Miazma teorisi (miazmatik teori olarak da adlandırılır), kolera, klamidya veya Kara Ölüm gibi hastalıkların, gece havası olarak da bilinen "kötü hava"nın zararlı bir formu olan "miazma"dan (μίασμα, Antik Yunanca "kirlilik") kaynaklandığını savunan terk edilmiş bir tıp teorisidir. Teori, salgın hastalıklara çürüyen organik maddelerden yayılan miazmanın neden olduğunu savunuyordu.^[1] Miazma teorisi genellikle bulaşıcı hastalıkların yayılmasıyla ilişkilendirilse de on dokuzuncu yüzyılın başlarında bazı akademisyenler teorinin diğer durumları da kapsadığını öne sürmüşlerdir; örneğin, bir kişinin yemek kokusunu soluyarak obez olabileceği gibi.^[2]

Miazma teorisi MÖ dördüncü yüzyılda Hipokrat tarafından ortaya atılmış^[3] ve Avrupa ve Çin'de antik çağlardan itibaren kabul görmüştür. Teori 1880'den sonra bilim insanları ve hekimler tarafından terk edilmiş ve yerini mikrop teorisine bırakmıştır: belirli hastalıklara miazma değil belirli mikroplar neden olmaktadır. Bununla birlikte, kokudan kurtulmaya ilişkin kültürel inançlar, atıkların temizlenmesini şehirler için yüksek bir öncelik haline getirmiştir.^[4][5] Aynı zamanda iyi havalandırılan hastane tesislerinin, okulların ve diğer binaların inşasını da teşvik etmiştir.^[6]

Etimoloji[değiştir | kaynağı değiştir]

Miazma kelimesi eski Yunanca'dan gelmektedir ve kavramsal olarak İngilizcede tam olarak aynı anlama gelen bir kelime olmasa da gevşek bir şekilde 'leke' veya 'kirlilik' olarak tercüme edilebilir.^[7] Bu fikir aynı zamanda Orta Çağ İtalyancasında malaria (kelimenin tam anlamıyla 'kötü hava') isminin ortaya çıkmasına neden olmuştur.

Dünya çapında görünümler[değiştir | kaynağı değiştir]

Miazma, hastalıklara neden olan çürümüş madde parçacıklarıyla (miazmata) dolu zehirli bir buhar veya sis olarak kabul ediliyordu. Miazmatik görüşe göre hastalıklar kirli su, kirli hava ve kötü hijyenik koşullar gibi çevresel faktörlerin ürünüdür. Bu tür bir enfeksiyon bireyler arasında geçmez, ancak bu tür buharların ortaya çıktığı yerdeki bireyleri etkilerdi. Kötü kokusuyla tanımlanabilirdi. Ayrıca başlangıçta miazın vebadan etkilenen kişilerdeki ülserlerden kurtçuklar yoluyla yayıldığına inanılıyordu.^[8]

Avrupa[değiştir | kaynağı değiştir]

MÖ beşinci veya dördüncü yüzyılda Hipokrat, çevrenin insan hastalıkları üzerindeki etkileri hakkında yazmıştır:

Tıbbı doğru bir şekilde araştırmak isteyen kişi şu şekilde ilerlemelidir: ilk olarak yılın mevsimlerini ve her birinin ne gibi etkiler yarattığını göz önünde bulundurmalıdır, çünkü mevsimler birbirlerine hiç benzemezler ve değişimleri bakımından birbirlerinden çok farklıdırlar. Sonra rüzgârları, sıcakları ve soğukları, özellikle de bütün ülkelerde ortak olanları ve sonra da her yöreye özgü olanları. Suların niteliklerini de göz önünde bulundurmalıyız, çünkü tat ve ağırlık bakımından birbirlerinden farklı oldukları gibi, nitelikleri bakımından da çok farklıdırlar. Aynı şekilde, bir kimse yabancısı olduğu bir kente geldiğinde, kentin konumunu, rüzgârlara ve güneşin doğuşuna göre nasıl bir konumda olduğunu göz önünde bulundurmalıdır; çünkü kuzeye ya da güneye, güneşin doğuşuna ya da batışına göre etkisi aynı değildir. Sakinlerin kullandıkları suların bataklık ve yumuşak mı, yoksa sert, yüksek ve kayalık yerlerden mi aktığı, tuzlu ve yemek pişirmeye elverişsiz olup olmadığı çok dikkatle düşünülmelidir; Toprak, çıplak ve susuz mu, yoksa ağaçlık ve iyi sulanmış mı, çukur ve kapalı bir yerde mi, yoksa yüksek ve soğuk mu; halkın yaşama biçimi ve uğraşları, aşırı yeme içmeye düşkün ve tembel mi oldukları, yoksa egzersiz ve çalışmaya düşkün olup yeme içmede aşırıya kaçmadıkları.^[9]

