Brezilya Japonları

Nipo-brasileiros 日系ブラジル人
Önemli nüfusa sahip bölgeler
56,217 Japonya vatandaşı y. 2 milyon Japon asıllı Brezilya vatandaşı[1][2][3]
Diller
Portekizce • Japonca
Din
Çoğunluk: Roma Katolik Kilisesi[4] Azınlık: Budizm ve Şintoizm[5] Protestan

Brezilya Japonları (Japonca: 日系ブラジル人, Portekizce: Nipo-brasileirosare) Brezilya'da yaşayan Japon kökenli veya Japonya göçmeni Brezilya vatandaşlarıdır ^[6]

İlk Japon göçmenler 1908'de Brezilya'ya geldi. Brezilya, Japonya dışındaki en büyük Japon nüfusuna ev sahipliği yapmaktadır.^[7] 1980'lerden bu yana, Japon Brezilyalılar Japonya'ya geri dönmeye başladı.^[8] Brezilya nüfusunun %1'i Japonya kökenlidir.^[9]

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

Arka plân[değiştir | kaynağı değiştir]

19. yüzyılın sonu ile 20. yüzyılın başlarında, kahve Brezilya'nın ana ihracat ürünüydü. İlk başta, Brezilyalı çiftçiler kahve tarlalarında Afrikalı köleleri kullandılar, ancak 1850'de Brezilya'da kölelik kaldırıldı. İşgücü sıkıntısını çözmek için Brezilyalı seçkinler, Avrupalı göçmenleri kahve tarlalarında çalışmaya çekmeye karar verdi. Bu aynı zamanda hükûmetin ülkeyi "beyazlatmaya" yönelik politikasıyla da tutarlıydı. Hedef, üreme yoluyla büyük Afrika ve Kızılderili gruplarının ortadan kaldırılacağı veya azaltılacağıydı.^[10] Hükûmet ve çiftçiler Avrupalı göçmenlerin yolculuk masraflarını ödemeyi teklif etti. Plan, çoğu İtalyan olan milyonlarca Avrupalıyı ^[11] Brezilya'ya göç etmeye teşvik etti. Ancak, Brezilya'da göçmenler çok düşük maaşlar aldı ve uzun çalışma saatlerine maruz kaldı. Patronları tarafından sık sık kötü muamele de dahil olmak üzere kötü koşullarda çalıştılar. Bu nedenle, 1902'de İtalya, Brezilya'ya göçü yasaklayan Prinetti Kararnamesini yürürlüğe koydu.^[12]

Japonya'daki feodalizmin sona ermesi kırsal nüfusta büyük yoksulluk yarattı, bu yüzden birçok Japon daha iyi yaşam koşulları arayışında göç etmeye başladı.1930'lara gelindiğinde, Japon sanayileşmesi nüfusu önemli ölçüde artırdı. Ancak, Japon halkının diğer ülkelere göç etme beklentileri sınırlıydı. ABD, dünyanın bazı bölgelerinden beyaz olmayan göçü topluma entegre olmayacakları gerekçesiyle yasaklamıştı^[13] 1924 Göçmenlik Yasası'nın bu dışlama maddesi, özellikle Japonları hedef aldı. Aynı zamanda Avustralya'da, 'Beyaz Avustralya Politikası' beyaz olmayanların Avustralya'ya göçünü engelledi.

İlk göçler[değiştir | kaynağı değiştir]

1907'de Brezilya ve Japon hükûmetleri, Japonların Brezilya'ya göç etmesine izin veren bir anlaşma imzaladı. Bu kısmen Brezilya'ya İtalyan göçünün azalması ve kahve tarlalarında yeni bir işgücü sıkıntısı nedeniyle oldu.^[14] Ayrıca, Amerika Birleşik Devletleri'ne Japon göçü 1907 Centilmenlik Anlaşması ile yasaklanmıştı.^[15] İlk Japon göçmenler (790 kişi – çoğunlukla çiftçiler) 1908'de Kasato Maru gemisi ile Brezilya'ya geldi. Bu göçmenlerin yaklaşık yarısı güney Okinawa'dan geldi.^[16] Güney Afrika'daki Ümit Burnu üzerinden Japonya'nın Kobe limanından seyahat ettiler.^[17] Birçoğu kahve tarlalarının sahibi oldu.^[18]

