Rusya'da enerji, Rusya'daki enerji ve elektriğin üretim, tüketim ve ihracatını açıklar. Rusya'nın enerji politikası, Rusya siyasetindeki enerji politikasını daha ayrıntılı olarak açıklamaktadır.

Rusya'da 2009 yılında birincil enerji kullanımı 7.524 TWh ve 1 milyon kişi başına 53 TWh idi.^[1]

Rusya, dünyanın en yüksek beşinci sera gazı salan ülkesidir. Rusya, Paris Anlaşmasına taraf olmayan dünyadaki birkaç ülkeden biridir.^[2]

Genel bakış[değiştir | kaynağı değiştir]

Enerji kaynakları[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusya enerji kaynakları bakımından zengindir. Rusya, dünyadaki bilinen en büyük doğal gaz rezervlerine, ikinci en büyük kömür rezervlerine ve sekizinci en büyük petrol rezervine sahiptir. Bu, dünyaca kanıtlanmış doğal gaz rezervlerinin% 32'si (muhtemel rezervlerin %23'ü), kanıtlanmış petrol rezervlerinin %12'si, keşfedilen kömür rezervlerinin %10'u (tahmini rezervlerin %14'ü) ve kanıtlanmış uranyum rezervlerinin %8'ine sahip olduğunu anlamına gelmektedir.^[3]

Son satın alımlarla Rusya, Karadeniz'de trilyonlarca dolar değerinde varlıklar elde etti.^[4]

Doğal gaz[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusya gaz sektörünü stratejik öneme sahip bir kilit olarak tanımladı. Birincil enerji kaynağı olarak doğal gazın payı, dünyanın geri kalanına kıyasla oldukça yüksektir. Rusya, çoğunlukla Rusya'nın doğal gaz üretiminin %94'ünü üreten Rus tekeli Gazprom'un sahibi olduğu ve işlettiği dünyanın en büyük doğal gaz rezervlerine sahiptir. Küresel bağlamda Gazprom, dünyaca bilinen gaz rezervlerinin %25'ine sahiptir ve küresel üretimin %16'sını üretmektedir.^[5] 2011 yılında 677 milyar metreküp ile Rusya dünyanın en büyük doğal gaz üreticisi oldu ve bu küresel doğal gaz üretiminin %20,0'ını oluşturdu. Aynı zamanda 196 milyar metreküp (6.9 trilyon cubic feet) ile en büyük gaz ihracatçısıdır.^[6] Rus doğal gazının ana ihracat pazarları Avrupa Birliği ve BDT'dir. Rusya, AB gaz tüketiminin dörtte birini, özellikle Ukrayna (Soyuz, Brotherhood) ve Belarus (Yamal-Avrupa boru hattı) üzerinden transit yoluyla tedarik etmektedir. Rus gazının ana ithalatçıları Almanya (1970'lerde Almanya'nın Ostpolitik'i sonucunda bağlantılar kuruldu),^[7] Ukrayna, Belarus, İtalya, Türkiye, Fransa ve Macaristan'dır.

Petrol[değiştir | kaynağı değiştir]

Geleneksel petrol[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusya, OPEC üyesi olmayan en büyük petrol üreticisi ve Suudi Arabistan'dan sonra en büyük ikinci petrol üreticisidir.^[8] Buna rağmen Rusya zaman zaman dünyanın bir numaralı üreticisi olarak Suudi Arabistan'ı geride bırakmıştır.^[9] 2006 yılında Rusya küresel petrol üretiminin %12,1'ine ve küresel petrol ihracatının %11,6'sına katkıda bulunmuştur.^[10] Haziran 2006'da Rus ham petrol ve kondensat üretimi, Sovyet sonrası dönemde maksimum günde 9,7 milyon varile (1.540.000 m³) ulaştı ve 2000 yılında üretimi 3,2 milyon varil/gün (510.000 m³/gün) aştı. Rus ihracatı, esas olarak Avrupa pazarına giden 5 milyon varil/gün (790.000 m³/gün) petrol ve yaklaşık 2 milyon varil/gün (320.000 m³/gün) miktarındaki rafine ürünlerden oluşmaktadır. 2005 yılında iç talep ortalama 2,6 milyon varil/gün (410.000 m³/gün) idi.^[11] Rusya aynı zamanda Kazakistan'dan gelen petrol için ana geçiş ülkesidir.

