Yedişehir Uygur Hanlığı

Yedişehir Uygur Hanlıgı
Yättishär döläti
Yedişehir Uygur Hanlıgı Yättishär döläti
1865-1877
	Sağ 1865-1873; Sol: 1873-1877
	Dungan Ayaklanması Haritası 1872-1877
Başkent	Kaşgar
Yaygın dil(ler)	Uygur dili
Hükûmet	Monarşi
Han
• • 1865-1877
• • 1865-1877	Yakub Beg
Tarihçe
• Kuruluşu
• Kuruluşu	1865
• Dağılışı	1877
Öncüller	Ardıllar
	Çing Hanedanı
Çing Hanedanı

Yedişehir hanlığı (Uygurca: يەتتىشەر دۆلەتى; Çince: 哲德沙爾汗國), Çing hanedanına karşı Dungan İsyanı sırasında^[1]^[2] 1865-1877 yılları arasında Sincan'da var olan kısa ömürlü bir Sünni Müslüman Türk devletiydi. Yedi şehir Kaşgar, Hotan, Yarkent, Yengisar, Aksu, Kuçar ve Korla idi.^[3] 1873'te devlet Osmanlı İmparatorluğu tarafından vasal olarak tanındı.^[4] 18 Aralık 1877'de Çing ordusu Kaşgar'a girerek devleti sona erdirdi.^[2]

Oluşturmadan önceki tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

1757'de Qing devleti Çinlilerin varlığına son verdi Jungar Hanate. 1759'da, Kaşgar hepsi fethedildi ve Sincan adında yeni bir eyalet kuruldu. Qing rejiminin muhalifleri burada sürgün edildi. Gansu Eyaletinden Mançurya ve Çin birlikleri burada konuşlandırıldı. Mançurya 'dan Solon ve dahur burada konuşlanmaya başladı. 1764'te, binlerce sibo, Mançu askeri-tarımsal yerleşimlerinin ve Çince askeri yerleşimlerin yapıldığı İli Vadisi 'ne taşındı. Ayrıca burada Mançu işgaline direnen sürgün edilmiş Uygurlar (taranchilar) 'dan tarımsal yerleşimler kuruldu. Çinliler ve Zindanlar da buraya taşındı.

19. yüzyılın başlarında Kaşgar'daki sosyo-politik durum keskin bir şekilde kötüleşti. Sincan valisinin zayıf yönetişiminden yararlanan Mançurya ve Çinli yetkililer pozisyonlarını kişisel zenginleştirme için kullandılar. Buna ek olarak, Çinli tüccarlar yerel ürünleri düşük fiyatlarla satın aldı ve mallarını, özellikle çayı fahiş fiyatlarla satarak, yerel nüfusu acımasızca yağmaladı. Bütün bunlar Qing Hanedanlığı ile komşu Kokand Khanate arasındaki karmaşık ilişkilerin zemininde gerçekleşti. Mançu işgalcilerine karşı çıkanlara sığınan Kokand hanları, onları Qing hükûmetine baskı yapmak için ustaca kullandı. Bunu yaparken, bölgede karmaşık bir politika izlediler.

19. yüzyılın başlarında Kokand'da yaşayan Kaşgar'ın eski yöneticilerinin mirasçıları Sarimsak Khoja'nın oğulları Jahangir ve Yusif-Khoja, bölgenin bağımsızlığını geri kazanma hareketinin ön saflarında yer aldı. 1820 yazında Jahangir Kokand'dan Kırgız'a "kaçtı". Burada birkaç yüz süvari müfrezesi topladı ve sonbaharda Qing duvarlarının üstesinden geldi. 1820-1827'deki Uygur ayaklanmasının bastırılması ve daha sonra Jahangir ile mücadelesi Qing hükûmetine 10 milyon liraya mal oldu. Bu ayaklanma Kaşgar'daki Qing yönetiminin temellerini sarstı ve cezalandırıcı çetelerin zulmü yeni bir Müslüman ayaklanmasının yolunu açtı. Jahangir'in 1828'de tutuklanmasından ve infaz edilmesinden sonra, tüm umutlar Jahangir'in kardeşi Yusuf-Hoca'ya sabitlendi. Özellikle Kokand khan, onu yoğun bir şekilde teşvik etti.