İlk yedi yılda, 3,434 Japon ailesi (14,983 kişi) geldi. 1914'te I. Dünya Savaşı'nın başlangıcı Brezilya'ya Japon göçünde bir patlama başlattı; öyle ki 1917 ve 1940 arasında 164.000'den fazla Japon Brezilya'ya geldi, bunların %75'i kahve tarlalarının çoğunun bulunduğu São Paulo'ya gitti.^[19]

Brezilya'da yeni hayat[değiştir | kaynağı değiştir]

Japon göçmenlerin büyük çoğunluğu Brezilya'da birkaç yıl çalışmak, biraz para kazanmak ve eve gitmek istedi. Ancak, "hızlı bir şekilde zengin olmak", elde edilmesi neredeyse imkansız olan bir rüyaydı. Bu, İkinci Dünya Savaşı'ndan önce Brezilya'ya Japon göçmenlerin aile üyeleriyle birlikte göç etmelerinin zorunlu olması gerçeğiyle daha da kötüleşti. .^[22] Bu aile birimlerinde birden fazla kişiye parasal destek gerektiğinden, Japon göçmenler Brezilya'ya göç ettikten yıllar sonra bile Japonya'ya geri dönmeyi neredeyse imkansız buldular. Göçmenlere çok düşük maaşlar ödendi ve uzun saatler yorucu işler yaptılar.

Brezilya'daki toprak sahipleri hala kölelik zihniyetine sahipti. Göçmenler, çalışanlar olmasına rağmen, iş yasalarının sertliği ve eksikliği ile yüzleşmek zorunda kaldılar. Saatlerce süren kapsamlı çalışmalara maruz kalan, ayrıca fiziksel şiddete maruz kalan göçmenler bu durumdan kurtulmak için alternatifler aradılar. İntihar, işten kaçmak ve grevler, Japon işçiler tarafından alınan tutumlardan bazılarıydı.^[23]

Dilin, dinin, beslenme alışkanlıklarının, kıyafetlerin, yaşam tarzlarının ve iklim farklılıkları bir kültür şoku yarattı. Birçok göçmen Japonya'ya dönmeye çalıştı, ancak Brezilyalı çiftçiler tarafından engellendiler. Brezilya'nın kahve tarlaları üzerindeki sözleşme yükümlülüklerinden arınmış olsalar bile, göçmenlerin yetersiz kazançları nedeniyle eve dönmeleri genellikle imkansızdı.^[22] Birçok Japon göçmen, bir gün Japonya'ya geri dönmek umuduyla yeterli para kazanmak için sahip oldukları küçük sermayeyi toprağa yatırmak zorunda kaldılar ve kırsal Brezilya'da araziler satın aldılar. Bağımsız çiftçiler olarak, Japon göçmenler Brezilya toplumunun geri kalanından etnik olarak izole edilmiş topluluklar oluşturdular. Bu toplulukları oluşturan göçmenler kendilerini shokumin ve yerleşimlerini shokuminchi olarak adlandırdılar.

1 Ağustos 1908'de New York Times, O zamanlar Brezilya ile Japonya arasındaki ilişkilerin "Brezilya'nın Japon emekçilerin göçüne karşı tutumu" nedeniyle "çok samimi olmadığını" belirtti."^[24]

Brezilya'da doğan Japon çocuklar, Japon topluluğu tarafından kurulan okullarda eğitim gördü. Çoğu sadece Japonca konuşmayı öğrendi ve kırsal alanlarda Japon topluluğu içinde yaşadı. Yıllar geçtikçe, birçok Japon kendi topraklarını satın almayı başardı ve küçük çiftçiler oldu. Çilek, çay ve pirinç ekmeye başladılar. Çocukların sadece %6'sı ırklararası ilişkilerin sonucuydu. Göçmenler nadiren Japon olmayan biriyle evlendiler.^[25]