MÖ 1. yüzyılda Romalı mimarlık yazarı Vitruvius, bir şehri ziyaret ederken kokuşmuş bataklıklardan kaynaklanan miazmanın (Latince nebula) potansiyel etkilerini tanımlamıştır:

Çünkü sabah rüzgârları güneş doğarken şehre doğru estiğinde, bataklıklardan gelen buğuyu ve buğuya karışan bataklık canlılarının zehirli soluğunu da beraberinde getirirse bölge sakinlerinin vücutlarına yayılacak ve bölgeyi sağlıksız hale getirecektir.^[10]

Miazma teorisi Orta Çağ'da popülerliğini korumuş ve Robert Boyle'un Havanın Gizli Gerçeklikleri Hakkındaki Şüpheler adlı kitabına da bir efluvia duygusu katkıda bulunmuştur.

1850'lerde miazma, koleranın Londra ve Paris'te yayılmasını açıklamak için kullanıldı ve Haussmann'ın daha sonra Fransız başkentini yenilemesini kısmen haklı çıkardı. Hastalığın vücudun ve eşyaların temizlenmesi ve ovulmasıyla önlenebileceği söyleniyordu. 1851'deki Londra nüfus sayımında komiser yardımcısı olan Dr. William Farr, miazma teorisinin önemli bir destekçisiydi. Koleranın hava yoluyla bulaştığına ve Thames Nehri kıyılarında ölümcül bir miazmata yoğunluğu olduğuna inanıyordu. Böyle bir inanç, kısmen şehirleşmiş bölgelerdeki genel hava kalitesi eksikliği nedeniyle kabul gördü.^[2]

Kolera salgınları sırasında miazma teorisinin geniş kabul görmesi, John Snow tarafından ortaya atılan ve koleranın su yoluyla yayıldığına dair kısmen doğru olan teoriyi gölgede bıraktı. Bu durum Londra'nın Soho bölgesinde ve diğer bölgelerde yaşanan büyük salgınlara müdahaleyi yavaşlatmıştır. Kırım Savaşı hemşiresi Florence Nightingale (1820-1910)^[11][12][13] teorinin savunucularından biriydi ve hastanelerin sıhhi ve temiz kokulu olması için çalıştı. 'Emekçi Sınıflar için Hemşirelik Üzerine Notlar'da (1860) Nightingale'in "[hastanın] soluduğu havayı dış hava kadar temiz tutacağı" belirtilmiştir.^[14]

Miazma korkusu, on dokuzuncu yüzyılın başlarında "sağlıksız sis" olarak adlandırılan şeyle ilgili birçok uyarıda kaydedilmiştir. Sisin varlığının güçlü bir şekilde miazma varlığına işaret ettiği düşünülüyordu. Miazmaların duman ya da sis gibi davrandığı, hava akımlarıyla savrulduğu, rüzgarlarla sürüklendiği düşünülüyordu. Miazmanın sadece havada hareket etmediği, yayıldığı havayı değiştirdiği düşünülüyordu; hastalıklı insanlar gibi atmosfer de miazma tarafından enfekte edilmişti.^[15]

Çin[değiştir | kaynağı değiştir]

Çin'de miazma (Çince: 瘴氣; pinyin: Zhàngqì; alternatif adlar 瘴毒, 瘴癘), eski Çin yerel kroniklerinde ve edebiyat eserlerinde yaygın olarak kullanılan eski bir hastalık kavramıdır. Miazmanın Çin kültüründe farklı isimleri vardır. Miazma ile ilgili açıklamaların çoğunda bir tür hastalık ya da zehirli gaz olarak bahsedilmektedir.

