Demokratik sosyalizm

Demokratik sosyalizm, sosyalist piyasa ekonomisi içinde ekonomik demokrasi, işyeri demokrasisi ve işçilerin öz yönetimine^[1] veya alternatif bir merkeziyetçi planlı sosyalist ekonomi^[2] biçimine özel bir vurgu yaparak, siyasi demokrasiyi ve bir tür sosyal sermayeli ekonomiyi^[3] destekleyen solcu^[4] bir siyaset felsefesidir. Demokratik sosyalistler, kapitalizmin doğası gereği özgürlük, eşitlik ve dayanışma değerleriyle bağdaşmadığını ve bu ideallerin ancak sosyalist bir toplumun gerçekleştirilmesiyle elde edilebileceğini savunuyorlar.^[5] Çoğu demokratik sosyalist, sosyalizme^[6] kademeli bir geçiş arayışında olsa da, demokratik sosyalizm, sosyalizmi kurmanın aracı olarak devrimci veya reformist siyaseti destekleyebilir.^[7] Demokratik sosyalizm, 20. yüzyılda Sovyetler Birliği'nde ve diğer ülkelerde tek parti devletine doğru gerilemeye karşı çıkan sosyalistler tarafından popülerleştirildi.^[8]

Demokratik sosyalizm, çoğu sosyalistin sosyalizm kavramıyla anladığı şeydir;^[9] çok geniş (tek partili Marksist-Leninist devleti reddeden sosyalistler)^[10] veya daha sınırlı bir kavram (savaş sonrası sosyal demokrasi)^[11] olabilir. Geniş bir hareket olarak liberteryen sosyalizm,^[12] piyasa sosyalizmi,^[13] reformist sosyalizm^[5] ve devrimci sosyalizm^[14] biçimlerinin yanı sıra etik sosyalizm,^[15] liberal sosyalizm,^[16] sosyal demokrasi^[17] ve hepsi demokrasiye bağlılığı paylaşan^[10] bazı devlet sosyalizmi^[18] ve ütopik sosyalizm^[19] biçimlerini içerir.

Demokratik sosyalizm, muhaliflerin genellikle pratikte otoriter ve antidemokratik olarak algıladıkları Marksizm-Leninizm ile tezat oluşturuyor.^[20] Demokratik sosyalistler, 20. yüzyılda Sovyetler Birliği ve diğer Marksist–Leninist devletlerde oluşan idari komuta sistemini yönetim biçimi olarak reddederek Stalinist siyasal sisteme ve Sovyet tipi ekonomik planlama sistemine karşı çıkıyorlar.^[21] Demokratik sosyalizm, demokratik sosyalistlerin ekonominin kapitalizmden sosyalizme sistemik dönüşümüne kararlı olmaları temelinde Üçüncü Yol sosyal demokrasisinden^[22] de ayrılır.

Sosyalizmi uzun vadeli bir hedef olarak görmekle birlikte,^[23] bazı ılımlı demokratik sosyalistler, kapitalizmin aşırılıklarını dizginlemekle daha fazla ilgilenirler ve günümüzde onu insancıllaştırmak için ilerici reformları desteklerken,^[24] diğer demokratik sosyalistler ise, toplumsal eşitsizlikleri gidermeye ve kapitalizmin ekonomik çelişkilerini bastırmaya yönelik ekonomik müdahalecilik ve benzeri politika reformlarının çelişkileri daha da şiddetlendirerek^[25] başka bir yerde farklı bir kisveyle ortaya çıkmalarına neden olacağına inanmaktadır. Bu demokratik sosyalistler, kapitalizmle ilgili temel sorunların sistemin doğasından olduğuna ve ancak özel mülkiyetin yerine üretim araçlarının kolektif mülkiyetinin geçirilmesi yoluyla kapitalist üretim biçiminin sosyalist üretim biçimiyle değiştirilmesiyle çözülebileceğine ve demokrasiyi endüstriyel demokrasi biçiminde ekonomik alana yayılması gerektiğine inanıyorlar.^[26] Demokratik sosyalizmin temel eleştirisi demokrasi ve sosyalizmin uyumluluğuna odaklanmıştır.^[27] Birçok akademisyen ve siyasi yorumcu, otoriter sosyalizm ile demokratik sosyalizmi siyasi bir ideoloji olarak ayırt etme eğilimindedir; birincisi Sovyet Bloğunu, ikincisi ise İngiltere, Fransa ve İsveç gibi ülkelerde demokratik olarak seçilen Batı Bloğu ülkelerindeki demokratik sosyalist partileri temsil etmektedir.^[28] Ne var ki, Soğuk Savaş'ın sona ermesinin ardından, neoliberal bir konsensüsün, gelişmiş kapitalist dünyadaki sosyal demokrat konsensüsün yerini almasıyla bu ülkelerin çoğu sosyalizmden uzaklaşmıştır.^[29]^[30]^[31]^[32]

