Yasama organı

Yasama organı, bir ülke veya şehir gibi siyasi bir birim için yasalar yapma yetkisine sahip bir topluluktur. Genellikle yürütme ve yargı yetkilerinden ayrılırlar.

Yasama organları tarafından kabul edilen yasalar genellikle birincil mevzuat olarak bilinir. Ayrıca, yasama organları hükümet eylemlerini gözlemleyebilir ve yönlendirebilir, bütçe üzerinde de değişiklik yapma yetkisine sahiptirler.

Bir yasama organının üyelerine yasama organı üyeleri denir. Bir demokraside yasama organı üyeleri genellikle halk tarafından seçilir, ancak özellikle üst meclisi olan yasama organlarında dolaylı seçim ve yürütme tarafından atama yöntemleri de kullanılır.

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

En eski tanınmış yasama organlarından biri Atina Ecclesia'dır. Orta Çağ'da, Avrupa monarşileri soyluların toplantılarını düzenlerdi ve bunlar daha sonra modern yasama organlarının öncüleri haline gelirdi. Bu toplantılar genellikle "Eyaletler" olarak adlandırılırdı. En eski günümüze ulaşan yasama organı, 930 yılında kurulan İzlanda Althingi'dir.^[1]

Özellikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik yasama organlarının altı temel işlevi vardır: temsil, müzakere, yasama, harcamaları yetkilendirme, hükümet oluşturma ve denetim.^[1]

Temsil[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organında temsilin sağlanabileceği beş farklı yol bulunmaktadır:^[1]

Vekaleten olarak: Yasama organının kuralları, seçmenlerin temsilini nasıl sağladığı;
Sembolik olarak: Seçmenlerin temsilcilerini nasıl algıladığı;
Açıklayıcı olarak: Yasama organının bileşimi, genel toplumun demografik yapısıyla ne kadar uyumlu;
Özsel olarak: Temsilcilerin gerçekten seçmenlerinin ihtiyaçlarına ne kadar yanıt verdiği;
Toplumsal olarak: Temsilcilerin toplumun çıkarlarını ne kadar iyi temsil ettiği.

Danışma[değiştir | kaynağı değiştir]

Bir yasama organının temel işlevlerinden biri, toplum için önemli konuları tartışmak ve değerlendirmektir. Bu faaliyet, iki farklı şekilde gerçekleşebilir. Bir tartışma yasama organında, örneğin Birleşik Krallık Parlamentosu'nda, yasama organının genelinde canlı tartışmalar sıklıkla gerçekleşir. Buna karşılık, Amerika Birleşik Devletleri Kongresi gibi komite tabanlı yasama organlarında, müzakereler kapalı komitelerde gerçekleşir.^[1]

Mevzuat[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organlarının teorik olarak yasaları oluşturma yetkisi olsa da, bu yetkinin gerçek kapsamı siyasi sistem detaylarına bağlıdır. Westminster tarzı yasama organlarında yürütme organı (bakanlar kurulu tarafından oluşturulan) genellikle arkasında çoğunluğa sahip olan yasaları istediği gibi geçirebilir, ancak parti disiplini tarafından denetlenirken, Kıta Avrupasında ki komite tabanlı yasama organları ve Amerika'nın başkanlık sistemlerinde yasaların taslaklarını hazırlama ve değiştirme konusunda daha bağımsızdırlar.^[2]

Bütçe yetkisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organlarının genellikle hükümet bütçesini onaylama veya reddetme yetkisine sahip olduğu hükümet bütçesinin kesim gücünün kökeni, hükümdarların vergi artırmadan önce danışmak zorunda oldukları Avrupa soylular meclislerine dayanır. Bu gücün etkin olabilmesi için yasama organının bütçeyi değiştirebilme, etkili bir komite sistemi oluşturma, yeterli değerlendirme süresi sağlama ve ilgili arka plan bilgilerine erişim sağlama yeteneğine sahip olması gerekmektedir.^[3]

Hükümet[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organının hükümet üzerindeki gücü daha güçlüdür.

Gözetim[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organı, hükümeti hesap verebilir kılmak için sorgular. Bunun için gensorular ve güven oyları gibi çeşitli yöntemler kullanabilir.

