Martin Van Buren

Martin van Buren
Martin van Buren
8. Amerika Birleşik Devletleri başkanı
	Görev süresi; 4 Mart 1837 - 4 Mart 1841
Başkan Yardımcısı	Richard Johnson
Yerine geldiği	Andrew Jackson
Yerine gelen	William H. Harrison
8. Amerika Birleşik Devletleri Başkan Yardımcısı
	Görev süresi; 4 Mart 1833 - 4 Mart 1837
Başkan	Andrew Jackson
Yerine geldiği	John Calhoun
Yerine gelen	Richard Johnson
10. Amerika Birleşik Devletleri Dışişleri Bakanı
	Görev süresi; 28 Mart 1829 - 23 Mayıs 1831
Başkan	Andrew Jackson
Yerine geldiği	Henry Clay
Yerine gelen	Edward Livingston
Kişisel bilgiler
Doğum	5 Aralık 1782; New York
Ölüm	24 Temmuz 1862 (79 yaşında); Kinderhook
Partisi	Demokratik-Cumhuriyetçi (1825'ten önce); Demokratik (1828-1848)
Çocuk(lar)	Abraham; John; Martin; Smith
İmzası

Martin Van Buren (d. 5 Aralık 1782 - ö. 24 Temmuz 1862) Amerika Birleşik Devletleri'nin 8. başkanıdır. 4 Mart 1837'den 4 Mart 1841'e kadar başkanlık görevini yürütmüştür. Başkanlık görevinden önce ABD'nin 8. başkan yardımcısı ve 10. Dışişleri Bakanı olarak görev yapmıştır.

Amerika Birleşik Devletleri'nin İngiliz asıllı olmayan ilk başkanıdır. Aslen Hollandalı olan Van Buren, aynı zamanda, Amerikan Devrimi'nin ardından Amerikan vatandaşı unvanıyla dünyaya gelen ilk devlet başkanıdır.

Amerika Birleşik Devletleri tarihinde başkan, başkan yardımcısı ve dışişleri bakanı olarak hizmet vermiş iki başkandan birisidir (diğer kişi Thomas Jefferson).

Erken dönemi ve eğitimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Van Buren, 5 Aralık 1782'de Hudson Nehri üzerindeki Albany'nin yaklaşık 32 km güneyinde, Kinderhook, New York'ta doğdu.

Babası Abraham Van Buren, 1631'de Yeni Hollanda'ya göç eden ve Manhattan Adası'nda bir arsa satın alan Hollanda Buurmalsen'in yerlisi Cornelis Maessen'in soyundan geliyordu. Abraham Van Buren, Amerikan Devrimi^[1]^[2] sırasında bir vatanseverdi ve daha sonra Demokratik-Cumhuriyetçi Parti'ye katıldı.1776'da Kinderhook kasabasında Maria Hoes (veya Goes) Van Alen (1746-1818) ile evlendi, aynı zamanda Hollanda kökenli ve Johannes Van Alen'in dul eşi (1744-c. 1773). Gelecekteki ABD Temsilcisi James I. Van Alen dahil ilk evliliğinden üç çocuğu oldu. İkinci evliliği, Martin'in üçüncüsü olduğu beş çocuk doğurdu.

Van Buren, köy okulunda temel bir eğitim aldı ve kısa bir süre Kinderhook Akademisi'nde ve Claverack'teki Washington Seminaryinde Latince okudu.^[3] Van Buren, öncelikle Felemenkçe konuşarak büyüdü ve okulda İngilizce öğrendi Van Buren ayrıca çocukluğu boyunca babasının hanında çeşitli etnik, gelir ve toplumsal gruplardan insanlarla nasıl etkileşimde bulunulacağını öğrendi ve bunu siyasi bir organizatör olarak kendi yararına kullandı. Resmi eğitimi 1796'da Peter Silvester ve oğlu Francis'in ofisinde hukuk okumaya başladığında sona erdi.

