1957 Heinkel Kabine kabarcık araba

2012 Renault Twizy quadricycle

2015 Suzuki Alto kei arabası

Mikro otomobiller çoğunlukla üç veya dört tekerlekli ve 700 cc (43 inç küp) ‘den daha az silindir hacimli otomobiller^[1] in en küçük boyu için kullanılan terimdir.

Mikro otoların özel tipleri kabarcık otolar, siklet araba'lar, quadricycler, voituretteler ve Japon eşdeğeri Kei otomobil'dir.

Mikro otoların kayıt ve ruhsat şartları çoğunlukla normal arabalardan daha hafif şartları olan ayrı mevzuatlarda kapsanır.

Çoğu mikro otomobilin benzinli veya Dizel motorları vardır ancak elektrik motorlu mikro otolarda son yıllarda yaygınlaşmıştır.

İçindekiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Selefleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Esas maddeler: Voiturette ve Pedallı araba (siklet araba)

Voiturette 1895’ den 1910’a kadar üretilmiş bazı küçük arabalar ve üç tekerlekliler için kullanılan bir terimdir.

Pedallı arabalar 1910 ile 1920'lerin sonları arasında üretilmiş küçük, hafif ve ucuz araba tipidir.

Avrupa 1940-1970: Mikro otolar[değiştir | kaynağı değiştir]

1955-1964 Messerschmitt KR200

1957 Heinkel Kabine

1959-1962 BMW Isetta

1965 Peel P50

Mikro otolar olarak anılan ilk arabalar (daha önceki eşdeğerleri voiturette'ler veya pedallı arabalar (cyclecars) olarak anıldı) II. Dünya savaşı sonrasında İngiltere'de ve Almanya'da yapıldı ve 1960'lara kadar popüler kaldılar.

Fransa’da voiturette denilen benzer minicik araçlardan çok sayıda üretildi ancak bunlar nadiren yurt dışına satıldı.

Özellikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Motorları 1.000 cc (61 cu in)'ye kadar olan birkaç oto da mikro oto olarak kabul edilmesine rağmen^[1][2] bu mikro otoların ortak özelliği motor hacimlerinin 700 cc (43 cu in)'den daha az olmasıdır.^[3][4][5]

Çoğunlukla motoru aslında motosiklet için tasarlanmıştı.^[6]

Mikro otonun üç ya da dört tekerleği vardır.^[4]

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

Mikro otoların başlangıcı motosikletlerin yaygın olduğu II. Dünya Savaşını izleyen yıllarıdır.^[7](sayfa=7)

Hava şartlarına karşı daha iyi koruma sağlamak için, üç tekerli mikro otoların motosiklet etiketiyle sürülebildiği İngiltere'de popülerliği artmaya başladı.^[4][8] Büyük arabalardan daha fazla yakıt verimlilikleri yüzünden mikro otolar Avrupa'da sevildi.^[9][10] İlk mikro otolardan birisi 1949 Bond Minicar'dı.

Ucuz kişisel motorlu taşımaya talebin ortaya çıktığı ve yakıt fiyatlarının kısmen 1956 Şüveyş Krizi yüzünden çok pahalı olduğu bu zamanda mikro otolar Avrupa'da tutuldu. Motosiklet olarak ruhsatlandığı ve ucuz vergileri olduğu için çoğunluğu üç-tekerlekliydi.

Daha büyük arabalar yeniden tutulmaya başlanınca mikro oto patlaması 1950'lerin sonlarına kadar sürdü,^[10][11] daha fazla büyüklük ve performansı satın alınabilinir bir fiyata alınan 1959 Mini'nin takdimi mikro otoların popülerliğini gözden düşürdü.^[4] Mini, Citroën 2CV, Fiat 500 ve Renault 4'ün rekabetinden mikro otoların üretimi büyük oranda durdu.