En büyük Rus petrol şirketi Rosneft, ardından Lukoil, TNK-BP, Surgutneftegaz, Gazprom Neft ve Tatneft gelmektedir.^[12][13] Tüm petrol boru hatları (Hazar Boru Hattı Konsorsiyumu hariç) devletin tekeli olan Transneft'e aittir ve bu şirket tarafından işletilmektedir; diğer petrol ürünleri boru hatları, yan kuruluşu olan Transnefteproduct'a aittir ve işletilmektedir. Transneft şu anda Rus petrolünü Asya-Pasifik pazarlarına (Çin, Japonya, Kore) getirecek Doğu Sibirya-Pasifik Okyanusu petrol boru hattını inşa ediyor.

Petrollü şeyl[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusya, 35.47 milyar ton petrollü şeyle eşit olarak Avrupa'nın en büyük petrollü şeyl rezervine sahiptir. 80'den fazla petrol şeyl tortusu tespit edilmiştir. Ana yataklar Volga-Petchyorsk eyaletinde ve Baltık Havzasında bulunmaktadır. Volga-Petchyorsk eyaletindeki yatakların çıkarılması 1930'larda başladı, ancak çevre sorunları nedeniyle terk edildi. Ana petrollü şeyl endüstrisi Slantsy'deki Baltık Havzası'nda yoğunlaştı, ancak 1990'ların sonunda Slantsy petrollü şeyl işleme tesisi ve petrollü şeylle çalışan elektrik santrali, geleneksel hidrokarbonları kullanmak üzere dönüştürüldü ve madencilik faaliyetleri 2005'ten önce sona erdi. Halen Syzran'da küçük bir işleme tesisi faaliyete devam ediyor.^[14]

Doğal bitüm ve ekstra ağır petrol[değiştir | kaynağı değiştir]

Volga-Urallar ve Kuzey Kafkasya-Mangyshlak havzalarında küçük ekstra ağır petrol rezervleri tespit edilmiştir. Doğu Sibirya'daki Lena-Tunguska havzasında büyük doğal bitüm yatakları bulunmaktadır. Diğer bitüm yatakları Timan-Pechora ve Volga-Urals Havzalarında ve Tataristan'da bulunmaktadır.^[15] Eylül 2007'de Tatneft ve Royal Dutch Shell, Tataristan'da Tatneft'in halihazırda pilot bitüm üretimi yaptığı ağır ham petrol üretimi geliştirmek için stratejik bir ortaklık kurduklarını açıkladı.^[16]

Kömür[değiştir | kaynağı değiştir]

157 milyar ton rezerv ile Rusya dünyanın ikinci en büyük kömür rezervine sahiptir.

Rus kömür rezervleri yaygın bir şekilde dağılmıştır. Başlıca taş kömürü yatakları Pechora ve Kuznetsk havzalarında bulunmaktadır. Kansk-Achinsk havzasında büyük miktarda linyit kömürü bulunur. Sibirya Lena ve Tunguska havzaları büyük ölçüde keşfedilmemiş kaynaklardır ve bunların da muhtemelen ticari olarak işletilmesi zor olacaktır.^[17]

Hidroelektrik[değiştir | kaynağı değiştir]