1930'lara gelindiğinde, Brezilyalılar bağımsız Japon topluluklarının quistos raciais veya “ırk kistleri” oluşturduğundan şikayet ettiler ve Japon Brezilyalıları Brezilya toplumuna daha fazla entegre etmek istemediler.^[22] Japon hükûmeti, São Paulo'daki Japon Konsolosluğu aracılığıyla, Brezilya'daki Japon çocuklarının eğitimi ile doğrudan ilgiliydi. Brezilya'daki Japon eğitimi, Japonya'daki eğitim sistemlerinden sonra modellendi ve Brezilya'daki Japon topluluklarındaki okullar doğrudan Japon hükûmetinden fon aldı. 1933 yılına gelindiğinde, herhangi bir Latin Amerika ülkesindeki en büyük Japon nüfusu olan 140.000-150.000 Japon Brezilyalı vardı.^[26]

Getúlio Vargas'ın liderliğindeki Brezilya ve II.Dünya Savaşı'nın Mihver tarafında yer alan Japonya İmparatorluğu ile Japon Brezilyalılar anavatanlarından daha izole hale geldi. Brezilya'daki Japon liderler ve diplomatlar, Brezilya'nın 29 Ocak 1942'de Japonya ile olan tüm ilişkilerini kestikten sonra Japonya'ya gitti ve Japon Brezilyalılar giderek daha düşmanca hale gelen bir ülkede kendi başlarına mücadele etmeye başladılar. Vargas rejimi, Japon Brezilyalıların Brezilya'da seyahat etme özgürlüğünü kısıtladı, Japon gazetelerini sansürledi (Portekizce basılanlar bile) ve Japon Brezilyalıların kamuoyunda Japonca konuşurken yakalanması durumunda hapis cezası almaları da dahil olmak üzere Brezilya'daki Japon nüfusunu hedef alan çeşitli önlemler aldı.^[22] Japon Brezilyalılar kendi aralarında bölündü ve hatta bazıları Brezilyalı çiftçiler tarafından istihdam edilen Japon çiftçilere terör eylemleri gerçekleştirmeye başladı. Ancak, 1947 yılına gelindiğinde, İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra, Brezilyalılar ve Japon nüfusu arasındaki gerginlikler önemli ölçüde soğudu. Japonca gazeteler yayına geri döndü ve Japonca eğitimi yeniden başladı. İkinci Dünya Savaşı, Japon Brezilyalıları kendi ülkelerinden izole etti, ancak çoğunlukla savaşın sona ermesinden sonra hayat normale döndü.

Önyargı ve zorla asimilasyon[değiştir | kaynağı değiştir]

28 Temmuz 1921'de temsilciler Andrade Bezerra ve Cincinato Braga, birinci maddesi : "siyah ırktan bireylerin Brezilya'ya göçü yasaktır." olan bir yasa önerdi. 22 Ekim 1923'te temsilci Fidélis Reis, beşinci maddesi aşağıdaki gibi olan göçmenlerin girişiyle ilgili başka bir yasa tasarısı hazırladı: "siyah ırktan yerleşimcilerin Brezilya'ya girişi yasaktır. Asyalı göçmenler için her yıl ülkede yaşayanların %5'ine eşit bir sayıya izin verilecektir. . . ."^[27]

2.Dünya Savaşı'ndan birkaç yıl önce, Cumhurbaşkanı Getúlio Vargas Brezilya'da göçmen kökenli insanların zorla asimilasyon sürecini başlattı. Asimilasyonist proje esas olarak Japon, İtalyan, Yahudi ve Alman göçmenler ve onların çocuklarını etkiledi.^[28]

Hükûmetin anlayışında, Brezilya'nın beyaz olmayan nüfusu, Portekiz Brezilyalı kökenli baskın sınıf içinde ortadan kaybolmalıdır. Bu şekilde, karışık ırk nüfusu seçici karıştırma yoluyla "beyazlatılmalı", daha sonra Avrupa göçü için bir tercih yapılmalıdır. Sonuç olarak, beyaz olmayan popülasyon yavaş yavaş azaltılarak arzu edilen bir beyaz fenotip elde edilecektir. Hükûmet İtalyanlar, Yahudiler ve Japonlara odaklandı. Portekiz kökenli olmayan göçmenler arasında "etnik kistlerin" oluşumu, Brezilya nüfusunun beyazlatma projesinin gerçekleştirilmesini engelledi. Hükûmet, daha sonra, Portekizli kökleri olan bir "Brezilya kültürüne" entegre olmalarını sağlamak için bu yabancı kökenli topluluklar üzerinde hareket etmeye başladı. Brezilya'nın tüm sakinlerinin tek bir "ulusal ruh"altında birleşmesi baskın bir fikirdi. Dünya Savaşı sırasında Brezilya, Japonya ile ilişkileri kopardı. Japon gazeteleri ve okullarda Japonca öğretimi yasaklandı ve Portekizce'yi Japon çocukları için tek seçenek olarak bıraktı. İtalya ve Almanya'nın savaşta Japonya'nın müttefikleri olduğu için İtalyanca ve Almanca gazetelerin de üretimi durdurmaları önerildi.^[18] 1939'da São Paulo'da yapılan bir araştırmaya göre, Brezilya Japonlarının %87.7'sinin Japon dilinde gazete okuduğunu gösterdi. O zamanlar Brezilya gibi okuma yazma bilmeyen birçok insanın bulunduğu bir ülke için bu yüksek bir rakamdı.^[29]

