Manic Street Preachers
Manic Street Preachers, Londra'da bir konserde (2005).
Genel bilgiler
Başladığı yer	Blackwood, Caerphilly, Galler
Tarzlar	Alternatif rock, hard rock
Etkin yıllar	1986-günümüz
Müzik şirketi	Sony BMG, Columbia
Resmî site	www.manics.co.uk
Üyeler	James Dean Bradfield Nicky Wire Sean Moore
Eski üyeler	Richey James Edwards

Manic Street Preachers veya kısa şekliyle "Manics" 1986'da kurulmuş ve 90'lı ve 2000'li yıllarda ses getirmiş Galli rock topluluğudur. İngiliz müzik tarihine adını altın harflerle yazdırmayı başaran Manic Street Preachers, 1990’lardan bu yana farklı şarkı sözleri ve entelektüel duruşları ile kült statüsünde yer alıyor. Punk rock ve alternatif rock’a getirdikleri yenilikçi bakış açısı ile dikkatleri çeken grup, Küba’da gerçekleştirdikleri konserle uluslararası arenada büyük yankı uyandırmıştı.

Kuruluş[değiştir | kaynağı değiştir]

Grup 1986'da Galler'de yaşayan dört arkadaş olan James Dean Bradfield, Sean Moore, Nicky Wire ve Flicker (gerçek adı Miles Woodward) tarafından kurulmuştur. Grupta önce sözleri Bradfield yazarken daha sonra Wire günümüze kadar devam edecek söz yazarlığına başladı. Önceleri grubun vokalini Wire'ın eski kız arkadaşı Jenny Watkins-Isnardi yapıyordu. 1988'de Flicker gruptan ayrıldı.

Flicker'ın ayrılığı sonrası Nicky Wire bas gitara, Bradfield de vokale geçti. Üçlü 1989 yılının Ağustos ayında ilk single'ları "Suicide Alley"i çıkardı. Single'ın kapak tasarımını grubun şöforu Richey James Edwards yapmıştı. Daha sonra Edwards gitarist olarak gruba katıldı ve grup son halini aldı.

İlk dönem[değiştir | kaynağı değiştir]

Grup Edwards'ın girişiyle birlikte daha çok göz önüne çıkmaya başladı. Grup düşüncelerini hiç düşünmeksizin dile getiriyordu ve tavırlarıyla çok dikkat çekiyordu. Birçok derginin kapağına çıkarken bir yandan da tepki topluyorlardı. 22 Haziran 1990'da "New Art Riot" adlı EP'leri çıktı. EP sonrası daha büyük bir firma olan Heavenly Records'la anlaşıp 21 Ocak 1991'de single'ları "Motown Junk" yayınladılar. Grup kendilerine Sex Pistols ve Guns N' Roses'ı örnek alıyordu. Vahşi sahne şovlarıyla dikkat topluyorlardı. Bu dönemde NME (New Musical Express) muhabirinin onları eleştirmesine gitarist Edwards kollarına jiletle "4 Real" yazısını kazıyarak cevap vermişti.

1990 yılında onları adeta ikonlaştıran "I Laughed when Lennon got shot" sözleri geçen "Motown Junk" ile başalayan yükseliş Sony etiketi ile yayınlanan ilk albümleri "Generation Terrorists"le daha da hızlandı. Albüm için ilk düşünülen isim "Culture, Alienation, Boredom and Despair" olmuştu. Grup kısa sürede Amerika Birleşik Devletleri’nden Japonya’ya kadar yayılan bir coğrafyada çok sayıda tutkulu hayran sahibi oldu. Albert Camus, Sylvia Plath ve George Orwell gibi isimlerden alıntılar içeren albümden 6 single yayınlandı ve albüm eleştirmenler tarafından övgüyle karşılandı. "Suicide Is Painless" adlı şarkının cover'ı ise İngiltere'deki ilk "İlk On" başarıları oldu.

Grunge sound'unun ağır bastığı 1995 tarihli ikinci albüm "Gold Against The Soul" ise yine İngiltere albüm satış listelerine ilk 10’dan girdi. Bu albümle grup, punk görüntülerinin yanında bir hard rock sound'u da katıyordu. Bu arada Edwards'ın depresyon problemleri gittikçe arttığı için birçok konsere üç kişi olarak çıkmışlardı.

