Suriye coğrafyası

Suriye coğrafyası
Kıta	Asya
Bölge	Levant
Koordinatlar	{{{koordinatlar}}}
Yüzölçüm	dünyada 89. sırada; 185180 km²; Kara : 99,4 % ; Su : 0,6 %
Kıyılar	193 km
Sınırlar	Toplam kara sınırları: 2253 km ; Irak 605 km, Filistin 76 km, Ürdün 375 km, Lübnan 375 km, Türkiye 822 km km
En yüksek nokta	Hermon Dağı ; 2814 m
En alçak nokta	Taberiye Gölü yakınındaki isimsiz bir yer ; -200 m (tartışmalı; İsrail tarafından yönetiliyor)
En uzun nehir	Fırat; 3596 km
En büyük göl	Esad Gölü

Suriye, Batı Asya'da, Arap Yarımadası'nın kuzeyinde, Akdeniz'in doğu ucunda yer almaktadır. Kuzeyde Türkiye, batı ve güneybatıda Lübnan ve İsrail, doğuda Irak ve güneyde Ürdün ile komşudur. Batıda sıradağlardan ve iç kesimlerde sarp bir alandan oluşur. Doğuda Suriye Çölü, güneyde ise Cebel el-Dürzi Sıradağları yer almaktadır. İlk bölge Fırat Vadisi tarafından ikiye bölünür. Fırat üzerinde 1973 yılında inşa edilen bir baraj, Suriye'nin en büyük gölü olan Esad Gölü adında bir rezervuar oluşturur. Suriye'nin en yüksek noktası Lübnan sınırındaki 2,814 metre yüksekliğindeki Hermon Dağı'dır. Nemli Akdeniz kıyısı ile kurak çöl bölgeleri arasında, ülkenin dörtte üçüne yayılan ve çöl boyunca esen sıcak ve kuru rüzgarları alan yarı kurak sarp bir bölge yer alır. Suriye'de toprakların yüzde 28'i ekilebilir, yüzde 4'ü kalıcı ürünlere ayrılmış, yüzde 46'sı çayır ve mera olarak kullanılırken sadece yüzde 3'ü orman ve ağaçlıktır.

Suriye on dört valiliğe ya da "muhafaza"ya bölünmüştür. Valilikler toplam altmış ilçeye veya "mıntıka"ya, bunlar da kendi içlerinde "nahiye"lere ayrılır. Başkent Şam, Suriye'nin ikinci en büyük şehridir ve metropoliten alan kendi başına bir valiliktir. Kuzey Suriye'deki Halep (nüfus 2.301.570) en büyük şehirdir. Lazkiye ve Tartus Suriye'nin Akdeniz'deki ana limanlarıdır.

Coğrafi bölgeler[değiştir | kaynağı değiştir]

Şam

Halep

Deyrizor

Hama

Humus

Lazkiye

Tartus

Epemiye

Busra

Suriye haritası

Bölge yaklaşık 185.180 kilometrekarelik çöller, ovalar ve dağlardan oluşmaktadır. Batıda bir depresyonu çevreleyen dar, çift dağ kuşağı ile bir kıyı bölgesine ve çok daha büyük bir doğu platosuna bölünmüştür. İklim ağırlıklı olarak kuraktır; ülkenin yaklaşık beşte üçü yılda 250 milimetreden daha az yağmur alır. Verimli topraklar devletin en önemli doğal kaynağıdır ve sulama projeleriyle ekilebilir arazi miktarının artırılması için çaba sarf edilmektedir.

Kıyı ovası[değiştir | kaynağı değiştir]

Akdeniz boyunca, dar bir kıyı ovası Türkiye sınırından güneye, Lübnan'a kadar uzanır. Kum tepeleriyle kaplı bu kıyının düzlüğü, sadece dağlardan denize doğru inen yanal burunlar tarafından kırılır. Başlıca limanlar Lazkiye ve Tartus'tur. Suriye, Akdeniz kıyı şeridinde 35 deniz mili (64,8 km) kara sınırı olduğunu iddia eder. Ancak 2003 yılında Suriye, Birleşmiş Milletler Deniz Hukuku'nun izin verdiği 12 deniz mili sınırına bağlı kalarak tek taraflı olarak deniz alanlarını ilan etti.