Otoriter rejimlerdeki işlevi[değiştir | kaynağı değiştir]

Demokratik sistemlerin aksine, otoriter rejimlerde yasama organları, iktidar yapısının istikrarını sağlamak için potansiyel rekabet edebilecek çıkarları içerideki elit gruplara dahil ederek kullanılır. Bunun gerçekleştirilmesi için aşağıdaki yöntemlere başvurulur:^[4]

Meşruiyet sağlama;
Rakipleri sisteme dahil etme;
Dış çıkarları bir şekilde temsil etme;
Yönetici çevreye yeni üyeler kazandırma imkanı sunma;
Sınırlı şikayetlerin ve tavizlerin iletilmesi için bir kanal olma.

Organizasyon[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organının her bir meclisi, siyasi konuları tartışmak ve önerilen yasalara oy vermek için belirli bir yasama prosedürü kullanarak bir dizi yasama üyesinden oluşur. Bu faaliyetleri gerçekleştirmek için belirli bir sayıda yasama üyesinin bulunması gerekmektedir; buna kota denir.

Yasama organının bazı sorumlulukları, yeni önerilen yasalara ilk olarak değerlendirme yapma gibi, genellikle birkaç üyeden oluşan komitelere devredilir.

Yasama organının üyeleri genellikle farklı siyasi partileri temsil eder; her bir partinin üyeleri genellikle iç işlerini düzenlemek için bir grup olarak bir araya gelir.

Diğer kamu kuruluşlarıyla ilişkisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organlarının, yargı organları, askerî güçler ve yürütme organları gibi diğer siyasi aktörlere kıyasla sahip oldukları siyasi güç büyük ölçüde değişkenlik gösterir. 2009 yılında siyaset bilimciler M. Steven Fish ve Matthew Kroenig, ulusal yasama organları arasındaki farklı güç derecelerini nicelendirmek amacıyla bir Parlamento güç endeksi oluşturdu. Alman Bundestag, İtalya Parlamentosu ve Moğolistan Devlet Büyük Khuralı en güçlü olanlar olarak eşit puan aldı, Myanmar Temsilciler Meclisi ve Somali Geçici Federal Meclisi (daha sonra Federal Somali Parlamentosu tarafından değiştirildi) ise en az güce sahip olanlar olarak eşit puan aldı.

Bazı siyasi sistemler, yasama üstünlüğü ilkesini benimser, bu ilke yasama organının hükûmetin en üstün organı olduğunu ve yargı organı veya yazılı bir anayasa gibi diğer kurumlar tarafından bağlanamayacağını belirtir. Bu tür bir sistem yasama organını daha güçlü kılar.

Hükûmetin, parlamenter ve yarı başkanlık sistemlerinde yasama organına karşı sorumlu olduğu, yasama organının güvensizlik oyuyla hükûmeti görevden alabileceği belirtilmelidir. Öte yandan, kuvvetler ayrılığı doktrinine göre, başkanlık sisteminde yasama organı, yargı organı ve yürütme organıyla bağımsız ve eşit bir kurum olarak kabul edilir. Bununla birlikte, birçok başkanlık sistemi, yürütmenin suçlu veya anayasaya aykırı davranışları nedeniyle görevden alınmasına olanak tanır.

Yasama organları bazen yasama yetkilerini idari veya yürütme kurumlara devredebilirler.^[5]^[6]^[7]

Milletvekilleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organları, yasalara oy veren bireysel üyelerden oluşur ve bu üyelere "yasama organı üyesi" veya "milletvekili" denir. Bir yasama organı genellikle sabit bir sayıda yasama organı üyesi içerir; çünkü yasama organları genellikle yasama organı üyeleri için ayrılmış belirli bir odada toplanır ve bu odada koltuklar bulunur. Bu nedenle yasama organının "koltuk" sayısı olarak tanımlanır. Örneğin, 100 "koltuğa" sahip bir yasama organı, 100 üyeden oluşur. Bu anlamda, tek bir yasa koyucunun seçildiği bir seçim bölgesi de "koltuk" olarak tanımlanabilir. Örneğin, "güvenli koltuk" ve "marjinal koltuk" gibi ifadelerde olduğu gibi.^[8]

Seçimden sonra, üyeler yasama dokunulmazlığı veya yasama ayrıcalığıyla korunabilir. Bu koruma, üyelerin tüm görev süresi boyunca tüm eylemleri için geçerli olabileceği gibi, sadece yasama görevleriyle ilgili olanlar için de geçerli olabilir.