1830 sonbaharında Joseph, müfrezesiyle sınırı geçti ve yerliler tarafından sevinçle karşılandı. Jahangir'in eylemlerinden öğrenen Yusuf cömertçe insanlara vadetti. Halkın büyük desteği ile Kaşgar 'a girdi. Ancak, Yarkand türbesine yapılan saldırı başarısız oldu. İsyancılar orada büyük bir yenilgiye uğradı ve bu harekette bir dönüm noktasıydı. İsyan yavaş yavaş zayıflamaya başladı. Nüfus, ayaklanmayı 1826-1827'den daha az destekledi. Yusif Hoca'nın birliklerinin yağmalanması yerlileri kızdırdı. Yerel din adamları da Hoca'yı çok soğuk karşıladılar. Qing hükûmeti, iki İslam tarikatının dini düşmanlığından ustaca yararlandı. Ekim 1830'da eyalet valisi Chanlin isyancılara saldırdı. 1830'ların sonunda Yusuf Hoca, binlerce destekçi ve esir ile sınırdan kaçtı ve Kokand'a sığındı. Dört aylık ayaklanmanın bastırılması hazineye 8 milyon liya mal oldu. 1847'de Jahangir'in yeğenlerinin liderliğindeki yeni bir hareket "Yedi Hoca'nın İsyanı" olarak bilinir. Ancak aynı yıl bastırıldı. 1857'de Kaşgar'da Valikhan-Tyurya (Jahangir'in yeğeni) önderliğinde bir isyan patlak verdi. Ancak, isyan Ağustos 1858'de vahşice bastırıldı. Birçok isyancı Kokand'da kaçmayı başardı.

Hanlığın Kuruluşu[değiştir | kaynağı değiştir]

1862'de Shengang Eyaletinde (Shaanxi ve Gansu Eyaletleri) başlayan Dungans isyanı, Sincan hükûmetinin ülke merkeziyle ilişkilerini kopardı. Bu onları Schengen hazinesinden sübvansiyonlardan mahrum etti. Yerel makamlar, vergi ve yasadışı ödemelerle zararı telafi etmeye çalıştı. Bütün bunlar nüfusu genel bir ayaklanmanın eşiğine getirdi.

Haziran 1864'te Kuchar garnizonunun Dungan askerleri isyan etti ve Rashidin-Khoja liderliğindeki nüfusun geri kalanı onları takip etti. Dört bölgeyi kurtardı - Turfan, Komul (Hami), Aksu ve Ushu (Ush-Turfan) ve "Kuchar Khanate" kurarak burada yönetimini oluşturdu. Aynı yaz, Lotay Khan liderliğindeki Dungan Hanlığı Urumçi'de kuruldu. Kendini sultan ilan etti ve devletine "Urumçi sultanat" adını verdi. Ekim ayında Rashid-Hodja'nın birlikleri Kaşgar'ın kontrolünü ele geçirmeye çalıştı. Daha önce, Mançu işgalcilerine karşı başarılı bir ayaklanma oldu. Khotan'daki güç, Khotan hanlığının başı olan Molla Habib-aga'ya geçti. 1864'te Buzruk-Hoca (Jahangir'in oğlu) isyankar bir Kaşgar müfrezesiyle Kokand'dan geldi. Halk tarafından büyük bir sevinçle karşılandı. Buzruk-Hoca, Yarkand dahil olmak üzere Kaşgar Hanlığı'nın başına seçildi. Sincan - Uygurlar, Dungans, Kırgız ve Tacikler 'deki Müslüman halkların neredeyse tamamı Qing hükûmetine karşı ayaklandı. Kitleler, İslam bayrağı altında özgürlük için savaştılar. Hareketin başında manevi feodal beyler (Hocalar) ve basit mollalar vardı. Bu mücadele sadece Mançurya karşıtı değil, aynı zamanda Çince idi. 1867'de İli bölgesindeki Uygur nüfusu ayaklandı. Ayrıca Ili sultanatı da yarattılar. Böylece, Sincan'ın neredeyse tamamı 13 yıl boyunca Mançurya boyunduruğundan kaçtı. Eski Qing İmparatorluğu'nun bir parçası olan valilik ofisinde beş Müslüman devlet ortaya çıktı. Yeni bir Tsin tehdidi karşısında, bu feodal parçalanma derhal birleşmeyi gerektiriyordu. Birleşik bir devletin yaratılması, bu devletlerin en güçlüsü Kaşgar hanlığı civarındaydı. Aslında, önemli bir siyasi figür haline gelen bir askeri lider Mohammad Yagub-bey tarafından yönetildi. Okuma yazma bilmiyordu çünkü alt sınıfa aitti. Ancak, askeri yeteneği ve liderlik becerileri onu hanlığın hükümdarı yaptı. Yağ Bey, büyük bir ordu kurdu ve onun yardımıyla [Doğu Türkistan] 'ı birleştirdi. Diğer hanatlar, saltanatlar ve emirlikler Kaşgar'ın egemenliğine girdi ve yeni devlete "Yettishar" adı verildi. Yagub bey, Badettul adı altında Yettishar Han ilan edildi.