Eski Çinliler miazmanın Güney Çin'in bazı bölgelerindeki ortamla ilgili olduğunu düşünüyorlardı. Miazmanın Güney Çin dağlarındaki ısı, nem ve ölü havadan kaynaklandığı düşünülüyordu. Böcek atıklarının havayı, sisi ve suyu kirlettiğini ve bakir ormanın miazmanın oluşması için harika bir ortam barındırdığını düşünüyorlardı.

Eski gezginlerin, askerlerin ya da yerel yetkililerin (çoğu edebiyatçıdır) miazma fenomenine ilişkin tanımlamalarında sis, pus, toz, gaz ya da zehirli jeolojik gazlardan her zaman bahsedilmiştir. Miazmanın soğuk algınlığı, grip, sıcak çarpması, sıtma veya dizanteri gibi birçok hastalığa neden olduğu düşünülüyordu. Çin'in tıp tarihinde sıtma, farklı hanedanlık dönemlerinde farklı isimlerle anılmıştır. Zehirlenme ve psittakoz da eski Çin'de miazma olarak adlandırılıyordu çünkü hastalığın nedenini tam olarak anlamıyorlardı.

Sui Hanedanı'nda doktor Chao Yuanfang, Patojen ve Sendromlar Üzerine (諸病源候論) adlı kitabında miazmadan bahsetmiştir. Güney Çin'deki miazmanın Kuzey Çin'deki tifoya benzediğini düşünüyordu. Ancak ona göre miazma, sıtma ve dizanteriden farklıydı. Kitabında dizanteriyi başka bir bölümde, sıtmayı ise tek bir bölümde ele almıştır. Ayrıca miazmanın çeşitli hastalıklara neden olduğunu iddia etmiş, bu nedenle sorunları çözmek için uygun ve spesifik yollar bulunmasını önermiştir.^[16]

Miazma kavramı birkaç aşamada gelişmiştir. İlk olarak, Batı Jin Hanedanı'ndan önce miazma kavramı yavaş yavaş oluşuyordu; en azından Doğu Han Hanedanı'nda miasma tanımı yoktu. Doğu Jin döneminde, çok sayıda kuzeyli insan güneye göç etti ve miazma daha sonra edebiyatçılar ve soylular tarafından tanındı. Sui ve Tang Hanedanı'ndan sonra, yerel yetkililer olarak gönderilen alim-bürokratlar miazmayı kaydetmiş ve araştırmıştır. Sonuç olarak hükûmet, hastalığı araştırmak ve hastaları iyileştirmek için salgın bölgelerine doktorlar göndererek ciddi vakalar ve miazma nedenleri hakkında endişelenmeye başladı. Ming Hanedanı ve Çing Hanedanı'nda, yerel kroniklerin versiyonları farklı yerlerde farklı miazma vakaları kaydetmiştir.^[17]

Ancak Güney Çin, Ming ve Qing hanedanları döneminde oldukça gelişmişti. Çevre hızla değişti ve 19. yüzyıldan sonra batı bilimi ve tıp bilgisi Çin'e girdi ve insanlar hastalığı nasıl ayırt edeceklerini ve onunla nasıl başa çıkacaklarını biliyorlardı. Bu nedenle miazma kavramı Çin'de tıbbın ilerlemesine bağlı olarak kayboldu.^[18]

Güney Çin'deki etki[değiştir | kaynağı değiştir]

Çin'in güney bölgelerindeki korkunç miazma hastalıkları, Qin-Han Hanedanı'ndan bu yana burayı memurların sürgün edildiği ve suçluların sürgüne gönderildiği başlıca yer haline getirmiştir. Örneğin Tang Hanedanı'ndan şair Han Yu (韓愈), En Route (左遷至藍關示姪孫湘) adlı şiirinde Chao Eyaletine sürgün edildikten sonra kendisini uğurlamaya gelen yeğenine yazmıştır:^[19]

Şafak vakti Dokuz Basamaklı Taht'a tek bir uyarı gönderdim;

Akşam, sekiz bin fersah uzaklıktaki Chao Yang'a sürgün edildim."
Soylu bir hanedan adına alçak bir hükümeti kovmak için çabalayan,
Solmuş ve yıpranmış, gelecekteki kaderime nasıl üzülmeliyim? Bulutlar Ch'in Dağları'nın üzerinde toplanıyor, evimi göremiyorum;
Kar Lan'ın geçitlerini kapatıyor, atım ilerleyemiyor."
Ama biliyorum ki, sen çok uzaklardan, belirlediğin amacı gerçekleştirmek için geleceksin,

Ve kemiklerimi sevgiyle topla, o vebalı nehrin kıyısında.