Van Buren, 5 fit 6 inç (1.68 m) boyunda küçüktü ve "Küçük Van" lakaplıydı.^[4] Hukuk eğitimine başladığında, sert, ev yapımı giysiler giydi^[5] Kinderhook'un Silvesters'ın da güçlü destekçileri olduğu Federalist Parti ile güçlü bağına rağmen, Van Buren babasının Demokratik-Cumhuriyetçi eğilimlerini benimsedi. Silvesters ve Demokratik-Cumhuriyetçi siyasi figür John Peter Van Ness, Van Buren'in siyasi eğilimlerinin onu Demokratik-Cumhuriyetçi bir avukatla eğitimini tamamlamaya zorladığını, bu nedenle John Van Ness'in erkek kardeşinin New York City ofisinde son bir yıl çıraklık yaptı. Aaron Burr'un siyasi teğmeni William P. Van Ness. Van Ness, Van Buren'i New York eyalet siyasetinin karmaşıklığı ile tanıştırdı ve Van Buren, Burr'un George Clinton ve Robert R. Livingston'a karşı eyalet Demokratik-Cumhuriyetçi partisini kontrol etmek için verdiği savaşları gözlemledi. New York barına kabul edildikten sonra 1803'te Kinderhook'a döndü.

Van Buren, 21 Şubat 1807'de Catskill, New York'ta Hannah Hoes (veya Goes) ile evlendi. Çocukluk aşkı ve annesinin ilk kuzeni Johannes Dircksen Hoes'un kızıydı.^[6] Van Buren gibi, Valatie'de bir Hollanda evinde büyüdü; esas olarak Felemenkçe konuştu ve belirgin aksanıyla İngilizce konuştu. Çiftin dördü yetişkinliğe kadar yaşayan beş çocuğu vardı: Abraham (1807-1873), John (1810-1866), Martin Jr. (1812-1855), Winfield Scott (1814'te doğdu ve öldü) ve Smith Thompson (1817–1876). Hannah, tüberküloza yakalandı ve 5 Şubat 1819'da Kinderhook'ta 35 yaşında öldü. Van Buren hiçbir zaman yeniden evlenmedi.^[7]

İlk siyasi kariyer yılları[değiştir | kaynağı değiştir]

Van Buren, 1803'te Kinderhook'a döndükten sonra üvey kardeşi James Van Alen ile bir hukuk ortaklığı kurdu ve politikaya odaklanmasını artıracak kadar mali açıdan güvende oldu.^[8] Van Buren, daha önce olmasa da 18 yaşından beri siyasette aktifti. 1801'de New York Troy'da Demokratik-Cumhuriyetçi Parti kongresine katıldı ve burada John Peter Van Ness'in 6. Kongre Bölge koltuğu için özel bir seçimde parti adaylığını garantilemek için başarılı bir şekilde çalıştı. Van Buren, Kinderhook'a döndükten sonra Burr hizipinden ayrıldı ve hem DeWitt Clinton hem de Daniel D. Tompkins'in müttefiki oldu. Clinton ve Tompkins liderliğindeki hizip 1807 seçimlerine hakim olduktan sonra, Van Buren, New York, Columbia County vekili olarak atandı. Siyasi ve hukuki kariyeri için daha iyi bir temel arayan Van Buren ve ailesi, 1808'de Columbia County'nin merkezi olan Hudson kasabasına taşındı. Van Buren'in hukuk uygulamaları gelişmeye devam etti ve çeşitli kişileri temsil etmek için tüm eyaleti dolaştı.

1812'de Van Buren, partisinin New York Eyalet Senatosu'ndaki sandalye adaylığını kazandı. John Peter Van Ness de dahil olmak üzere birçok Demokratik Cumhuriyetçi adaylığına karşı çıkmak için Federalistlere katılmış olsa da, Van Buren 1812'nin ortalarında eyalet senatosuna seçildi. Yılın ilerleyen zamanlarında, Amerika Birleşik Devletleri Büyük Britanya'ya karşı 1812 Savaşına girerken, Clinton, 1812 başkanlık seçimlerinde Başkan James Madison'ı yenmek için başarısız girişimde bulundu. Seçimden sonra Van Buren, Clinton'un Federalist Parti ile çalıştığından şüphelenmeye başladı ve eski siyasi müttefikinden ayrıldı.

