Burl Ives

Burl Ives
Burl Ives
	Ives, Cat on a Hot Tin Roof filminde, 1958
Genel bilgiler
Doğum adı	Burl Icle Ivanhoe Ives
Doğum	14 Haziran 1909; Hunt City, Illinois, A.B.D.
Ölüm	14 Nisan 1995 (85 yaşında); Anacortes, Washington, ABD
Evlilik(ler)i	Helen Peck Ehrich (e. 1945–1971); Dorothy Koster Ives (e. 1971–1995)
Çocukları	1
Alanı	Müzik, edebiyat, oyunculuk
Etkin yıllar	1935-1993

Burl Icle Ivanhoe Ives (d. 14 Haziran 1909 - ö. 14 Nisan 1995) Amerikalı şarkıcı ve sahne, ekran, radyo ve televizyon oyuncusuydu.

Ives, seyyar bir şarkıcı ve banjoist olarak kariyerine başladı ve geleneksel halk şarkılarını popüler hale getiren kendi radyo programı The Wayfaring Stranger'ı başlattı. 1942'de Irving Berlin'in This Is the Army müzikal komedisinde rol aldı ve CBS radyosunun büyük yıldızlarından biri oldu. 1960'larda başarılı bir şekilde coutry müziğine geçti ve " A Little Bitty Tear " ve " Funy Way of Laughin'" gibi hit şarkılara imza attı. 1940'ların ve 50'lerin sonlarında popüler bir film oyuncusu olan Ives'in en tanınmış filmleri, So Dear to My Heart (1949), Cat in a Hot Tin Roof (1958) ve En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu dalında Oscar kazandığı Rufus Hannassey rolü ile The Big Country (1958).

Ives, genellikle 1964 Noel televizyon özel programı Rudolph the Red-Nosed Reindeer programının anlatıcısı olan Kardan Adam Sam'in sesi olarak tanınır ve program her yıl Noel zamanı yayınlanır.

Hayatı ve kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Erken dönem[değiştir | kaynağı değiştir]

Ives Jasper County, Illinois'ye dahil olmayan Newton yakınlarındaki Hunt City'de doğdu. Babası Levi "Frank" Ives (1880-1947) ve Cordelia "Dellie" (1882-1954; evlenmeden önce White). Altı kardeşi vardı: Audry, Artie, Clarence, Argola, Lillburn ve Norma. Babası önce bir çiftçi, sonra ilçe ve diğerleri için bir aracıydı. Bir gün, Ives bahçede annesiyle şarkı söylüyordu ve amcası onları duydu. Yeğenini Hunt City'deki eski askerlerin toplanmasında şarkı söylemeye davet etti. Çocuk halk şarkısı "Barbara Allen"ı söyledi ve hem amcası hem de seyircleri etkiledi.^[1]

1927'den 1929'a kadar Ives, amerikan futbolu oynadığı Illinois, Charleston'daki Eastern Illinois State Teachers College'a (şu anda Eastern Illinois Üniversitesi) gitti.^[2] İlk senesinde, İngilizce sınıfında Beowulf üzerine bir ders dinlerken, aniden zamanını boşa harcadığını fark etti. Kapıdan çıkarken profesör iğneleyici bir laf söyledi ve Ives arkasından kapıyı çarpıp çıkarken kapıdaki camı kırdı.^[3] Altmış yıl sonra okul bir binasına okulu bırakan en ünlü öğrencilerinden birinin adını vardı.^[4] Ives, The Order of Demolay'in Charleston Bölümünün bir üyesiydi ve adı DeMolay Şeref Listesi'nde yer alır. Ayrıca 1927'de İskoç Rite Masonluğu'na girdi.^[5] 1987'de 33. ve en yüksek dereceye ^[6]^[7] yükseltildi ve daha sonra Büyük Haç'a seçildi.^[8]

23 Temmuz 1929'da Richmond, Indiana'da Ives, Starr Piano Company'nin Gennett etiketi için "Behind the Clouds" parçasına deneme kaydı yaptı, ancak kayıt birkaç hafta sonra reddedildi ve imha edildi. İlerleyen yıllarda Ives böyle bir parça kaydettiğini hatılamadığını belirtti.^[9]

1930'lar 1940'lar[değiştir | kaynağı değiştir]

