Burhaniye
İlçe
Burhaniye
İlçe sınırları haritası
Ülke	Türkiye
İl	Balıkesir
Coğrafi bölge	Ege Bölgesi
İdare
• Kaymakam	İlyas Memiş
• Belediye başkanı	Ali Kemal Deveciler (CHP)[1]
Yüzölçümü
• Toplam	281 km²
Rakım	12 m
Nüfus  (2018)
• Toplam	60,799
• Kır	-
• Şehir	61.806
Zaman dilimi	UTC+03.00 (TSİ)
Posta kodu	10700
İl alan kodu	0266
İl plaka kodu	10
Resmî site www.burhaniye.gov.tr

Burhaniye, Balıkesir ilinin Ege Denizi kıyısında bulunan bir ilçesidir. Kuzey Ege olarak tanımlanan bölge coğrafyası içindedir. Ağırlıklı olarak zeytinyağı üretimine yönelik zeytincilik ve iç turizm merkezidir. Çanakkale-İzmir Karayolu (E87) ilçe merkezinden geçer.

Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir]

Ege Bölgesi'nde yer alan ilçe, kuzeyde Kazdağı güneyde Madra Dağı arasında kalan Edremit Körfezi bölgede bulunur. İlçe merkezi ve ilçenin kuzeyi, Edremit Kıyı Ovasının güneyinde bulunur. İlçenin, geri kalanı Madra Dağının kuzeyi ve dağın denize doğru uzanan alçak tepelerinin üzerindedir. Kıyıda bulunan Bağlar Burnu ise ilçenin güneybatı sınırıdır. İlçenin başlıca akarsuları Havran Çayı ve Karınca Çayıdır.

İlçenin güney ve güneybatısında Madra Dağlarının kıyıya doğru alçalan Peneplen alanlarının faylarla kaplı olması ilçe merkezinin etrafının 1. derecede deprem merkezi kuşağında yer almasına neden olmuştur. 2011 yılı 18 Nisan'da gerçekleşen 2,6 büyüklüğündeki deprem, bölgenin sismik hareketliliğin bir göstergesidir.^[4]

Bölgede ılıman Akdeniz iklimi görülür. Kışlar ılık ve yağışlı yazlar ise sıcak ve kurak geçer. Soğuk kuzey rüzgârlarını, Kaz dağının kestiği ilçede, hakim rüzgârlar; poyraz, lodos ve Ege'ye özgü imbat rüzgârlarıdır. İlçe merkezinde yer alan devlet meteroloji istasyonunda yapılan ölçümler aşağıdadır;^[5]

İlçenin idari komşuları şu şekildedir;

	Ege Denizi	Edremit	Havran	g t d
	Ege Denizi		İvrindi
		Burhaniye
	Gömeç	Gömeç ve Bergama	Bergama

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

Türkler öncesi tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

İlk Çağdan günümüze önemli bir yerleşim merkezi olan ilçede yapılan kazılar sonucu önemli erken dönem kült merkezleri keşfetilmiştir. Sunak amacıyla kullanıldığı düşünülen bu yerlerden bazılaraın bulunan buluntular Roma ve Bizans dönemleride uzanmaktadır. İçlerinde en bilineni Dutluca mahallesindeki "Deliklitaş"tır. Altarla sırasıyla şunlardır;^[6]

İlçedeki en önemli antik kent Adramytteion'dur. Yapılan araştırmalar ve elde edilen bulgulara göre kentin ilk olarak Balkanlardan gelen Misyalılar tarafından kurulduğu anlaşılmaktadır. Daha sonraları Lidyalıların egemenliğine giren kentin adının, Lidya kralının kardeşi "Adramis (Adramys)" 'den aldığı düşünülür.^[7] Diğer bir görüşte isimin "adra-mut (adra vadisi)" yani adra isimli erkek baş tanrının vadisi şeklinde ortaya çıktığıdır.^[8] Antik kent önceleri, ilçe merkezinin bir mahallesi olan Ören'de denize hakim bir tepeyken (Karataş Tepesi), zamanla depremler ve sahilden yapılan saldırılar neticesinde, iç kesimlere kaymış ve bugün komşu Edremit İlçesi ile bu ad hâlâ yaşamaktadır.