Kamara sayısı[değiştir | kaynağı değiştir]

Bir yasama organı, yasalar üzerinde tartışabilir ve oy kullanabilir, ya tek bir birim olarak hareket eder ya da farklı isimlerle anılan ayrı meclislerden oluşur. Bu meclisler arasında yasama meclisleri, tartışma meclisleri ve kurullar gibi adlar bulunur ve ayrı ayrı tartışır, oy kullanır ve farklı yetkilere sahiptir. Tek bir birim olarak hareket eden bir yasama organı unicameral olarak adlandırılır, iki meclise bölünen bir yasama organı bicameral olarak adlandırılır ve üç meclise bölünen bir yasama organı tricameral olarak adlandırılır.

Çift meclisli yasama organlarında, bir meclis genellikle üst meclis olarak kabul edilirken diğer meclis alt meclis olarak kabul edilir. İki tür sıkı bir şekilde farklı değildir, ancak üst meclis üyeleri genellikle doğrudan seçilmek yerine dolaylı seçilir veya atanır, nüfusa göre değil idari bölgelere göre tahsis edilir ve alt meclis üyelerine göre daha uzun süreler için görev yaparlar. Bazı sistemlerde, özellikle parlamenter sistemlerde, üst meclis daha az güce sahiptir ve genellikle daha danışmanlık rolüne sahip olurken, diğer sistemlerde özellikle federal başkanlık sistemlerinde üst meclis eşit veya hatta daha büyük güce sahiptir.

Federasyonlarda, üst meclis genellikle federasyonun bileşen eyaletlerini temsil eder. Bu durum, Avrupa Birliği'nin üstulusal yasama organında da geçerlidir. Üst meclis ya eyalet hükümetlerinin temsilcilerini içerebilir - Avrupa Birliği'nde, Almanya'da ve 1913 öncesinde Amerika Birleşik Devletleri'nde olduğu gibi - ya da daha küçük nüfusa sahip eyaletlere eşit temsil veren bir formülasyona göre seçilebilir, bu durum Avustralya ve 1913'ten beri Amerika Birleşik Devletleri'nde geçerlidir.

Üç dallı yasama organları nadirdir; Massachusetts Vali Konseyi hala var olmasına rağmen, en son ulusal örnek Güney Afrika'da Beyaz azınlık yönetiminin son yıllarında mevcuttu. Tetrakameral yasama organları artık mevcut değiller, ancak daha önce İskandinavya'da kullanılmışlardır. Dörtten fazla odası olan tek yasama organı, Yugoslavya Federal Meclisi'ydi.

Büyüklük[değiştir | kaynağı değiştir]

Yasama organları büyüklük açısından büyük farklılıklar gösterir. Ulusal yasama organları arasında, Çin Ulusal Halk Kongresi 2.980 üye ile en büyüğüdür, Vatikan Şehri'ndeki Pontifical Komisyon ise 7 üye ile en küçüğüdür. Her iki yasama organı da demokratik olarak seçilmez: Pontifical Komisyon üyeleri Papa tarafından atanırken, Ulusal Halk Kongresi tek parti yönetimine bağlı olarak dolaylı olarak seçilir.^[9]^[10]^[11]