Genel bakış[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik sosyalizm, liberal demokratik siyasal yönetim sisteminin yanında üretim araçlarının sosyal ve kolektif olarak sahiplenildiği ya da kontrol edildiği^[1] sosyalist bir ekonomiye sahip olmak olarak tanımlanır.^[33] Demokratik sosyalistler, kendini tanımlayan sosyalist devletlerin ve Marksizm-Leninizmin çoğunu reddederler.^[34] İngiliz İşçi Partisi politikacısı Peter Hain, demokratik sosyalizmi liberteryen sosyalizmle birlikte, otoriter sosyalizm ve devlet sosyalizminin aksine (Amerikalı sosyalist aktivist Hal Draper tarafından popülerleştirilen kavramı kullanarak)^[35] aşağıdan gelen bir anti-otoriter sosyalizm biçimi olarak sınıflandırır.^[36] Peter Hain için bu otoriter ve demokratik ayrım, reformistler ve devrimciler arasındakinden daha önemlidir.^[37] Demokratik sosyalizmde, sosyalizmi karakterize eden bir bütün olarak nüfusun ve özellikle de işçilerin ekonominin öz yönetimine aktif katılımıdır,^[1] devlet tarafından koordine edilen merkezîleşmiş ekonomik planlama^[38] ve millileştirme ise kendi içinde sosyalizmi temsil etmemektedir.^[39] Benzer, daha karmaşık bir argüman Nicos Poulantzas tarafından yapılmıştır.^[40] Draper'a göre, devrimci-demokratik sosyalizm aşağıdan bir sosyalizmdir ve The Two Souls of Socialism'de şunları yazar: "İkinci Enternasyonal'de aşağıdan-devrimci-demokratik bir sosyalizmin önde gelen sözcüsü, inancını ve umudunu özgür bir işçi sınıfının kendiliğinden mücadelesine o kadar vurgulu bir şekilde koyan Rosa Luxemburg'du ki, mit yapıcılar onun için bir teori icat ettiler: Kendiliğindenlik."^[41] Benzer şekilde, Eugene V. Debs hakkında şunları yazdı: "Debsci sosyalizm' halkın kalbinden muazzam bir tepki uyandırdı, ancak Debs'in devrimci-demokratik sosyalizmin bir tribünü olarak ardılı yoktu."^[42]

Bazı Marksist sosyalistler Karl Marx'ın demokrasiye olan inancını vurgulamakta^[43] ve kendilerine demokratik sosyalist demektedirler.^[19] Büyük Britanya Sosyalist Partisi ve Dünya Sosyalist Hareketi, klasik formülasyonunda sosyalizmi, "toplumun çıkarına ve çıkarına zenginlik üretme ve dağıtma araç ve araçlarının ortak mülkiyetine ve demokratik kontrolüne dayanan bir toplum sistemi" olarak tanımlamaktadır."^[44] Buna ek olarak, sosyalist bir toplumun özellikleri olarak sınıfsızlığı, devletsizliği ve ücretli emeğin kaldırılmasını, ayni hesaplamaya dayalı devletsiz, mülksüz, para sonrası bir ekonomi olarak nitelendirmeyi, üreticilerin özgür birlikteliğini, işyeri demokrasisini ve değiş tokuş için değil, kullanılmak üzere üretilen mal ve hizmetlere ücretsiz erişimi içerir.^[45] Bu özellikler genellikle komünist bir toplumu tanımlamak için ayrılmış olsa da, bu,^[46] komünizme ve sosyalizme birbirinin yerine atıfta bulunan Marx, Friedrich Engels ve diğerlerinin kullanımıyla tutarlıdır.^[47]

Tanımı[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik sosyalist bir tanım olarak siyaset bilimci Lyman Tower Sargent şöyle diyor:

Demokratik sosyalizm şu şekilde tanımlanabilir:
Mülkiyetin çoğu, çoğu büyük endüstri, kamu hizmeti ve ulaşım sistemi de dahil olmak üzere, demokratik olarak seçilmiş bir hükümet tarafından tutulur.