Antik Troas, Misya ve Aiolis bölgelerinin kesişiminde yer alan Adramytteion şehri, antik coğrafyacı Strabon tarafından, Atinalılar tarafından kolonize edilmiş, hem bir liman hem de bir deniz üssü olarak tanımlanır. Ayrıca Strabon, Adramytteionluların, Havran Çayı (Euenos) üzerine yaptıkları güzel su kemerlerinden de söz eder.^[9] İlçenin eski adı bu su kemerlerine itafen "Kemer" 'dir. Truva ile Pergamon şehir merkezlerini birbirine bağlayan ticaret yolu üzerinde bulunan kent, Pergamon krallığının Roma egemenliğini tanıması ile önce Roma, sonra Bizans egemenliğine girmiştir.

Türk egemenliği dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]

Anadolu Selçuklu Devleti Sultanı Kurtulmuş Oğlu Süleyman Bey in Uç Beylerinden Taylı Baba'yı yöreye yolladığı ve bu gün Taylıeli Köyü olarak bilinen köye obası ile gelip yaylak olarak yerleştiği, kışlık olarak ise bu gün ilçe merkezinin bir mahallesi olan Geriş'i tuttuğu ve böylece, Türk hakimiyetinin yöreye yerleşmesini sağladığı görülmüştür. Kent 1300 yılında Karesioğulları yönetimine katılmıştır.

1484 yılında Taylıeli'nde yaşayan halk göç ederek şimdiki kent merkezine yerleşmiştir.

Madra dağının suyunu yöreye taşıyan su kemerlerine atfen "Kemer" olarak adlandırılan kent 1866 yılına kadar Edremit ilçesinin bir nahiyesi olarak yönetilmiş ve 1867'de ilçe teşkilatı kurulmuştur.Kemer Nahiyesinin ilçe merkezi olmasında büyük emekleri bulunan Sultan II. Abdülhamit'in oğlu Şehzade Burhanettin'in adına, İlçe merkezi Kemer isminin yanına Burhaniye olarak da adlandırılmıştır. 1906 yılında Burhaniye Kazasında yapılan nüfus sayımı sonucu bölgede 5091 kişinin yaşadığı, bunlardan 4176'sının Müslüman, 889'unun Rum ve 26'sının Ermeni olduğu belirtiliyor.^[10]

İlçenin Millî Mücadele'de ayrı ve özel bir yeri vardır. İlk kurşunu atma şerefini Burhaniyeliler taşımaktadır. İlçe, 29 Haziran 1920'de Yunan işgaline uğramış ve 8 Eylül 1922'de Yunan işgalinden kurtulmuştur. Yunan geri çekilişi sırasında, ilçe merkezinin yakılıp yıkılmasını önlemek için Pelitköylü Borazan Çavuş, bir minareye çıkarak düşman birliklerini gördüğünde hücum borusu çalmaya başlar, düşman kuvvetleri de ilçe merkezi Türkler'in eline geçmiş düşüncesiyle merkeze girmeden geri çekilmeye devam ederler.

Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir]

İlçe 38 mahalleden oluşmaktadır. İlçe merkezi birbirinden kopuk olarak gelişen iç kısımdaki merkez ve sahil kesiminden oluşur. Artık aradaki kopukluk, gelişen yazlık tipi konut sektörüyle tamamlanmaktadır.

İlçenin etnografik yapısı, Manavlar, Yörükler, Mübadil ve Muhacırlardan oluşur. Ayrıca ilçedeki Tahtacı mahallesi, Alevi mahallesidir ve Pelitköy beldesi ise Sünni-Alevi karışık bir yerleşim yeridir.

Not: Büyükşehir yasası nedeniyle köyler mahalle statüsüne geçtiğinden 2013'ten itibaren kır nüfusu tabloda yer almamıştır.