Ives, 1930'ların başlarında bir seyyar şarkıcı olarak ABD'yi dolaştı, garip işler yaparak ve banjosunu çalarak ekmeğini kazandı. Mona, Utah'da yetkililerin müstehcen bir şarkı olarak belirlediği "Foggy Dew" şarkısını söylediği için ahlak suçu işlediği gerekçesiyle tutuklandı.^[10] 1931'de Terre Haute,Indiana'da WBOW radyosunda çalmaya başladı. Ayrıca okula geri döndü ve Indiana Eyalet Öğretmen Koleji'nde (şimdi Indiana Eyalet Üniversitesi) derslere devam etti.^[11] 1933'te Ives, New York'taki Juilliard School'a da gitti. Broadway'e ilk kez 1938'de Rodgers ve Hart'ın hit müzikali The Boys form Syracuse'de küçük bir rol ile sahne aldı. 1939'da Los Angeles'taki, The Boys from Syracuse'ün başrol oyuncusu, arkadaşı ve aktör Eddie Albert'e katıldı. İkili, Hollywood'un Beachwood Canyon mahallesinde bir süre bir daire paylaştı.

1940 yılında Ives, kendi radyo şovuna kendi şarkılarından The Wayfaring Stranger adını verdi. Önümüzdeki on yıl içinde, "Foggy Dew " (bir İngiliz halk şarkısı), "The Blue Tail Fly" (şimdi "Jimmy Crack Corn" olarak bilinen eski bir âşık ezgisi) ve " Big Rock Candy Mountain "(eski bir hobo şarkısı) gibi pek çok halk şarkısını popülerleştirdi. Aynı zamanda farklı zamanlarda Woody Guthrie, Will Geer, Millard Lampell ve Pete Seeger'ın da dahil olduğu bir halk şarkısı grubu olan Almanacs'lara da katıldı. Almanacs, başlangıçta Amerikan'ın II. Dünya Savaşı'na ve Franklin Roosevelt'in Müttefik yanlısı politikalarına girmesine karşı çıkan en sol grup olan Amerikan Barış Seferberliği'nde (ABS) aktifti. "Get Out and Stay Out of War" ve "Franklin, Oh Franklin" gibi şarkıları kaydettiler.^[12]

Haziran 1941'de, Sovyetler Birliği'nin Nazi istilasından sonra ABS pasifist duruşunu terk etti ve kendisini savaş yanlısı Amerikan Halkının Seferberliği'ne dönüştürdü. Ives ve Almanacs, grubun yeni duruşunu ABD'nin savaşa girmesi lehine yansıtmak için birkaç şarkısını yeniden kaydetti. Bunların arasında "Dear Mr. President" ve "Reuben James" (ABD'nin savaşa girmeden önce Almanlar tarafından batırılmış bir ABD gemisinin adı) vardı.^[12]

1942'nin başlarında, Ives ABD Ordusu'na alındı. Önce Camp Dix'e sonra en Irving Berlin'nin This Is the Army kadrosuna katıldığı Camp Upton'a gitti. Onbaşı rütbesine çıktı. ^{[kaynak belirtilmeli]} Gösteri Hollywood'a gidince Ordu Hava Kuvvetleri'ne transfer oldu. Görünüşte tıbbi nedenlerle Eylül 1943'te terhis edildi. Eylül ve Aralık 1943 arasında, Ives California'da aktör Harry Morgan ile yaşadı (daha sonra Jack Webb'in TV şovu Dragnet'in 1960'lı versiyonunda Memur Bill Gannon ve M*A*S*H'de Albay Sherman T. Potter'ı canlandırdı.). Aralık 1943'te Ives, haftada 100$ karşılığında CBS radyosu için çalışmak üzere New York'a gitti.^[13] 1944'te Earl Robinson (müzik) ve Millard Lampell (söz) tarafından bestelenen Abraham Lincoln'ün hayatı ve ölümü hakkında bir şarkı olan The Lonesome Train'i kaydetti.

1946'da Ives, Smoky filminde şarkı söyleyen bir kovboy olarak rol aldı.^[14]

1947'de Ives, "The Blue Tail Fly"ın birçok versiyonundan birini kaydetti, ancak bu kez popüler Andrews Sisters (Patty, Maxene ve LaVerne) ile eşleştirdi. Kaydın kapak kısmı hızlı ilerleyen "I'm Goin' Down the Road" şarkısıydı. Ives, üçlünün başarısının kaydın iyi satılmasına yardımcı olacağını umuyordu ve oldu. Şarkı hem çok satan disk hem de Billboard hit oldu.^[15]

17. yüzyıl İngiliz şarkısı "Lavender Blue"nun kendi yorumu ilk hit şarkısı oldu ve 1949 yılında So Dear to My Heart filminde kullanılarak En İyi Orijinal Şarkı dalında Akademi Ödülü'ne aday gösterildi.