Yayla alanları[değiştir | kaynağı değiştir]

Kıyı ovasına paralel bir dağ silsilesi olan El Nusayriye Dağları'nın deniz seviyesinden ortalama yüksekliği 1212 metrenin biraz üzerindedir; en yüksek tepe olan Nebi Yunus ise deniz seviyesinden yaklaşık 1575 metre yüksekliktedir. Batı yamaçları nem yüklü batı denizi rüzgarlarını alır ve bu nedenle sadece çölden esen sıcak ve kuru rüzgarları alan doğu yamaçlarına göre daha verimli ve daha yoğun nüfusludur. Lübnan sınırına ve Anti-Lübnan Dağları'na ulaşmadan önce El Nusayriye Dağları sona erer ve Humus'tan Lübnan'ın Trablusşam limanına giden karayolu ve demiryolunun geçtiği bir koridor - Humus Geçidi - bırakır. Humus Geçidi yüzyıllar boyunca kıyıdan ülkenin iç kesimlerine ve Asya'nın diğer bölgelerine uzanan gözde bir ticaret ve istila yolu oldu. Doğuya doğru, El Nusayriye Dağları hattı, Cebel ez-Zaviye sıradağlarından ve plato bölgesinden, kıvrımlı Asi Nehri'nin geçtiği verimli, sulanan bir hendek olan Gab Ovası ile ayrılır.^[1]

İç kesimlerde ve daha güneyde, Anti-Lübnan Dağları, Suriye-Lübnan sınırında deniz seviyesinden 2700 metrenin üzerindeki zirvelere yükselir ve plato bölgesine doğru doğuya doğru yayılır. Doğu yamaçları çok az yağış ve bitki örtüsüne sahiptir ve sonunda çölle birleşir.

Slinfah, El Nusayriye Dağları'nda yer almaktadır.

Güneybatıda, yine Suriye ve Lübnan sınırında bulunan yüce Hermon Dağı (Cebel eş-Şeyh), Akdeniz'den yağmur getiren rüzgarları alan Havran Platosu'na iner. Ancak Hermon Dağı'nın en alçak yamaçları dışında hiçbir yerinde yerleşim yoktur. Bazıları 900 metreyi aşan volkanik koniler, Şam'ın güneyinde ve Anti-Lübnan Dağları'nın doğusunda açık, inişli çıkışlı, bir zamanlar verimli olan Havran Platosu'nun arasına serpişmiştir. Havran'ın güneybatısında ülkenin Dürzi nüfusuna ev sahipliği yapan Cebel el-Dürzi'nin yüksek volkanik bölgesi yer almaktadır. Burası Suudi Arabistan'a kadar uzanan Harrat eş-Şam volkanik alanının bir parçasıdır. Cebel el-Dürzi'nin kuzeydoğusunda, uydu görüntülerinde göze çarpan Es-Sefa adlı büyük bir lav alanı bulunmaktadır.

Doğu platosu[değiştir | kaynağı değiştir]

Tüm doğu plato bölgesi, Cebel el-Arap'tan Fırat'a kadar kuzeydoğuya doğru uzanan Cebel er-Ruvak, Cebel Ebu Rucmeyn ve Cebel Bişri adlı alçak bir dağ zinciriyle kesişmektedir. Bu dağların güneyinde Hamad olarak bilinen çorak bir çöl bölgesi uzanır. Cebel er-Ruvak'ın kuzeyinde ve Humus şehrinin doğusunda, Humus Çölü olarak bilinen ve sert bir toprak yüzeye sahip başka bir çorak alan bulunmaktadır.