1812 Savaşı sırasında Van Buren, Madison yönetiminin savaşı kovuşturmasını desteklemek için Clinton, Vali Tompkins ve Ambrose Spencer ile birlikte çalıştı. Ayrıca, Detroit'in teslim olmasının ardından Hull'un askeri mahkemesi sırasında William Hull'un savcısı olarak görev yapmak üzere atanan özel bir yargıç avukatıydı. Başka bir askerî harekâtı öngörerek, 1814-1815 kışında New York Milislerini yeniden organize etme yolları konusunda Winfield Scott ile işbirliği yaptı, ancak savaşın sonu 1815'in^[9] başlarında çalışmalarını durdurdu. Van Buren, Scott'tan o kadar olumlu bir şekilde etkilendi ki, ondan sonra dördüncü oğlu. Van Buren'in savaşa verdiği güçlü destek onun itibarını artırdı ve 1815'te New York Başsavcısı pozisyonuna seçildi. Van Buren, Hudson'dan, Benjamin Butler ile yasal bir ortaklık kurduğu ve siyasi müttefiki Roger Skinner^[10] ile bir evi paylaştığı Albany eyaletinin başkentine taşındı. 1816'da Van Buren eyalet senatosuna yeniden seçildi ve aynı anda hem eyalet senatörü hem de eyaletin başsavcısı olarak görev yapmaya devam edecekti. 1819'da, New York eyaletindeki ilk kiralık cinayet davası olan Richard Jennings'in sanık katillerinin yargılanmasında aktif rol oynadı.^[11]

Albany naibi[değiştir | kaynağı değiştir]

Tompkins, 1816 başkanlık seçimlerinde başkan yardımcısı olarak seçildikten sonra, Clinton, Van Buren'in tercih ettiği adayı Peter Buell Porter'ı 1817 New York valilik seçiminde yendi. Clinton, Erie Gölü'nü Atlantik Okyanusu'na bağlamak için tasarlanmış iddialı bir proje olan Erie Kanalı'nın inşasının arkasına etkisini attı. Van Buren'in müttefiklerinin çoğu onu Clinton'ın Erie Kanalı tasarısını bloke etmeye çağırsa da, Van Buren kanalın devlete fayda sağlayacağına inanıyordu. Tasarıya verdiği destek, New York yasama meclisinin onayını almasına yardımcı oldu. Erie Kanalı'na verdiği desteğe rağmen Van Buren, New York'ta "Bucktails" olarak bilinen Clinton karşıtı bir grubun lideri oldu.

Bucktails parti sadakatini vurgulamayı başardı ve New York'taki pek çok himaye görevini ele geçirmek ve kontrol etmek için kullandı. Van Buren, patronaj, sadık gazeteler ve yerel parti yetkilileri ve liderleriyle bağlantıları sayesinde, New York siyasetinde önemli bir faktör olarak ortaya çıkan siyasi bir makine olan "Albany Regency" olarak bilinen grubu kurdu. Regency, küçük çiftçilerden oluşan bir koalisyona güveniyordu, ancak aynı zamanda New York City'deki Tammany Hall makinesinden de destek gördü. Van Buren, Tammany Hall'un bu çağdaki Demokratik-Cumhuriyetçiler için siyasi politikasını büyük ölçüde belirledi.

1821'de eyalet oylama haklarını tüm beyaz erkeklere genişleten ve Tammany Hall'un gücünü daha da artıran bir New York eyaleti referandumuna Van Buren^[12] rehberlik etti. Vali Clinton, 1822'nin sonlarına kadar görevde kalmasına rağmen, Van Buren, 1820 seçimlerinden sonra eyaletin Demokratik-Cumhuriyetçilerinin lideri olarak ortaya çıktı. Van Buren, genişletilmiş oy haklarını tercih ettiği, ancak genel oy hakkına karşı çıktığı ve oylama için mülkiyet şartlarını korumaya çalıştığı 1820 eyalet anayasa sözleşmesinin bir üyesiydi.^[13]

1828 seçimleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Van Buren'in ulusal düzeyde kapsayıcı hedefi, felsefi farklılıklara dayanan parti bölünmeleriyle iki partili bir sistemi yeniden kurmaktı ve Federalistler ile Demokratik-Cumhuriyetçiler arasındaki eski bölünmeyi ulus için faydalı olarak gördü. Van Buren, bu ulusal partilerin seçimlerin bölgesel veya yerel konulardan ziyade ulusal konularda kararlaştırılmasına yardımcı olduğuna inanıyordu; onun ifadesiyle, "eski zamanlarda parti bağlanması, bölgesel önyargılar için tam bir panzehir sağladı". 1824 seçimlerinden sonra Van Buren, başlangıçta, çoğu politika meselesinde güçlü konumlar almamış olan Jackson'a biraz şüpheyle yaklaştı. Bununla birlikte, 1828 başkanlık seçimlerinde Adams'ı yenebilecek tek aday olarak Jackson'a karar verdi ve Crawford'un eski destekçilerini Jackson'ın arkasına getirmek için çalıştı.

