Karahanlı Türkçesi

Karahanlı Türkçesi
Karahanlı Türkçesi
Ana dili olanlar	Karahanlı Devleti
Etnisite	Karahanlılar
Ölü dil	12. yüzyıl
Dil ailesi	Türk dilleri Şaz Türkçesi Uygur Karahanlı Türkçesi; ; ;
Dil kodları
ISO 639-3	–
Glottolog	qara1244

Karahanlı Türkçesi, Hakaniye Türkçesi, Karahanlıca veya Hakaniye lehçesi, Türk dilinin tarihinde konuşulmuş ve yazılmış olan tarihî dönemlerinden biridir. Türk dilini eski, orta, yeni olarak üç döneme ayıran Türkologlara göre Karahanlı Türkçesi, Orta Türkçenin ilk dönemini oluşturur. Böyle düşünen Türkologlara göre 10.-15. yüzyıllar arası Orta Türkçe dönemidir. 13. yüzyıldan itibaren Türk yazı dilinin (Kuzey-) Doğu ve (Güney-) Batı olarak iki ayrı kol hâlinde geliştiğini göz önünde bulunduran diğer bir kısım Türkologlar, Karahanlı Türkçesini Eski Türkçe içine alır. Bugüne ulaşan metinleri 11. ve 12. yüzyıllara ait olan Karahanlı Türkçesi, Eski Uygur Türkçesiyle çağdaştır.^[3]

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

5-15. yüzyıllar arasını kapsar. Eski Türkçe döneminin üç kısmından biridir. Ligeti'nin tasnifine göre kendi içerisinde üç döneme ayrılır:

a) Mani ve Buda tercümeleri ile Uygur yazı dilinin kuruluş devri

b) Çağatay yazı dili devri

c) Kıpçak ve Oğuz dil yadigarları devri

Hakaniye Türkçesine, eski Kaşgar dili de denilebilir. Bu alandaki Türklerin 14. yüzyıl başlarına kadar kullandıkları edebi dildir. Karahanlı Türkçesi ve batıdaki Harezm Türkçesi Timurlular devrinde yerini Çağatay Türkçesine bırakmıştır.

Alfabe[değiştir | kaynağı değiştir]

Korunmuş	Bitiş	Orta	Başlangıç	Adı	ALA-LC Harf Çevirisi	Güncel Türkçesi
ﺍ	ﺎ	—		elif	a, â	a, e, â
ﺀ	—			hemze	ˀ	', a, e, i, u, ü
ﺏ	ﺐ	ﺒ	ﺑ	be	b, p	b
ﭖ	ﭗ	ﭙ	ﭘ	pe	p	p
ﺕ	ﺖ	ﺘ	ﺗ	te	t	t
ﺙ	ﺚ	ﺜ	ﺛ	se	s	s
ﺝ	ﺞ	ﺠ	ﺟ	cim	c, ç	c
ﭺ	ﭻ	ﭽ	ﭼ	çim	ç	ç
ﺡ	ﺢ	ﺤ	ﺣ	ha	ḥ	h
ﺥ	ﺦ	ﺨ	ﺧ	hı	ẖ, x	h
ﺩ	ﺪ	—		dal	d	d
ﺫ	ﺬ	—		zel	z	z
ﺭ	ﺮ	—		re	r	r
ﺯ	ﺰ	—		ze	z	z
ﮊ	ﮋ	—		je	j	j
ﺱ	ﺲ	ﺴ	ﺳ	sin	s	s
ﺵ	ﺶ	ﺸ	ﺷ	şın	ş	ş
ﺹ	ﺺ	ﺼ	ﺻ	sad	ṣ	s
ﺽ	ﺾ	ﻀ	ﺿ	dad	ż, ḍ	d, z
ﻁ	ﻂ	ﻄ	ﻃ	tı	ṭ	t
ﻅ	ﻆ	ﻈ	ﻇ	zı	ẓ	z
ﻉ	ﻊ	ﻌ	ﻋ	ayın	ʿ	', h
ﻍ	ﻎ	ﻐ	ﻏ	gayın	ġ	g, ğ
ﻑ	ﻒ	ﻔ	ﻓ	fe	f	f
ﻕ	ﻖ	ﻘ	ﻗ	kaf	ḳ, q	k
ﻙ	ﻚ	ﻜ	ﻛ	kef	k, g, ñ	k, g, ğ, n
ﮒ	ﮓ	ﮕ	ﮔ	gef¹	g	g, ğ
ﯓ	ﯔ	ﯖ	ﯕ	nef, sağır kef	ñ	n
ﻝ	ﻞ	ﻠ	ﻟ	lam	l	l
ﻡ	ﻢ	ﻤ	ﻣ	mim	m	m
ﻥ	ﻦ	ﻨ	ﻧ	nun	n	n
ﻭ	ﻮ	—		vav	v, w, o, ô, ö, u, û, ü	v, o, ö, u, ü, û
ﻩ	ﻪ	ﻬ	ﻫ	he	h, e, a	h, e, a
ﻻ	ﻼ	—		lamelif	lâ	la
ﻯ	ﻰ	ﻴ	ﻳ	ye	y, ı, i, î	y, ı, i, î

