Oslo Anlaşmaları

İsrail Başbakanı İzak Rabin (solda), ABD Başkanı Bill Clinton (ortada) ve Filistin Lideri Yaser Arafat (sağda) 1993 yılında Beyaz Saray'da
Tür	İkili müzakereler
Bağlam	İsrail-Filistin barış süreci
İmzalanma	13 Eylül 1993 (Oslo I) 28 Eylül 1995 (Oslo II)
Yer	Washington, DC (Oslo I) Taba (Oslo II)
Ara bulucular	Norveç
Taraflar	İsrail FKÖ
Diller	İngilizce İbranice Arapça

İsrail-Filistin çatışması serisinin parçası
İsrail-Filistin barış süreci
Tarihçe Camp David Sözleşmesi 1978 Madrid Konferansı 1991 Oslo Anlaşmaları 1993 / 95 Hebron Protokolü 1997 Wye Nehri Memorandumu 1998 Şarm eş-Şeyh Memorandumu 1999 Camp David Zirvesi 2000 Clinton Parametreleri 2000 Taba Zirvesi 2001 Yol Haritası 2003 Dolaşım ve Erişim Anlaşması 2005 Annapolis Konferansı 2007 Mitchell liderliğindeki görüşmeler 2010–11 Kerry liderliğindeki görüşmeler 2013–14
Birincil endişeler Nihai sınırlar İsrail yerleşim birimleri Filistin yerleşim bölgeleri Yahudi devleti Filistin'de siyasi şiddet Filistinli mülteciler Güvenlik endişeleri Kudüs'ün statüsü Siyonist siyasi şiddeti
İkincil endişeler Batı Şeria Duvarı İbadet yerleri Fetih-Hamas çatışması Su Elektrik
Uluslararası arabulucular "Dörtlü" (Birleşmiş Milletler Amerika Birleşik Devletleri Avrupa Birliği Rusya) Arap Birliği Mısır Ürdün Birleşik Krallık Fransa
Öneriler Tek devletli çözüm: İsratin Elon Barış Planı İki devletli çözüm: Fehd Planı Allon Planı Arap Barış Girişimi Cenevre Girişimi Liberman Planı İsrail Barış Girişimi Filistinli Mahkumlar Belgesi Trump Barış Planı Üç devletli çözüm İsrail'in tek taraflı planları: Hafrada Çekilme Yeniden düzenleme
Projeler / gruplar / STK'ler Barış odaklı projeler  İsrail-Filistin ekonomik barış çabaları  Barış Vadisi  Orta Doğu ekonomik entegrasyonu  Orta Doğu Barışı için İttifak  Peres Barış Merkezi
g t d

Oslo Anlaşmaları, İsrail ile Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) arasında 1993 yılında Washington, DC'de imzalanan Oslo I Anlaşması^[1] ve 1995 yılında Mısır'ın Taba kentinde imzalanan Oslo II Anlaşması'dır.^[2] Bu anlaşmalar, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyinin 242 sayılı kararı ve 338 sayılı kararı temelinde bir barış anlaşmasına ulaşmayı ve "Filistin halkının kendi kaderini tayin hakkını" yerine getirmeyi amaçlayan bir barış süreci olan Oslo sürecinin başlangıcına işaret ediyordu. Oslo süreci, Norveç'in Oslo kentinde yapılan gizli görüşmelerin ardından başladı ve hem FKÖ'nün İsrail'i tanıması hem de İsrail'in FKÖ'yü Filistin halkının temsilcisi ve ikili müzakerelerde bir ortak olarak kabul etmesiyle sonuçlandı.

Oslo Anlaşmaları'nın kayda değer sonuçları arasında, Batı Şeria ve Gazze Şeridi'nin bazı bölümlerinde sınırlı Filistin özyönetimini yürütmekle görevlendirilen Filistin Ulusal Yönetimi'nin kurulması ve FKÖ'nün İsrail-Filistin çatışması etrafında dönen geri kalan konularla ilgili kalıcı statü müzakerelerinde İsrail'in ortağı olarak uluslararası kabul görmesi yer almaktadır. İkili diyalog, İsrail ile gelecekteki Filistin Devleti arasındaki uluslararası sınırla ilgili sorulardan kaynaklanmaktadır: bu konudaki müzakereler İsrail yerleşimleri, Kudüs'ün statüsü, Filistin özerkliğinin kurulmasının ardından İsrail'in güvenlik üzerindeki kontrolünü sürdürmesi ve Filistinlilerin geri dönüş hakkı etrafında şekillenmektedir. Oslo Anlaşmaları kesin bir Filistin devleti yaratmamıştır.^[3]

Çeşitli Filistinli militan gruplar da dahil olmak üzere Filistin nüfusunun büyük bir kısmı Oslo Anlaşmaları'na şiddetle karşı çıktı; Filistinli-Amerikalı filozof Edward Said bu anlaşmaları "Filistin Versay'ı" olarak tanımladı.^[4]

Aşırı sağcı İsrailliler de Oslo Anlaşmaları'na karşıydı ve Rabin 1995 yılında anlaşmaları imzaladığı için aşırı sağcı bir İsrailli tarafından öldürüldü.^[5][6]