Türkiye'nin dağlarından doğan ve Suriye'yi çaprazlama geçerek Irak'a akan Fırat'ın kuzeydoğusunda verimli Cezire bölgesi yer almaktadır. Bu bölge Fırat'ın iki kolu olan Balih ve Habur tarafından sulanmaktadır. Bölge 1960'lar ve 1970'lerde sulamada iyileştirmelerden geçmiştir ve önemli miktarda tahıl ve pamuk mahsulü sağlamaktadır. Cezire'nin en kuzeydoğu kesimindeki petrol ve doğal gaz keşifleri bölgenin ekonomik potansiyelini önemli ölçüde artırdı.

Su[değiştir | kaynağı değiştir]

Zeyzun Barajı'nın çökmesinden sonra Kuzey Suriye'de oluşan sel, Haziran 2002

Ülkenin su yolları tarımsal kalkınma açısından hayati önem taşımaktadır. En uzun ve en önemli nehir, Suriye'nin su kaynaklarının yüzde 80'inden fazlasını oluşturan Fırat'tır. Sol yakadaki ana kolları olan Balih ve Habur, her ikisi de Suriye-Türkiye sınır bölgesinde doğan çok yıllık küçük nehirlerdir. Fırat'ın sağ yakasındaki kolları ise çoğunlukla vadis adı verilen küçük mevsimlik akarsulardır. 1973 yılında Suriye, Fırat Nehri üzerinde Rakka kentinin yukarısında Tabka Barajı'nın inşasını tamamladı. Baraj, yaklaşık 80 kilometre uzunluğunda ve ortalama sekiz kilometre genişliğinde bir su kütlesi olan Esad Gölü adlı bir rezervuar oluşturdu.

Şam'ın doğusundaki kurak plato bölgesi boyunca vahalar, akarsular ve bataklıklara ve küçük göllere boşalan birkaç iç nehir yerel sulama için su sağlar. Bunlardan en önemlisi Anti-Lübnan Dağları'ndan doğup çölde kaybolan Barada Nehri'dir. Barada, Şam'ın bulunduğu El-Gutah Vahası'nı oluşturur. Yaklaşık 370 kilometrekarelik bu yemyeşil alan, Şam'ın antik çağlardan beri gelişmesini sağladı. 1980'lerin ortalarında, Şam'daki banliyö konutları ve hafif sanayinin vahayı gaspetmesiyle El-Gutah'ın büyüklüğü giderek erozyona uğradı.

Cezire'deki alanlar Habur Nehri'nin sularıyla ekim altına alındı. Tartus Valiliği ile Lazkiye Valiliği arasındaki sınırları belirleyen küçük bir nehir olan Sinn, Lazkiye limanının yaklaşık 32 kilometre güneybatısındaki Cebel en-Nusayriye'nin batısındaki bölgeyi sulamak için kullanılmaktadır. Güneyde ise yukarı Yarmuk Nehri'ni besleyen kaynaklar Havran'ın sulanması için yönlendirilmektedir. Çoğunlukla doğal kaynaklar olan yeraltı su rezervlerinden hem sulama hem de içme suyu için yararlanılmaktadır. Yeraltı su kaynakları bakımından en zengin bölge, dakikada binlerce litre toplam verime sahip yaklaşık 19 büyük kaynak ve yeraltı nehri içeren El-Gab bölgesidir.

İklim[değiştir | kaynağı değiştir]

İklimin en çarpıcı özelliği zıtlıktır. Nemli Akdeniz kıyısı ile kurak çöl bölgeleri arasında, ülkenin dörtte üçünü kaplayan ve batıda Anti-Lübnan Dağları ve Cebel en-Nusayriye, kuzeyde Türk dağlık bölgesi ve güneydoğuda Cebel el-Arap, Cebel er-Ruvak, Cebel Ebu Rucmeyn ve Cebel el-Bişri sıradağları ile sınırlanan yarı kurak bir bozkır bölgesi yer almaktadır.