Müzik eleştirmeni John Rockwell, "Ives'in sesi ... son zamanlardaki Puccinian kibri ve opera ritüelinin gerginliği olmadan opera parlaklığı ve inceliğine sahipti. Sosyal uygunlukta kibar olmadan nazik bir ifade edici etki yarattı. Ve insanları etkiledi ".^[16]

1950'ler 1960'lar[değiştir | kaynağı değiştir]

Ives, 1950 Red Channels kitapçığına girdi ve sözde Komünist bağları olan bir şovmen olarak kara listeye alınmıştı.^[17] 1952'de Amerikan Karşıtı Faaliyetleri İzleme Komitesi (HUAC) ile işbirliği yaptı ve gelir kaynağını kaybetmekten korktuğu için ifade vermeyi kabul etti. Ives HUAC'ye verdiği ifade sayesinde kara listeden çıkartıldı ve filmlerde oynamaya devam etmesine izin verildi, ama aynı zamanda Ives ve dahil olmak üzere Pete Seeger birçok halk şarkıcısı arasının acı bir şekilde açılmasına neden oldu. Seeger, Ives'i kendi kariyerini kurtarmak için başkalarının adını vermek ve kültürel ve siyasi bağımsızlık hareketine ihanet etmekle suçladı. Kırk bir yıl sonra, Ives, o zaman bir tekerlekli sandalye kullanıyordu, yıllar önce barıştığı Seeger ile New York'taki bir yardım konserinde bir araya geldi. Birlikte "Blue Tail Fly" şarkısını söylediler.^[18]

Ives bu on yıl boyunca daha çok filmde rol aldı. Filmleri arasında, Cennet Yolu'nda Salinas, California Şerifi Sam, Cat on a Hot Tin Roof'ta Big Daddy, Karaağaçlar Altında, Wind Across the Everglades, En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu dalında Akademi Ödülü aldığı The Big Country, Mister Roberts'a devam filmi, Graham Greene romanından uyarlanan Our Man in Havana yer alır .

7 Ağustos 1955 ve 1 Şubat 1959'daki What's My Line'ın gizli konuğuydu.

1960'lar 1990'ların[değiştir | kaynağı değiştir]

1960'larda Ives, country müziğini daha sık seslendirmeye başladı. 1962'de hem country müziği hem de popüler müzik tutkunları arasında popüler olan üç şarkı yayınladı: " A Little Bitty Tear ", "Call Me Mister In-Between" ve "Funny Way of Laughin'".

Ives, 1960'larda ve 1970'lerde birkaç film ve televizyon rolünü canlandırdı. 1962'de, Jan de Hartog'un aynı adlı bir romana dayanan The Spiral Road'da Rock Hudson ile oynadı. Ayrıca Disney'in Summer Magic filminde Hayley Mills, Dorothy McGuire ve Eddie Hodges ile rol aldı ve film müziklerini Robert ve Richard Sherman yaptı. 1964'te Tony Randall ve Barbara Eden ile The Brass Bottle filmindeki cini oynadı.

Ives'in "A Holly Jolly Christmas " ve "Silver and Gold" şarkıları, Rankin/Bass stop-motion animasyonlu özel aile filmi <i id="mw4A">Rudolph the Red-Nosed Reindeer'ın</i> 1964'te NBC-TV sunumunda ilk kez gösterilmasinin ardından Noel klasiği haline geldi. Johnny Marks, 1949'da filmin şarkısını (aslında kovboy Gene Autry için büyük bir hit olarak bestelenmişti) besteledi ve yapımcılar Arthur Rankin, Jr. ve Jules Bass onu TV özel filminin müziğini bestelemesi için ekibe aldı. Ives, banjo çalan "ev sahibi" ve hikâyenin anlatıcısı Kardan Adam Sam'i seslendirdi ve Rudolph'un Sam'in ifade ettiği gibi "uygunsuzluğunu" nasıl kullandığını açıklayarak Noel'i geçilmez bir kar fırtınası nedeniyle iptal edilmekten kurtardığını anlattı. Ertesi yıl Ives, TV özelinde söylediği Johnny Marks hitlerinin üçünü de yeniden kaydetti, ancak şarkılara "pop" hissi kattı. Hepsini 1965 tatil sezonu için tekli olarak yayınladı ve şarkıların önceki başarılarından faydalandı.