Yedi şehir[değiştir | kaynağı değiştir]

Ili sultanatın Yagub Bey tarafından ele geçirilmesini ve Orta Asya 'daki İngiliz nüfuzunun artmasını önlemek için Rus birlikleri 1871'de Ili topraklarını işgal etti. Böylece Ruslar yerel Uygur devletinin varlığına son verdiler. 1870-1872'de Yağbey Bey'in birlikleri iki kez Dunganların Urumçi Saltanatı na saldırdı ve topraklarını ilhak etti. Shaanxi'deki Dungan ayaklanmasının liderlerinden Muhammed Ayub Biyanhu, Yaqub Bey'in yanında yer aldı. O ve diğer Dungan komutanları 1873'te Çinli birliklerden gelen baskı altında kuzeybatıya çekildiler ve Urumçi'ye sığındılar. Onlarla birlikte Shaanxi ve Gansu illerinden mülteciler Yaqub Bey'e katıldı.

Yağ Bey, bir dizi ilerici reform gerçekleştirdi. 45.000 kişilik ordusunu modernize etti, bürokratik sistemi basitleştirdi, bürokrasiyi azalttı, nüfustan toplanan vergi ve harçları önemli ölçüde azalttı, iç görevleri topladı, nüfusun yükümlülüklerini kaldırdı ve fonları düzenledi. Yeddishar hükümdarı ticareti teşvik etti, kervansaray inşa etti ve yeni kanallar ve diğer sulama sistemleri inşa etti. Bununla birlikte, yarattığı rejim şiddet ve bazen de acımasızdı. Qing kuvvetleri 1873'te bölgede askeri operasyonlar başlattığında, Yeddishar'daki olumlu girişimlerin çoğu askeri harcamalardaki keskin artış nedeniyle uygulanmadı. Yagub Bey, devletini güçlendirmek için Rusya ve İngiltere arasındaki çelişkilerden yararlanmaya çalıştı ve her iki tarafa da hizmet verdi. Yeddishar ile ticareti geliştiren Petersburg onunla diplomatik ilişkiler kurmak için acele etmedi. İngiltere Kaşgar'ın hanını Rusya'ya karşı kullanmaya çalıştı. Bu amaçla, İngilizler ona Hindistan aracılığıyla 1877'ye kadar silah ve askeri danışmanlarla yardımcı oldular. Aynı yardımı [Osmanlı İmparatorluğu'ndan] da aldı.

Pekin'de Batı Yürüyüşü Tartışmaları[değiştir | kaynağı değiştir]

Taipei ayaklanması 'nın bastırılmasından sonra, Qing liderliği, Çin'den ayrılıkçı bölgelerle ilgili gelecekteki politikasının ne olacağı ikilemiyle karşı karşıya kaldı. Bu sorunun çözümü ateşli tartışmalara neden oldu. Bu konuda iki karşıt görüş vardı.

Bazı üst düzey yetkililer ve askeri liderler, kayıp bölgelerin barışçıl ve diplomatik geri dönüşünü desteklediler. Çungarya ve Doğu Türkistan 'nın (orada oluşturulan devletler) bağımsızlığını tanıyarak soruna bir çözüm önerdiler. Bu pozisyonun taraftarları tarafından öne sürülen argümanlar, Çin devletindeki politik ve ekonomik zorluklara atıfta bulundu. Bu görüşün ana destekçisi ve destekçisi dönemin etkili politikacısı Zeng Gofan'dı. Zyayuyquan'ın batısındaki bütün toprakları bırakmayı teklif etti.

Qing hükûmetindeki diğer bazı yetkililer en sert adımlardan yanaydı. Hemen düşmanlıkların başlamasını ve ayaklanmanın sona ermesini talep ettiler. Bu grubun lideri, imparatorun "Xiangfen" sloganı altında hüküm süren ve "Büyük Dük Chu" unvanını taşıyan imparatorun üvey kardeşi Aisingro Ixyuan'dı. Ikhuyan kişisel olarak yürüyüşü Batı'ya götürmeye hazır olduğunu bile söyledi.

1874 yılında İmparatorluk Sarayı'nda bir tartışma yapılması önerildi. Çin 'ndeki tüm önemli siyasi figürlerin tartışmaya şu ya da bu şekilde katılması bekleniyordu. Başkent valisi Jilin Eyaleti, Sincan'ın geri dönüşü için para harcamaya itiraz ederek bir dizi tartışmaya itiraz etti. Ona göre, Çin kıyılarını olası Batı müdahalelerinden korumak için güçlü bir donanmanın yaratılmasına odaklanmak gerekiyordu. Ancak, 12 Ocak 1875'te imparator bir halef atamadan öldü. İmparatoriçe Chisi, tahtın ardıllık kurallarının aksine, kız kardeşi ve Prens Chunya'nın dört yaşındaki oğlunu tahtından indirdi. Böylece, Sincan'ın Pekin'e dönmesinin destekçileri önemli destek gördüler. Batı yürüyüşünün ana destekçilerinden biri Shengang Valisi Zho Jintang idi. Son zamanlarda Dungan isyanını kanla bastırdı.