Özel mülk birikimine bir sınır getirilmesi

Devletin ekonomiyi düzenlemesi

Kamu tarafından finanse edilen kapsamlı yardım ve emeklilik programları

Sosyal maliyetler ve hizmetlerin sağlanması, verimlilik ölçütü olarak salt mali hususlara eklenmiştir.
Kamuya açık mülk, üretken mülk ve önemli altyapı ile sınırlıdır; kişisel mülklere, evlere ve küçük işletmelere yayılmaz. Ve pratikte pek çok demokratik sosyalist ülkede, pek çok büyük şirkete yayılmamıştır.^[48]

Diğer bir örnek ise Demokratik sosyalizmi ademi merkeziyetçi bir sosyal sermayeli ekonomi olarak tanımlayan ve merkezîleşmiş, Sovyet tipi ekonomik planlamayı reddeden örgütle birlikte Amerika Demokratik Sosyalistleri (DSA):

Sosyal mülkiyet, işçilere ait kooperatifler veya işçiler ve tüketici temsilcileri tarafından yönetilen kamuya ait işletmeler gibi birçok biçim alabilir. Demokratik sosyalistler mümkün olduğunca ademi merkeziyetçilikten yana. Enerji ve çelik gibi endüstrilerdeki büyük sermaye yoğunlaşmaları, bir tür devlet mülkiyeti gerektirebilirken, birçok tüketim malları endüstrisi, en iyi şekilde kooperatif olarak işletilebilir. Demokratik sosyalistler uzun zamandır bütün ekonominin merkezî olarak planlanması gerektiği inancını reddetmişlerdir. Demokratik planlamanın toplu taşıma, konut ve enerji gibi büyük sosyal yatırımları şekillendirebileceğine inanmakla birlikte, birçok tüketim malına olan talebi belirlemek için piyasa mekanizmalarına ihtiyaç vardır.^[49]

DSA, "sadece bürokratik elitlerinin onları 'sosyalist' olarak adlandırdığı için öyle yapmadığını; rejimlerini de 'demokratik' olarak adlandırdıklarını" öne sürerek, kendi kendini sosyalist olarak tanımlayan devletleri eleştirdi.^[50] DSA, nihayetinde sosyalizmi tesis etmeye kararlı olmakla birlikte, siyasi faaliyetlerinin büyük bölümünü kapitalizm içindeki reformlara odaklıyor ve şöyle diyor: "Yarın kapitalizme derhal bir son verme ihtimalimiz olmadığı için, DSA bugün şirketlerin gücünü zayıflatacak ve emekçilerin gücünü artıracak reformlar için mücadele ediyor."^[51] Özgürlükçü sosyalizmle özdeşleşen İşçi Partisi siyasetçisi Peter Hain^[52] şu tanımı veriyor:

Demokratik sosyalizm, bireysel özgürlüğü destekleyen ve kim olduklarına ya da gelirlerinin ne olduğuna bakılmaksızın herkesin güçlenmesi için gerekli koşulları sağlayan aktif, demokratik olarak hesap verebilir bir devlet anlamına gelmelidir. Artan demokrasi ve sosyal adalete ulaşmak için ademi merkeziyetçilik ve yetkilendirme ile tamamlanmalıdır. Bugün demokratik sosyalizmin görevi, kontrol, mülkiyet ve karar alma süreçlerinin azami ademi merkeziyetçiliği yoluyla demokrasi ve özgürlük konusundaki yüksek zemini yeniden tesis etmektir. Çünkü sosyalizm ancak yoğun taleple halktan geliyorsa başarılabilir. Sosyalist hükümetin görevi, zorlayıcı değil kolaylaştırıcı olmalıdır. Misyonu, özünde çoğulcu bir demokrasi nosyonu ile gücü toplamak yerine dağıtmaktır.^[53]