Hidroelektrik, Rusya'nın toplam elektrik enerjisi üretiminin yaklaşık %21'ini oluşturmaktadır. Rusya, şimdilik toplam kurulu gücü 35 GW'ın üzerinde olan 102 hidroelektrik santralini işletmektedir. Rus RusHydro şirketi dünyanın en büyük ikinci hidroelektrik enerji üreticisidir.^[18]

Rus hidro kaynaklarının brüt teorik potansiyeli yılda 2,295 Twh'dir ve bunun 852 Twh'si ekonomik olarak uygulanabilir olarak kabul edilir. Bu potansiyelin çoğu Sibirya ve Uzak Doğu'da bulunmaktadır.^[19] 2005 yılında hidroelektrik üretimi (pompalanan depolama kapasitesi dahil) dünya hidroelektrik üretiminin %5,8'ine karşılık gelen 175 TWh idi. Rusya dünyanın beşinci en büyük hidroelektrik üreticisi konumundadır.^[20] 2005 yılı sonunda kurulu hidroelektrik üretim kapasitesi 45,7 GW'tır.

Nükleer güç[değiştir | kaynağı değiştir]

2005 yılında Rusya'daki nükleer enerji arzı 149 TWh idi, bu toplam Rus elektrik üretiminin %15,7'si ve küresel nükleer enerji üretiminin %5,4'üne karşılık gelmektedir.^[21] Nükleer reaktörlerin toplam kurulu gücü 21.244 MW'tır. Rusya ticari nükleer reaktörlerin sayısını otuz birden elli dokuza çıkarmayı planlıyor.

2001'den itibaren tüm Rus sivil reaktörleri Energoatom tarafından işletildi. 19 Ocak 2007 tarihinde Rusya Parlamentosu; Energoatom, nükleer yakıt üreticisi ve tedarikçisi TVEL, uranyum tüccarı Tekhsnabexport (Tenex) ve nükleer tesis kurucusu Atomstroyexport da dahil olmak üzere tüm Rus sivil nükleer endüstrisi şirketlerini içeren bir holding şirketi olan Atomenergoprom'u oluşturan mevzuatı kabul etti.

Uranyum arama ve geliştirme faaliyetleri büyük ölçüde Uralların doğusundaki 3 bölgede (Transural, Batı Sibirya ve Vitim) yoğunlaşmıştır. En önemli uranyum üreten bölge, Chita Oblastı'ndaki Krasnokamensk yakınlarındaki Streltsovsky bölgesi olmuştur. 2005 yılında, Rusya Federasyonu, küresel üretimin %8,2'sini oluşturan dünyanın dördüncü en büyük uranyum üreticisiydi.^[22]

Yenilenebilir enerji[değiştir | kaynağı değiştir]

Düşük enerji fiyatları ve özellikle doğal gaz sübvansiyonları Rusya'da yenilenebilir enerji gelişimini engellemektedir.^[23] Rusya, yenilenebilir enerji gelişimi için elverişli bir çerçeve oluşturma konusunda diğer ülkelerin gerisindedir.^[24] Rusya'da pek çok potansiyel yenilenebilir enerji kaynağı olmasına rağmen, Rusya'daki hidroelektrik hariç yenilenebilir enerji büyük ölçüde gelişmemiştir.

Jeotermal enerji[değiştir | kaynağı değiştir]

Kuzey Kafkasya ve Uzak Doğu'nun bazı bölgelerinde ısıtma ve elektrik üretimi için kullanılan jeotermal enerji, Rusya'nın en gelişmiş yenilenebilir enerji kaynağıdır.^[25] Jeotermal kaynakların Kuzey Kafkasya, Batı Sibirya, Baykal Gölü, Kamçatka ve Kuril Adaları'nda olduğu tanımlanmıştır. 1966'da Pauzhetka'da 4 MWe güce (şu anda 11 MWe) sahip tek flaşlı tesis devreye alındı, ardından 12 MWe'lik   Verkhne Mutnovsky'deki jeotermal enerji santrali ve 50 MWe'lik Mutnovsky jeotermal enerji santrali takip etti. 2005 yılı sonunda kurulu doğrudan kullanım kapasitesi 307 MWt'tan fazladır.^[26]