Bu bölgede yağış oldukça fazladır, yıllık yağış miktarı 750 ile 1000 milimetre arasında değişmektedir. Akdeniz'den gelen rüzgarlarla taşınan yağmurun çoğu kasım ve mayıs ayları arasında düşer. Yıllık ortalama sıcaklıklar ocak ayında 7 °C ile Ağustos ayında 27 °C arasında değişmektedir. Cebel en-Nusayriye'nin yüksek sırtları Akdeniz'den gelen yağmurların çoğunu tuttuğu için, bu dağların doğusunda yer alan El-Gab depresyonu, ılık, kuru rüzgarlar ve yetersiz yağış ile nispeten kurak bir bölgededir. Cebel en-Nusayriye'nin zirveleri bazen karla kaplı olsa da hiçbir mevsimde don görülmez.

Daha güneyde, Akdeniz'den gelen yağmur yüklü bulutlar Cebel en-Nusayriye ile Anti-Lübnan Dağları arasındaki boşluktan geçerek Humus bölgesine ve bazen de bu şehrin doğusundaki bozkır bölgesine ulaşır. Ancak daha güneyde Anti-Lübnan Dağları Akdeniz'den gelen yağmurları engeller ve başkent Şam'ın da içinde bulunduğu bölge, yılda ortalama 200 milimetreden daha az yağış alan ve ocak ayında 4 °C ile temmuz ve ağustos aylarında 40 °C arasında değişen sıcaklıklarla bozkırın yarı kurak iklim bölgesinin bir parçası haline gelir. Yine de başkentin çevresi, Roma döneminde inşa edilen su kemerleri ile Barada Nehri'nden yapılan sulama sayesinde yemyeşil ve ekilebilir durumdadır.

Güneydoğuda nem azalır ve yıllık yağış miktarı 100 milimetrenin altına düşer. Üstelik az miktardaki yağmur yıldan yıla oldukça değişken olup periyodik kuraklıklara neden olmaktadır. Cebel er-Ruvak, Cebel Ebu Rucmeyn ve Cebel Bişri sıradağlarının güneyindeki çorak taşlık çölde temmuz ayında sıcaklıklar genellikle 45 °C'yi aşmaktadır. Şubat ve mayıs aylarında yaygın olan kum fırtınaları bitki örtüsüne zarar verir ve otlatmayı engeller. Çöl sıradağlarının kuzeyinde ve El Gab depresyonunun doğusunda, yaz boyunca bulutsuz gökyüzünün ve yüksek gündüz sıcaklıklarının hüküm sürdüğü platonun geniş bozkırları yer alır, ancak kasımdan marta kadar bazen şiddetli donlar yaygındır. Yağış miktarı yılda ortalama 250 milimetredir ancak güney çöl bölgesi boyunca uzanan geniş bir kuşakta 200 milimetrenin altına düşer. Bu kuşakta sadece Fırat ve Habur nehirleri yerleşim ve tarım için yeterli su sağlamaktadır.

İklim diyagramı: Lazkiye
O	Ş	M	N	M	H	T	A	E	E	K	A
162.6 16 8	99.8 16 9	90.6 18 11	44.2 22 14	21 24 17	4.5 27 21	0.9 29 24	4.5 30 25	7.8 29 22	67.1 27 18	95.2 22 14	160.7 17 10
sıcaklık (°C) • yağış (mm)

İklim diyagramı: Şam^[2]
O	Ş	M	N	M	H	T	A	E	E	K	A
27.9 13 0	22.7 15 1	16.9 19 4	7.9 25 7	3.3 30 11	0.4 34 14	0 37 17	0 36 17	0.2 33 13	7.1 28 9	21.4 20 4	25.8 14 1
sıcaklık (°C) • yağış (mm)

Kaynaklar ve arazi kullanımı[değiştir | kaynağı değiştir]