Bir diğer önde gelen solcu İşçi Partisi siyasetçisi Tony Benn,^[54] demokratik sosyalizmi "açık, özgürlükçü, çoğulcu, insancıl ve demokratik" bir sosyalizm olarak tanımladı; muhaliflerimiz ve k İngiltere'deki kitle iletişim araçlarını kontrol eden küçük bir grup insan tarafından kasıtlı olarak sunulan sert, merkezîleşmiş, diktatör ve mekanistik imgelerle ortak hiçbir şey yok"^[55] Demokratik sosyalizm, her zaman böyle olmasa da, kapitalizmi aşmayı ve değiştirmeyi amaçlayan bir ideolojinin aksine, bazen kapitalizm içindeki politikaları temsil eder. Birmingham Üniversitesi'nde Demokratik Sosyalizm ve Sosyal Politika alanında bir okuyucu olan Robert M. Page, İşçi Partisi Başbakanı Clement Attlee ve hükûmetinin (mali yeniden dağıtım, bir dereceye kadar kamu mülkiyeti ve güçlü bir refah devleti) siyasetine atıfta bulunmak için dönüştürücü demokratik sosyalizm hakkında yazdı. İşçi Partisi siyasetçisi Anthony Crosland ve İşçi Partisi Başbakanı Harold Wilson tartışıyor:

En etkili revizyonist İşçi düşünürü Anthony Crosland, İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana daha "hayırsever" bir kapitalizm biçiminin ortaya çıktığını ileri sürdü. Crosland'a göre, artık "temel" ekonomik dönüşüme ihtiyaç duymadan toplumda daha fazla eşitlik sağlamak mümkündü. Crosland için, ekonominin etkin yönetiminden elde edilen büyüme temettüsünün mali yeniden dağıtım yoluyla değil, "yoksul yanlısı" kamu hizmetlerine yatırılması durumunda daha anlamlı bir eşitlik biçimi sağlanabilir.^[56]

Hemen hemen tüm demokratik sosyalistler, emekçi ve sosyal demokrat partilerin üye olduğu Sosyalist Enternasyonal, demokratik sosyalizmin gelişmesinin hedefini ilan eder.^[57] Demokratik sosyalizmin bazı eğilimleri, sosyalizme geçiş için sosyal devrimi savunur ve onu bazı sosyal demokrasi biçimlerinden ayırır.^[58] Sovyet siyasetinde demokratik sosyalizm, Sovyetler Birliği modelinin demokratik bir şekilde yeniden şekillendirilmiş halidir. Sovyet lideri Mihail Gorbaçov, perestroyka'yı "yeni, insancıl ve demokratik bir sosyalizm inşa etmek" olarak nitelendirdi."^[59] Sonuç olarak, bazı eski komünist partiler kendilerini demokratik sosyalist olarak yeniden adlandırdılar.^[60] Buna Almanya'da Sol gibi partiler de dahildir, kendisi Almanya Sosyalist Birlik Partisi'nin yasal halefi olan Demokratik Sosyalizm Partisi'nin yerine geçen bir parti.

Demokratik sosyalizm ve sosyal demokrasi[değiştir | kaynağı değiştir]

Sosyal demokrasi ve demokratik sosyalizm kavramları, hem politikacılar hem de halk tarafından sürekli karıştırılan iki terimdir. Sosyal demokrasi, kapitalizmin iyileştirilmesi ve Keynesyen denge adımlarını içerirken; demokratik sosyalizm, sosyalizmin temelini oluşturan üretim araçlarının mülkiyetinin topluma geçişi konusundaki teoride ısrarcıdır ve devrimci yönelimler içerir.

Demokratik sosyalizm ve Marksizm-Leninizm[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik sosyalistler, Lenin'in proletarya diktatörlüğüne ve Sovyet rejimine karşıdır ve gücün devlet veya sermaye gibi tek bir yerde toplanmasından çok, olabildiğince topluma ve işçilere dağıtılmasından yanadır.

Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik sosyalizm tarihi, 1800'lü yıllardaki siyaset filozoflarına ve sosyal hareketlere kadar geriye götürülebilir. Avrupa'da ortaya çıkan sosyal hareketlerin çoğu, amaçları bakımından farklı olmalarına rağmen demokratik karar verme ve üretim araçlarının kamu mülkiyeti talebini paylaşmışlar, bunları savundukları toplumun temel özellikleri olarak görmüşlerdir.

Fransa'daki sosyal hareketler arasında yer alan Owenizm, Fourierizm ve Saint-Simonianizm, ütopik sosyalizmin temellerini atmıştır. Birleşik Krallık'ta ise Çartizm, halktan güçlü bir destek alarak, hükûmetin kabul ettiği bazı kararlar üzerinde etkili olmuştur.

Pierre-Joseph Prudhon, ilerleyen zamanlarda ortaya koyduğu görüşlerle anarşizmi ve mutualist ekonomiyi^[61] geliştirmiştir. Piyasaların gerekli olduğunu kabul etmekle birlikte, sermaye birikimi ve özel mülkiyetin toplumu yozlaştırdığını düşünmüştür. Bunun yerine, işçi kooperatiflerinin üretim araçlarını kontrol etmesini ve herkesin kaynakları kullanma konusunda eşit sorumluluğa sahip olmasını desteklemiştir. Emek-değer teorisine önem vermiş, işçi kooperatiflerinin ortak emek üzerinden ilerlemesi gerektiğini savunarak, emek sömürüsünü engellemeyi amaçlamıştır.

1900'lü yılların başlarında demokratik sosyalizm, Fabian Derneği'nden ve Eduard Bernstein'ın Almanya'daki evrimsel sosyalizmi tarafından teşvik edilen kademeli sosyalizm görüşünden de^[62] büyük ölçüde etkilenmiştir.