Oslo süreci[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo süreci, 1993 yılında İsrail ve FKÖ arasında gizli görüşmelerle başlayan "barış süreci"dir. Müzakereler, askıya alma, arabuluculuk, müzakerelerin yeniden başlaması ve tekrar askıya alma şeklinde bir döngü haline gelmiştir. Oslo süreci 2000 yılında Camp David Zirvesi'nin başarısızlığa uğraması ve İkinci İntifada'nın patlak vermesiyle sona erene kadar bir dizi anlaşmaya varılmıştır.^[7][8]

İkinci İntifada sırasında, açıkça iki devletli bir çözümü ve bağımsız bir Filistin devletinin kurulmasını hedefleyen barış için yol haritası ortaya kondu. Ancak yol haritası kısa süre içinde Oslo sürecine benzer bir döngüye girdi, ancak herhangi bir anlaşma sağlanamadı.

Arka plan[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo Anlaşmaları 1978 Camp David Anlaşmaları'na dayanmaktadır ve bu nedenle bu anlaşmalarla önemli benzerlikler göstermektedir.^{[not 1]} Camp David'in "Orta Doğu'da Barış Çerçevesi", Batı Şeria ve Gazze'nin yerel ve sadece yerel (Filistinli) sakinleri için özerklik öngörüyordu. O dönemde Batı Şeria'da (Doğu Kudüs hariç) yaklaşık 7400,^[9] Gazze'de ise 500 yerleşimci yaşıyordu;^[10] ancak Batı Şeria'daki sayı hızla artıyordu. İsrail FKÖ'yü terörist bir örgüt olarak gördüğü için Filistin halkının tek temsilcisi ile görüşmeyi reddetti. Bunun yerine İsrail, Mısır ve Ürdün'ün yanı sıra "Batı Şeria ve Gazze sakinlerinin seçilmiş temsilcileri" ile görüşmeyi tercih etti.^{[not 1]}

Camp David'deki nihai hedef "Batı Şeria ve Gazze'nin nihai statüsü konusunda varılan anlaşmayı dikkate alarak İsrail ve Ürdün arasında bir barış anlaşması" iken, Oslo müzakereleri doğrudan İsrail ve FKÖ arasındaydı ve doğrudan bu gruplar arasında bir barış anlaşmasını hedefliyordu. Oslo Anlaşmaları, 1978 Camp David Anlaşmaları gibi, sadece ilk adımlara izin veren geçici bir anlaşmayı amaçlıyordu. Bunu beş yıl içinde tam bir çözümün müzakere edilmesinin takip etmesi amaçlanıyordu.^{[not 1]} Ancak 26 Ekim 1994'te İsrail-Ürdün Barış Antlaşması imzalandığında Filistinliler antlaşmada yoktu.

Müzakere ortakları[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarafların karşılıklı tanınması[değiştir | kaynağı değiştir]

Ancak İsrail'in FKÖ'yü müzakere ortağı olarak kabul etmesinden sonra ciddi müzakereler başlayabilirdi. Oslo I Anlaşması'nın imzalanmasından günler önce, 9 Eylül 1993 tarihli Karşılıklı Tanıma Mektupları'nda taraflar birbirlerini müzakere ortağı olarak kabul etmeyi kabul ettiler.^[11] FKÖ İsrail Devleti'ni tanıdı. İsrail de FKÖ'yü "Filistin halkının temsilcisi" olarak tanıdı.

Ana katılımcılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Filistin Kurtuluş Örgütü

Yaser Arafat - Oslo barış süreci sırasında FKÖ lideri

Ahmed Kurey (diğer adıyla Ebu Ala) - Oslo barış sürecinde FKÖ müzakerecisi

İsrail

• Yossi Beilin - Oslo barış süreci sırasında İsrailli müzakereci
• Yair Hirschfeld - Oslo barış süreci sırasında İsrailli müzakereci
• Şimon Peres - Oslo barış süreci sırasında İsrail Dışişleri Bakanı
• Ron Pundak - İsrail'in resmi katılımından önce Hirschfeld ile birlikte ilk İsrail müzakere ekibini kurdu
• İzak Rabin - Oslo barış süreci sırasında İsrail başbakanı
• Uri Savir - İsrail Dışişleri Bakanlığı eski genel müdürü, İsrail müzakere ekibinin başkanı

Norveç (arabulucu)

• Jan Egeland - Norveç Dışişleri Bakan Yardımcısı, müzakereler için siyasi koruma, arabuluculuk ve finansman sağladı
• Johan Jørgen Holst - Norveç Dışişleri Bakanı
• Terje Rød-Larsen - Müzakereler sırasında Norveçli arabulucu
• Mona Juul - Müzakereler sırasında Norveçli arabulucu

Barış planının ana hatları[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo Anlaşmaları'nın belirtilen hedefleri, diğer hususların yanı sıra, Filistin'in geçici Özyönetimi (Filistin Yönetimi (FY) değil, Filistin Yasama Konseyi)^[12] ve Güvenlik Konseyinin 242 ve 338 sayılı kararları temelinde beş yıl içinde çözülmemiş meselelerin kalıcı olarak çözüme kavuşturulmasıydı. Anlaşmalar Filistinlilerin "meşru ve siyasi haklarını" tanımakla birlikte, geçici dönemden sonraki kaderleri konusunda sessiz kalmaktadır. Oslo Anlaşmaları ne Oslo sonrası Filistin özyönetiminin niteliğini, yetki ve sorumluluklarını ne de nihayetinde yöneteceği toprakların sınırlarını tanımlamaktadır.