Güney bölgesinin "zehirli havası ve gazları" ile ilgili yaygın inanç ve hakim korku tarihi belgelerde açıkça görülmektedir.

Miazma ile enfekte olmuş güneye yönelik benzer konular ve duygular erken dönem Çin şiir ve kayıtlarında da sıklıkla yer almaktadır. Dönemin akademisyenlerinin çoğu, güneydeki jeolojik ortamların nüfus kompozisyonu ve büyümesi üzerinde doğrudan bir etkisi olduğu konusunda hemfikirdi. Birçok tarihi kayıt, kadınların miasma enfeksiyonuna daha az yatkın olduğunu ve güneyde özellikle erkeklerde ölüm oranlarının çok daha yüksek olduğunu yansıtmaktadır. Erkekler tarımsal üretimin lokomotifi olduğu için bu durum tarımsal ekimi ve güney ekonomisini doğrudan etkilemiştir. Güney Song Hanedanı'ndan yerel bir yargıç olan Zhou Qufei (周去非), Güney'den Temsili Cevaplar adlı eserinde şunları anlatmıştır "... Erkekler kısa boylu ve bronz tenliyken, kadınlar tombuldu ve nadiren hastalığa yakalanıyorlardı"^[20] ve Guangşi bölgesindeki kalabalık kadın nüfusuna haykırıyordu.

Bu doğal çevresel tehdit diğer bölgelerden göçü de engelledi. Dolayısıyla, nemli ve boğucu güneydeki gelişme, erken Çin tarihinin büyük bölümünde hanedanların siyasi gücünün bulunduğu kuzeydekinden çok daha yavaş olmuştur.^[21]

Hindistan[değiştir | kaynağı değiştir]

Hindistan'da da bir miazma teorisi vardı. Gambir ilk antimiazmatik uygulama olarak kabul edildi. Bu gambir ağacı Güney Hindistan ve Sri Lanka'da bulunur.^[22]

19. yüzyıldan itibaren yaşanan gelişmeler[değiştir | kaynağı değiştir]

Zimotik teori[değiştir | kaynağı değiştir]

Zimotik teoriye dayanarak, insanlar miazmata (tekil: miazma) adı verilen buharların topraktan yükseldiğine ve hastalıkları yaydığına inanıyordu. Miazmatanın özellikle bataklıklarda ve kentsel gettolarda çürüyen bitkilerden ve pis sulardan kaynaklandığına inanılıyordu.

Birçok insan, özellikle de zayıf ve güçsüz olanlar, içeriye girip pencere ve kapıları kapalı tutarak gece havasını solumaktan kaçınıyordu. Zimotik teoriyle ilişkili fikirlere ek olarak, soğuk veya serin havanın hastalık yaydığına dair genel bir korku da vardı. Gece havası korkusu, hastalıklarla ilgili anlayış arttıkça ve evlerin ısıtılması ve havalandırılmasındaki gelişmelerle birlikte yavaş yavaş ortadan kalktı. Özellikle önemli olan, sıtmayı yayan etkenin miazmata yerine sivrisinek (geceleri aktif) olduğunun anlaşılmasıydı.^[23][24]

Bulaşıcılığa karşı miazmatizm[değiştir | kaynağı değiştir]

19. yüzyılın sonlarından önce, çoğu Batı kültüründe gece havası tehlikeli olarak kabul edilirdi. 19. yüzyıl boyunca tıp camiası hastalıkların yayılmasının açıklaması konusunda ikiye bölünmüştü. Bir tarafta, hastalığın fiziksel temas yoluyla geçtiğine inanan bulaştırıcılar yer alırken, diğerleri hastalığın havada miazma şeklinde bulunduğuna ve dolayısıyla fiziksel temas olmadan çoğalabileceğine inanıyordu. İkinci grubun iki üyesi Dr. Thomas S. Smith ve Florence Nightingale idi.

Thomas Southwood Smith uzun yıllar boyunca miazmatik teoriyi bulaşıcılıkla karşılaştırmıştır.