Altyapı[değiştir | kaynağı değiştir]

Turistik yerler[değiştir | kaynağı değiştir]

Bu başlık hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek başlık içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir. Kaynak ara: "Burhaniye" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Haziran 2023) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin)

Ören[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarihi ve doğal sit alanı olan Ören'deki asırlık palamut ağaçları, Kültür ve Tabiat Varlıkları Koruma Kurulu tarafından koruma altına alınmıştır.

Ören Plajı, 2000 yılında Avrupa Çevre Eğitim Vakfı (FEE) tarafından verilen ve artık tüm dünyada “Denize Girilebilirlik Ölçütü” olan Mavi Bayrak ile tescil ettirmiştir.

Ören'deki doğal bitki örtüsü de ‘Doğal ve Tarihi Sit alanı’ kapsamında koruma altına alınmıştır. Ören Meydanı'nda çokça Sedir (Cedrus liboni), Fıstık çamı (Pinus pinea) ve Palamut meşesi (Quercus Sg) gibi anıt ağaçlar bulunur.

İskele[değiştir | kaynağı değiştir]

Sahilinde yat limanı, balıkçı lokantaları ve çay bahçeleri bulunur.

Öğretmenler Mahallesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Pek çok turistik konaklama, eğlence, yeme-içme, alışveriş ve dinlenme tesislerinin bulunduğu bir sayfiye yeridir.

Pelitköy[değiştir | kaynağı değiştir]

Köy merkezi ana yola 2 km, ilçe merkezine ise 12 km uzaktadır. Yöre halkının başlıca geçim kaynağı zeytinciliktir. Mahallenin deniz kıyısı yeni gelişen ve yazlık sitelerin bulunduğu mahaldir. Sahil kuzeyden güneye doğru Muratçeşme, Yalı, Bağlar Burnu ve İçmeler diye adlandırılır. Ancak aşırı derecede ikincil konut inşası ise zeytinlikler sökülerek sürdürülmektedir. Burhaniyenin bir mahallesidir.

İçmeler[değiştir | kaynağı değiştir]

Yeni gelişen ve yazlık sitelerin bulunduğu mahaldir. Pelitköy'e bağlıdır. Deniz kıyısında belediyeye ait bir tesis vardır.

Ekonomi[değiştir | kaynağı değiştir]

Sanayi[değiştir | kaynağı değiştir]

İlçede toplam 18 adet zeytinyağı fabrikası bulunmaktadır. Bu fabrikalar son yıllarda sulu baskılı sistemden kontinü sisteme dönüşmektedir. Fabrikalarda zeytin el değmeden ambalajlanmaktadır. Son yıllarda ilçede yapılan çalışmalar neticesinde yağlık olarak değerlendirilen zeytin çeşitleri TSE tarafından yeşil ve siyah sofralık standartlarına alınmıştır. İlçede bulunan 2 salça ve konserve fabrikası yörede ve civar ilçelerde üretilen sebzeleri mevsimlik olarak işlemektedir. Yine ilçede 4 adet süt işleme tesisi (mandıra) ile Körfez bölgesine yönelik çok sayıda ekmek fabrikası faaliyet göstermektedir.

Ticaret[değiştir | kaynağı değiştir]

Meslek odalarına kayıtlı toplam 5.000 civarında tüccar ve esnafın ortalama %50'si faal olarak ticari hayatını sürdürmektedir. İlçede T.C. Ziraat Bankası, Türkiye Halk Bankası, Türkiye İş Bankası, Yapı Kredi Bankası, Akbank, Vakıfbank, Garanti Bankası, Denizbank şubeleri bulunmaktadır.