Turba[değiştir | kaynağı değiştir]

Ana turba yatakları Rusya'nın kuzey-batı bölgelerinde, Batı Sibirya'da, Kamçatka'nın batı kıyısına yakın ve diğer uzak doğu bölgelerinde yer almaktadır. Sibirya turbalıkları toplam 186 milyar ile Rusya'nın rezervinin yaklaşık% 75'ini oluşturuyor, böylece Kanada'dan son dünyanın en büyük ikinci üreticisidir. Yaklaşık işletilebilir turbanın %5'i (yılda 1,5 milyon ton) yakıt üretimi için kullanılmaktadır. Turba, Rusya'da uzun süre elektrik üretimi için endüstriyel yakıt olarak kullanılmasına rağmen, payı uzun vadede azalmıştır ve 1980'den bu yana % 'den daha azdır.^[27]

Güneş enerjisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusya'nın güneş enerjisi için brüt potansiyelinin 2,3 trilyon tce olduğu tahmin edilmektedir. Güneş radyasyonu potansiyeli en yüksek bölgeler Kuzey Kafkasya, Karadeniz ve Hazar Denizi, Sibirya ve Uzak Doğu'nun güney kısımlarıdır. Şebeke dışı güneş enerjisi veya uzak bölgelerdeki hibrit uygulamalar için olanaklar büyük olmasına rağmen, bu potansiyel büyük ölçüde kullanılmamaktadır. Ancak, tek bir güneş enerjisi santralinin inşası Kislovodskaya SPP (1,5 MW) ertelendi.^[28]

Rüzgar enerjisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusya, Pasifik ve Arktik kıyılarında ve geniş bozkır ve dağ alanlarında yüksek kaliteli rüzgar kaynaklarına sahiptir. Büyük ölçekli rüzgar enerjisi sistemleri enerji altyapısı ve büyük endüstriyel tüketicilerin bulunduğu yerler olarak Sibirya ve Uzak Doğu'da (Sahalin Adası'nın doğusunda, Kamçatka'nın güneyinde, Çukçi Yarımadası, Vladivostok), Volga nehri boyunca bozkırlarda, Kuzey Kafkasya bozkırlarında, dağlarında ve Kola Yarımadası'nda uygundur. 2006 yılı sonunda toplam kurulu rüzgar kapasitesi 15 MW'tır. Büyük rüzgar santralleri Kalmytskaya (2 MW), Zapolyarnaya (1,5 MW), Kulikovskaya (5,1 MW), Tyupkildi (2,2 MW) ve Observation Cape'de (2.5   MW) çalışmaktadır. Kaliningradskaya (50 MW) ve Leningradskaya (75 MW) rüzgar santralleri için fizibilite çalışmaları yürütülmektedir. Kalmukya ve Krasnodar Krayı'nda 100 MW'lık rüzgar enerjisi projeleri mevcuttur.^[29]

Gelgit enerjisi[değiştir | kaynağı değiştir]

400 kW kapasiteli küçük bir pilot gelgit santrali, 1968'de Murmansk yakınlarındaki Kislaya Guba'da inşa edildi. 2007'de Birleşik Enerji Sisteminin (UES) bir yan kuruluşu olan Gidro OGK, Kislaya Guba'da 1,5 MW'lık deneysel dikey türbin kurulumuna başladı. Eğer başarılı olursa UES, Mezen Koyu (15.000 MW) ve Tuğur Koyu (7.980 MW) projelerine devam edecek.^[30]

Elektrik sektörü[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusya, ABD, Çin ve Japonya'dan sonra dünyanın dördüncü büyük elektrik üreticisidir. 2005 yılında Rusya 951 TWh elektrik üretti ve 23 TWh elektrik ihraç etti.^[31]

Rusya'nın elektriğinin yaklaşık %63'ü termik santraller, %21'i hidroelektrik ve %16'sı nükleer reaktörlerden üretilmektedir.^[25]

Rusya, BDT ülkelerine, Letonya, Litvanya, Çin, Polonya, Türkiye ve Finlandiya'ya elektrik ihraç ediyor.