Oslo Anlaşmaları'nın temel konularından biri İsrail Ordusunun Filistin topraklarından çekilmesiydi. Plan, aşamalı bir çekilme ve eş zamanlı olarak güvenliğin sağlanmasına yönelik sorumlulukların Filistinli yetkililere devredilmesiydi. Oslo II, Madde X.2 şöyledir:

İsrail askeri güçlerinin belirlenen askeri bölgelere yeniden konuşlandırılması Konseyin göreve başlamasının ardından başlayacak ve Filistin polisinin kamu düzeni ve iç güvenlik sorumluluğunu üstlenmesiyle orantılı olarak kademeli olarak uygulanacaktır ...

Ve Madde XI.2.e:

Konseyin göreve başladığı tarihten itibaren 18 ay içinde tamamlanacak olan diğer yeniden konuşlandırma aşamalarında, kalıcı statü müzakerelerinde müzakere edilecek konular hariç olmak üzere, toprakla ilgili yetki ve sorumluluklar aşamalı olarak Batı Şeria ve Gazze Şeridi topraklarını kapsayacak şekilde Filistin yargı yetkisine devredilecektir.^[13]

İlk aşama A ve B bölgelerinden çekilmeyi içermekteydi. C Bölgesi'nden yeniden konuşlandırmalar sonraki aşamalarda gerçekleşecekti. Madde XI.3'e göre:

"C Bölgesi" Batı Şeria'nın A ve B Bölgeleri dışında kalan ve kalıcı statü müzakerelerinde ele alınacak konular dışında, bu Anlaşma uyarınca kademeli olarak Filistinlilerin yetki alanına devredilecek olan bölgeleri anlamına gelir.^[13]

Madde XVII.1'e göre müzakere edilecek konular şunlardır:

"Kudüs, yerleşimler, belirli askeri yerler, Filistinli mülteciler, sınırlar, dış ilişkiler ve İsrailliler; ve ... Konseye devredilmeyen yetki ve sorumluluklar."

Kudüs ve yerleşimlerin Filistinlilere devredilecek alanların dışında tutulmasıyla, İsrail'in varlığı, bunları koruyacak ordu da dahil olmak üzere, müzakere edilmiş bir anlaşma olmadan değişmeyecektir. Anlaşmalar ayrıca İsrail'in sınırlar, hava sahası ve Gazze karasuları üzerindeki münhasır kontrolünü de korumaktadır. Oslo II, Madde XII:

Batı Şeria ve Gazze Şeridi'ndeki Filistinlilerin kamu düzenini ve iç güvenliğini sağlamak amacıyla Konsey, aşağıda Madde XIV'te belirtildiği şekilde güçlü bir polis gücü kuracaktır. İsrail, Mısır ve Ürdün sınırlarını koruma sorumluluğu da dahil olmak üzere dış tehditlere karşı savunma sorumluluğunu, denizden ve havadan gelebilecek dış tehditlere karşı savunma sorumluluğunu ve ayrıca iç güvenliklerini ve kamu düzenlerini korumak amacıyla İsraillilerin ve Yerleşimlerin genel güvenlik sorumluluğunu taşımaya devam edecek ve bu sorumluluğu yerine getirmek için gerekli adımları atmak üzere tüm yetkilere sahip olacaktır.^[13]

İlk adım, İsrail'in Gazze ve Eriha'dan kısmen çekilmesi^[3] ve sivil konulardaki bazı yetki ve sorumlulukların geçici Filistin Yönetimi'ne devredilmesiydi. Tüm bunlar Ekim 1993'ten itibaren iki ay içinde kabul edilecekti (Oslo I, Ek II).

Ardından, İsrail askerleri Filistinlilerin yaşadığı bölgelerden çekilerek konseyin kurulması için Filistinlilerin seçim yapmasının önünü açacaktı. Konsey Filistin Yönetimi'nin yerini alacak ve Batı Şeria'daki İsrail Sivil İdaresi feshedilecekti (Oslo II, Madde I). Konseyin göreve başlamasının ardından, Anlaşmanın Ek I Protokolünde ayrıntılı olarak belirtildiği üzere, İsrail birliklerinin yeniden konuşlandırılması devam edecektir.^[14] Oslo II Madde I, 5. şu şekildedir: "Konseyin göreve başlamasından sonra Batı Şeria'daki Sivil İdare feshedilecek ve İsrail askeri hükümeti geri çekilecektir...."^[13]

Ancak yirmi yıl sonra İsrail askerlerinin çekilmesi gerçekleşmedi ve Sivil İdare hâlâ Batı Şeria'nın %80'inden fazlasında (B ve C Bölgesi) kalıcı askeri varlığa sahip.^[15]

Kalan konularla ilgili kalıcı statü müzakereleri en geç Mayıs 1996'da (Gazze-Eriha Anlaşması'nın imzalanmasından iki yıl sonra; Oslo I, Madde V) başlayacak ve Mayıs 1999'dan önce (5 yıllık ara dönemin sonu) sonuçlandırılacaktır. Bir barış anlaşması İsrail-Filistin çatışmasını sona erdirecektir.