Ives, Pinokyo ve Kökler de dahil olmak üzere diğer televizyon yapımlarında sahne aldı.

Kısa ömürlü O.K. Crackerby!'de rol aldı(1965-1966). Komedide Hal Buckley, Joel Davison ve Brooke Adams'la birlikte rol aldı. Komedinin konusu dünyanın en zengin adamı olarak kabul edilen kişinin başından geçenlerdi. Önceki yıldan Walter Brennan'ın ABC'deki buna benzer Tycoon dizisinin yerini aldı.

The Bold Ones serisindeki The Bold Ones: The Lawyers (1969-1972) dizisinde Walter Nichols rolünü canlandırdı.

Ives zaman zaman ürkütücü temalı yapımlarda rol aldı. Örneğin, 1970 yılında, The Man Who Wanted to Live Forever'da rızası olmayan bağışçıların organlarını çalan bir karakteri canlandırdı. 1972'de, karakterinin torununu öldürmek için korkunç bir intikam peşinde olduğu Rod Serling'in Night Gallery programının "The Other Way Out" bölümünde old man Doubleday olarak rol aldı.

Ives'in Amerikan vokal müziği üzerindeki etkisi onuruna 25 Ekim 1975'te Pennsylvania Üniversitesi Glee Kulübü Başarı Ödülü'ne layık görüldü.^[20] 1964 yılında başlatılan bu ödül, “her yıl müzik dünyasına önemli katkılarda bulunan ve yeteneklerimizin kendilerini geçerli bir şekilde ifade edebileceği bir ortam yaratmaya yardım eden kişileri takdir etmek amacıyla veriliyor.”

America Sings 1974'te Disneyland'da açıldığında, Ives ana sunucu olan Audio-Animatronic olan Sam Eagle'ı seslendirdi.

Ives, adını ve imajının 1970'lerde ABD Arazi Yönetimi Bürosu'nun "Bu Arazi Sizin - Temiz Tuttun" kampanyasında kullanılmasına izin verdi. Programın kurgusal sözcüsü Johnny Horizon ile tasvir edildi.

Burl Ives, 1970'lerde ve 1980'lerde Luzianne çayının ticari sözcüsü olarak düzenli bir şekilde televizyon reklamlarına çıktı.^[21]

1989 yılında Ives, 80. doğum gününde şov dünyasından emekli olduğunu açıkladı. Ancak, 1993 yılına kadar kendi isteği ile ara sıra fayda konserlerine çıkmaya devam etti.

Broadway rolleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Ives'in Broadway kariyeri The Boys from Syracuse (1938-39), Heavenly Express (1940), This Is the Army (1942), Sing Out, Sweet Land (1944), Paint Your Wagon (1951-52) ve Dr. Cook's Garden(1967) oyunlarındaki rollerini içerir. En önemli Broadway performansı (daha sonra 1958'de filmi çekildi), Kızgın Damdaki Kedi (1955-56) oynundaki "Big Daddy" Pollitt rolü oldu.

Yazarlık[değiştir | kaynağı değiştir]

Ives'in otobiyografisi, Wayfaring Stranger, 1948'de yayınlandı. Ayrıca Burl Ives' Songbook (1953), Tales of America (1954), Sea Songs of Sailing, Whailing and Fishing (1956) ve The Wayfaring Stranger's Notebook (1962) gibi birçok kitap yazdı veya derledi.

Erkek izciler[değiştir | kaynağı değiştir]

Ives, Amerikan İzcileri'yle uzun süreli bir ilişkiye sahipti. 1924'te Yalnız İzci, Amerikan İzcileri'yle birleşmeden önce bu grubunun bir üyesiydi.^[22] Örgüt 1966'da Ives'i "göreve aldı".^[23] İzcilerin en büyük ödülü olan Gümüş Buffalo Ödülü'nü aldı. Ödül sertifikası Valley Forge, Pennsylvania'daki İzcilik Müzesi'nde sergileniyor.^[24] Ives genellikle dört yılda bir düzenlenen Amerikan İzicleri jamboree etkinliğine, 1981'deki Fort A.P. Hill, Virginia'da Oak Ridge Boys ile sahneyi aynı sahneyi paylaştığı etkinlik de dahil olmak üzere, katılırdı.^[25] 1977'de Pennsylvania'nın Moraine Eyalet Parkı'ndaki Ulusal Jamboree'de Erkek İzciler'e verdiği röportajın ses kaydı vardır.^[26] Ives ayrıca 1977 Ulusal Jamboree hakkında 28 dakikalık bir filmin anlatıcısıydı. Amerikan İzcileri tarafından üretilen filmde Ives "İzciliğin gençlere karakter gelişimi ve ufuklarını genişlemesi için birçok yol sunuyor" dedi.^[27]

