saygı duymadığım mülküm olarak bakıyorum. Lütfen benim mülküm dediğiniz şey için de aynısını yapın!" Stirner dünyayı ve içindeki her şeyi, diğer insanlar da dahil olmak üzere, ahlaki bir kısıtlama olmaksızın kişinin almasına veya kullanmasına açık olarak görür ve nesneler ve insanlar açısından hakların hiçbir şekilde var olmadığını düşmüştür. Kişinin kendi çıkarını desteklemediği sürece başkalarının çıkarlarını dikkate almasında hiçbir rasyonalite görmez ve bunun eylem için tek meşru neden olduğuna inanır. Toplumun gerçek bir varlık olduğunu reddederek toplumu bir "hortlak" olarak adlandırır ve "bireyler onun gerçekliğidir" der.

Anarşist olarak etiketlenmesine rağmen, Stirner tam olarak anarşist değildi. Stirner ve egoizmin anarşizmden ayrılması ilk kez 1914 yılında Dora Marsden tarafından Benjamin Tucker ile The New Freewoman ve The Egoist dergilerindeki tartışmasında yapılmıştır. Egoist anarşizm fikri, başta Malfew Seklew ve Sidney E. Parker olmak üzere çeşitli diğer egoistler tarafından da açıklanmıştır.

Komünizm[değiştir | kaynağı değiştir]

Stirner, komünizmin Hıristiyanlıkla aynı idealizmle lekelendiğini ve ahlak ve adalet gibi batıl fikirlerle aşılandığını öne sürdü. Stirner'in sosyalizm ve komünizme yönelik temel eleştirisi, bireyi görmezden gelmeleriydi; mülkiyeti soyut topluma devretmeyi amaçlıyorlardı, bu da var olan hiçbir insanın gerçekte hiçbir şeye sahip olmadığı anlamına geliyordu.

Anarşist SSS şöyle yazıyor: "Bazıları egoizm ve komünizmi bir araya getirme girişimimize itiraz edebilir, ancak Stirner'in 'komünizmi' reddettiğini belirtmek gerekir. Stirner özgürlükçü komünizmi benimsememiştir, çünkü Stirner yazarken böyle bir komünizm mevcut değildi ve bu nedenle eleştirisini devlet komünizminin çeşitli biçimlerine yöneltmiştir. Dahası, bu durum anarko-komünistlerin ve diğerlerinin Stirner'in çalışmalarını faydalı bulmayacağı anlamına gelmez. Ve Stirner bunu onaylardı, çünkü onun fikirlerine bir bireyin kendi çıkarına olduğunu düşündüğü şeyleri sınırlamaktan daha yabancı bir şey olamaz." Stirner'in ana argümanlarını özetlerken, yazarlar "John P. Clark'ın Max Stirner's Egoism'de Stirner'in çalışmalarının sempatik ve faydalı bir sosyal anarşist eleştirisini sunduğunu söyleyerek, sosyal anarşistlerin neden onun fikirleriyle ilgilendiğini ve ilgilenmesi gerektiğini belirtmektedirler."

Daniel Guérin şöyle yazmıştır: "Stirner komünizmin birçok önermesini kabul etmiştir, ancak şu nitelemeyle: komünist inanç mesleği, toplumumuzun kurbanlarının tamamen özgürleşmesine yönelik bir ilk adımdır, ancak onlar ancak komünizmin ötesine geçerek tamamen 'mülksüzleşecek' ve bireyselliklerini gerçekten geliştirebileceklerdir. " Yazar Renzo Connors'a göre, "kızıl peygamberler Stirner'i yeniden markalaştırmaya ve Marx'a benzer bir sisteme dönüştürmeye çalışmıştır." Connors, "Max Stirner'in anarko-komünizmle ilgisinin komünizm kısmını atmak olduğu" sonucuna varmaktadır.

Devrim[değiştir | kaynağı değiştir]

Stirner geleneksel devrim anlayışını eleştirerek, yerleşik idealleri yıkmayı amaçlayan toplumsal hareketlerin kısmen idealist olduğunu, çünkü bu hareketlerin dolaylı olarak yeni bir idealin kurulmasını hedeflediğini savunmuştur. "Devrim ve ayaklanma eşanlamlı olarak görülmemelidir. İlki, koşulların, yerleşik durumun ya da statünün, Devletin ya da toplumun altüst edilmesinden ibarettir ve bu nedenle siyasi ya da toplumsal bir eylemdir; ikincisinin kaçınılmaz sonucu koşulların dönüşümüdür, ancak bundan değil, insanların kendilerinden hoşnutsuzluğundan kaynaklanır, silahlı bir ayaklanma değil, bireylerin bir ayaklanmasıdır, kendisinden kaynaklanan düzenlemelere bakmaksızın bir ayağa kalkıştır. Devrim yeni düzenlemeleri hedeflemiştir; ayaklanma bizi artık kendimizi düzenlemeye değil, kendimizi düzenlemeye yönlendirir ve 'kurumlara' parlak umutlar bağlamaz. Bu yerleşik olana karşı bir mücadele değildir, çünkü eğer o başarılı olursa, yerleşik olan kendi kendini çökertir; bu sadece benim yerleşik olandan dışarıya doğru çalışmamdır. Yerleşik olanı terk edersem, o ölür ve çürümeye başlar."