Filistin Yönetimi ve Yasama Konseyi[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo I Anlaşması 1993 yılında imzalandığında Filistin topraklarında ne bir hükûmet ne de bir parlamento vardı. Filistin Yönetimi (FY veya FUY) 1994 Gazze-Eriha Anlaşması ile kurulmuştur. Madde III.1 şöyledir:

İsrail, işbu anlaşmada belirtildiği şekilde kullanmaya devam edeceği yetkiler hariç olmak üzere, işbu anlaşmanın V. Maddesi uyarınca, işbu anlaşmada belirtilen yetkileri İsrail askeri hükümetinden ve onun Sivil İdaresi'nden, işbu anlaşma ile kurulan Filistin Yönetimi'ne devredecektir.

Filistin Yönetimi, Konsey kurulana kadar bazı yetki ve sorumlulukları geçici olarak yerine getirmiştir. Oslo II Anlaşması Madde I.1-2 şu şekildedir:

1. İsrail, işbu anlaşmada belirtilen yetki ve sorumlulukları, işbu anlaşma uyarınca İsrail askeri hükümetinden ve Sivil İdaresi'nden Konseye devredecektir. İsrail, bu şekilde devredilmeyen yetki ve sorumlulukları kullanmaya devam edecektir. 2. Konseyin göreve başlamasına kadar, Konseye devredilen yetki ve sorumluluklar, Gazze-Eriha Anlaşması uyarınca kurulan Filistin Yönetimi tarafından kullanılacak ve Konseyin bu konuda üstleneceği tüm hak, yükümlülük ve sorumluluklara da sahip olacaktır. Dolayısıyla, işbu anlaşma boyunca kullanılan 'Konsey' terimi, Konseyin göreve başlamasına kadar, Filistin Yönetimi anlamına gelecek şekilde yorumlanacaktır.^[13]

Filistin Yasama Konseyi (FYK) için ilk seçimler 20 Ocak 1996 tarihinde yapıldı. FYK tarafından seçilen hükûmetler "Filistin Ulusal Yönetimi" adını korudu.

Filistinlilere yönelik uluslararası yardımlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo Anlaşmaları ekonomik konular ve uluslararası yardım konusunda önemli hükümler içermektedir: İlkeler Bildirgesi'nin (İB) Ek IV'ünde bölgesel işbirliği ele alınmakta ve Filistinlilere, Ürdün'e, İsrail'e ve tüm bölgeye yardım etmek için büyük uluslararası yardım çabaları çağrısında bulunulmaktadır.^[16]

Oslo Anlaşmaları 1993 yılında imzalandıktan sonra, yeni kurulan Filistin Ulusal Yönetimi'nin ekonomik ödeme gücünü güvence altına almak için Washington DC'de uluslararası bir konferans düzenlendi. Temel hedefler Batı Şeria ve Gazze Şeridi'nde ekonomik kalkınma, Orta Doğu'da istikrar, serbest piyasaların oluşturulması, demokratik kurumların sürdürülmesi ve insan haklarının korunmasıydı.^[17]

Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütüne göre 1994-2020 yılları arasında Filistinlilere yapılan yardım 40 milyar doları aşmıştır.^[17][18] Bu yardımın en büyük miktarı (%35,4) Filistin Yönetimi'nin bütçesini desteklemek için kullanılırken, geri kalanı Filistin topraklarındaki çeşitli ekonomik sektörlere ve hizmetlere dağıtılmıştır. Yardımın çoğunluğu (~%72) on donör tarafından sağlanmıştır: Avrupa Birliği (%18,9), Amerika Birleşik Devletleri (%14,2), Suudi Arabistan (%9,9), Almanya (%5,8), Birleşik Arap Emirlikleri (%5,2), Norveç (%4,8), Birleşik Krallık (%4,3), Dünya Bankası (%3,2), Japonya (%2,9) ve Fransa (%2,7).^[17]

Geçiş dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Geçiş Dönemi genellikle ara dönem (Oslo I, Madde V) veya ara aşama olarak bilinir.^[19] Oslo II Anlaşması için kullanılan "Geçici Anlaşma" ve "Geçici Öz-Yönetim Otoritesi" (Oslo I, Madde I) terimleri de buradan gelmektedir. Ara dönem, Filistin Geçici Özyönetim Otoritesi ve Filistin Yasama Konseyinin kurulması ile "Güvenlik Konseyinin 242 ve 338 sayılı kararları temelinde kalıcı bir çözüme götürecek" kalıcı statü müzakerelerinin sona ermesi arasındaki dönemi kapsayacak şekilde tasarlanmıştır (Oslo I, Madde I). Kalıcı çözüm tanımlanmamıştı. Ara dönem, Gazze-Eriha Anlaşması'nın imzalanmasından beş yıl sonra, 4 Mayıs 1999 tarihinde sona erdi.^[19]