Yurttaşlık ödülleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Ives, Illinois Lincoln Akademisi ödülüne layık görüldü ve 1976'da Illinois valisi tarafından sahne sanatları alanında Lincoln Nişanı'na (eyaletin en büyük ödülü) layık görüldü.^[28]

Ives, Haziran 1994'te DeMolay Uluslararası Şeref Salonu'na girdi.^[29]

Kayıtların yanması[değiştir | kaynağı değiştir]

25 Haziran 2019'da, New York Times Dergisi, 2008 Universal stüdyosu yangınında kayıtlarının yandığı bildirilen yüzlerce sanatçı arasında Burl Ives'i listeledi.^[30]

Kişisel hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

6 Aralık 1945'te Ives, 29 yaşındaki senaryo yazarı Helen Peck Ehrlich ile evlendi.^[31] Oğulları Alexander 1949'da doğdu.^[32]

Ives ve Helen Peck Ehrlich Şubat 1971'de boşandı .^[33] Ives iki ay sonra Londra'da Dorothy Koster Paul ile evlendi.^[34] İlerleyen yıllarda Ives ve Paul, Anacortes, Washington'da, Puget Sound bölgesinde ve New Mexico Galisteo'da, Turkuaz Yolu üzerinde bir sahil evinde yaşadılar. 1960'larda, Bahamalar'daki Abacos'un bir bariyer adası olan Elbow Cay'de Hope Town'un hemen güneyinde başka bir evi aldı.^[35]

Ölümü[değiştir | kaynağı değiştir]