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ ^a ^b ^c Edelstein 1993.
^ Anderson & Herr 2007, p. 448.
^ Sinclair 1918; Busky 2000, p. 7; Abjorensen 2019, p. 115.
^ - Euclid Tsakalotis, "European Employment Policies: A New Social Democratic Model for Europe" in The Economics of the Third Way: Experiences from Around the World (eds. Philip Arestis & Malcolm C. Sawyer: Edward Elgar Publishing 2001), p. 26: "most left-wing approaches (social democratic, democratic socialist, and so on) to how the market economy works..."). - "Introduction" in The Nordic Model of Social Democracy (eds. Nik Brandal, Øivind Bratberg & Dag Einar Thorsen: Palgrave Macmillan, 2013): "In Scandinavia, as in the rest of the world, 'social democracy' and 'democratic socialism' have often been used interchangeably to define the part of the left pursuing gradual reform through democratic means."
^ ^a ^b Alt et al. 2010, p. 401.
^ Busky 2000, p. 10.
^ Alt et al. 2010, p. 401; Abjorensen 2019, p. 115.
^ Williams 1985, p. 289; Foley 1994, p. 23; Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8.
^ Sinclair 1918; Busky 2000, pp. 7–8.
^ ^a ^b Busky 2000, pp. 7–8; Prychitko 2002, p. 72.
^ Hamilton 1989; Pierson 2005; Page 2007.
^ Draper 1966, pp. 57–84; Hain 1995; Hain 2000, p. 118.
^ Hain 1995; Anderson & Herr 2007, p. 448.
^ Draper 1966, "The "Revisionist" Facade", "The 100% American Scene"; Alt et al. 2010, p. 401.
^ Dearlove & Saunders 2000; Gaus & Kukathas 2004, p. 420; Thompson 2006.
^ Adams 1999, p. 127; Gaus & Kukathas 2004, p. 420.
^ Williams 1985, p. 289; Foley 1994, p. 23; Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Sargent 2008, pp. 117–118.
^ Busky 2000, p. 93.
^ ^a ^b Sargent 2008, p. 118.
^ Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Prychitko 2002, p. 72.
^ Prychitko 2002, p. 72.
^ Whyman 2005, pp. 1–5, 61, 215.
^ Roemer 1994, pp. 25–27; Berman 1998, p. 57; Bailey 2009, p. 77; Lamb 2015, pp. 415–416
^ Eatwell & Wright 1999, p. 80; Alt et al. 2010, p. 401.
^ Clarke 1981; Bardhan & Roemer 1992, pp. 101–116; Weisskopf 1994, pp. 297–318.
^ Eatwell & Wright 1999, p. 80; Anderson & Herr 2007, p. 447; Schweickart 2007, p. 448; Alt et al. 2010, p. 401.
^ Barrett 1978.
^ Barrett 1978; Heilbroner 1991; Kendall 2011, pp. 125–127; Li 2015, pp. 60–69.
^ Sanandaji, Nima. "Nordic Countries Aren't Actually Socialist". Foreign Policy (İngilizce). 27 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.
^ "The end of the French left". POLITICO (İngilizce). 13 Ocak 2022. 13 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.
^ "Socialism declining in Europe as populism support grows". The Independent (İngilizce). 28 Aralık 2019. 29 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.
^ Steven Best; Richard Kahn; Anthony J. Nocella II; Peter McLaren, eds. (2011). "Introduction: Pathologies of Power and the Rise of the Global Industrial Complex". The Global Industrial Complex: Systems of Domination. Rowman & Littlefield. p. xviii. ISBN 978-0739136980.
^ Sinclair 1918; Busky 2000, p. 7; Anderson & Herr 2007, pp. 445–448; Abjorensen 2019, p. 115.Sinclair 1918; Busky 2000, p. 7; Anderson & Herr 2007, pp. 445–448; Abjorensen 2019, p. 115.
^ Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Prychitko 2002, p. 72; Alt et al. 2010, p. 401.
^ Draper 1966, pp. 57–84.
^ Hain 2000.
^ Hain 1995.
^ Wilhelm 1985, pp. 118–130; Ellman 2007, p. 22.
^ Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Alistair & Pyper 2000, p. 677; Prychitko 2002, p. 72; Alt et al. 2010, p. 401.
^ Poulantzas 1978.
^ Draper 1966, "The "Revisionist" Facade".
^ Draper 1966, "The 100% American Scene".
^ Megill 1970, p. 45; Draper 1974, pp. 101–124; Jossa 2010, pp. 335–354; Sarkar 2019.
^ Barker 2019, "Chapter V. The Aims and Policy of the Socialists".
^ Socialist Party of Great Britain (Our Object and Declaration of Principles); Socialist Party of Great Britain (FAQ); Socialist Party of Great Britain (What is Socialism?).
^ Marx 1875, "Part I"
^ Steele 1992, pp. 44–45; Hudis et al. 2008.
^ Sargent 2008, p. 117.
^ Democratic Socialists of America (FAQ), "Doesn't socialism mean that the government will own and run everything?".
^ Democratic Socialists of America (FAQ), "Hasn't socialism been discredited by the collapse of Communism in the USSR and Eastern Europe?".
^ "About Us". Democratic Socialists of America (DSA) (İngilizce). 1 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.
^ Hain 1995; Hain 2000.
^ Hain 2015, pp. 133–148.
^ Hall 2011, p. 45; White 2014.
^ Benn & Mullin 1979.
^ Page, Robert M. (Ocak 2007). "Without a Song in their Heart: New Labour, the Welfare State and the Retreat from Democratic Socialism". Journal of Social Policy (İngilizce). 36 (1): 19-37. doi:10.1017/S0047279406000353. ISSN 1469-7823. 8 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.
^ Busky, Donald F. (2000). Democratic socialism : a global survey. Westport, Conn.: Praeger. ISBN 0-313-00208-8. OCLC 50320977.
^ Edelstein 1993; Alt et al. 2010, p. 401; Abjorensen 2019, p. 115.
^ Christensen 1990, pp. 123–146.
^ Sargent 2008, p. 118; Lamb 2015, p. 415.
^
"İlk Anarşist: Pierre-Joseph Proudhon Kimdi?". The First Anarchist: Who Was Pierre-Joseph Proudhon?. The Collector. 22 Ağustos 2023. 1 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mart 2024.
The underlying cause of this oppression, Proudhon argues, is the existence of state-backed property rights. Property, in his view, is both theft and freedom. It is theft when one person owns the property that others need to survive. Property is theft when the person who owns it can own it without occupying it and can derive rent, income, and profit simply because they hold legal title. It is this form of property that allows a minority of property owners to control a majority of citizens, who are forever in debt simply because they don’t hold “title.” In this sense, property enabled a form of enslavement of the propertyless by the propertied minority. It is this enslavement that Proudhon’s anarchism seeks to challenge.
^ Bernstein 1907; Cole 1961; Steger 1997.