Başkan Yardımcısı John C. Calhoun, Senatör Thomas Hart Benton ve Senatör John Randolph da dahil olmak üzere Adams'a karşı çıkan diğer Kongre üyeleriyle de ittifaklar kurdu. New York'taki konumunu sağlamlaştırmak ve Jackson'ın kampanyasını güçlendirmek isteyen Van Buren, muhaliflerin "Kötülüklerin Tarifesi" olarak etiketlediği 1828 Tarifesi'nin geçişine yardım etti. Tarife, yabancı rekabetten korunmak isteyen birçok kişiyi memnun etti ancak Güney pamuk çıkarlarını ve New England'lıları kızdırdı. Van Buren, Güney’in Adams’ı asla desteklemeyeceğine ve New England’ın Jackson’ı asla desteklemeyeceğine inandığı için, gümrük tarifesinin geçişi yoluyla her iki bölgeyi de yabancılaştırmak istiyordu.

Bu arada, Clinton'un 1828'de bir kalp krizi sonucu ölümü, Van Buren'in memleketindeki siyaseti dramatik bir şekilde sarstı ve Anti-Masonik Parti giderek daha önemli bir faktör olarak ortaya çıktı. Van Buren, ilk isteksizlikten sonra, 1828 seçimlerinde New York Valisi için aday olmayı seçti. Bir Jackson zaferinin Dışişleri Bakanı veya Hazine Bakanı olarak yükselmesine yol açacağını uman Van Buren, koşucu arkadaşı ve tercih edilen halefi olarak Enos T. Throop'u seçti. Van Buren'in adaylığına, Ulusal Cumhuriyetçi etiketini benimseyen Adams taraftarları ile Anti-Masonik Parti arasındaki bölünme yardımcı oldu.

Van Buren, Jackson'la olan halka açık ilişkisini yansıtarak, kendisine "Jacksonian-Demokrat" adını veren bir biletle vali adaylığını kabul etti. Adams yönetiminin politikalarına muhalefetini vurgulayarak yerel ve ulusal konularda kampanya yürüttü. Van Buren, Jackson'ın 5.000'lik bir marjına kıyasla eyaleti 30.000 oyla kazanarak Jackson'ın önüne geçti. Ulusal olarak Jackson, Adams'ı geniş bir farkla yendi ve New England dışındaki hemen hemen her eyaleti kazandı. Seçimden sonra Van Buren, 1 Ocak 1829'da^[14] başlayan valilik görevine başlamak üzere Senato'dan istifa etti. Vali olarak görev süresi kısayken, mevduat sigortasının erken bir şekli olan Banka Güvenlik Fonu Yasasını geçmeyi başardı.^[15]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ Roberts, James A. (1898). New York in the Revolution as Colony and State. Albany: Brandow Printing Company. s. 109. ISBN 9780806304960. 11 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Kane, Joseph Nathan (1998). Presidential Fact Book. Random House. s. 53. ISBN 9780375702440.
^ "Martin Van Buren, 1782–1862". Historical Society of the New York Courts. 2 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2015.
^ Henretta, James A.; Edwards, Rebecca; Hinderaker, Eric; Self, Robert O. (2015). America: a Concise History, Combined Volume. Boston: Bedford/St. Martin's. s. 290. ISBN 9781457648625. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Loizeau, Pierre-Marie (2008). Martin Van Buren: The Little Magician. Hauppauge: Nova Science Publishers. s. 10. ISBN 9781604567731. 15 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Lazo, Caroline Evensen (2005). Martin Van Buren. Lerner Publications Company. s. 14. ISBN 9780822513940. 4 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ McGeehan, John R. (2007). The Everything American History Book. Adams Media. s. 295. ISBN 9781605502656. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Mackenzie, William Lyon (1846). The Life and Times of Martin Van Buren. Cooke & Company. ss. 21-22.
^ Eisenhower, John S. D. (1997). Agent of Destiny: The Life and Times of General Winfield Scott. Norman: University of Oklahoma Press. ss. 100-101. ISBN 9780806131283. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Marsh, Dwight Whitney (1895). Marsh Genealogy: Giving Several Thousand Descendants of John Marsh of Hartford, Ct. 1636–1895. Amherst: Carpenter & Morehouse. s. 71.
^ Lewis, Benjamin F. (1819). Report of the Trial of the Murderers of Richard Jennings in Orange County, NY (PDF). Newburgh. 15 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Allen, Oliver E. (1993). The Tiger: The Rise and Fall of Tammany Hall. Addison-Wesley Publishing Company. ss. 27-50. ISBN 0-201-62463-X.
^ Keyssar, Alexander (2000). The Right to Vote: The Contested History of Democracy in the United States. Basic Books. s. 55. ISBN 9780465010141. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Benjamin, Gerald (2012). The Oxford Handbook of New York State Government and Politics. Oxford University Press. s. 322. ISBN 9780199996353. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.
^ Neu, Irene D. (1960). Erastus Corning: Merchant and Financier, 1794–1872. Cornell University Press. s. 91. ISBN 0801476453. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