Ek harfler[değiştir | kaynağı değiştir]

Bütün bu Türk dillerinde kullanılan harfler on sekizdir. Yazılışta yeri olmayan, fakat söylenişte gerekli bulunan kökten sayılmayan yedi harf daha vardır. Türk dilleri bu harfler olmadan olmaz. Bunlar;

پ	p
ج	c
رۛ	j
ف	f
غ	g
ك	g
ڭ	ng

harfleridir.

Eserler[değiştir | kaynağı değiştir]

Her ne kadar Gaznelilerle Selçuk Oğulları^[4] Türkçeye büyük bir önem vermeyerek Farsçaya daha düşkünlük göstermişlerse de öbür Türkler ve Türk büyükleri ulusal dile değer vermişler ve sayıları 21'i bulan eserler bırakmışlardır.^[5] Bunlardan elimize ulaşan en önemli ve değerlileri;

Karahanlı Devleti zamanında ilk defa Hakaniye Türkçesi ile yazılmış olan Yusuf Has Hacip (Yūsuf Khāss Hājib)'in yazdığı ünlü Kutadgu Bilig ismindeki eseri ile aynı yüzyılda yazılmış bulunan Kâşgarlı Mahmud'un ünlü eseri Divân-ı Lügati't-Türk'tür. İbn Muhannā'nın bahsettiği dört, Ebu Hayyan (Abū Mūsā Ǧābir ibn Ḥayyān)'nın bahsettiği Bilik ismindeki bir eser ve diğerleri günümüze kadar ne yazık ki bulunamamıştır. Karahanlılar dönemde Çuçu isminde de bir Türk şairi yetişmiştir.

Ses bilgisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Ünlüler[değiştir | kaynağı değiştir]

Ünlüler Türk dilinin her döneminde olduğu gibi birincil olarak Karahanlı Türkçesinde de bulunur.

Kalın ünlüler	İnce ünlüler
а	e, é
ı	i
o	ö
u	ü

Ünlü değişimleri[değiştir | kaynağı değiştir]

e > i değişmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Türk dilinin her döneminde görülen bu ses değişmesi Karahanlı metinlerinde de görülür.

yi- < ye- "yemek yemek",^[6] yé- ye- "yemek" gibi.

a > u değişmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Aslında a olan sesin kendinden önceki hecede bulunan yuvarlak ünlü dolayısı ile u şekline almasıdır.

kopar- > kopur- "yerden kaldırmak"^[7] gibi.

e > ü değişmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

kökürçkün < kökürçken "güvercin" gibi.