Geçici Özyönetim Düzenlemelerine İlişkin İlkeler Bildirgesi'nin (DOP veya Oslo I) V. Maddesi şu şekildedir

Geçiş Dönemi ve Kalıcı Statü Müzakereleri

1. Beş yıllık geçiş dönemi, Gazze Şeridi ve Eriha bölgesinden çekilmenin ardından başlayacaktır.
2. Kalıcı statü müzakereleri, İsrail Hükümeti ile Filistin halkının temsilcileri arasında mümkün olan en kısa sürede, ancak en geç geçiş döneminin üçüncü yılının başında başlayacaktır.
3. Bu müzakerelerin Kudüs de dahil olmak üzere geri kalan konuları kapsayacağı anlaşılmaktadır: Kudüs, mülteciler, yerleşimler, güvenlik düzenlemeleri, sınırlar, diğer komşularla ilişkiler ve işbirliği ve diğer ortak çıkar konuları.
4. İki taraf, daimi statü müzakerelerinin sonucunun, ara dönem için varılan anlaşmalar tarafından engellenmemesi veya önlenmemesi gerektiği konusunda mutabıktır.^[1]

Ara dönemin sonu[değiştir | kaynağı değiştir]

Mayıs 1999'da beş yıllık ara dönem kapsamlı bir barış anlaşmasına varılamadan sona erdi, ancak Oslo Anlaşmaları'nın unsurları varlığını sürdürdü. Geçici Filistin Yönetimi kalıcı hale geldi ve FKÖ'nün baskın bir unsuru oldu. Batı Şeria A, B ve C bölgelerine bölünmüş olarak kaldı. Batı Şeria'nın yaklaşık %60'ını kapsayan C Bölgesi, İsrail'in münhasır askeri ve sivil kontrolü altındadır. C bölgesinin %1'inden daha azı Filistinlilerin kullanımına tahsis edilmiştir ve Filistinliler İsrail'in kısıtlamaları nedeniyle C bölgesindeki mevcut köylerinde inşaat yapamamaktadır.^[20] İsrail Savunma Bakanlığının bir birimi olan ve Bölgelerdeki Hükûmet Faaliyetleri Koordinatörü (COGAT) olarak bilinen daha büyük bir kuruluşun parçası olan İsrail Sivil İdaresi hâlâ tam olarak çalışmaktadır. İsrail-Filistin Ortak Su Komitesi de halen varlığını sürdürmektedir.

2000 Camp David Zirvesi'nde ABD, müzakereleri yeniden canlandırarak Anlaşmaları kurtarmaya çalıştı. Zirvenin başarısızlıkla sonuçlanmasının ardından İkinci İntifada patlak verdi ve "barış süreci" çıkmaza girdi.

İsrail'in geri çekilme sürecinin uygulanması[değiştir | kaynağı değiştir]

Gazze-Eriha Anlaşması'nın ardından ve ilk Filistin Yönetimi seçimlerinden önce İsrail 1994 yılında Eriha'dan ve Gazze Şeridi'nin büyük bölümünden çekildi. Hebron Protokolü uyarınca İsrail Ocak 1997'de El-Halil'in %80'inden çekildi. Müzakerelerin durması nedeniyle daha fazla yeniden konuşlanma gerçekleşmedi. Mart 1998'e gelindiğinde geri çekilmelerin hiçbiri gerçekleşmemişti. Ekim 1998'de taraflar Wye Nehri Memorandumu'nu imzalayarak yeniden konuşlandırmaların yeniden başlatılacağı sözünü verdi, ancak sadece ilk aşama uygulandı. Netanyahu, kabinesinde muhalefetle karşılaşırken, ilave geri çekilmeler ertelendi. İkinci İntifada sırasında, 2002 yılında, İsrail ordusu daha önce Filistinlilerin kontrolüne geçen bölgelerin çoğunu yeniden işgal etti.^[12]

Temel anlaşmalar[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo sürecindeki temel anlaşmalar şunlardı:

• İsrail-FKÖ tanıma mektupları (1993). İsrail ve FKÖ'nün karşılıklı tanınması.
• Oslo I Anlaşması (1993). Müzakerelerin amacını ilan eden ve ara dönemin çerçevesini belirleyen "Geçici Özyönetim Düzenlemelerine İlişkin İlkeler Bildirgesi".^[21] Filistin Yasama Konseyinin göreve başlamasıyla birlikte İsrail Sivil İdaresi'nin feshedilmesi (Madde VII).
• Gazze-Eriha Anlaşması veya Kahire Anlaşması (1994). Beş yıllık geçiş döneminin başlangıcı olarak İsrail'in Gazze Şeridi ve Eriha bölgesinden üç hafta içinde kısmi olarak çekilmesi (Oslo I Madde V). Eş zamanlı olarak aynı anlaşmayla kurulan Filistin Yönetimi'ne (FY) sınırlı yetki devri.^[8] Anlaşmanın bir parçası olan Ekonomik İlişkiler Protokolü (Paris Protokolü) İsrail ve Filistin Yönetimi arasındaki ekonomik ilişkileri düzenlerken, Filistin ekonomisini İsrail ekonomisine entegre etti.^[22] Bu anlaşma, Madde XX (Güven Artırıcı Önlemler) dışında Oslo II Anlaşması ile yürürlükten kaldırılmıştır. Madde XX, Filistinli tutuklu ve mahkumların İsrail tarafından serbest bırakılmasını ya da teslim edilmesini öngörüyordu. Paris Protokolü Oslo II'nin XXIV. maddesine dahil edilmiştir.
• Oslo II Anlaşması (1995). Batı Şeria'nın bölgelere ayrılması, aslında çok sayıda yerleşim bölgesine bölünmesi ve Filistinlilerin Batı Şeria'nın yaklaşık %60'ından men edilmesi. İsrail askerlerinin A Bölgesi'nden ve diğer bölgelerden "Daha Fazla Yeniden Konuşlandırma" yoluyla yeniden konuşlandırılması. Filistin Yasama Konseyinin (Filistin parlamentosu, FYK) seçilmesi ve göreve başlamasıyla birlikte Filistin Yönetimi'nin yerini alması. A Bölgesi'nde İsrail askerî güçlerinin yerine Filistin polisinin konuşlandırılması. Batı Şeria ve Gazze arasında güvenli geçiş. En önemlisi, 4 Mayıs 1999'dan önce sonuçlandırılmak üzere, kalan sorunların nihai çözümüne yönelik müzakerelerin başlatılması.

Daha sonra yapılan tüm anlaşmalar, önceki dört temel anlaşmanın uygulanması amacını taşıyordu.

Ek anlaşmalar[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo Anlaşmaları'yla ilgili diğer İsrail-Filistin anlaşmaları şunlardır:

• İsrail ve FKÖ Arasında Yetki ve Sorumlulukların Hazırlık Devrine İlişkin Anlaşma (Ağustos 1994)^[23][24]

Bu anlaşma 29 Ağustos 1994 tarihinde Erez Sınır Kapısında imzalanmıştır.^[23][24] Erken Güçlendirme Anlaşması olarak da bilinir^[25][26][27] (İsrail Dışişleri Bakanlığı internet sitesinde bu terim kullanılmaktadır).^[23] Oslo II ile yürürlükten kaldırılmıştır.

• Yetki ve Sorumlulukların Daha Fazla Devrine İlişkin Protokol (Ağustos 1995)^[28]

Bu anlaşma 27 Ağustos 1995 tarihinde Kahire'de imzalanmıştır.^[28] Ek Transfer Protokolü olarak da bilinir. Oslo II ile yürürlükten kaldırılmıştır.

• Hebron'da Yeniden Konuşlandırmaya İlişkin Protokol (Ocak 1997)
• Wye Nehri Memorandumu (Ekim 1998)
• Şarm eş-Şeyh Memorandumu (Eylül 1999)
• Dolaşım ve Erişim Anlaşması (Kasım 2005)

Güvenlik koordinasyonu[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo Anlaşmaları İsrail ve Filistin Yönetimi arasında güvenlik koordinasyonunu başlattı. Askeri istihbarat koordinasyonu resmi olarak 1996 yılında başlamıştır. Batı Duvarı Tüneli ayaklanmalarından sonra Filistin liderliği İsrail ile güvenlik koordinasyonunu fiilen durdurdu, ancak Wye Nehri Memorandumu'nun imzalanmasından sonra bu koordinasyon yenilendi.^[29]

İkinci İntifada sırasında koordinasyon kesintili oldu ve 2000-2006 yılları arasında etkin bir şekilde işlemedi. Sonraki yıllarda güvenlik koordinasyonu önemli başarılar elde etti^[30] ve her iki taraf için de güvenliğin sağlanmasında önemli bir faktör haline geldi.^[31] Şin Bet tarafından 2016 yılında İsrail hükûmetine sunulan bir güvenlik analizinde güvenlik işbirliğinden övgüyle bahsedilmiştir. IDF'ye göre 2016'nın başlarında Batı Şeria'da terör şüphelilerinin tutuklanmasının yaklaşık %40'ından Filistin güvenlik güçleri sorumluydu.^[32]

İsrail'in Mayıs 2020'de topraklarını tek taraflı olarak ilhak edeceğini açıklamasının ardından Filistin Yönetimi İsrail ile güvenlik koordinasyonunu durdurdu. Ağustos 2020'de İsrail-Birleşik Arap Emirlikleri normalleşme anlaşmasının ardından ilhak süreci askıya alındı ve Kasım ayında güvenlik işbirliği yeniden tesis edildi.^[33][34]