Japonlar, Brezilya hükümetinin "beyazlatma" ve asimilasyonist politikasının bir parçası olarak istenmeyen göçmenler olarak ortaya çıktı.^[29] Brezilyalı bir hukukçu, tarihçi ve sosyolog olan Oliveira Viana, Japon göçmenleri şöyle tanımladı: "onlar (Japonlar) kükürt gibidir: çözünmez". 1941'te Brezilya Adalet Bakanı Francisco Campos, São Paulo'da 400 Japon göçmenin kabul yasağını savundu ve şöyle yazdı: "aşağılık yaşam standartları, ülkenin işçisiyle acımasız bir rekabet, bencillikleri, kötü inançları, karakterleri onları Brezilya'nın en zengin bölgelerinde bulunan büyük bir etnik ve kültürel kist haline getiriyor".

Brezilya, Ağustos 1942'de Japonya'ya karşı savaş ilan ettiğinde, Japon Brezilya topluluğu kısıtlayıcı önlemlerle karşılaştı. Japon Brezilyalılar, polis tarafından verilen belgeler olmadan ülkeyi gezemediler; 200'den fazla Japon okulu kapatıldı ve Japonya'dan kısa dalga yayınlarını önlemek için radyo ekipmanları ele geçirildi. Japon şirketlerinin mallarına el konuldu ve yeni kurulan 'Banco América do Sul' da dahil olmak üzere Japon kökenli birkaç şirkete müdahale edildi. Japon Brezilyalıların motorlu taşıtları (taksi şoförü olsalar bile), otobüsleri veya kamyonları kullanmaları yasaklandı. Japonlar tarafından istihdam edilen sürücüler polisten izin almak zorunda kaldı. Binlerce Japon göçmen casusluk şüphesiyle tutuklandı veya Brezilya'dan kovuldu. Komşular arasındaki anlaşmazlıklar, borçların geri ödenmemesi ve hatta çocuklar arasındaki kavgalar bile "ulusal güvenliğe karşı faaliyetler" nedeniyle polise birçok isimsiz ihbar yapıldı.^[29] Japon Brezilyalılar, sanatsal toplantılarda veya pikniklerde "şüpheli faaliyetler" gerekçesiyle tutuklandılar . 10 Temmuz 1943'te, Santos'ta yaşayan yaklaşık 10.000 Japon, Alman ve İtalyan göçmenin evlerini ve işlerini kapatmak ve Brezilya kıyılarından uzaklaşmak için 24 saati vardı. Polis herhangi bir bildirimde bulunmadan hareket etti. Yerinden edilen insanların yaklaşık %90'ı Japon idi. Baixada Santista'da yaşamak içinJaponların belgelere sahip olması gerekiyordu. 1942'de, Pará'daki Tomé-Açu'da biber yetiştiriciliğini tanıtan Japon topluluğu neredeyse bir "toplama kampına"dönüştürüldü. Washington DC'deki Brezilya Büyükelçisi Carlos Martins Pereira e Sousa, Brezilya hükümetini, tüm Japon Brezilyalıları, ABD'deki gibi, yasal desteğe ihtiyaç duymadan "hapsetme kamplarına" transfer etmeye teşvik etti. Japonların "ulusal güvenlik"e karşı faaliyetlerine dair tek bir şüphe doğrulanmadı.