[:0-1] Edelstein 1993.

[2] Anderson & Herr 2007, p. 448.

[3] Sinclair 1918; Busky 2000, p. 7; Abjorensen 2019, p. 115.

[4] - Euclid Tsakalotis, "European Employment Policies: A New Social Democratic Model for Europe" in The Economics of the Third Way: Experiences from Around the World (eds. Philip Arestis & Malcolm C. Sawyer: Edward Elgar Publishing 2001), p. 26: "most left-wing approaches (social democratic, democratic socialist, and so on) to how the market economy works..."). - "Introduction" in The Nordic Model of Social Democracy (eds. Nik Brandal, Øivind Bratberg & Dag Einar Thorsen: Palgrave Macmillan, 2013): "In Scandinavia, as in the rest of the world, 'social democracy' and 'democratic socialism' have often been used interchangeably to define the part of the left pursuing gradual reform through democratic means."

[:1-5] Alt et al. 2010, p. 401.

[6] Busky 2000, p. 10.

[7] Alt et al. 2010, p. 401; Abjorensen 2019, p. 115.

[8] Williams 1985, p. 289; Foley 1994, p. 23; Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8.

[9] Sinclair 1918; Busky 2000, pp. 7–8.

[:2-10] Busky 2000, pp. 7–8; Prychitko 2002, p. 72.

[11] Hamilton 1989; Pierson 2005; Page 2007.

[12] Draper 1966, pp. 57–84; Hain 1995; Hain 2000, p. 118.

[13] Hain 1995; Anderson & Herr 2007, p. 448.

[14] Draper 1966, "The "Revisionist" Facade", "The 100% American Scene"; Alt et al. 2010, p. 401.

[15] Dearlove & Saunders 2000; Gaus & Kukathas 2004, p. 420; Thompson 2006.

[16] Adams 1999, p. 127; Gaus & Kukathas 2004, p. 420.

[17] Williams 1985, p. 289; Foley 1994, p. 23; Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Sargent 2008, pp. 117–118.

[18] Busky 2000, p. 93.

[:3-19] Sargent 2008, p. 118.

[20] Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Prychitko 2002, p. 72.

[21] Prychitko 2002, p. 72.

[22] Whyman 2005, pp. 1–5, 61, 215.

[23] Roemer 1994, pp. 25–27; Berman 1998, p. 57; Bailey 2009, p. 77; Lamb 2015, pp. 415–416

[24] Eatwell & Wright 1999, p. 80; Alt et al. 2010, p. 401.

[25] Clarke 1981; Bardhan & Roemer 1992, pp. 101–116; Weisskopf 1994, pp. 297–318.

[26] Eatwell & Wright 1999, p. 80; Anderson & Herr 2007, p. 447; Schweickart 2007, p. 448; Alt et al. 2010, p. 401.

[27] Barrett 1978.

[28] Barrett 1978; Heilbroner 1991; Kendall 2011, pp. 125–127; Li 2015, pp. 60–69.

[29] Sanandaji, Nima. "Nordic Countries Aren't Actually Socialist". Foreign Policy (İngilizce). 27 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.

[30] "The end of the French left". POLITICO (İngilizce). 13 Ocak 2022. 13 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.

[31] "Socialism declining in Europe as populism support grows". The Independent (İngilizce). 28 Aralık 2019. 29 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.

[32] Steven Best; Richard Kahn; Anthony J. Nocella II; Peter McLaren, eds. (2011). "Introduction: Pathologies of Power and the Rise of the Global Industrial Complex". The Global Industrial Complex: Systems of Domination. Rowman & Littlefield. p. xviii. ISBN 978-0739136980.