İsrail ordusunun 26 Ocak 2023 tarihinde Cenin'e düzenlediği ve 10 Filistinlinin öldüğü baskının hemen ardından Filistin Yönetimi güvenlik koordinasyonunu askıya aldı. ABD'li ve İsrailli yetkililere göre, ABD güvenlik koordinatörü Korgeneral Michael Fenzel baskından önce İsrail hükûmetine ve Filistin Yönetimi'ne bir güvenlik planı sundu.^[35]

Baskının ardından ABD Dışişleri Bakanı Antony Blinken, Ramallah'ta Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas'la yaptığı görüşmede, Filistinli silahlı gruplara yönelik bir kıskacı öngören planın kabul edilmesi için baskı yaptı. Filistinliler, İsrail'in Batı Şeria'daki saldırılarını azaltması ve gerilimi düşürmesine vurgu yapılmamasına itiraz ettiler.^[36]

Bunun üzerine 5 Şubat 2023 tarihinde Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) Siyasi Komite üyesi Usame Kavasmeh, "[Liderlik tarafından] alınan kararlar geri döndürülemez niteliktedir ve ister İsrail ile ilişkiler konusunda olsun ister mevcut statükonun sürdürülemezliği ışığında uluslararası kurumlarda harekete geçme arayışında olsun yürürlüğe girmiştir." dedi.^[37][38]

Eleştiriler[değiştir | kaynağı değiştir]

Yerleşim yerlerinin genişlemeye devam etmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Peres, ABD Dışişleri Bakanı Madeleine Albright'ın talebi üzerine yerleşim inşaatlarını sınırlandırırken,^[39] Netanyahu mevcut İsrail yerleşimlerinde inşaatlara devam etti^[40] ve Doğu Kudüs'te Har Homa adında yeni bir mahallenin inşası için planlar ortaya koydu. Ancak, Şamir hükûmetinin 1991-92 seviyesinin çok gerisinde kaldı ve Oslo Anlaşmaları'nda böyle bir yasak olmamasına rağmen yeni yerleşim yerleri inşa etmekten kaçındı.^[39] Konut Birimleri İnşaatı:

• Oslo'dan önce: 13.960 (1991-1992)
• Oslo'dan sonra: 3.840 (1994-95) ve 3.570 (1996-97).^[41]

Norveç'in rolü[değiştir | kaynağı değiştir]

Norveç'in müzakereler konusunda önde gelen otoritesi Hilde Henriksen Waage'nin de aralarında bulunduğu Norveçli akademisyenler Oslo sürecinde Norveç'in kusurlu rolüne odaklanmışlardır. Oslo sürecinin merkezinde yer alan Norveç Dışişleri Bakanlığı, 2001 yılında Waage'yi Norveç'in aracılık ettiği arka kanal müzakerelerinin resmi ve kapsamlı bir tarihçesini hazırlamakla görevlendirdi. Araştırmayı yapabilmesi için kendisine bakanlığın arşivlerindeki ilgili tüm gizli dosyalara ayrıcalıklı erişim izni verildi.

Waage, "1993 yılının Ocak ayından Eylül ayına kadar, yani tam da arka kanal görüşmelerinin yapıldığı döneme ait tek bir kağıt parçası bile bulamayınca" şaşırdı. İlgili kişiler belgeleri gizli tutmuş ve teslim etmeyi reddetmişlerdir. Waage şu sonuca varmıştır: "Kayıp belgelerin ... Oslo sürecinin ne ölçüde İsrail'in tesislerinde yürütüldüğünü ve Norveç'in İsrail'in yardımcısı olarak hareket ettiğini göstereceğine şüphe yoktur." Norveç, eşit olmayan taraflar arasında küçük bir devlet olarak arabuluculuk rolü oynamış ve daha güçlü olan tarafın kurallarına göre hareket etmek zorunda kalmıştır. "Önemli olan İsrail'in kırmızı çizgileriydi ve Filistinliler bir anlaşma istiyorlarsa bunları da kabul etmek zorundaydılar.... Kayıp belgeler Oslo sürecinin neden hiçbir zaman sürdürülebilir bir barışla sonuçlanamayacağını neredeyse kesin olarak gösterecektir. Arka kanalın tam olarak belgelenmesi Oslo'nun ardından gelen felaketi büyük ölçüde açıklayacaktır."^[42]

İsrail güvenliğini zayıflatmak[değiştir | kaynağı değiştir]

İsrailli akademisyen Efraim Karsh, "1948'den bu yana İsrailliler ve Filistinliler arasındaki en kanlı ve yıkıcı çatışmanın" koşullarını yaratan ve Filistin Ulusal Yönetimi ve Hamas'ın yönetimi altında yaşayan "yeni nesil Filistinlileri" "Nazi Almanyası'ndan bu yana kapsam ve yoğunluk bakımından eşi benzeri olmayan Yahudi (ve İsrail) karşıtı aşağılık kışkırtmalarla" radikalleştiren Anlaşmaları "[İsrail'in] tarihindeki en bariz stratejik gaf" olarak nitelendirdi. Karsh şunları belirtiyor: "Sonuç olarak, İB'nin [İlkeler Bildirgesi] imzalanmasından bu yana 1600'den fazla İsrailli öldürüldü ve 9000 kişi de yaralandı - önceki yirmi altı yılın ortalama ölü sayısının neredeyse dört katı."^[43]

Filistin güvenliğini zayıflatmak[değiştir | kaynağı değiştir]

Graham Usher, anlaşmaların "İsrailliler için koşulsuz güvenlik, Filistinliler için ise koşullu güvenlik" sağladığını savundu. Güvenlik düzenlemelerinin "İsrail'in işgal altındaki topraklardaki toprak ve güvenlik hırslarının pratikte uygulanmasından başka bir şey olmadığını" ve "İsrail'in Filistin Yönetimi üzerinde sahip olduğu askeri ve toprak kaynaklarının dengesiz dağılımını" düzeltmekte başarısız olduğunu belirtti.