ü > i değişmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

min-di "bindi",^[8] min- < mün- "binmek", mün-üp "binip"^[9]

Ünsüzler[değiştir | kaynağı değiştir]

Karahanlı sahasında bugünkü yazı dili ile karşılaştırılınca birkaç ünsüzün dışında, diğerlerinin kullanıldığı görülür. Bu ünsüzler şunlardır;

b c ç d ḍ f g ğ h ḥ j k l m n ñ p r s ş t v w y z

Şekil bilgisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Gelecek zaman çekimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Karahanlı Türkçesinde gelecek zaman çekiminin -ġa; -ge, -ġay; -gey ve -ġu; -gü ekleri ile yapıldığını görürüz. ol yag korgay; ol ewge bargay; ol manga kelgey;^[10] barġay men^[11] ve katıġlanġa men^[12] gibi asıl kelimeye yapılan ekler Çiğil, Yağma, Toxsı, Argu, yukarı Çin'e kadar Uygur dillerinde bir kuraldır.

Eski Türkçede sıkça kullanılan -daçı; -deçi, -taçı; -teçi ekinin ise Karahanlı Türkçesinde çok az kullanılmıştır.^[13]^[14]

Karahanlı Türkçesinde "yakın gelecek zaman" şeklinde ikinci bir gelecek zaman -ġalır; -gelir, -galur; -gelür gibi eklerden söz edilmektedir.^[15]^[16]

Böyle eklerin örnekleri şöyledir:

alġalır,^[17] atġalır,^[18] köngelir,^[19] yetgelür,^[20] barġalır men.^[21].. gibi.

Şahıs emir kipleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Karahanlı devri Türkçesinde, birinci kişi emir kipinde -yın, -yin iken, ikinci kişi için -ğıl, -ğil kullanılmıştır.^[22] Bu devirde ikinci şahıs emir kipi, daha elverişli bir çevre bulmuş, yavaş yavaş şiir dilinde de yerleşmeye başlamıştır. Kutadgu Bilig bu konuda iyi bir kaynak oluşturur. yana aydı Odğurmış ayğıl manga.^[23] bu iç söz tutğıl bütün çın kerek.^[24] Bu örneklerden de anlaşılacağı üzere bu emir kipi artık Karahanlı devrinin değişmez bir gramer kuralı olmuştur.^[25]

İsim küçültme -qıña eki[değiştir | kaynağı değiştir]

İlk kez Tonyukuk Yazıtında bir küçültme eki işleviyle geçen -qıña eki, Türkçenin tarihi gelişimi içinde ses yapısı ve işlevi itibarıyla çok geniş bir kullanım alanına sahip olmuştur. Uygur döneminde - qıña eki, bünyesindeki nğ (ñ) sesinin ayrışmasıyla damak uyumuna bağlı olarak ekli şekilde n ağzında -qına; -kine,- kie; y ağzında -qıya, -qıa, -kiye şekillerini almıştır. Karahanlı Türkçesinde (n ve y li biçimleriyle) -qına; -qıya -kiye şeklinde kuvvetlendirme, küçültme ve sayı ifadeleri yapan isimden isim yapma eki olarak kullanılır:^[26] yerkiye,^[27] "yercik", erkiye^[27] "adamcağız", sözkiye^[28] "sözceğiz", qızqıya^[27] "kızcağız", oğulqıya^[27] "oğulcağız", azqına^[29] "azıcık", azqına^[30] "az, azıcık".