Dokunma yoluyla yayılma yöntemini, ister insan tarafından ister enfekte olmuş eşyalar tarafından olsun, kabul etmek ve havanın bozulmasıyla yayılma yöntemini göz ardı etmek, zararlı atıklara maruz kalmaktan kaynaklanan gerçek tehlikeyi arttırmak ve dikkati gerçek çare ve önleme yollarından başka yöne çekmektir.

Florence Nightingale :

Hastalığın yayılmasını açıklayan "bulaşma" fikri, sıhhi düzenlemelerin ihmal edilmesi nedeniyle salgın hastalıkların tüm insan kitlelerine saldırdığı ve insanların doğanın kendisine yol gösterecek yasaları olduğunu düşünmeyi bıraktığı bir dönemde benimsenmiş gibi görünmektedir. Şairler ve tarihçilerle başlayan bu kelime nihayet bilimsel terminolojiye girmiş ve o zamandan beri de bu şekilde kalmıştır [...] salgın hastalıklar için tatmin edici bir açıklama ve tekrarlanmasını önlemek için çaba sarf etmemek için yeterli bir mazerettir.

Mevcut mikrop teorisi, hem doğrudan hem de dolaylı fiziksel temas yoluyla hastalıkların çoğalmasını açıklamaktadır.^{[kaynak belirtilmeli]}

Sıhhi mühendislik reformları üzerindeki etkisi[değiştir | kaynağı değiştir]

19. yüzyılın başlarında İngiltere'nin sanayileşmiş kentlerindeki yaşam koşulları giderek sağlıksızlaşıyordu. Nüfus, altyapının destekleyebileceğinden çok daha hızlı bir şekilde artıyordu. Örneğin, Manchester'ın nüfusu on yıl içinde iki katına çıkmış, bu da aşırı kalabalığa ve atık birikiminde önemli bir artışa yol açmıştı.^[25] Hastalıklara ilişkin miazma teorisi 19. yüzyılın ortalarındaki sıhhi reformcular için anlamlıydı. Miazmalar, suyun durgun ve kötü kokulu olduğu yerlerde kolera ve diğer hastalıkların neden salgın halinde görüldüğünü açıklıyordu. Önde gelen sıhhi reformculardan Londralı Edwin Chadwick, "tüm kokuların hastalık olduğunu" ileri sürdü ve artan kentsel ölüm oranlarıyla mücadele etmek için sıhhi sistemlerin yapısında köklü bir değişikliğe ihtiyaç olduğunu savundu.

Chadwick, kolera ve tifo salgınları sorununun doğrudan kentleşmeyle ilgili olduğunu görmüş ve yeni, bağımsız kanalizasyon sistemlerinin evlere bağlanmasını önermiştir. Chadwick önerisini, 19. yüzyılın başlarında kentleşmenin başlamasından bu yana hem hastalık hem de ölüm oranlarında dramatik artışlar olduğunu gösteren Londra İstatistik Derneği raporlarıyla desteklemiştir.^[25] Chadwick, miazma teorisi temelinde reform önermiş olsa da önerileri, sanitasyon tasarımında ayrı drenaj sistemlerinin kullanılması yoluyla kanalizasyonlardan gelen zararlı havanın evlere geri akışının önlenmesi gibi sanitasyon alanındaki gelişmelere katkıda bulunmuştur. Bu da tesadüfen kolera salgınlarının azalmasına ve dolayısıyla teorinin desteklenmesine yardımcı olmuştur.^[26]

Miazma teorisi, hastalığın kötü sağlık koşullarıyla ve dolayısıyla kötü kokularla ilişkili olduğu ve sıhhi iyileştirmelerin hastalığı azalttığı gözlemiyle tutarlıydı. Ancak, 19. yüzyılın sonlarında mikrobiyoloji ve bakteriyolojiden elde edilen bulgularla tutarsızdı ve bu bulgular, hemen fikir birliğine varılmamış olsa da sonunda mikrop teorisinin kabul edilmesine yol açtı. Galen tarafından geliştirilen miazma teorisinin önemli bir bileşeni olan ve 1858 yazında Londra'da yaşanan "Büyük Pis Koku" ile ön plana çıkan kanalizasyon gazına ilişkin endişeler, teorinin savunucularının kanalizasyonların tıp biliminin tifo, kolera ve diğer mikroplarla dolu olabileceğini keşfettiği insan bağırsağının çöplerini barındırdığını gözlemlemelerine yol açmıştır.