1946 Ulusal Kurucu Meclisi sırasında, Rio de Janeiro Temsilcisi Miguel Couto Filho anayasada şu şekilde değişiklikler önerdi:"herhangi bir yaştaki ve ülkedeki herhangi bir kökenden Japon göçmenin ülkeye girişi yasaktır". Son oylamada, 99 lehte ve 99 aleyhte oyla berabere kaldı. Kurucu Meclis oturumuna başkanlık eden Senatör Fernando de Melo Viana oy kullandı ve anayasa değişikliğini reddetti. Sadece bir oyla, Japon halkının Brezilya'ya göçü 1946 Brezilya Anayasası tarafından yasaklanmadı.^[29]

Japon göçmenler Brezilya hükûmetine istenmeyen veasimile edilemeyen göçmenler olarak göründüler. Asyalı olarak, iktidardaki Brezilya seçkinlerinin istediği gibi Brezilya halkının "beyazlatma" sürecine katkıda bulunmadılar. Bu zorla asimilasyon sürecinde Japonlar, diğer göçmen gruplardan daha fazla etno-kültürel zulme maruz kaldılar.^[29]

İtibar[değiştir | kaynağı değiştir]

Onlarca yıldır, Japon Brezilyalılar asimile edilemeyen bir insan olarak görülüyordu. Göçmenler sadece kahve tarlalarında kullanılması gereken ve Brezilya'nın kültürel etkilerini emmekten kaçınması gereken ucuz bir işgücü rezervi olarak kabul edildi. Japonların Brezilya için olumsuz olduğu bu yaygın anlayış, sonraki yıllarda değişti. Japonlar yıllar boyunca zorlukların üstesinden gelebildiler ve sıkı çalışma ve eğitim yoluyla hayatlarını büyük ölçüde geliştirdiler; bu aynı zamanda Japon hükûmetinin göç sürecine dahil olmasıyla da kolaylaştı. Ülkenin ve tarımın gelişmesine yardımcı olmak için gelen çalışkan tarımcıların imajı, yerel halkın güven eksikliğini ortadan kaldırmaya ve Japonların olumlu bir imajını yaratmaya yardımcı oldu. 1970'lerde Japonya, modernite ve ilerleme ile eşanlamlı olarak dünyanın en zengin ülkelerinden biri haline geldi. Aynı dönemde, Brezilyalı Japonlar, muhtemelen Brezilya'da en hızlı şekilde ilerleme kaydeden göçmen grubu oldu. Büyük bir kültürel ve ekonomik başarı elde ettiler. Güçlü Japon ekonomisi ve Japonların hızlı zenginleşmesi nedeniyle, son yıllarda Japon kökenli Brezilyalılar Brezilya'da erken göçmenlerin ülkede maruz kaldığı saldırganlıkla büyük ölçüde çelişen bir sosyal prestij elde ettiler.^[29][30]

• 
  Bir Japon aile
• 
  Kahve plantasyonunda çalışan Japon göçmenler
• 
  Kahve plantasyonunda çalışan Japon göçmenler
• 
  Çay plantasyonunda Japon göçmenler
• 
  İpekböceği yetiştiriciliği yapan Japon göçmenler
• 
  São Paulo, bir Japon mağazası

Entegrasyon ve ırklararası evlilik[değiştir | kaynağı değiştir]

2008 itibarıyla, birçok Japon Brezilyalı, toplumun %41.33'ünü oluşturan üçüncü nesle (sansei) aittir. Birinci nesil (issei) %12.51, ikinci nesil (nisei) %30.85 ve dördüncü nesil (yonsei) %12.95'tir.

Brezilya'da yeni bir fenomen, Japon Brezilyalılar ve etnik olarak Japon olmayanlar arasındaki evliliklerdir. Japon kökenli insanlar ülke nüfusunun sadece %1.09'ini oluştursa da, 2 milyondan fazla insanla Japonya dışındaki en büyük Japon topluluğudur.^[1][2][3] 1970'lerden bu yana São Paulo ve Paraná gibi bölgelerde, çok sayıda Japon diğer etnik gruplarla evlenmeye başladı.

Şu anda, Japon kökenli 2 milyon Brezilyalı arasında, %28'i Japon olmayan bir kökene sahiptir.^[31] Bu sayı Japon göçmenlerin çocukları arasında sadece %6'ya, Japon göçmenlerin torun çoukları arasında %61'e ulaşmıştır.