Doğal kaynaklar: petrol, fosfat, krom ve manganez cevherleri, asfalt, demir cevheri, kaya tuzu, mermer, alçıtaşı, hidroelektrik

Arazi kullanımı:

ekilebilir arazi: %24,8

kalıcı ürünler: %4,47

diğer: %70,73 (2005)

Sulanan arazi: 13.560 km² (2003)

Toplam yenilenebilir su kaynakları: 46,1 cu km (1997)

Alan ve sınırlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Alan:

toplam: 185.180 km²

kara: 183.630 km²

su: 1550 km²

not: İsrail işgali altındaki 1295 km²'lik bölgeyi içermektedir

Kara sınırları:

toplam: 2253 km

sınır ülkeleri: Irak 605 km, İsrail 76 km, Ürdün 375 km, Lübnan 375 km, Türkiye 822 km

Sahil şeridi:

193 kilometre (120 mi)

Denizcilik iddiaları:

bitişik bölge: 41 deniz mili (75,9 km; 47,2 mi)

karasuları: 35 deniz mili (64,8 km; 40,3 mi)

Yükseklik uçları:

en alçak nokta: Taberiye Gölü yakınındaki isimsiz konum -200 men

en yüksek nokta: Hermon Dağı 2814 m

Çevresel kaygılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Doğal afetler: toz fırtınaları, kum fırtınaları, depremler

Çevre - güncel sorunlar: ormansızlaşma; aşırı otlatma; toprak erozyonu; çölleşme; ham kanalizasyon ve petrol arıtımından kaynaklanan atıkların dökülmesinden kaynaklanan su kirliliği; yetersiz içme suyu kaynakları

Çevre - uluslararası anlaşmalar:

taraf: Biyoçeşitlilik, İklim Değişikliği, Çölleşme, Nesli Tükenmekte Olan Türler, Tehlikeli Atıklar, Ozon Tabakasının Korunması, Gemi Kirliliği (MARPOL 73/78 ), Sulak Alanlar

imzalandı, ancak onaylanmadı: Çevresel Değişiklik

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ "Land, Water and Climate". Syria a Country Study. Kessinger Publishing. 2004. s. 74. ISBN 9781419150227.
^ "Worldweather.wmo.int - Syria". 8 Şubat 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi.

Bu madde bu kaynaktan gelen kamu malı içermektedir. Syria: A country study. Federal Research Division.
Bu madde The World Factbook kamu malı materyali içermektedir. Kaynağa bu web sayfasından ulaşabilirsiniz.

[1] "Land, Water and Climate". Syria a Country Study. Kessinger Publishing. 2004. s. 74. ISBN 9781419150227.

[2] "Worldweather.wmo.int - Syria". 8 Şubat 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi.

[1]

[2]

g t d Asya coğrafyası
Egemen devletler	Afganistan Azerbaycan Bahreyn Bangladeş Bhutan Birleşik Arap Emirlikleri Brunei Çin Doğu Timor Endonezya Ermenistan Filipinler Güney Kore Gürcistan Hindistan Irak İran İsrail Japonya Kamboçya Katar Kazakistan Kıbrıs Cumhuriyeti Kırgızistan Kuveyt Kuzey Kore Laos Lübnan Maldivler Malezya Mısır Moğolistan Myanmar Nepal Özbekistan Pakistan Rusya Singapur Sri Lanka Suriye Suudi Arabistan Tacikistan Tayland Türkiye Türkmenistan Umman Ürdün Vietnam Yemen
Sınırlı tanınmış olan devletler	Abhazya Filistin Güney Osetya Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Tayvan
Bağımlı ve diğer bölgeler	Ağrotur ve Dikelya Britanya Hint Okyanusu Toprakları Christmas Adası Cocos Adaları Hong Kong Makao
Kategori

Suriye coğrafyası nedir?, Suriye coğrafyası anlamı nedir?, Suriye coğrafyası ne demektir?