Milyarderler[değiştir | kaynağı değiştir]

2013'te Forbes enerji sektöründe faaliyet gösteren Rus milyarderlerinin de olduğu bir liste açıkladı. Bu listede 41. Mikhail Fridman (16,5 milyar dolar), 47. Leonid Michelson (15,4 milyar dolar), 52. Viktor Vekselberg (15,1 milyar dolar), 55. Vagit Alekperov (14,8 milyar dolar), 56. Andrey Melnichenko (14,4 milyar dolar), 62. Gennady Timchenko (14,1 milyar $), 103. German Khan (10,5 milyar $), 138. Alexei Kuzmichov (8,2 milyar $), 162. Leonid Fedun (7,1 milyar $), 225. Pyotr Aven (5,4 milyar $), 423. Vladimir Bogdanov (3,2 milyar $), 458. Mikhail Gutseriev (3 milyar $), 641. Alexander Dzhaparidze (2,3 milyar $), 792. Igor Makarov (1,9 milyar $), 882. Anatoly Skurov (1,7 milyar $), 974. Vladimir Gridin ve ailesi (1,5 milyar $), 974. Andrei Kosogov (1,5 milyar $), 1031. Farkhad Akhmedov (1,4 milyar $), 1088. Alexander Putilov (1,35 milyar $), 1161. Mikhail Abyzov (1,25 milyar $) ve 1175. sırada Konstantin Grigorishin (1,2 milyar $) olmak üzere Rus enerji sektöründeki milyarderler yer almaktadır.^[32]

İklim değişikliği[değiştir | kaynağı değiştir]

ABD Enerji Bilgi İdaresi verilerine göre, Rusya "2009 yılında fosil yakıt CO2 salınımında" dördüncü sırada yer aldı 1) Çin: 7.710 milyon ton (mt) (%25,4), 2) Amerika Birleşik Devletleri: 5.420 mt (%17,8), 3) Hindistan: 1.600 mt (%5,3), 4) Rusya: 1.570 mt (%5,2) ve 5) Japonya: 1.100 mt (%3,6).^[33]

''1850 ve 2007 yılları arasındaki kümülatif emisyonlar'' da Rusya aşağıdaki listede üçüncü sırada yer aldı: 1. ABD: 339.200 mt (%28,8) 2. Çin: 105.900 mt (%9,0), 3. Rusya: 94.700 mt (%8,0), 4. Almanya: 81.200 mt (%6,9), 5. İngiltere: 68.800 mt (%5,8), 6. Japonya: 45.600 mt (%3,87), 7. Fransa: 32.700 mt (%2,77), 8. Hindistan: 28.800 mt (%2,44), 9. Kanada: 25.7100 mt (%2,2) ve 10. Ukrayna: 25.400 mt (%2,2).^[33]

2005 yılında bina ve ormansızlaşma dahil olmak üzere tüm sera gazı emisyonlarının en büyük salıcıları arasında Rusya beşinci oldu: 1. Çin: 7.220 mt (%16,4), 2. Amerika Birleşik Devletleri: 6.930 mt (%15,7), 3. Brezilya: 2.860 mt (%6,5), 4. Endonezya: 2.050 mt (%4,6), 5. Rusya: 2.030 mt (%4,6), 6. Hindistan: 1.870 mt (%4,2), 7. Japonya: 1.390 mt (%3,1), 8. Almanya: 1.010 mt (%2,3), 9. Kanada: 810 mt (%1,8) ve 10. Meksika: 700 mt (%1,6).^[33]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]