1994 yazında uzun zamandır pipo ve puro içen Ives'e ağız kanseri teşhisi kondu. Birkaç başarısız operasyondan sonra daha fazla ameliyata yapılmasını istemedi. Komaya girdi ve 14 Nisan 1995'te 85 yaşında, 86. doğum gününden sadece iki ay önce Washington Anacortes'teki evinde öldü.^[36] Illinois, Jasper County'deki Hunt City Kasabası'ndaki Höyük Mezarlığı'na gömüldü.^[37]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ Burl Ives (1948). Wayfaring Stranger. New York: Whittlesey House, pp. 15–20.
^ Betsy Cole, "Eastern Mourns Burl Ives", Daily Eastern News, April 17, 1995.
^ Ives, Wayfaring Stranger pp. 108–109.
^ Associated Press, "Eastern Illinois University Honors Famed Dropout Burl Ives," St. Louis Post Dispatch, May 3, 1990, p. 71. Accessed via NewsBank.
^ Burl Ives Museum Ancient and Accepted Scottish Rite.
^ "Famous Freemasons in the course of history". St. John Lodge No 11 F.A.A.M. (İngilizce). 16 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2018. Magnolia Lodge (now Magnolia-La Cumbre Lodge) No. 242 in Santa Barbara, California. Knight Templar, St. Omer Commandery No.30, Santa Barbara, Apr. 15, 1978; Shrine, inducted at Al Malaikah Shrine Temple, Los Angeles, 33 deg. AASR, Grand Cross.
^ "Celebrating more than 100 years of the Freemasonry: famous Freemasons in the history". Mathawan Lodge No 192 F.A. & A.M., New Jersey (İngilizce). 10 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2020.
^ "Burl Icle Ivanhoe Ives Passes Away". masonrytoday.com (İngilizce). 14 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2018.
^ Tony Russell, Country Music Records: A Discography, 1921–1942, Oxford: Oxford University Press, 2004, pp. 17, 369.
^ Wayfaring Stranger pp. 129–132.
^ Wayfaring Stranger p. 145.
^ ^a ^b Eyerman (Ağustos 1996). "The Folk Music Revival in the United States". Theory & Society. New York City. 25 (4): 501-543.
^ "Testimony of Burl Icle Ives, New York, N.Y. [on May 20, 1952]," Hearings before the Subcommittee to Investigate the Administration of the Internal Security Act and Other Internal Security Laws of the Committee on the Judiciary, United States Senate, Eighty-Second Congress, Second Session on Subversive Infiltration of Radio, Television, and the Entertainment Industry. Washington, D.C.: GPO, 1952. Part 2, p. 206.
^ Burl Ives Biography 29 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Sitcoms Online.
^ Swing It! The Andrews Sisters Story. reprint. University Press of Kentucky. 13 Ocak 2015. s. 111. ISBN 978-0813148977. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.
^ Outsider, John Rockwell on the Arts, 1967–2006. Hal Leonard Corp. 1 Mayıs 2009. s. 479. ISBN 978-0879103675.
^ Encyclopedia of Television News. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group. 1998. s. 18.
^ Kahn (19 Mart 2006). "Ives-Seeger Rift Finally Ended with 'Blue-Tail Fly' Harmony: Skagitonians Ives, Murros Were on Opposite Sides". Bellingham Herald. Knight Ridder Tribune Business News. s. 1.
^ Quarles, Philip (1 Eylül 2016). "Wayfaring Stranger, Burl Ives Performs at the Book and Author Luncheon". WNYC. 7 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.
^ "The University of Pennsylvania Glee Club Award of Merit Recipients". 9 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2020.
^ Stone (30 Haziran 2011). "Summertime perfect time for Southern-style sweet tea". Arkansas Democrat-Gazette. 27 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.
^ Lone Scout Foundation, "How the Lone Scouts of America Came To Be": link 23 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
^ Guide to the Burl Ives Papers, 1913–1975, New York Public Library for the Performing Arts: link 11 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
^ The World of Scouting Museum at Valley Forge: Our Collection: link 28 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
^ John C. Halter, "A Spirit of Time and Place," Scouting Magazine, September 2004: link 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
^ WorldCat: OCLC No. 28143341: link.
^ WorldCat: OCLC No. 5641115: link.
^ "Laureates by Year - The Lincoln Academy of Illinois". The Lincoln Academy of Illinois (İngilizce). 23 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2016.
^ "Burl Ives on the Hall of Fame". DeMolay International. 10 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2017.
^ "Here Are Hundreds More Artists Whose Tapes Were Destroyed in the UMG Fire". The New York Times. 25 Haziran 2019. 25 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Haziran 2019.
^ "Burl Ives Weds Script Writer". The New York Times. 8 Aralık 1945. s. 24.
^ Barnes (15 Nisan 1995). "Singer, Actor Burl Ives Dies". The Washington Post. 18 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2019.
^ "Burl Ives Divorced", The New York Times, February 19, 1971, p. 27. Accessed via ProQuest Historical Newspapers
^ UPI, "Burl Ives Weds", Evening Sentinel, Holland, Michigan, April 17, 1971, p. 3. Accessed via Access NewspaperARCHIVE
^ Diedrick (22 Aralık 2014). "A Snowman in Abaco". Little House by the Ferry. 26 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.
^ Severo (15 Nisan 1995). "Burl Ives, the Folk Singer Whose Imposing Acting Won an Oscar, Dies at 85". The New York Times. 9 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2020.
^ "Burl Ives". Find a Grave. 31 Aralık 2000. 17 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.

[1] Burl Ives (1948). Wayfaring Stranger. New York: Whittlesey House, pp. 15–20.

[2] Betsy Cole, "Eastern Mourns Burl Ives", Daily Eastern News, April 17, 1995.

[3] Ives, Wayfaring Stranger pp. 108–109.

[4] Associated Press, "Eastern Illinois University Honors Famed Dropout Burl Ives," St. Louis Post Dispatch, May 3, 1990, p. 71. Accessed via NewsBank.

[5] Burl Ives Museum Ancient and Accepted Scottish Rite.

[6] "Famous Freemasons in the course of history". St. John Lodge No 11 F.A.A.M. (İngilizce). 16 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2018. Magnolia Lodge (now Magnolia-La Cumbre Lodge) No. 242 in Santa Barbara, California. Knight Templar, St. Omer Commandery No.30, Santa Barbara, Apr. 15, 1978; Shrine, inducted at Al Malaikah Shrine Temple, Los Angeles, 33 deg. AASR, Grand Cross.

[7] "Celebrating more than 100 years of the Freemasonry: famous Freemasons in the history". Mathawan Lodge No 192 F.A. & A.M., New Jersey (İngilizce). 10 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2020.

[8] "Burl Icle Ivanhoe Ives Passes Away". masonrytoday.com (İngilizce). 14 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ekim 2018.

[9] Tony Russell, Country Music Records: A Discography, 1921–1942, Oxford: Oxford University Press, 2004, pp. 17, 369.

[10] Wayfaring Stranger pp. 129–132.