Yasama organı büyüklüğü, verimlilik ve temsil arasında bir denge noktasıdır; yasama organı ne kadar küçükse, o kadar verimli çalışabilir, ancak yasama organı ne kadar büyükse, seçmenlerin siyasi çeşitliliğini daha iyi temsil edebilir. Ulusal yasama organlarının karşılaştırmalı analizi, bir ülkenin alt meclisinin büyüklüğünün genellikle nüfusun küp köküyle orantılı olduğunu ortaya koymuştur; yani alt meclisin büyüklüğü, nüfusla birlikte artar, ancak daha yavaş bir şekilde artar.^[12]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ ^a ^b ^c ^d Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ss. 128-130. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.
^ Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ss. 130-131. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.
^ Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ss. 131-132. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.
^ Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.
^ Schoenbrod, David (2008). "Delegation". Hamowy, Ronald (Ed.). Arşivlenmiş kopya. The Encyclopedia of Libertarianism. Thousand Oaks, CA: SAGE; Cato Institute. ss. 117-18. doi:10.4135/9781412965811.n74. ISBN 978-1-4129-6580-4. LCCN 2008009151. OCLC 750831024. 9 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2023.
^ "Governing Systems and Executive-Legislative Relations (Presidential, Parliamentary and Hybrid Systems)". United Nations Development Programme. 17 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2008.
^ Fish, M. Steven; Kroenig, Matthew (2009). The handbook of national legislatures: a global survey. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-51466-8.
^ "Terminology". www.parliament.tas.gov.au. 2 Mayıs 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2022.
^ Pope John Paul II (26 Kasım 2000). "Fundamental Law of Vatican City State" (PDF). Vatican City State. 26 Şubat 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2019.
^ "IPU PARLINE database: "General information" module". IPU Parline Database. International Parliamentary Union. 14 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2019.
^ "Vatican City State". Vatican City State. 15 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2019.
^ Frederick, Brian (December 2009). "Not Quite a Full House: The Case for Enlarging the House of Representatives". Bridgewater Review. 28 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2016.

Daha fazlası için[değiştir | kaynağı değiştir]

Bauman, Richard W.; Kahana, Tsvi, (Ed.) (2006). The least-examined branch: the role of legislatures in the constitutional state. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-85954-7.
Carey, John M. (2006). "Legislative organization". The Oxford handbook of political institutions. Oxford University Press. ss. 431-454. ISBN 978-0-19-927569-4. Geçersiz |chapter-url-access=registration (yardım)
Garner, James Wilford (1905). "Legislature". Gilman, D. C.; Thurston, H. T.; Colby, F. M. (Ed.). New International Encyclopedia (İngilizce) (1. bas.). New York: Dodd, Mead.
Martin, Shane; Saalfeld, Thomas; Strøm, Kaare W., (Ed.) (2014). The Oxford handbook of legislative studies (İngilizce). Oxford University Press. ISBN 978-0-191-01907-4.
Olson, David M. (2015). Democratic legislative institutions: a comparative view (İngilizce). Routledge. ISBN 978-1-317-47314-5.

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

[:0-1] Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ss. 128-130. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.

[2] Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ss. 130-131. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.

[:1-3] Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ss. 131-132. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.

[4] Hague, Rod (14 Ekim 2017). Political science : a comparative introduction. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 961119208.

[Schoenbrod-5] Schoenbrod, David (2008). "Delegation". Hamowy, Ronald (Ed.). Arşivlenmiş kopya. The Encyclopedia of Libertarianism. Thousand Oaks, CA: SAGE; Cato Institute. ss. 117-18. doi:10.4135/9781412965811.n74. ISBN 978-1-4129-6580-4. LCCN 2008009151. OCLC 750831024. 9 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2023.

[6] "Governing Systems and Executive-Legislative Relations (Presidential, Parliamentary and Hybrid Systems)". United Nations Development Programme. 17 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2008.

[7] Fish, M. Steven; Kroenig, Matthew (2009). The handbook of national legislatures: a global survey. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-51466-8.

[8] "Terminology". www.parliament.tas.gov.au. 2 Mayıs 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mart 2022.

[vatican-9] Pope John Paul II (26 Kasım 2000). "Fundamental Law of Vatican City State" (PDF). Vatican City State. 26 Şubat 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2019.

[IPU-10] "IPU PARLINE database: "General information" module". IPU Parline Database. International Parliamentary Union. 14 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2019.

[Vatican_size-11] "Vatican City State". Vatican City State. 15 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2019.

[12] Frederick, Brian (December 2009). "Not Quite a Full House: The Case for Enlarging the House of Representatives". Bridgewater Review. 28 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2016.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

Yasama organı nedir?, Yasama organı anlamı nedir?, Yasama organı ne demektir?