[33] Sinclair 1918; Busky 2000, p. 7; Anderson & Herr 2007, pp. 445–448; Abjorensen 2019, p. 115.Sinclair 1918; Busky 2000, p. 7; Anderson & Herr 2007, pp. 445–448; Abjorensen 2019, p. 115.

[34] Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Prychitko 2002, p. 72; Alt et al. 2010, p. 401.

[35] Draper 1966, pp. 57–84.

[36] Hain 2000.

[37] Hain 1995.

[38] Wilhelm 1985, pp. 118–130; Ellman 2007, p. 22.

[39] Eatwell & Wright 1999, p. 80; Busky 2000, pp. 7–8; Alistair & Pyper 2000, p. 677; Prychitko 2002, p. 72; Alt et al. 2010, p. 401.

[40] Poulantzas 1978.

[41] Draper 1966, "The "Revisionist" Facade".

[42] Draper 1966, "The 100% American Scene".

[43] Megill 1970, p. 45; Draper 1974, pp. 101–124; Jossa 2010, pp. 335–354; Sarkar 2019.

[44] Barker 2019, "Chapter V. The Aims and Policy of the Socialists".

[45] Socialist Party of Great Britain (Our Object and Declaration of Principles); Socialist Party of Great Britain (FAQ); Socialist Party of Great Britain (What is Socialism?).

[46] Marx 1875, "Part I"

[47] Steele 1992, pp. 44–45; Hudis et al. 2008.

[48] Sargent 2008, p. 117.

[49] Democratic Socialists of America (FAQ), "Doesn't socialism mean that the government will own and run everything?".

[50] Democratic Socialists of America (FAQ), "Hasn't socialism been discredited by the collapse of Communism in the USSR and Eastern Europe?".

[51] "About Us". Democratic Socialists of America (DSA) (İngilizce). 1 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.

[52] Hain 1995; Hain 2000.

[53] Hain 2015, pp. 133–148.

[54] Hall 2011, p. 45; White 2014.

[55] Benn & Mullin 1979.

[56] Page, Robert M. (Ocak 2007). "Without a Song in their Heart: New Labour, the Welfare State and the Retreat from Democratic Socialism". Journal of Social Policy (İngilizce). 36 (1): 19-37. doi:10.1017/S0047279406000353. ISSN 1469-7823. 8 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Eylül 2022.

[57] Busky, Donald F. (2000). Democratic socialism : a global survey. Westport, Conn.: Praeger. ISBN 0-313-00208-8. OCLC 50320977.

[58] Edelstein 1993; Alt et al. 2010, p. 401; Abjorensen 2019, p. 115.

[59] Christensen 1990, pp. 123–146.

[60] Sargent 2008, p. 118; Lamb 2015, p. 415.

[61] "İlk Anarşist: Pierre-Joseph Proudhon Kimdi?". The First Anarchist: Who Was Pierre-Joseph Proudhon?. The Collector. 22 Ağustos 2023. 1 Mart 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mart 2024.
The underlying cause of this oppression, Proudhon argues, is the existence of state-backed property rights. Property, in his view, is both theft and freedom. It is theft when one person owns the property that others need to survive. Property is theft when the person who owns it can own it without occupying it and can derive rent, income, and profit simply because they hold legal title. It is this form of property that allows a minority of property owners to control a majority of citizens, who are forever in debt simply because they don’t hold “title.” In this sense, property enabled a form of enslavement of the propertyless by the propertied minority. It is this enslavement that Proudhon’s anarchism seeks to challenge.

[62] The underlying cause of this oppression, Proudhon argues, is the existence of state-backed property rights. Property, in his view, is both theft and freedom. It is theft when one person owns the property that others need to survive. Property is theft when the person who owns it can own it without occupying it and can derive rent, income, and profit simply because they hold legal title. It is this form of property that allows a minority of property owners to control a majority of citizens, who are forever in debt simply because they don’t hold “title.” In this sense, property enabled a form of enslavement of the propertyless by the propertied minority. It is this enslavement that Proudhon’s anarchism seeks to challenge.

[62] Bernstein 1907; Cole 1961; Steger 1997.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

Demokratik sosyalizm nedir?, Demokratik sosyalizm anlamı nedir?, Demokratik sosyalizm ne demektir?