Hamam (Arapça حمّام, hammâm) veya Avrupa'da yaygınlaşmış adıyla Türk Banyosu,^[1][2][3] özel bir düzenle ısıtılan sıcak ve soğuk suyu bulunan, yıkanma amacıyla kullanılan yapı.

Hamamın tarihi Antik Romalılar'a kadar uzanır. Vezüv yanardağının patlamasından sonra küller altında kalan Pompeii şehrinde yapılan kazılar, Romalılar'ın kullandıkları hamamları ortaya çıkarmıştır. Bu hamamların yalnız temizlik için değil, zevk ve eğlence için de yapıldığı anlaşılmaktadır. Romalılarda sınıf farkı olduğu için, hamamlarda kölelerle asillerin giriş kapıları ve yıkandıkları yerler ayrılmıştı. Roma hamamlarında ayrıca buhar banyosu yeri, soğuk ve sıcak su havuzları da vardı.

Natır[değiştir | kaynağı değiştir]

Hamamda çalışan ve müşterileri yıkayan kadınlara denir.

Tellak[değiştir | kaynağı değiştir]

Hamamda çalışan ve müşterileri yıkayan erkek kişilere denilir.

Mimarisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Türk hamamları başlıca üç kısma ayrılır:

• Soyunma yerleri
• Yıkanma yerleri:
  • Soğukluk,
  • Hamam (Sıcaklık);
• Isıtma yeri (Külhan)

Soyunma yerleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Geniş bir sofa ve çevresinde bölmeli sekiler bulunur. Yıkanan kimseler, bu sekilerde uzanıp dinlenirler.

Yıkanma yerleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Soğukluktan geçilerek girilen hamam kısmına denir. Burası da bazı bölümlere ayrılır: Kurna başı denilen herkesin teker teker yıkandığı yer, halvet adı verilen kapalı ve yalnız başına yıkanma hücreleri. Bir de üzerine uzanıp ter dökülen göbek taşı bulunur. Burası, hamamın mermer kaplı zemininden daha yüksek yapılmış ve çeşitli geometrik şekillerde olabilen yerdir.

Isıtma yeri - külhan[değiştir | kaynağı değiştir]

Hamamın altında olup burada ateş yanar. Ateşten yükselen alev ve duman, mermer zeminin altındaki özel yollardan, duvar içlerinden geçer, tüteklik adı verilen bacadan çıkar.

Külhandaki ocağın üzerinde sıcak su kazanı, onun da üzerinde soğuk su deposu bulunur. Ocağın dip kısmındaki birkaç kanal, hamamın yıkanma yerinin ortasındaki göbek taşının altına kadar uzanır. Ocakta yanan odunların tesirli alev ve dumanları, bu kanallardan göbek taşının altına gider. Bu taşın altındaki karanlık yer çok ısındığından buraya cehennem denir.

Çarşı hamamları, haftanın belli günlerinde kadınlara, başka günlerde erkeklere açıktır. Çifte hamam olanlar ise birbirine bitişik iki hamam olup, biri kadınlara, diğeri erkeklere ayrılmıştır. Bu hamamlar her gün açıktır.

Türk hamamlarının bir değişik tarafı da, buhar banyosu esasına dayanan Fin hamamı oluşlarıdır. Bugün dünya spor aleminde, çabuk terleyerek, çok kilo vermek için bu hamamlardan faydalanılmaktadır. Bu bakımdan Türk hamamlarından bütün sporcular istifade ederler.

Fin hamamı (Sauna)[değiştir | kaynağı değiştir]

Fin hamamları (saunalar), Türk hamamından oldukça farklı bir geleneğin ürünüdür. Kayıtlara göre ilk saunalar MS 5. ila 8. yüzyılda ortaya çıkmıştır. Erken dönem saunalar bir tepenin veya höyüğün içine kazılmıştır. Araç-gereç ve teknoloji ilerledikçe ahşap binalar kullanılmaya başlanmıştır. Bir şöminede taş parçaları odun ateşinde ısıtırlır. Odadaki hava ısındıkça ateşten çıkan rayiha da odayı kaplar.

Sıcaklık istenen dereceye gelince duman odadan temizlenir ve yıkanmak isteyenler girer. Yanan tahtaların odaya sinen kokusu, temizlenme töreninin bir parçasıdır. Bu tür kokulu banyoya Fince savusauna (duman saunası) denir. Çoğu kişi dumanın ve tahtanın kokusunu rahatlatıcı bulur.

Geleneksel Fin hamamında mayo, havlu veya peştamal pek giyilmez, çıplaklık bu toplumda tabu değildir. Aileler saunaya hep birlikte giderler. Bu eski bir gelenektir, pek çok ailenin özel saunası vardır. Kamuya açık saunalarda erkek ve kadın bölümleri ayrıdır. Saunalar cinsellikle ilgili görülmez, Fin halkı için sauna, kiliseden sonra en kutsal kabul edilen mekandır. 20. yüzyılın başlarına kadar pek çok Fin kadını çocuklarını sıcak ve temiz bir ortam sayılan saunada doğurmuştur.

Saunada loş bir ışık vardır, konuşulmaz, sessizce ve rahatça oturulur. Sıcaklık genellikle 80 °C ila 110 °C'dir. Bazıları üzerinde yaprak bulunan huş ağacı dallarını birbirine bağlayarak 'vihta' yapar ve onunla ciltlerine hafifçe vurur. Vihtalar dükkânlarda da satılır ve buzdolabında kışın kullanmak üzere saklanabilir. Vihta kan dolaşımını hızlandırır, huş ağacı kokusunun ferahlatıcı olduğu söylenir.

Osmanlı'da hamam[değiştir | kaynağı değiştir]

Osmanlı hamam sefaları ile ünlüydü. Roma hamamlarında görülen birlikte yıkanmanın aksine Osmanlı'da kadınlar ve erkekler, hamama ayrı ayrı girerlerdi. Erkekler bazen hamamda içki alemleri düzenlerlerdi.^[4]

Diğer hamam türleri[değiştir | kaynağı değiştir]

• Balneoterapi
• Banyo
• Elektrikli banyo
• Sahra banyosu
• Köpük banyosu
• Fin saunası
• Kaplıca
• Jakuzi
• Gusülhane
• Hamam tası
• Hidroterapi
• Kızılötesi sauna
• Klitterbadet
• Süt banyosu
• Mineral kaynak
• Çamur banyosu
• Nauheim banyosu
• Askerî duş
• Oukup
• Torf banyosu
• Deniz banyosu
• Duş
• Spa
• Buhar banyosu
• Buhar odası
• Buhar kulübesi
• Halk banyosu
• Viktorya dönemi Türk hamamı
• Termal tesisler
• Su geri dönüşümlü duş
• Onsen
• Banyo dolabı
• Ashiyu
• Furo
• Ganban'yoku
• Misogi
• Sansuke
• Sentō
• Masaj masası
• Ttaemiri
• Roma hamamı
• Agrippa Hamamları
• Bizans Hamamı
• Jjimjilbang
• Tandi'nin Hamamı
• Deniz Hamamları

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Wikimedia Commons'ta Hamam ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

• Türklerde su kültürü
• Türk Hamam Müzesi

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]