Turizm[değiştir | kaynağı değiştir]

İlçede 5 adet turizm işletme belgeli, 1 adet turizm yatırım belgeli, 22 adet belediye ruhsatlı konaklama tesisi bulunmaktadır. Turizm işletme belgeli tesislerde 677, turizm yatırım belgeli tesislerde 276, belediye ruhsatlı tesislerde 1.575 olmak üzere toplam 2.528 adet “turistik nitelikli yatak” mevcuttur. Son yapılan denetimlerde tespit edilen verilere göre; ilçede 28 adet belediye ruhsatlı, 22 adet vergi kayıtlı kiralık ev-oda, 12 adet faaliyete yeni başlamış veya ruhsatsız olmak üzere toplam 62 adet pansiyon bulunmaktadır. Pansiyonların toplam yatak sayıları ise 958 olup, bunların 425'i turistik niteliktedir.

İlçedeki mavi bayraklı plajları 4 tane olmak üzere isimleri şunlardır;^[35]

• Ören Halk Plajı
• Öğretmenevleri Plajı
• Club Orient
• Artemis Tatil Köyü

Kültür[değiştir | kaynağı değiştir]

Bu başlık hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek başlık içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir. Kaynak ara: "Burhaniye" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Haziran 2023) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin)

Burhaniye, Kuzey Ege'deki birçok yer gibi, turizm ile geç tanıştığından hala büyük oranda yerel kültürünü korumaktadır. Özellikle iç kesimlerdeki dağ köyleri tipik Yörük köyleridir. İlçede Ege şivesi ile hâlen yaygın olarak konuşulmaktır. İlçe merkezi için "Kemer" adı, Edremit Körfezi ve kıyıları için sadece "Körfez" adı kullanılmaktadır. Keşkek özellikle köylerde yapılan geleneksel bir yemektir. İlçenin pazartesi günleri kurulan pazarı, ilçe geneli ve civar ilçelerde de meşhurdur.

İlçenin konu olduğu "Kozak Dağının Çamları" türküsünden bir bölüm;

"Kozak Dağı'nın çamları, yere değer dalları.
Bizim için yapılmış, şu Kemer konakları."

Burhaniye Kuvvay-i Milliye Müzesi: Eski halkevi binası olan 2 katlı taş bina restore edilerek müzeye dönüştürülmüştür. İlçe merkezinde Koca Cami yakınında Kuvâ-i Milliye Şehitler Anıtı 'nın karşısında yer almaktadır. Müzenin ilk katı ilçede çıkan arkeolojik eserlere, ikinci katı ise etnografya bölümü görüntüsündedir.

Yağcı Kültür Merkezi: Aslen İskele mahallesindeki eski bir yağ fabrikası olan yapı artık ilçede kültür merkezi olarak faaliyet göstermektedir. Galeri olarak sergilere ve sınırlı sayıda katımcının bulunduğu konsere ev sahipliği yapmaktadır.

Ören Açık Hava Tiyatrosu: Ören mahallesinin iç tarafında yer alan tiyatro, yaz döneminde ilçenin başlıca tiyatro ve konser alanıdır.

Uluslararası Zeytin ve Zeytinyağı Festivali: İlçenin temel ürünü zeytin ve zeytinyağını tanıtmayı amaçlayan etkinlik, birçok kültürde olduğu gibi hasat sonrası yapılan bir şenliktir. Deve Güreşleri festival bünyesinde yapılan önemli bir etkinliktir.

Burhaniye Ören Turizm Kültür ve Sanat Festivali: 20 yılı aşkın bir geçmişi olan festival, yaz döneminde ilçedeki yerli turistlerinde katılımla çok sayıda kişiye ulaşabilmektedir.

Spor[değiştir | kaynağı değiştir]

İlçede bir yelken kulübü mevcuttur.^[36]

Kardeş şehirler[değiştir | kaynağı değiştir]

• Bijelo Polje, Karadağ
• Hürth, Almanya
• Murfatlar, Romanya

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Wikimedia Commons'ta Burhaniye ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

• Burhaniye belediyesi26 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Cumhuriyet gazetesi Ozan Yayman, Aksi Yön'ün Güzelliği: Burhaniye 3 Mart 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Milliyet gazetesi Fatih Türkmenoğlu, Buz gibi sularda: Ören-Burhaniye13 Kasım 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.