Kabarcık arabalar[değiştir | kaynağı değiştir]

Çoğunluğu Almanya'da üretilmiş 1950'lerin ve 1960'ların birkaç mikro otosuna kabarcık araba (bubble car)^[12][13] lakabı takıldı. Bunun nedeni Messerschmitt KR175, Messerschmitt KR200 ve FMR Tg500 arabalarının uçak tarzı kabarcık kubbeleriydi. Isetta gibi diğer mikro otolarda kabarcık gibi görünüşleri vardı.

Kabarcık arabaların alman üreticileri arasında önceden askeri uçak üreticisi olan Messerschmitt ve Heinkel vardı. BMW, italyan Iso Rivolta Isettayı kendi motosikletlerinden birisinin motorunu kullanarak İtalyan lisansı altında üretti. Birleşik Krallık'da Heinkel Kabine ve Isetta'nın sağdan sürüş versiyonlarının lisansı vardı. Isetta'nın İngiliz versiyonu Birleşik Krallık'taki üç tekerlekli araç yasalarının avantajından faydalanmak için arkada normal Isetta tasarımındaki gibi dar-izli iki tekerlek yerine sadece tek tekerle vardı. Peel Tridenti de kapsayan yerli İngiliz üç-tekerekli mikro otolar da vardı. Örnekler şunları kapsar: Citroën Prototype C, FMR Tg500, Fuldamobil, Heinkel Kabine, Isetta, Messerschmitt KR175, Messerschmitt KR200, Peel P50, Peel Trident, Trojan 200 ve Kleinschnittger F125.

Avrupa 1990'dan Günümüze[değiştir | kaynağı değiştir]

Yakın zamanın mikro otoları 2001 Aixam 5xx serileridir. Smart Fortwo Birleşik Devletlerde sık sık mikro oto olarak anılır;^[14][15] ancak çoğu mikro otonun aksine bunu sürmek için araba ehliyeti gerektirir.

Üretime çıkan elektrikli mikro otolar 1987 CityEl, 1990 Automobiles ERAD Spacia, 1999 Corbin Sparrow, 2001 REVAi, 2009 Tazzari Zero ve 2011'in yeniden dirilen Peel P50 ‘dir(1962-65'in orijinal modeli benzinle çalışır).

Quadricycle mevzuatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Avrupa Birliği 1992'de quadricycle kategorisini tanıttı. O zamandan sonra birkaç Avrupa ülkesinde, mikro otolar devletler tarafından bazen motosikletler ya da moped'lerle aynı düzenlemeleri kullanarak normal arabalardan ayrı olarak sınıflandırılır. Bu yüzden, normal otolarla kıyaslandığında, mikro otolar sık sık kayıt ve ruhsatlama için gevşek şartlıdır, daha az vergiler ve sigorta bedellerine tabi olabilirler.

Japon: Kei arabalar[değiştir | kaynağı değiştir]

Kei otomobil, mikrovanlar ve Kei kamyonetleri (kei-sınıfı pikaplar) gibi yolcu otolarını kapsayan en az güçlü ve en küçük kara yolu motorlu araçları için Japon yasal kategorisidir.

Mikro kamyonetler[değiştir | kaynağı değiştir]

Genellikle yüke daha çok yer sağlamak için van tarzı mikro kamyonet çeşitleri de vardır. Bunlar daha büyük araçlara uygun olmayan dar sokaklarda yerel teslimatlar için kullanılabilirler. Piaggio Ape üç-tekerlekli buna bir örnektir.^[16]

Ülkesine göre Mikro otolar[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarihi scooter mikro otomobilleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Tanınmış tarihi kabinli scooterların yanı sıra 2. Dünya savaşı sonrası mikro otomobilleri şunlardır:

Almanya

• Fend Flitzer (1948–1951)
• Fuldamobil (1950–1969)
• Messerschmitt kabinli scooter (1953–1961)
• BMW Isetta (1955–1962)
• Goggomobil (1955–1969)
• Heinkel Kabine (1956–1958)
• Brütsch Mopetta (1956–1958)
• Zündapp Janus (1957–1958)
• Duo (GDR; 1961–1991)
• Steinwinter 250 L ("FiGo"), Goggo motorlu Fiat 126 (piyasaya daha sonra geldi)