[11] Wayfaring Stranger p. 145.

[“revival”-12] Eyerman (Ağustos 1996). "The Folk Music Revival in the United States". Theory & Society. New York City. 25 (4): 501-543.

[13] "Testimony of Burl Icle Ives, New York, N.Y. [on May 20, 1952]," Hearings before the Subcommittee to Investigate the Administration of the Internal Security Act and Other Internal Security Laws of the Committee on the Judiciary, United States Senate, Eighty-Second Congress, Second Session on Subversive Infiltration of Radio, Television, and the Entertainment Industry. Washington, D.C.: GPO, 1952. Part 2, p. 206.

[14] Burl Ives Biography 29 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Sitcoms Online.

[15] Swing It! The Andrews Sisters Story. reprint. University Press of Kentucky. 13 Ocak 2015. s. 111. ISBN 978-0813148977. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.

[16] Outsider, John Rockwell on the Arts, 1967–2006. Hal Leonard Corp. 1 Mayıs 2009. s. 479. ISBN 978-0879103675.

[17] Encyclopedia of Television News. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group. 1998. s. 18.

[18] Kahn (19 Mart 2006). "Ives-Seeger Rift Finally Ended with 'Blue-Tail Fly' Harmony: Skagitonians Ives, Murros Were on Opposite Sides". Bellingham Herald. Knight Ridder Tribune Business News. s. 1.

[wnyc-19] Quarles, Philip (1 Eylül 2016). "Wayfaring Stranger, Burl Ives Performs at the Book and Author Luncheon". WNYC. 7 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.

[20] "The University of Pennsylvania Glee Club Award of Merit Recipients". 9 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2020.

[21] Stone (30 Haziran 2011). "Summertime perfect time for Southern-style sweet tea". Arkansas Democrat-Gazette. 27 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.

[22] Lone Scout Foundation, "How the Lone Scouts of America Came To Be": link 23 Temmuz 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..

[23] Guide to the Burl Ives Papers, 1913–1975, New York Public Library for the Performing Arts: link 11 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

[24] The World of Scouting Museum at Valley Forge: Our Collection: link 28 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..

[25] John C. Halter, "A Spirit of Time and Place," Scouting Magazine, September 2004: link 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..

[26] WorldCat: OCLC No. 28143341: link.

[27] WorldCat: OCLC No. 5641115: link.

[28] "Laureates by Year - The Lincoln Academy of Illinois". The Lincoln Academy of Illinois (İngilizce). 23 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2016.

[29] "Burl Ives on the Hall of Fame". DeMolay International. 10 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2017.

[Rosen2-30] "Here Are Hundreds More Artists Whose Tapes Were Destroyed in the UMG Fire". The New York Times. 25 Haziran 2019. 25 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Haziran 2019.

[wed-31] "Burl Ives Weds Script Writer". The New York Times. 8 Aralık 1945. s. 24.

[32] Barnes (15 Nisan 1995). "Singer, Actor Burl Ives Dies". The Washington Post. 18 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2019.

[33] "Burl Ives Divorced", The New York Times, February 19, 1971, p. 27. Accessed via ProQuest Historical Newspapers

[34] UPI, "Burl Ives Weds", Evening Sentinel, Holland, Michigan, April 17, 1971, p. 3. Accessed via Access NewspaperARCHIVE

[35] Diedrick (22 Aralık 2014). "A Snowman in Abaco". Little House by the Ferry. 26 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.

[36] Severo (15 Nisan 1995). "Burl Ives, the Folk Singer Whose Imposing Acting Won an Oscar, Dies at 85". The New York Times. 9 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Mayıs 2020.

[37] "Burl Ives". Find a Grave. 31 Aralık 2000. 17 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2020.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

