Afrin Muharebesi
İkinci Haçlı Seferi
Afrin Muharebesi Avrupalı ressam gözü ile
Tarih 29 Haziran 1149 Bölge Halep Sonuç Zengilerin mutlak zaferi
Taraflar
Haçlılar: Antakya Prensliği Haşhaşiler	Müslüman güçler: Zengiler
Komutanlar ve liderler
Raymond de Poitiries Ali ibn Vafa	Nureddin Zengi
Güçler
4,000 atlı 1,000 piyade	6,000
Kayıplar
Çok ağır	Bilinmiyor

Afrin Muharebesi (veya Ard al-Hatim muharebesi) - 29 haziran 1149 yılında Raymund de Poitiers ve Ali ibn-Vafa'nın komutasındaki birleşik Antakya Prensliği ve Haşhaşilerin ordusu ile Suriye atabek birliklerinin müttefik haçlı ordusunu yok ettiği, Antakya' yı yağmaladığı ve Hristiyan prensliğinin doğu topraklarını işgal'den kurtardığı muharebelerden biridir.

Arka plan[değiştir | kaynağı değiştir]

Atabek Nureddin Zengi'nin babası Imadeddin Zengi'nin 1146'da ölümünden sonra Raymund de Poitiers, Halep vilayetini işgal etti. Bununla birlikte, 1147'de Nureddin Zegi Halep'in kontrolünü geri aldı ve Şam'ı Haçlılardan başarıyla savundu. Bundan sonra, 1148'in sonunda Antakya Prensliğini işgal etti ve Apamea'yı kuşattı. Raymond de Poitiers onu yendi ve konvoyunu ele geçirdi. Atabek birkaç ay sonra Jagr'a saldırmak için geri döndüğünde, Raimund de Poitiers, küçük bir ordunun başında onu tekrar Halep'e çekilmeye zorladı. Haziran 1149'da Nureddin Zangi, Antakya prensliğini yeniden işgal'den azat etti ve Şam hükümdarı Unur ve Türkmenlerin desteğiyle İnab kalesini kuşattı. Atabek'in çoğu at sırtında olmak üzere yaklaşık 6.000 askeri vardı. Raymund de Poitiers ve komşusu Edessa Kontu II. Josselin, 1146'da Raymond de Poitiers'in Edessa'ya yardım etmek için ordu göndermeyi reddetmesinden bu yana düşman oldular. Josselin II, Raimund'a karşı Nureddin Zangi ile bir ittifak bile yaptı. Karşılığında, Trablus Kontu II. Raymond ve Kudüs'lü Melisende de Antakya Prensine yardım etmeyi reddettiler. Raimund de Poitiers, Nureddin Zengi'ye karşı önceki iki zaferinin ardından kendinden emin hissederek, 4000 şövalye ve 1000 piyade ordusuyla tek başına yürüdü.

Savaş[değiştir | kaynağı değiştir]

Raimund de Poitiers, Suikastçıların lideri ve Nur ad-Din Zangi'nin düşmanı Ali ibn-Wafa ile ittifak kurdu. Atabek, Inaba kuşatması için tüm güçlerini toplamadan önce, Raimund ve müttefiki kaleye yardım etmek için bir kampanya başlattı. Antakya ordusunun zayıflığından etkilenen atabek, başlangıçta sadece öncü olduğundan şüpheleniyordu ve ana Frank ordusu yakınlarda saklanacaktı. Birleşik kuvvetler yaklaştığında, Nur ad-Din Zangi Inaba kuşatmasını kaldırdı ve geri çekildi. Raimund de Poitiers ve Ibn-Wafa kalenin duvarlarının arkasına saklanmak yerine açıkta kamp kurdu. Gözcüler, Zangi'ye düşmanın geceleyin korunmasız bir yere yerleştiğini ve takviye almadığını bildirir bildirmez, atabek hızla gece boyunca düşman kampını kuşattı. 29 Haziran'da Zangi'nin birlikleri Antakya ordusuna saldırdı ve yok etti. Kaçma fırsatı bulan Raymond de Poitiers, askerlerini terk etmeyi reddetti. Raimund "muazzam boyda" bir adamdı ve ona saldıran birkaç düşmanı öldürdü. Ancak Raymond de Poitiers ve Ibn-Wafa öldürüldü. Antakya beyliği topraklarının çoğu artık Nur ad-Din Zangi'ye açıktı, en değerli olanı Akdeniz kıyısıydı. Nur ad-Din Zangi karaya çıktı ve zaferini onaylamak için denizde yüzdü.

Muharebenin sonrası etkileri[değiştir | kaynağı değiştir]

Zaferin ardından Nur ad-Din Zangi, Antakya'ya yaklaşımı savunan Artakh, Harim ve Imm kalelerini ele geçirmeye gitti. Bundan sonra ordusunun ana bölümünü Apamea'yı kuşatmak için gönderdi. Bölgeyi yağmaladıktan sonra, hükümdarının ve ordusunun ölümünden sonra neredeyse savunmasız kalan Antakya'yı kuşattı. Şehir bir teslimiyet partisi ve bir direniş partisi olarak ikiye ayrıldı. Raymund'un dul eşi Constance ve Limoges patriği Emery liderliğindeki ikincisi galip geldi ve Nur ad-Din Zangi, patriğin hazinelerinden uzaklaşmayı kabul etmek zorunda kaldı. Atabek, Aziz Simeon manastırının çevresindeki toprakları yağmaladı ve ardından Apamea'yı kuşatmak için yeniden yola çıktı. Kudüs Kralı III. Baldwin'in kuşatmayı kaldırmak için bir ordunun başında kuzeye gittiği haberi üzerine Nur ad-Din Zangi görüşmelere başladı. Antakya ile Halep arasındaki sınır Atabeklerin lehine batıya kaydırıldı ve ordular evlerine gönderildi. Edessa'lı II. Josselin, çok geçmeden düşmanı Raimund'un ölümünün kendi alanını tehlikeli bir duruma soktuğunu keşfetti. Josselin II sonraki yıl 1150'de Nur ad-Din Zangi tarafından ele geçirildi ve Edessa ilçesi Müslümanların eline geçerek düştü. Inab'daki zaferden sonra Nur ad-Din Zangi İslam dünyasında bir kahraman oldu. Amacı, haçlı devletlerinin yıkılması ve cihat yoluyla İslam'ın güçlendirilmesiydi. Halep'te dini okullar ve yeni camiler açtı ve kafir olduğunu düşündüğü kişileri, özellikle Şiileri kovdu. Nur ad-Din Zangi, Haçlı devletlerini daha da zayıflatan 1154'te Edessa İlçesi'nin kalıntılarını ele geçirmek için gitti ve Şam'ın kontrolünü ele geçirdi.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

• Mallett, Alex. «The Battle of Inab». Journal of Medieval History 39, 1 (2013): 48-60.
• Oldenbourg, Zoé. The Crusades. New York: Pantheon Books, 1966.
• Smail, R. C. Crusading Warfare, 1097—1193. New York: Barnes & Noble Books, 1995.