10 Mart 1875'te Sincan hakkındaki görüşlerini öğrenmek için Zho Jintang'a ayrı bir gizli belge gönderildi. Zho Jintang'dan, Sincan'daki imparatorluğun gücünü ellerindeki güçlerle geri yükleyebileceği konusunda net bir cevap vermesi istendi. Belge o kadar önemliydi ki, Pekin'den Lanzhou'ya teslim etmek sadece dokuz gün sürdü. Zho Jintang belgeyi 19 Mart 1875'te aldı. Neredeyse bir ay sonra, 12 Nisan 1875 (19 çift sayfa) hakkında ayrıntılı bir raporla cevap verdi. Onun yanıtı, Sincan kampanyasının, deniz programının durumu ne olursa olsun, tam zafere kadar yapılması gerektiğini belirtti. Hükûmet raporu aldıktan kısa bir süre sonra, Nisan 1875'te imparator kendisine Sincan'daki askeri işlerden sorumlu komiser atadı. Bu arada, Sincan'da resmi bir askeri kampanya başlatıldı.

Zho Jintang'ın Batı'ya yürüyüşü[değiştir | kaynağı değiştir]

1875 yılında Zho Jintang, Dzungaria boyun eğdirmek için 70.000 kişilik bir ordu ile yola çıktı. Yetenekli Yagub Bey'i yetkilinin Pekin, Kaş İmparatorluğu'nun Qing İmparatorluğu'nun bir parçası olarak vereceğini ikna etti. Bu nedenle, Dzungaria neredeyse kavga etmeden yakalandı. Daha sonra, Nisan 1877'nin ortasında, aniden Liu Chunta'nın Yettishar'a karşı komutası altında 180 iyi silahlı tabur gönderdi. Biyanhu birliklerinin ve diğer Dungan komutanlarının yardımına rağmen Yağbey Bey'in birlikleri yenildi. Mayıs 1877'de Jacob zehirlendi ve öldürüldü. Ölümünden sonra Jettishar üç düşman birimine bölündü. Liu Zhongta'nın birlikleri Kaşgar, Yarkand ve Khotan'ı ele geçirdi. Joo Jintang, Urumçi nin yakalanmasını savaştaki zaferin ana koşulu olarak kabul etti. Bu çalışmaya büyük önem verdi. Urumçi şehri 17 Ağustos 1876'da Çinli birlikler tarafından ele geçirildi.

Aralık 1877'de tüm Doğu Türkistan işgal edildi. Suç çeteleri binlerce Müslüman Türk'ü idam etti ve on binlerce insan hapsedildi. Biyanhu, Dungan çeteleriyle Rusya'ya sığındı. Qing hanedanı Sincan'da kuruldu. Petersburg Antlaşması'ndan sonra Rusya, Yılın topraklarını Çin'e geri verdi.

Galeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Yetişkin ordusu

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ Andreyev, Alexandre (1 Ocak 2003). Soviet Russia and Tibet: The Debarcle of Secret Diplomacy, 1918-1930s (İngilizce). BRILL. ISBN 978-90-04-12952-8. 28 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2021.
^ ^a ^b Alder, G. J. (1964). British India's northern frontier. Internet Archive. [London] Published by Longmans.
^ A History of Inner Asia. Cambridge University Press. 2000.
^ Kim, Hodong (25 Şubat 2004). Holy War in China: The Muslim Rebellion and State in Chinese Central Asia, 1864-1877 (İngilizce). Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-6723-1. 28 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2021.

[1] Andreyev, Alexandre (1 Ocak 2003). Soviet Russia and Tibet: The Debarcle of Secret Diplomacy, 1918-1930s (İngilizce). BRILL. ISBN 978-90-04-12952-8. 28 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2021.

[archive.org-2] Alder, G. J. (1964). British India's northern frontier. Internet Archive. [London] Published by Longmans.

[3] A History of Inner Asia. Cambridge University Press. 2000.

[4] Kim, Hodong (25 Şubat 2004). Holy War in China: The Muslim Rebellion and State in Chinese Central Asia, 1864-1877 (İngilizce). Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-6723-1. 28 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

Yedişehir Uygur Hanlığı anlamı nedir