Avrupa'daki Türkler, Avrupalı Türkler ya da Avrupa Türkleri, Avrupa'nın çeşitli ülkelerinde yaşayan Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları veya Türkiye kökenli insanlar.

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

II. Dünya Savaşı'ndan sonra Avrupa ülkeleri yabancı işgücü almaya başladı. 1950'lerde özel aracılarla bireysel girişimciler Avrupa'ya gitti. 1957'de Türkiye'den ilk stajyer kafile 10 kişiydi. Türk Alman Ekonomik İlişkilerini Araştırma Enstitüsü 1959'da kuruldu.^{[kaynak belirtilmeli]}

1960'larda ismen çağırma sistemiyle Avrupa'ya gidenler için ikili anlaşmalar yapıldı. Almanya İş ve İşçi Bulma Kurumu, Türkiye Cumhuriyeti Çalışma Bakanlığı ve Alman irtibat büroları vasıtasıyla ülkeler arasında anlaşmalarla işgücü hareketleri bir sisteme bağlandı. 31 Ekim 1961'de Almanya (bakınız: Anwerbeabkommen zwischen der Bundesrepublik Deutschland und der Türkei), 1964'te Avusturya, Belçika, Hollanda, 1965'te Fransa, 1967'de İsveç ile Türkiye arasında işgücü anlaşmaları imzalandı.^[1]

Türk işçileri konuk işçi (Gastarbeiter) sıfatıyla ve sadece erkekler kaydıyla alınıyordu. Dönüşüm ilkesine (rotation) göre işçiler bir yıl sonra ülkelerine döneceklerdi. Ama kimse dönmedi.

İlk gidenler, birinci kuşak, heim'larda yani yurtlarda kaldı. Ağır, kimsenin çalışmadığı işlerde çalıştılar, aileler parçalandı^{[kaynak belirtilmeli]}.

1966-67'deki krizde 70.000 işçi işten çıkarıldığında bunların çoğu yurda dönmedi, Hollanda ve Belçika'ya gitti.^{[kaynak belirtilmeli]}

1970'lerde işçiler, konukluktan kalıcılığa yöneldiler. Sosyal haklar elde ettiler, dernekleştiler. Ancak 1973 krizinde işçi alımları durduruldu, çalışanlar yurtlarına dönmeye özendirildi. 1973'te 100.000 işçi yurt dışına gitmişti, 1974'te bu 640 kişiye düştü. Sırada bekletilen 1 milyon kişi vardı. Ancak işçi göçü, turist pasaportuyla ve siyasi iltica talebiyle devam etti. Siyasi sığınmacılar 1976'da 800 civarındayken, 1980 askerî darbesinden sonra 57.913'e çıktı.^{[kaynak belirtilmeli]} Bunlara af çıkarıldı. Ailelerin getirilmesiyle, eş ve çocuklar hakkındaki özendirici yasalarla nüfus arttı. Oturma ve çalışma izni aldılar.

1980'lerde artık kalıcı olanlar, çalışma problemlerinden sonra kimlik ve dil, eğitim, uyum sorunlarıyla karşılaştılar.

1990'larda Berlin Duvarı'nın yıkılmasından sonra 1991'de Yabancılar Yasası Almanya'da kabul edildi. İşten çıkarmalar, ırkçılık, yabancı düşmanlığı ve şiddet artmaya başladı. Sosyal haklar yanında, siyasal haklar ve çifte vatandaşlık tartışılmaya başlandı.

23 Kasım 1992 tarihinde Mölln'de (Mordanschlag von Mölln) ve 29 Mayıs 1993 tarihinde Solingen'de (Solingen Faciası) bu gruba karşı ırkçı saldırları düzenlendi, bu olaylarda 8 kişi öldürüldü.