1846 yılında, koleranın hava yoluyla mı yoksa su yoluyla mı bulaştığını tespit etmek amacıyla Tehlikelerin Kaldırılması ve Hastalıkların Önlenmesi Yasası^[27] çıkarılmıştır. Yasa, konut sahiplerini konutlarını temizlemeye ve kanalizasyona bağlamaya teşvik etmek için kullanıldı.^{[kaynak belirtilmeli]}

Bakterilerin anlaşılması ve virüslerin keşfedilmesiyle sonunda çürütülmüş olsa da miaxma teorisi kötü sağlık koşulları ile hastalık arasındaki bağlantının kurulmasına yardımcı olmuştur. Teori, temizliği teşvik etti ve İngiltere'de 1848 ve 1858 Halk Sağlığı Yasaları^[27] ile 1858 Yerel Yönetim Yasası'na yol açan halk sağlığı reformlarını teşvik etti. Bunlardan sonuncusu, sakinlerin dilekçeleri üzerine veya ölüm oranlarının normları aşması sonucunda herhangi bir kasaba veya yerin sağlık ve sıhhi düzenlemelerine ilişkin soruşturmaların başlatılmasını sağladı.

İlk tıp ve sıhhi mühendislik reformcuları arasında Henry Austin, Joseph Bazalgette, Edwin Chadwick, Frank Forster, Thomas Hawksley, William Haywood, Henry Letheby, Robert Rawlinson, John Simon, John Snow ve Thomas Wicksteed vardı.^[28] Onların çabaları ve buna bağlı olarak İngiliz mevzuatındaki gelişmeler 1865 gibi erken bir tarihte Amerika Birleşik Devletleri'nde rapor edilmiştir.^[29]

19'uncu yüzyıl sağlık reformunda özellikle dikkate değer olan, Londra Büyükşehir İşleri Kurulunun baş mühendisi Joseph Bazalgette'in çalışmalarıdır. Büyük Pis Koku'dan cesaret alan Parlamento, Bazalgette'e Londra'nın kanalizasyonunu su kaynağından uzaklaştıran kapsamlı bir kanalizasyon sistemi tasarlama ve inşa etme yetkisi verdi. Sistem Londra'nın suyunun arıtılmasına yardımcı oldu ve şehri salgın hastalıklardan kurtardı. 1866 yılında, üç büyük İngiliz kolera salgınının sonuncusu Whitechapel'in küçük bir bölgesinde görüldü. Ancak bu bölge henüz Bazalgette'in sistemine bağlı değildi ve salgının sınırlı alanı, sistemin tasarımının verimliliğinin kanıtı olarak işlev gördü.^[2]

Yıllar sonra, bu sıhhi reformların Britanya üzerindeki etkisi Richard Rogers tarafından anlatıldı:^[28]

Londra, toplu taşımadan konuta, temiz sudan eğitime kadar modern kentsel hizmetleri koordine edebilen karmaşık bir sivil yönetim oluşturan ilk şehirdi. Londra İl Meclisi, dünyadaki en ilerici büyükşehir yönetimi olarak kabul edildi. Elli yıl önce Londra, sanayileşmiş dünyanın en kötü gecekondu şehriydi: aşırı kalabalık, sıkışık, kirli ve hastalıklarla dolu...

Miazma teorisi kentsel yerleşimlerde hastalıkların kontrol altına alınmasına katkıda bulunmuş, ancak dışkıların tarımda yeniden kullanılmasına yönelik uygun bir yaklaşımın benimsenmesine izin vermemiştir.^[30] Kentsel yerleşimlerden insan dışkısının toplanması ve çevredeki tarım arazilerinde yeniden kullanılması uygulamasında önemli bir faktördü. Bu tür bir kaynak geri kazanım planı, kanalizasyona dayalı sağlık sistemlerinin kullanılmaya başlanmasından önce 19. yüzyılda büyük şehirlerde yaygındı.^[31] Günümüzde, hijyenik bir şekilde yapıldığında dışkının yeniden kullanımı ekolojik sanitasyon olarak bilinmekte ve "döngüyü kapatmanın" bir yolu olarak teşvik edilmektedir.