Din[değiştir | kaynağı değiştir]

Göçmenler, çoğu Japon gibi, çoğunlukla Şinto ve Budizmin takipçileriydi. Brezilya'daki Japon topluluklarında, Brezilyalı rahiplerin Japonları proselitize etmek için güçlü bir çaba vardı. Yakın zamanlarda, Katoliklerle yapılan evlilikler de toplumdaki Katolikliğin büyümesine katkıda bulundu.^[32] Şu anda, Japon-Brezilyalıların %60'ı Roma Katoliki ve %25'i bir Japon dininin inananıdır.^[32]

Dövüş sanatları[değiştir | kaynağı değiştir]

Brezilya'ya Japon göçü, özellikle judoda Mitsuyo Maeda'nın göçü, en etkili modern dövüş sanatlarından biri olan Brezilya Jiu-Jitsu'nun gelişmesiyle sonuçlandı.

Dil[değiştir | kaynağı değiştir]

Japonca ve Portekizce dillerinin bilgisi, Japonların Brezilya'daki entegrasyonunu birkaç nesil boyunca yansıtmaktadır. İlk nesil göçmenler genellikle Portekizceyi iyi öğrenmeseler de, çoğu ikinci nesil iki dillidir. Bununla birlikte, üçüncü nesil büyük olasılıkla Portekizce konuşur ve tek dillidir veya akıcı olmayan şekilde Japonca konuşur.^[33]

Brezilyalı Japonlar genellikle ilk nesil akrabalarıyla birlikte yaşadıklarında daha sık Japonca konuşurlar. Japon kökenli bir akrabayla yaşamayan kişiler genellikle daha sık Portekizce konuşurlar.^[34] Brezilya'da konuşulan Japonca genellikle farklı Japon lehçelerinin bir karışımıdır, çünkü Brezilya'daki Portekizceden etkilenen Japon topluluğu, Japonya'nın tüm bölgelerinden gelmiştir.

Dağılım ve nüfus[değiştir | kaynağı değiştir]

IBGE'ye göre, 2000 itibarıyla Brezilya'da yaşayan 70.932 Japon doğumlu göçmen vardı (1970'te bulunan 158.087'ye kıyasla). Japonların 51.445'i São Paulo'da yaşıyordu. Göçmenlerin çoğu 60 yaşın üzerindeydi, çünkü Brezilya'ya Japon göçü 20.yüzyılın ortalarından beri sona erdi.^[35]

Tüm Brezilya için, 2 milyondan fazla Japon kökenli insanla, yüzde olarak en büyük japon nüfusu São Paulo (Japon kökenli %1.9), Paraná (%1.5) ve Mato Grosso do Sul (%1.4) eyaletlerinde bulundu. En küçük yüzdeler Roraima ve Alagoas'ta bulundu (sadece 8 Japon ile). Japon kökleri olan Brezilyalıların yüzdesi, çocuklar ve gençler arasında büyük ölçüde artmıştır. 1991 yılında, 0 ila 14 yaş arasındaki Brezilyalıların %0.6'sı Japon kökenliydi. 2000 yılında, Dekasegis'in (Japonya'da çalışan Japon kökenli Brezilyalılar) Brezilya'ya geri dönmesinin bir sonucu olarak %4'e yükseldi.^[36]

Medya[değiştir | kaynağı değiştir]

São Paulo'da iki Japon yayını var, São Paulo Shimbun ve Nikkey Shimbun. Birincisi 1946'da kuruldu ve ikincisi 1998'de kuruldu. İkincisi Portekizce bir baskıya, sahiptir ve her iki yayının da Portekizce web siteleri vardır. 1947'de kurulan Jornal Paulista ve 1949'da kurulan Diário Nippak, Nikkey Shimbun'un öncülleridir .^[37]

1916'da yayınlanan Nambei, Brezilya'nın ilk Japon gazetesiydi. 1933'te Doğu Asya kökenli Brezilyalıların %90'ı 20 süreli yayın, 15 dergi ve beş gazete de dahil olmak üzere Japon yayınlarını okurlardı. Yayın sayısındaki artış, Japonların Brezilya'ya göç etmesinden kaynaklanıyordu. Hükûmet, İkinci Dünya Savaşı sırasında Japon gazetelerinin yayınlanmasını yasakladı.^[37]