Egoistlerin Birliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Stirner'in egoistlerin birliği fikri ilk olarak Biricik ve Mülkiyetin'de açıklanmıştır. Birlik, Stirner'in devlete karşıt olarak önerdiği sistematik olmayan bir birlik olarak anlaşılmaktadır. Bireylerin katılmak zorunda olduğu bir "topluluktan" farklı olarak, Stirner'in önerdiği Birlik gönüllü ve araçsal olacak, Birlik içindeki diğerleri her bir kurucu birey için yararlı olmaya devam ettiği sürece bireyler özgürce birleşecektir. Egoistler arasındaki Birlik ilişkisi, tüm tarafların bir irade eylemiyle destek vermesiyle sürekli olarak yenilenir. Svein Olav Nyberg gibi bazıları, Birliğin tüm tarafların bilinçli bir egoizmle katılmasını gerektirdiğini savunurken, Sydney E. Parker gibi diğerleri birliği bir "tutum değişikliği" olarak görür ve bir kurum olarak önceki anlayışını reddeder.

Yankılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Özel yaşamlarında Max Stirner’den hayranlıkla söz eden ünlü filozoflar, eserlerinde onu ya hiç anmaz ya da bir iki yan cümleyle göz ardı ederler.^[4] Ancak bu “yan cümleler” içerikleri açısından merkezi bir önem taşımakla dikkat çeker. Stirner’in tuhaf alımlama tarihine bir kez daha işaret etmek amacıyla birkaç örnek sunmak yararlı olacaktır.

Karl Marx, Stirner’in eserinden etkilenmesi sonucu garip bir duruma düşer. Feuerbach’tan ayrılır ve Stirner’e yanaşmaz ama sözcüğü sözcüğüne yanıtladığı BvM’ne bir Anti-Stirner’le (“Alman İdeolojisi”) karşılık verir. (K. Marx/F.Engels - Werke, Band 3,Dietz Verlag, Berlin 1983). Neticede Marx, Stirner eleştirisinde, Stirner’i yok etmek için, Sloterdijk’ın deyimiyle, kendi “ölümünü göze almaktadır”. Marx’ın Anti-Stirner’i, Stirner’in etkisinde bocalayan Marx’ın felsefi krizinin en berrak kanıtıdır. Benzeri bir krizi daha sonra Nietzsche yaşayacaktır.^[4]

Friedrich Engels, Marx’a Stirner'in eseri Biricik ve Kendiliği hakkındaki ilk izlenimlerini mektubunda iletirken, Stirner’i över. (Engels an Marx in Paris, 19. November 1844. (MEW 27, 11). Bk. Max-Stirner-Archiv, Leipzig).

Ancak Marx’tan aldığı yanıttan hemen sonra görüşünü düzeltir ve artık Stirner’in etkisinde olmadığını belirterek Marx’la aynı görüşte olduğunu söyler. (Engels an Marx in Paris. Barmen, 20. Januar 1845. (MEW 27, 14). Bk. Max-Stirner-Archiv, Leipzig).

Arnold Ruge birkaç mektubunda Stirner’den övgüyle söz eder.

Edmund Husserl Stirner’i hiçbir eserinde anmaz ama ücra bir köşede Biricik ve Kendiliği için “şeytani bir güç” der. (B.A. Laska: Ein dauerhafter Dissident, s. 77, LSR-Verlag 1996). Martin Heidegger Stirner’i asla okumadığını söyler. (B.A. Laska: Ein dauerhafter Dissident, s. 77, LSR-Verlag 1996).

Theodor W. Adorno bir sohbet esnasında “Stirner baklayı ağzından çıkaran tek filozoftur,” der. (Helms, Hans G.: Die Ideologie der anonymen Gesellschaft, s.200 DuMont Verlag 1966). Ayrıca genç bir yazarı (H.G. Helms) yeni bir Anti-Stirner yazmaya teşvik eden Adorno, kendi eserlerinde Stirner’i anmaz.

Carl Schmitt hapishanede günlüğüne şu cümleyi kaydeder: “Şu durumda beni hücremde ziyaret eden biricik kişi Max’tır.”(B.A. Laska: Ein dauerhafter Dissident, s. 76, LSR-Verlag 1996). Stirner’in anarşist, nihilist, solipsist, bireyci, bencil, her şey benimci gibi sıfatlarla anıldığı neredeyse Stirner’in adını duyan herkesin bilgisi kapsamındadır.

Ne var ki: Her camianın bir günah keçisi olması gerektiği gibi, Stirner de felsefenin günah keçisidir. Dolayısıyla ona gelişigüzel bir şekilde anarşist, nihilist, şeytan vb. demek meşrudur.^[5]

Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Türkçe

• Meselemi Hiç'e Bıraktım9 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Benim Yetkim
• Stirner'den Alıntılar

Almanca

• Max Stirner: Der Einzige und sein Eigentum25 Aralık 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Geschichte der Reaction, 2 cilt, Berlin 1852
• Max Stirner: Parerga, Kritiken, Repliken30 Nisan 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Yayımlayan: Bernd A. Laska. Nürnberg: LSR-Verlag, 1986 (Toplam 11 makale)
• Max Stirners Kleinere Schriften und seine Entgegnungen auf die Kritik seines Werkes: 'Der Einzige und sein Eigentum', Yayımlayan: John Henry Mackay, 1898; gözden geçirilmiş 2. baskı Berlin 1914

Max Stirner üzerine çeşitli metin ve kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir]

• Bernd A. Laska: Bireyci Anarşistler ve Max Stirner26 Nisan 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Max Stirner Projesi30 Nisan 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Ben ve Hiç15 Mayıs 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Hiç'i Düşünürken15 Mayıs 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Max Stirner ve "Biricik"
• Max Stirner Projesi / H. İbrahim Türkdoğan / Nietzsche, Stirner'in Plagiyatörü mü?15 Mayıs 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Vikipedi'nin kardeş projelerinden Max Stirner hakkında daha fazla bilgi edinin
	Commons'ta dosyalar
	Vikisöz'de alıntılar

Dipnotlar[değiştir | kaynağı değiştir]