19. yüzyıl boyunca, kamu sağlığı ve sanitasyonla ilgili endişeler ve miazma teorisinin etkisi, o zamanlar tartışmalı olan ölü yakma uygulamasının savunulmasına neden oldu. Eğer bulaşıcı hastalıklar çürüyen organik maddelerden yayılan zararlı gazlar yoluyla yayılıyorsa çürüyen cesetler de buna dahildi. Ölü yakmaya yönelik halk sağlığı argümanı, hastalıklara ilişkin miazma teorisinin gölgede kalmasıyla birlikte zayıfladı.^[32]

Mikrop teorisi ile yer değiştirme[değiştir | kaynağı değiştir]

Mikrop ve hastalık arasındaki bağlantı oldukça erken bir dönemde ortaya atılmış olsa da mikrop teorisinin genel kabul görmesi 1800'lerin sonlarına kadar gerçekleşmemiştir. Miazmatik teoriye John Snow tarafından karşı çıkılmış ve hastalığın suda bulunan bir zehir ya da marazi madde yoluyla yayıldığını öne sürmüştür.^[33] Bunu 1854'te Londra'nın merkezindeki Broad Caddesi'nde görülen bir kolera salgınından önce ve ona yanıt olarak öne sürmüştür.^[34] Miazmatik teorinin İtalyan bilim adamları arasındaki baskınlığı nedeniyle, aynı yıl Filippo Pacini tarafından hastalığa neden olan basilin keşfi tamamen göz ardı edildi. Ancak 1876 yılında Robert Koch'un şarbona Bacillus anthracis bakterisinin neden olduğunu kanıtlamasıyla^[35] miazma teorisi kesin olarak son bulmuştur.

1854 Broad Street kolera salgını[değiştir | kaynağı değiştir]

John Snow'un çalışmaları, kolera ve tifo salgınları ile kirli su kaynakları arasında bağlantı kurulmasına yardımcı olmasıyla dikkat çekmektedir ve bu da miazma teorisinin nihai olarak çökmesine katkıda bulunmuştur. Snow, 1854 yılındaki kolera salgını sırasında, Soho sakinleri arasındaki yüksek ölüm oranlarını Broad Street'teki bir su pompasına bağlamıştır. Snow, yerel yönetimi pompa kolunu kaldırmaya ikna etti ve bu da bölgedeki kolera vakalarında belirgin bir düşüşe neden oldu.

1857 yılında Snow, British Medical Journal'a yüksek sayıdaki kolera vakalarını insan atıklarıyla kirlenmiş su kaynaklarına bağlayan bir makale sundu. Snow, istatistiksel verileri kullanarak, sularını yukarı havza kaynaklarından alan vatandaşların koleraya yakalanma olasılığının, aşağı havza kaynaklarından alanlara göre çok daha düşük olduğunu göstermiştir. Araştırması, kolera salgınlarının kaynağının kirli hava değil kirli su olduğu hipotezini desteklese de bir inceleme komitesi Snow'un bulgularının değişiklik gerektirecek kadar önemli olmadığı sonucuna vardı ve bulgular özet olarak reddedildi. Ayrıca, reform sürecine başka çıkar çevreleri de müdahale etti.

Birçok su şirketi ve sivil otorite Thames Nehri gibi kirli kaynaklardan doğrudan kamu kuyularına su pompalamaktaydı ve kaynakları değiştirme ya da filtreleme tekniklerini uygulama fikri ekonomik açıdan cazip değildi. Bu tür ekonomik çıkarlar karşısında reformun benimsenmesi yavaş oldu.^[25]

1855 yılında John Snow, bazı endüstrilerin hava kirliliğini düzenli hale getiren "Rahatsızlıkları Giderme ve Hastalıkları Önleme Yasası" değişikliğine karşı bir ifade verdi. Şunları iddia etmiştir:

Bu mümkün ancak kolera zehrinin ya suda yutulduğuna ya da doğrudan ailedeki veya odadaki başka bir kişiden alındığına inanıyorum; havada taşınmasının oldukça istisnai bir durum olduğuna inanıyorum; ancak madde kurursa kısa bir mesafeye yayılabilir.^[36]

Aynı yıl, o dönemde miazma teorisinin en büyük destekçisi olan William Farr, mikrop teorisini eleştiren bir rapor yayınladı. Farr ve Komite şunları yazmıştır:

Dikkatli bir incelemeden sonra, bu inancı benimsemek için bir neden göremiyoruz. Suyun iddia edildiği şekilde kirlendiğinin kanıtlandığını düşünmüyoruz; ne de önümüzde, bu kuyudan su içen bölge sakinlerinin, diğer kaynaklardan su içen bölge sakinlerinden orantılı olarak daha fazla acı çekip çekmediklerini gösteren yeterli kanıt var.^[37][38]

Louis Pasteur'ün deneyleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Mikrop ve hastalık arasındaki ilişkiye dair daha resmi deneyler 1860 ve 1864 yılları arasında Louis Pasteur tarafından gerçekleştirilmiştir. Lohusalık hummasının patolojisini^[39] ve kandaki piyojenik vibrioları keşfetti ve bu lohusalıktan önce ve sonra öldürmek için borik asit kullanılmasını önerdi.

1866 yılına gelindiğinde, John Snow'un ölümünden sekiz yıl sonra, William Farr, ölüm oranına ilişkin istatistiksel gerekçeleriyle koleranın bulaşmasına ilişkin miazma teorisinin yanlış olduğunu açıkça kabul etmiştir.^[37]

Şarbon[değiştir | kaynağı değiştir]

Robert Koch, ölümcül hastalığa neden olan etkenin Bacillus anthracis olduğunu keşfederek şarbon üzerine yaptığı çalışmalarla tanınmaktadır.^[40] Bu keşfini 1876 yılında Wöllstein'da çalışırken Die Ğtiologie der Milzbrand-Krankheit, Begründet auf die Entwicklungsgeschichte des Bacillus Anthracis (Şarbon Hastalığının Etiyolojisi, Bacillus Anthracis'in Gelişim Tarihine Dayalı) adıyla bir kitapçık halinde yayınladı.^[41] Şarbon bakterisinin yapısı üzerine 1877'de yaptığı yayın,^[42] bir bakterinin ilk fotoğrafı oldu.^[25] Şarbon bakterisinde belirli koşullar altında hareketsiz kalabilen sporların oluşumunu keşfetti.^[43] Ancak, en uygun koşullar altında sporlar aktive oluyor ve hastalığa neden oluyordu.^[43] Bu etkeni belirlemek için bakteri kültürlerini cam lamlar üzerine kuru olarak sabitledi, kültürleri boyamak için boyalar kullandı ve mikroskopta gözlemledi.^[44] Şarbonla ilgili çalışması, spesifik bir mikroorganizmayı spesifik bir hastalıkla ilişkilendiren ilk kişi olması, kendiliğinden oluşum fikrini reddetmesi ve hastalık yapıcı mikrop teorisini desteklemesi açısından dikkate değerdir.^[40]

Popüler kültürde[değiştir | kaynağı değiştir]

• InuYasha'da, Naraku miazma gücüne sahiptir.
• Inuyasha Filmi: Onurlu Hükümdarın Kılıçları, Sō'unga devleri öldürdüğünde ve Saya'ya göre cesetleri miazma içeriyordu.
• Yashahime: Princess Half-Demon'ın 44. bölümünde, Grim Comet'te miazma var.
• Video oyunu Dwarf Fortress, çürümüş eşyalar ve cesetlerden çıkan gerçek bir sis olarak miazma içerir. Cücelerin mutluluğunu azaltır, ancak mutlaka hastalanmalarına neden olmaz.
• Bahçe Duvarının Ötesinde'de karakterlerden biri pencereyi açıp gece havasının içeri girmesine izin vererek yenilir.

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

• Hastalık yapıcı mikrop teorisi
• Homeopati
• Aromaterapi

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir]

• Beasley, Brett (30 Eylül 2015). "Bad Air: Pollution, Sin, and Science Fiction in William Delisle Hay's The Doom of the Great City (1880)". The Public Domain Review. 5 (18). 
• Sterner, Carl S. (2007). "A Brief History of Miasmic Theory" (PDF). Bulletin of the History of Medicine. 22 (1948): 747. 
• Thorsheim, Peter (2006). Inventing Pollution: Coal, Smoke, and Culture in Britain since 1800. Ohio University Press. ISBN 978-0-8214-1681-5.