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ "Arşivlenmiş kopya". 8 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2020.
^ Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, (Ed.) (2017). "{{{name}}}". Glottolog 3.0. Jena, Germany: Max Planck Institute for the Science of Human History.
^ Ahmet Bican Ercilasun, Başlangıçtan Günümüze Türk Dili Tarihi, Akçağ Yayınları, Ankara 2010, s. 342. ISBN 978-975-338-589-3
^ Bir başka kaynaktan, Selçuk Beyin oğulları Arap ve Farsların anlamamaları için kendi aralarında ana dillerini konuşurlarmış.
^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt I, sayfa VIII.
^ Kutadgu Bilig - 159.
^ Kutadgu Bilig - 3269.
^ Kutadgu Bilig - 3068.
^ Kutadgu Bilig - 4711.
^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt II, sayfa 66.
^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt III, sayfa 236.
^ Kutadgu Bilig - 541
^ Hacıeminoğlu, 1996: sayfa 187.
^ Ercilasun, 1984: sayfa 126, 129.
^ Hacıeminoğlu, 1996: sayfa 188.
^ Ercilasun, 1984: sayfa 133-135.
^ Kutadgu Bilig - 116-11.
^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt II, sayfa 20-23
^ Kutadgu Bilig - 5976
^ Kutadgu Bilig - A, 176-7.
^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt II, sayfa 67-1
^ A. von Gabain, Alttürkische Grammatik, Leipzig 1950, sayfa 110.
^ Kutadgu Bilig, 334
^ Kutadgu Bilig, 280
^ Mecdut Mansuroğlu, Das Karachanidische, PhTF. I, sayfa 106.
^ Necmettin Hacıeminoğlu, Karahanlı Türkçesi Grameri, TDK Yay., Ankara 2003, sayfa 15-16. Ayrıca Hacıeminoğlu, Karahanlı Türkçesinde bu ekin yalnız -qıya -kiye şekline rastlandığını söylemesine rağmen (sayfa 16'da) görüldüğü gibi Kutadgu Bilig ve Türkçe İlk Kuran Tercümesi’nde -qına şekli de vardır.
^ ^a ^b ^c ^d Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt III, sayfa 170.
^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt III, sayfa 359.
^ Kutadgu Bilig I, 399
^ TĐKT, 243

Prof. Dr. Necmettin Hacıeminoğlu, Karahanlı Türkçesi Grameri, Türk Dil Kurumu Yayınları ISBN 975-16-0780-9.

[1] "Arşivlenmiş kopya". 8 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2020.

[Glottolog-2] Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, (Ed.) (2017). "{{{name}}}". Glottolog 3.0. Jena, Germany: Max Planck Institute for the Science of Human History.

[TDT342-3] Ahmet Bican Ercilasun, Başlangıçtan Günümüze Türk Dili Tarihi, Akçağ Yayınları, Ankara 2010, s. 342. ISBN 978-975-338-589-3

[4] Bir başka kaynaktan, Selçuk Beyin oğulları Arap ve Farsların anlamamaları için kendi aralarında ana dillerini konuşurlarmış.

[5] Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt I, sayfa VIII.

[6] Kutadgu Bilig - 159.

[7] Kutadgu Bilig - 3269.

[8] Kutadgu Bilig - 3068.

[9] Kutadgu Bilig - 4711.

[10] Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt II, sayfa 66.

[11] Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt III, sayfa 236.

[12] Kutadgu Bilig - 541

[13] Hacıeminoğlu, 1996: sayfa 187.

[14] Ercilasun, 1984: sayfa 126, 129.

[15] Hacıeminoğlu, 1996: sayfa 188.

[16] Ercilasun, 1984: sayfa 133-135.

[17] Kutadgu Bilig - 116-11.

[18] Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt II, sayfa 20-23

[19] Kutadgu Bilig - 5976

[20] Kutadgu Bilig - A, 176-7.

[21] Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt II, sayfa 67-1

[22] A. von Gabain, Alttürkische Grammatik, Leipzig 1950, sayfa 110.

[23] Kutadgu Bilig, 334

[24] Kutadgu Bilig, 280

[25] Mecdut Mansuroğlu, Das Karachanidische, PhTF. I, sayfa 106.

[26] Necmettin Hacıeminoğlu, Karahanlı Türkçesi Grameri, TDK Yay., Ankara 2003, sayfa 15-16. Ayrıca Hacıeminoğlu, Karahanlı Türkçesinde bu ekin yalnız -qıya -kiye şekline rastlandığını söylemesine rağmen (sayfa 16'da) görüldüğü gibi Kutadgu Bilig ve Türkçe İlk Kuran Tercümesi’nde -qına şekli de vardır.

[lay-27] Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt III, sayfa 170.

[28] Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt III, sayfa 359.

[29] Kutadgu Bilig I, 399

[30] TĐKT, 243

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

Karahanlı Türkçesi nedir?, Karahanlı Türkçesi anlamı nedir?, Karahanlı Türkçesi ne demektir?