Hukuki görevi
Önce gelen Abraham Van Vechten	New York Başsavcısı 1815-1819	Sonra gelen Thomas J. Oakley
Siyasi görevi
Önce gelen Nathaniel Pitcher	New York Valisi 1829	Sonra gelen Enos T. Throop
Önce gelen Henry Clay	Amerika Birleşik Devletleri Dışişleri Bakanı 1829-1831	Sonra gelen Edward Livingston
Önce gelen John C. Calhoun	Amerika Birleşik Devletleri Başkan Yardımcısı 1833-1837	Sonra gelen Richard Mentor Johnson
Önce gelen Andrew Jackson	Amerika Birleşik Devletleri başkanı 1837-1841	Sonra gelen William Henry Harrison
Diplomatik görevi
Önce gelen Louis McLane	Amerika Birleşik Devletleri Birleşik Krallık Büyükelçisi 1831-1832	Sonra gelen Aaron Vail Geçici
Parti siyasi görevi
Önce gelen John C. Calhoun	Amerika Birleşik Devletleri Başkan Yardımcısı Adayı Demokratik 1832	Sonra gelen Richard Mentor Johnson
Önce gelen Andrew Jackson	Amerika Birleşik Devletleri Başkan Adayı Demokratik 1836, 1840	Sonra gelen James K. Polk
Yeni siyasi parti	Amerika Birleşik Devletleri Başkan Adayı Serbest Toprak 1848	Sonra gelen John P. Hale

[1] Roberts, James A. (1898). New York in the Revolution as Colony and State. Albany: Brandow Printing Company. s. 109. ISBN 9780806304960. 11 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[2] Kane, Joseph Nathan (1998). Presidential Fact Book. Random House. s. 53. ISBN 9780375702440.

[3] "Martin Van Buren, 1782–1862". Historical Society of the New York Courts. 2 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2015.

[4] Henretta, James A.; Edwards, Rebecca; Hinderaker, Eric; Self, Robert O. (2015). America: a Concise History, Combined Volume. Boston: Bedford/St. Martin's. s. 290. ISBN 9781457648625. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[5] Loizeau, Pierre-Marie (2008). Martin Van Buren: The Little Magician. Hauppauge: Nova Science Publishers. s. 10. ISBN 9781604567731. 15 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[6] Lazo, Caroline Evensen (2005). Martin Van Buren. Lerner Publications Company. s. 14. ISBN 9780822513940. 4 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[7] McGeehan, John R. (2007). The Everything American History Book. Adams Media. s. 295. ISBN 9781605502656. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[8] Mackenzie, William Lyon (1846). The Life and Times of Martin Van Buren. Cooke & Company. ss. 21-22.

[9] Eisenhower, John S. D. (1997). Agent of Destiny: The Life and Times of General Winfield Scott. Norman: University of Oklahoma Press. ss. 100-101. ISBN 9780806131283. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[10] Marsh, Dwight Whitney (1895). Marsh Genealogy: Giving Several Thousand Descendants of John Marsh of Hartford, Ct. 1636–1895. Amherst: Carpenter & Morehouse. s. 71.

[11] Lewis, Benjamin F. (1819). Report of the Trial of the Murderers of Richard Jennings in Orange County, NY (PDF). Newburgh. 15 Nisan 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[12] Allen, Oliver E. (1993). The Tiger: The Rise and Fall of Tammany Hall. Addison-Wesley Publishing Company. ss. 27-50. ISBN 0-201-62463-X.

[13] Keyssar, Alexander (2000). The Right to Vote: The Contested History of Democracy in the United States. Basic Books. s. 55. ISBN 9780465010141. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[14] Benjamin, Gerald (2012). The Oxford Handbook of New York State Government and Politics. Oxford University Press. s. 322. ISBN 9780199996353. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[15] Neu, Irene D. (1960). Erastus Corning: Merchant and Financier, 1794–1872. Cornell University Press. s. 91. ISBN 0801476453. 23 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

Martin Van Buren nedir