Kimlik meselesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Avrupa'da yaşayan Türk vatandaşları, Avrupalılık kimliğiyle tam uyum sağlamış değiller. Zaten Avrupalılık tarifinde bir anlaşma sağlanamadı. Türk işçiler, Türk kimlikleriyle sürece katılıyorlar. Almanlar bu topluma, Paralellgesellschaft, yani paralel toplum diyor. Çokkültürlülük ve ulusötesi yurttaşlık kavramları medyada tartışılan konulardan.^{[kaynak belirtilmeli]}

Genel olarak Avrupa'da yükselen İslam fobisi, Hristiyan Avrupa'da Türklerin istenmediğine dair inançlar oluşturuyor. Bir yandan köktencilik, bir yandan ırkçılık, bir yandan İslam düşmanlığı ile karşı karşıya kalan Avrupalı Türklerin birinci kuşağı yurt ile özdeş durumda.^{[kaynak belirtilmeli]}

Avrupa'da yaşayan Türk vatandaşlarının sorunları sadece bütünleşme değil. Hâlâ birçoğu dönecekmiş gibi çalışmakta, hâlâ birçoğu kiracı. Birinci kuşak yaşlanmış ve yoksullaşmış. Yabancı dil ve eğitim sorunları, Avrupa'nın hem dini yaşayışına hem seküler yaşayışına uyumsuzluk devam ediyor. Birkaç kişi yerel siyasi kurumlara seçiliyor, hatta milletvekili olanlar bile var, ancak kütlesel olarak kültürel dışlanmışlık hakim.^{[kaynak belirtilmeli]}

Dernekler ve vakıflar[değiştir | kaynağı değiştir]

Sayısız dernek ve STK var: Türk dernekleri, Ülkücü federasyonlar, Millî Görüş teşkilatları, Kafkas dernekleri, Alevi dernekleri, tarikatlar, diyanet kurumları, cami ve cemaat birlikleri.

Sayısal bilgiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Almanya[değiştir | kaynağı değiştir]

Almanya Federal İstatistik Dairesi'nin açıkladığı resmî veriye göre 2020 yılı itibarıyla Almanya'da 3 milyon ilâ 3.5 milyon civarı^[2] Türk vatandaşı yaşamaktadır.

Fransa[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmî veriye göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla Fransa'da 800.000 (çifte uyruklu vatandaş dahil)^[3] Türk vatandaşı yaşamaktadır.

Hollanda[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmî veriye göre 1 Ocak 2016 tarihi itibarıyla Hollanda'da 480.000 Türk asıllı Hollanda vatandaşı yaşamaktadır.^[3] Hollanda'daki Türk vatandaşları 1970'li ve 1980'li yıllardan sonra işçi olarak gelmiş ve ailelerini de getirerek buraya yerleşmişlerdir ve Amsterdam, Zaandam, Alkmaar, Rotterdam, Eindhoven, Lahey gibi kentlerde yoğunlaşmıştır.^{[kaynak belirtilmeli]} Özellikle 2000 yılından sonra emekliliğe ayrılmış Türk vatandaşları, Türkiye'ye geri dönmeye başladılar.^{[kaynak belirtilmeli]} Hollanda'daki Türk vatandaşları ülke siyasetine yön vermektedir.^{[kaynak belirtilmeli]} Hollanda'da yaşayan Türkler, ülkede Hollandalılardan sonra en büyük ikinci etnik grup.

Avusturya[değiştir | kaynağı değiştir]

Avusturya'da resmî veriye göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla vatandaşlarının sayısı 360.000 Türk yaşamaktadır.^[4] Bunlar özellikle çalışıp para kazanma amacıyla gelmiş olup yerleşmişlerdir. Avusturya nüfusuna oranı %0,9'u teşkil edip Avusturya'da iskan eden en büyük yabancı uyruklulardır.^{[kaynak belirtilmeli]} Özellikle Vorarlberg eyaletinde, Salzburg ve başkent Viyana'da yoğundurlar. Başkent Viyana'daki ilçelerden Wieden'de nüfusun %2,3'ü, Innere Stadt (merkez)'ta nüfusun %2'sini oluşturur.^{[kaynak belirtilmeli]}

İsviçre[değiştir | kaynağı değiştir]