g t d En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Akademi Ödülü
1936-1940	Walter Brennan (1936) Joseph Schildkraut (1937) Walter Brennan (1938) Thomas Mitchell (1939) Walter Brennan (1940)
1941-1960	Donald Crisp (1941) Van Heflin (1942) Charles Coburn (1943) Barry Fitzgerald (1944) James Dunn (1945) Harold Russell (1946) Edmund Gwenn (1947) Walter Huston (1948) Dean Jagger (1949) George Sanders (1950) Karl Malden (1951) Anthony Quinn (1952) Frank Sinatra (1953) Edmond O'Brien (1954) Jack Lemmon (1955) Anthony Quinn (1956) Red Buttons (1957) Burl Ives (1958) Hugh Griffith (1959) Peter Ustinov (1960)
1961-1980	George Chakiris (1961) Ed Begley (1962) Melvyn Douglas (1963) Peter Ustinov (1964) Martin Balsam (1965) Walter Matthau (1966) George Kennedy (1967) Jack Albertson (1968) Gig Young (1969) John Mills (1970) Ben Johnson (1971) Joel Grey (1972) John Houseman (1973) Robert De Niro (1974) George Burns (1975) Jason Robards (1976) Jason Robards (1977) Christopher Walken (1978) Melvyn Douglas (1979) Timothy Hutton (1980)
1981-2000	John Gielgud (1981) Louis Gossett, Jr. (1982) Jack Nicholson (1983) Haing S. Ngor (1984) Don Ameche (1985) Michael Caine (1986) Sean Connery (1987) Kevin Kline (1988) Denzel Washington (1989) Joe Pesci (1990) Jack Palance (1991) Gene Hackman (1992) Tommy Lee Jones (1993) Martin Landau (1994) Kevin Spacey (1995) Cuba Gooding, Jr. (1996) Robin Williams (1997) James Coburn (1998) Michael Caine (1999) Benicio del Toro (2000)
2001-2020	Jim Broadbent (2001) Chris Cooper (2002) Tim Robbins (2003) Morgan Freeman (2004) George Clooney (2005) Alan Arkin (2006) Javier Bardem (2007) Heath Ledger (2008) Christoph Waltz (2009) Christian Bale (2010) Christopher Plummer (2011) Christoph Waltz (2012) Jared Leto (2013) J. K. Simmons (2014) Mark Rylance (2015) Mahershala Ali (2016) Sam Rockwell (2017) Mahershala Ali (2018) Brad Pitt (2019) Daniel Kaluuya (2020)
2021-günümüz	Troy Kotsur (2021) Ke Huy Quan (2022) Robert Downey Jr. (2023)

g t d En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu Altın Küre Ödülü - Film
1943–1975	Akim Tamiroff (1943) Barry Fitzgerald (1944) J. Carrol Naish (1945) Clifton Webb (1946) Edmund Gwenn (1947) Walter Huston (1948) James Whitmore (1949) Edmund Gwenn (1950) Peter Ustinov (1951) Millard Mitchell (1952) Frank Sinatra (1953) Edmond O'Brien (1954) Arthur Kennedy (1955) Earl Holliman (1956) Red Buttons (1957) Burl Ives (1958) Stephen Boyd (1959) Sal Mineo (1960) George Chakiris (1961) Ömer Şerif (1962) John Huston (1963) Edmond O'Brien (1964) Oskar Werner (1965) Richard Attenborough (1966) Richard Attenborough (1967) Daniel Massey (1968) Gig Young (1969) John Mills (1970) Ben Johnson (1971) Joel Grey (1972) John Houseman (1973) Fred Astaire (1974) Richard Benjamin (1975)
1976-2000	Laurence Olivier (1976) Peter Firth (1977) John Hurt (1978) Melvyn Douglas/Robert Duvall (1979) Timothy Hutton (1980) John Gielgud (1981) Louis Gossett Jr. (1982) Jack Nicholson (1983) Haing S. Ngor (1984) Klaus Maria Brandauer (1985) Tom Berenger (1986) Sean Connery (1987) Martin Landau (1988) Denzel Washington (1989) Bruce Davison (1990) Jack Palance (1991) Gene Hackman (1992) Tommy Lee Jones (1993) Martin Landau (1994) Brad Pitt (1995) Edward Norton (1996) Burt Reynolds (1997) Ed Harris (1998) Tom Cruise (1999) Benicio del Toro (2000)
2001–günümüz	Jim Broadbent (2001) Chris Cooper (2002) Tim Robbins (2003) Clive Owen (2004) George Clooney (2005) Eddie Murphy (2006) Javier Bardem (2007) Heath Ledger (2008) Christoph Waltz (2009) Christian Bale (2010) Christopher Plummer (2011) Christoph Waltz (2012) Jared Leto (2013) J. K. Simmons (2014) Sylvester Stallone (2015) Aaron Taylor-Johnson (2016) Sam Rockwell (2017) Mahershala Ali (2018) Brad Pitt (2019) Daniel Kaluuya (2020) Kodi Smit-McPhee (2021) Ke Huy Quan (2022) Robert Downey Jr. (2023)

Burl Ives nedir?, Burl Ives anlamı nedir?, Burl Ives ne demektir?