Potasyum perklorat

Potasyum perklorat
KClO4 3D top modeli	KClO4 boşluk doldurma modeli
	Diğer adlar Potasyum (VII) klorat; Perklorik asitin potasyum tuzu
Tanımlayıcılar
CAS numarası	7778-74-7 ;
3D model (JSmol)	Etkileşimli görüntü;
ChEMBL	ChEMBL1200696 ;
ChemSpider	22913 ;
ECHA InfoCard	100.029.011
EC Numarası	231-912-9;
PubChem CID	516900;
RTECS numarası	SC9700000;
UNII	42255P5X4D ;
UN numarası	1489
CompTox Bilgi Panosu (EPA)	DTXSID3047003 ;
	InChI InChI=1S/ClHO4.K/c2-1(3,4)5;/h(H,2,3,4,5);/q;+1/p-1 Key: YLMGFJXSLBMXHK-UHFFFAOYSA-M ; InChI=1/ClHO4.K/c2-1(3,4)5;/h(H,2,3,4,5);/q;+1/p-1 Key: YLMGFJXSLBMXHK-REWHXWOFAB;
	SMILES [K+].[O-]Cl(=O)(=O)=O;
Özellikler
Molekül formülü	KClO4
Molekül kütlesi	138,55 gr/mol
Görünüm	renksiz/ beyaz kristal
Yoğunluk	2.5239 gr/cm3
Erime noktası	610 °C (1.130 °F; 883 K) 400 °C’de bozunur
Çözünürlük (su içinde)	0,76 gr/100 mL (0 °C); 1,5 gr/100 mL (25 °C); 4,76 g/100 mL (40 °C); 21,08 g/100 mL (100 °C)
Çözünürlük ürünü (Ksp)	1,05•10−2
Çözünürlük	alkolde çok az çözünür; eterde çözünmez
Çözünürlük (etanol içinde)	47 mg/kg (0 °C); 120 mg/kg (25 °C)
Çözünürlük (aseton içinde)	1,6 gr/kg
Çözünürlük (etil asetat içinde)	15 mg/kg
Kırınım dizimi (nD)	1,4724
Yapı
Kristal yapı	Rombihedral
Termokimya
Isı sığası (C)	111.35 J/mol•K
Standart molar entropi (S⦵298)	150.86 J/mol•K
Standart formasyon entalpisi (ΔfH⦵298)	-433 kJ/mol
Gibbs serbest enerjisi (ΔfG⦵)	-300.4 kJ/mol
Tehlikeler
	GHS etiketleme sistemi:
Piktogramlar
İşaret sözcüğü	Tehlike
R-ibareleri	R9, R22
G-ibareleri	S2, S13, S22, S27
Tehlike ifadeleri	H271, H302, H335
Önlem ifadeleri	P220, P280
NFPA 704; (yangın karosu)	1 0 1 OX
AB İndeksi	017-008-00-5
AB sınıflandırması	Hazchem O, Hazchem Xn
Güvenlik bilgi formu (SDS)	MSDS
Benzeyen bileşikler
Diğer anyonlar	Potasyum klorür; Potasyum klorat; Potasyum periyodat
Diğer katyonlar	Amonyum perklorat; Sodyum perklorat
	Aksi belirtilmediği sürece madde verileri, Standart sıcaklık ve basınç koşullarında belirtilir (25 °C [77 °F], 100 kPa).
	Bilgi kutusu kaynakları

Potasyum perklorat formülü K Cl O₄ olan bir kimyasal bileşiktir. Diğer perkloratlar gibi, bu tuz da güçlü bir oksitleyici olup potansiyel olarak birçok organik maddeyle reaksiyona girer. Havai fişek, mühimmat kapsülleri ve primer patlayıcılarda yaygın bir oksitleyici olarak kullanılan katı ve renksiz kristallerden oluşan bu madde çeşitli şekilde itici yakıtlar, flaş bileşimleri, yıldızlar ve maytaplarda da kullanılmaktadır. Daha yüksek performanslı amonyum perklorat yerine çoğu kez ikame edilerek katı yakıtlı roket itici yakıtı olarak da kullanılmıştır . KClO₄ alkali metal perkloratlar içerinde en düşük çözünürlüğe sahiptir (25 °C’deki 100 ml. suda 1.5 gr.).^[2]

Üretimi[değiştir | kaynağı değiştir]

KClO₄ endüstride sodyum perklorat çözeltisinin KCl ile muamele edilmesiyle imal edilir. Bu tek yönlü çökelme reaksiyonunda NaClO₄ çözünürlülüğüne göre KClO₄ ‘ın sahip olduğu yaklaşık 100 kez düşük olan çözünürlülüğünden yararlanılır (25 °C’deki 100 ml. suda 209.6 gr.).^[8]

NaClO₄ + KCl → KClO₄ + NaCl

Oksitleyici özellikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Yararlanılan kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir]

^ "Arşivlenmiş kopya". 27 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2015.
^ ^a ^b "Potassium Perchlorate MSDS". J.T. Baker. 16 Şubat 2007. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2007.
^ ^a ^b ^c ^d ^e "Arşivlenmiş kopya". 27 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Şubat 2015.
^ Benenson, Walter; Stöcker, Horst (2002). Handbook of Physics. Springer. s. 780. ISBN 0387952691. Erişim tarihi: 27 Mayıs 2014.
^ ^a ^b ^c ^d Sigma-Aldrich Co., Potassium perchlorate 31 Aralık 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Retrieved on 2014-05-27.
^ ^a ^b Potassium perchlorate in Linstrom, Peter J.; Mallard, William G. (eds.); NIST Chemistry WebBook, NIST Standard Reference Database Number 69, National Institute of Standards and Technology, Gaithersburg (MD) (27 Mayıs 2014 tarihinde erişilmiştir)
^ Zumdahl, Steven S. (2009). Chemical Principles 6th Ed. Houghton Mifflin Company. s. A22. ISBN 0-618-94690-X.
^ Helmut Vogt, Jan Balej, John E. Bennett, Peter Wintzer, Saeed Akbar Sheikh, Patrizio Gallone “Chlorine Oxides and Chlorine Oxygen Acids” in Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry 2002, Wiley-VCH. DOI:10.1002/14356007.a06_483