İsviçre'de resmî verilere göre 31 Aralık 2006 tarihi itibarıyla Türklerin sayısı 73.861,^[5] 2007 itibarıyla 62.000'i^{[kaynak belirtilmeli]} geçmektedir. İsviçre vatandaşlığına da sahip olan çifte uyruklu vatandaş sayısı dahil edildiğinde 100.000'i geçmektedir.^[6] Özellikle 1980'lerde İsviçre'ye işçi olarak giden ve oraya yerleştiler. Özellikle başkent Bern ile ülkenin en büyük kenti Zürih'te, ayrıca Basel ve St. Gallen'de de yoğundurlar.^{[kaynak belirtilmeli]}

İsveç[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmî veriye göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla İsveç'te 200.000 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[3]

Danimarka[değiştir | kaynağı değiştir]

Danimarka İstatistik Kurumu'nun resmî verilerine göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla Danimarka'da 91.000 Türk kökenli insan yaşamaktadır.

Birleşik Krallık[değiştir | kaynağı değiştir]

Birleşik Krallık'ta resmî veriye göre 31 Aralık 2006 tarihi itibarıyla 52.893 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[5] Birleşik krallık vatandaşlığı almış Kıbrıs Türkleri, Türkiye Türkleri ve Türk vatandaşlarının toplam sayısı 500 bin sayısına yaklaşmaktadır.

Yunanistan[değiştir | kaynağı değiştir]

Yunanistan'da resmî veriye göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla 260.000 (çifte uyruklu vatandaş dahil) Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[3] Batı Trakya, On İki Ada ve Girit'te yoğunlaşmışlardır.

Belçika[değiştir | kaynağı değiştir]

Belçika'da resmî veriye göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla 220.000 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[3] Türk vatandaşları en çok başkent Brüksel, Anvers'te ve Gent'te yoğun olarak yaşamaktadır.^{[kaynak belirtilmeli]}

Norveç[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmî veriye göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla Norveç'te 18.084 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[3]

İtalya[değiştir | kaynağı değiştir]

İtalya'da 24 Mayıs 2018 itibarıyla 19.077 Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı yaşamaktadır.^[3] İtalya'daki Türk vatandaşlarının büyük çoğunluğu başkent Roma'da, ardından Lombardia bölgesinde ve kent olarak Ligurya bölgesine bağlı Imperia şehrinde yaşamaktadır.^[7]

Romanya[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmî veriye göre 24 Mayıs 2018 tarihi itibarıyla Romanya'da 65.000 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[4] Romanya'da yerli olarak geçmişten bugüne gelen Türklerin sayısı resmî olarak 45-55 bindir. Tatarlar ve Türk vatandaşları da dahil edildiğinde Romanya'da 90-100 bin civarında Türk nüfus yaşamaktadır.

Finlandiya[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmî veriye göre 2009 yılı itibarıyla Finlandiya'da 13.820 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[8]

Polonya[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmî veriye göre 11 Temmuz 2017 tarihi itibarıyla Polonya'da 3.762 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[9] Polonya'da ayrıca Karaim Türkleri yaşamaktadırlar.

İspanya[değiştir | kaynağı değiştir]

İspanya'da yaklaşık 6.000 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[10]

Ukrayna[değiştir | kaynağı değiştir]

2019 Ukrayna nüfus sayımına göre 20.000 Türk vatandaşı yaşamaktadır.^[11]

Lihtenştayn[değiştir | kaynağı değiştir]

Lihtenştayn'da 894 Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı ikamet etmektedir.^[12] Lihtenştayn’da yaşamakta olan Türkiye Cumhuriyeti uyruklu vatandaşlar, İsviçrelilerden, Avusturyalılardan, İtalyanlardan ve Almanlardan sonra ülkenin en büyük beşinci yabancı azınlık grubunu oluşturmaktadır.^[12]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

• Gastarbeiter
• Türkler
• Türk dilleri

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

• Nermin Abadan-Unat, Bitmeyen Göç, Konuk İşçilikten Ulus Ötesi Yurttaşlığa, İBÜY, İstanbul 2002.
• Ayhan Kaya-Ferhat Kental, Euro Türkler: Türkiye ile Avrupa Birliği Arasında Köprü mü Engel mi, İBÜY, İstanbul 2005.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

• Yurt Dışında Yaşayan Türk Vatandaşları (T.C. Dışişleri Bakanlığı) 9 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.