• 
  Fend Flitzer
• 
  Fuldamobil
• 
  Messerschmitt KR 200
• 
  BMW Isetta
• 
  Goggomobil
• 
  Heinkel Kabine
• 
  Brütsch Mopetta
• 
  Zündapp Janus

Büyük Britanya

• Peel P50 (1961–1963)
• Peel Trident (1964'ten beri)

İtalya

• Piaggio Ape (1947'den beri)
• Vespa 400 (1957–1961)

İspanya

• Biscúter (1953–1960)
• Delfín (1956–1958)

Çekoslavakya

• Velorex (1950–1973)

ABD

• Tri-Car (1955)

21. yüzyılda mikro otomobiller[değiştir | kaynağı değiştir]

Savaş sonrası scooter arabalar daha sonra, dört tekerlekli bir versiyonda (Ape Poker) da vardır ancak bu şekilde değildir ve tam anlamıyla bir scooter araba da değildir.

Konsept araçlar, Loremo, VW Nils, Toyota i-Road,^[17] Aptera 2 Series, Torq EV^[18] ve Elio Motors^[19]'un Üç tekerlekli modellerine dayanır.

Diğer modeller Piaggio Ape (İtalya/ Hindistan) ve artık kullanılmayan SAM (İsviçre/Polonya)’dır.

2011'den beri üretilen Renault Twizy de araç konseptini yeniden ele alıyor.

2016 yılında, BMW Isetta prototipini temel alan BMW Isetta, elektrikle çalışan scooter modeli Microlino Cenevre Otomobil Fuarı'nda prototip olarak sunuldu.^[20][21] 2019'da elektrikli scooter Futura, elektrikli kabinli scooter "Futura 2" yi sundu.^[22]

Mevcut Mikro otomobiller

• 
  Piaggio Ape 50 – Scooter araba bugün hala üretiliyor
• 
  Hint üreticiden otomatik çekçek Bajaj
• 
  SAM Cree (1995 ve 2009–2014)
• 
  Elektro Kabinli scooter "Futura 2" E-Scooter Marke "Elektroroller Futura"^[22]
• 
  Microlino (2019 Imola'da Tazzari yönetiminden önce)

Literatür[değiştir | kaynağı değiştir]

• Hanns-Peter Baron Thyssen-Bornemissza von Kaszo,Hanns Peter Rosellen: Deutsche Kleinwagen nach 1945 – geliebt, gelobt und unvergessen. Weltbild yayınevi, Augsburg 1991, ISBN 3-89350-040-5.
• Reinhard Lintelmann: Kleinwagen: Isetta, Topolino, Kabinenroller & Co. Kosmos yayınevi, Stuttgart 2005, ISBN 978-3-4401-0185-8.
• Adam Quellin: The little Book of Microcars. Veloce Publishing, Poundbury, Dorchester, Dorset, Vereinigtes Königreich 2015 (E-Book), ISBN 978-1-84584-894-1 (İngilizce).
• Malcolm Bobbitt: Bubblecars and Microcars. Crowood Press, Ramsbury, Marlborough, Vereinigtes Königreich 2003, ISBN 978-1-8612-6567-8 (İngilizce).

İnternet bağlantıları[değiştir | kaynağı değiştir]

• Stefan Weißenborn: So schräg waren die Rollermobile der Fünfziger auf dem Webportal welt.de, 1. Dezember 2015 4 Kasım 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., 6  Ocak 2017'de erişildi.
• Das ehemalige Kleinwagenmuseum von Bruce Weiner 11 Nisan 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce, erişim tarihi 18 Eylül 2013)
• Kabinenroller der Zukunft (18 Eylül 2013'te erişildi)

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Wikimedia Commons'ta Mikro otomobil ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

• Otomobil segmentleri
• Mahalle Elektrikli Aracı
• Kei otomobil

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Şablon:Otomobil configuration

Bu madde bir taslaktır. Bu maddeyi geliştirerek veya özelleştirilmiş taslak şablonlarından birini koyarak Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.