Önemli kişiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Sanat[değiştir | kaynağı değiştir]

• Erica Awano, sanatçı ve yazar
• Roger Cruz, çizgi roman sanatçısı
• Fabio Ide, aktör ve model
• Yuu Kamiya, manga sanatçısı ve romancı
• Juliana Imai, model
• Adriana Lima, model
• Daniel Matsunaga, aktör ve model
• Lovefoxxx (Luísa Hanae Matsushita), CSS'NİN solisti
• Carol Nakamura, model ve oyuncu
• Ruy Ohtake, mimar
• Tomie Ohtake, sanatçı
• Oscar Oiwa, sanatçı
• Leandro Okabe, model
• Lisa Ono, şarkıcı
• Ryot (Ricardo Tokumoto), karikatürist
• Akihiro Sato, aktör ve model
• Sabrina Sato, model ve TV sunucusu
• Daniele Suzuki, oyuncu ve TV sunucusu
• Fernanda Takai, Pato fu'nun solisti
• Carlos Takeshi, aktör
• Marlon Teixeira, model
• Tizuka Yamasaki, film yönetmeni
• Mateus Asato, Müzisyen

İş[değiştir | kaynağı değiştir]

• Teruaki Yamagishi^[38]

Siyaset[değiştir | kaynağı değiştir]

• Luiz Gushiken, eski iletişim Bakanı
• Newton Ishii, Federal polis ajanı
• Kim Kataguiri, özgür Brezilya hareketinin organizatörü^[39]
• Juniti Saito, Brezilya Hava Kuvvetleri eski Komutanı

Dini[değiştir | kaynağı değiştir]

• Julio Endi Akamine, Roma Katolik Başpiskoposu
• Hidekazu Takayama, papaz ve politikacı

Spor[değiştir | kaynağı değiştir]

• Deco, futbolcu, Portekiz'i uluslararası olarak temsil etti
• Sergio Echigo, eski futbolcu
• Sandro Hiroshi, eski futbolcu
• Wagner Lopes, eski futbolcu
• Hugo Hoyama, masa tenisi oyuncusu
• Vania Ishii, judo güreşçisi
• Caio Japa, futsal oyuncusu
• Kaisei Ichiro, sumo güreşçisi
• Pedro Ken, futbolcu
• Bruna Leal, jimnastikçi
• Lyoto Machida, karma dövüş sanatları güreşçisi, karateci, eski sumo güreşçisi ve eski Ultimate Fighting Championship hafif ağır sıklet şampiyonu
• Chinzo Machida, karışık dövüş sanatları güreşçisi, karateci, Bellator güreşçisi, 12 kez Brezilya Karate Şampiyonu
• Mario Yamasaki, karma dövüş sanatları hakemi, Jiu-jitsu uygulayıcısı
• Shigueto Yamasaki, 1992 Olimpiyatları'nda judocu
• Goiti Yamauchi, karışık dövüş sanatları güreşçisi, Bellator güreşçisi,
• Scott MacKenzie, dart oyuncusu
• Mitsuyo Maeda, judo güreşçisi
• Arthur Mariano, 2016 Rio Olimpiyatlarında jimnastikçi
• Andrews Nakahara, karma dövüş sanatları güreşçisi ve karateci
• Paulo Miyao, Brezilya jiu-jitsucu
• Paulo Miyashiro, triatlet
• Paulo Nagamura, futbolcu
• Mariana Ohata, triatlet
• Tetsuo Okamoto, eski yüzücü
• Poliana Okimoto, uzun mesafe yüzücü
• Noguchi Pinto, futbolcu
• Rogério Romero, eski yüzücü
• Lucas Salatta, yüzücü
• Sergio Sasaki, Jimnastikçi
• Manabu Suzuki, eski yarış pilotu araba dergisi yazarı ve motor sporları spikeri
• Rafael Suzuki, yarış pilotu
• Rodrigo Tabata,futbolcu, Katar'ı uluslararası olarak temsil ediyor
• Marcus Tulio Tanaka,futbolcu, Japonya'yı uluslararası olarak temsil ediyor
• Bruna Takahashi, Masa Tenisi oyuncusu
• Augusto Sakai, karma dövüş sanatları güreşçisi
• Daniel Japonês, futsal oyuncusu

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]