Anlaşmaların hemen ardından kaleme aldığı yazısında Usher, çeşitli güvenlik güçlerinin çokluğunun siyasi patronaj için muazzam bir alan sağladığını savunmuş ve Filistin güvenlik güçlerini, yargı izni veya yaptırımı olmaksızın toplu tutuklamalar gerçekleştirerek "yasal sürecin bir benzerini bile" işletmemekle eleştirmiştir.^[44]

Filistinlilerin devlet olma isteklerini zayıflatmak[değiştir | kaynağı değiştir]

Seth Anziska, Oslo'nun "Filistinlilerin kendi kendini yönetmesinin tavanını" resmileştirerek "gerçek içeriği olmayan bir devletin kalıntılarını" sağladığını savundu. Rabin'in İsrail'in (Rabin'in ifadesiyle) "bir devletten daha az" olan bir Filistin "varlığıyla" birlikte var olacağı kalıcı bir çözüme atıfta bulunan açıklamalarına işaret eden Anziska, Anlaşmaların Menahem Begin'in Filistin devletine karşı muhalefetinin bir mirası olduğunu savundu.^[45] Edward Said bir röportajında şöyle diyordu: "İsrail ve Batılı hükümetler Arafat'ın toplumunun bazı unsurlarını baskı altında tutmasını istiyor. Onun bir diktatör olmasını istiyorlar. Barış anlaşmasının mekanizması bunu gayet açık bir şekilde ortaya koyuyor. Ben barıştan yanayım. Ve müzakere edilmiş bir barıştan yanayım. Ancak bu anlaşma adil bir barış değildir."^[46]

Nihai statü müzakerelerinin ertelenmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Shamir Hassan, anlaşmaların sınırlar, Filistinli mülteciler ve Kudüs'ün statüsü gibi "İsrail-Filistin çatışmasını toplu olarak tanımlayan temel meseleleri çözmeye yönelik elle tutulur bir çaba" içermediğine dikkat çekti.^[47]

Daniel Lieberfeld, İsrail'in kilit yerel kurumların ya da seçmenlerin onayına ihtiyaç duyması nedeniyle kısıtlandığını, bunun da nihai statü konularının müzakerelerin dışında bırakılması anlamına geldiğini öne sürdü. Lieberfeld, nihai statü görüşmelerini mümkün kılmak için bu tür endişelerin birkaç yıl içinde nasıl azalmasının beklendiğinin belirsiz olduğunu savundu.^[48]

Oslo Anlaşmaları'na alternatifler[değiştir | kaynağı değiştir]

Oslo Anlaşmaları açıkça iki devletli bir çözümü desteklemese de Batı Şeria ve Gazze'de özerk kurumlar oluşturdu ve bu nedenle iki devletli bir geleceği öngördüğü şeklinde yorumlandı.^[49][50]

Ian Lustick, Oslo sürecinin zirvesinde iki devletli çözümün benimsenmesinin o zamandan beri dağıldığını ve alternatif bir önerinin İsrail ve Filistin topraklarını tek bir hükûmetle tek bir devlette birleştirecek tek devletli bir çözüm olduğunu savunuyor.^[51]

Brendan O'Leary, tek devletli bir çözümün başarısının, ortadan kalkmalarını hayal etmek yerine mevcut kimlik ve kurumlardan yararlanmasında yatabileceğini öne sürüyor.^[52]

Alternatif olarak, Uri Avnery tek devletli bir çözümü "İsrail'i ulusal olmayan bir devlete dönüştürmek" ile eş tutmakta ve "İsrail'in neredeyse tüm pratik alanlardaki -ekonomik, sosyal, askeri- üstünlüğünün Filistinlileri gerçek güçten yoksun, sömürülen bir alt sınıfa dönüştüreceğini" savunmaktadır. Avnery devam ediyor: "Ulusal mücadele hiçbir şekilde sona ermeyecektir. Bu durum Yahudilerin Batı Şeria'da Arap toprağı satın almalarını, göçü kontrol etmelerini ve ulusal üstünlüklerini korumak için diğer önlemleri almalarını çok daha kolay hale getirecektir."^[53]

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir]

• Weiner, Justus R. "An Analysis of the Oslo II Agreement in Light of the Expectations of Shimon Peres and Mahmoud Abbas." Michigan Journal of International Law 17.3 (1996): 667–704.