The Holy Bible ve Edwards'ın kayboluşu[değiştir | kaynağı değiştir]

1994 Ağustos'unda "The Holy Bible" yayınlandı. Albüm, öteki albümlere göre daha az satmış, hatta Amerika'da yayınlanmamıştı bile. Buna rağmen albüm çok başarılı eleştiriler almıştı ve grubun yaptığı en iyi iş olduğu konusunda herkes hemfikirdi. Grup Joy Division etkili daha gothic ağırlıklı bir post-punk sound'una doğru ilerliyordu. Grup imaj olarak da asker kıyafetleri giymeye başlamıştı. İlk single'ları "Faster"ı Top Of The Pops programında yine asker kıyafetleri içinde sunarlarken İrlanda militanlarına destek verdikleri sanılmış ve BBC'ye birçok şikayet ulaşmıştı.

1 Şubat 1995'te grubun gitaristi Richey Edwards kayboldu. En son, izine 14 Şubat'ta rastlanan Edwards'tan günümüze kadar bir iz bulunamadı. Grup en önemli söz yazarları Edwards'ın kaybolması sonra grubu dağıtmayı dahi düşündüler. Ancak Edwards'ın ailesinin de desteğiyle devam etme kararı aldılar. Grup aynı yıl Bosna-Hersek yardım projesi için "Raindrops Keep Falling On My Head"i kaydetti.

Richey'siz dönem[değiştir | kaynağı değiştir]

1996 yılında "Everything Must Go" yayınlandı. Bu albümün beş şarkısı kaybolan Edwards tarafından yazılmıştı. Albüm aynı yıl Mercry Prize’a aday gösterildi. İşçi sınıfının marşı haline gelen "A Design For Life" listelere ikinci sıradan girip o zamana kadarki en başarılı single'ları oldu.

İngiltere liste tarihinde en uzun isimli 1 numara olarak bir rekora sahip olan "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" parçasının yer aldığı "This Is My Truth Tell Me Yours" ise yine satış listelerinde zirveye yükselirken grubun en başarılı albümü oldu. 1998'de çıkan bu albüm "You Stole The Sun From My Heart" adlı ilk ona giren bir single daha çıkardı. 2000 yılında "The Masses Against The Classes" adlı single grubun köklerine geri dönüş sinyalini verirken hiçbir promosyon yapılmadığı halde İngiltere’de 1 numara oldu.

2001'de Küba'da konser verdiler. Karl Marx meydanında Fidel Castro'nun huzurunda verdikleri bu konser Küba'da verilen ilk Avrupalı rock grubu konseriydi. Konser aynı zamanda yeni albüm "Know Your Enemy"nin tanıtım konseriydi de. Aynı gün çıkan iki single olan "So Why So Sad" ve "Found That Soul" single'larının ikisi de ilk 10'a girdi.

2002'de grubun derleme albümü olan "Forever Delayed" yayınlandı. 2003 tarihli "Lipstick Traces" ise B-side'ları, cover'ları ve yayınlanmamış parçaları içeriyordu. Grubun Richey Edwards ile kaydettikleri son şarkı olan "Judge Yourself" de bu toplamada bulunuyordu.

Grubun yedinci stüdyo albümü "Lifeblood" 2004'te yayınlandı. Bu albüm karışık eleştiriler topladı. Albümün turnesinde grup Edwards'ın yerine ilk kez konserlerde çıkmak üzere bir ikinci gitaristle anlaştı. Bu durum bazı hayranların tepkisini çekse de grup, konserlere ikinci bir gitaristle çıkmaya devam etmektedir.

Solo albümler ve son dönem[değiştir | kaynağı değiştir]

"Lifeblood" sonrası vokalist James Dean Bradfield ve şarkı yazarı Nicky Wire solo albümleri üzerinde çalışmaya başladılar. Temmuz ayında "The Great Western" adlı Bradfield albümünden sonra Nicky Wire'ın albümü olan "I Killed The Zeitgeist" Eylül ayında yayınlandı. Manic Street Preachers son olarak The Cardigans solisti Nina Persson ile "Your Love Alone Is Not Enough" adlı hitleri için bir araya gelmişti. Şarkı şu günlerde dünya müzik televizyonlarının en çok yer verdiği videolar arasında yer alıyor. Grubun 3 yıllık bir aradan sonra yayınladığı "Send Away the Tigers" albümü ise eski soundlarını müjdeleyerek İngiltere albümler listesine 2 numaradan girmeyi başardı.

Grubun Albümleri[değiştir | kaynağı değiştir]

• Generation Terrorists - 1992
• Gold Against Souls - 1993
• The Holy Bible - 1994
• Everything Must Go - 1996
• This My Truth Tell Me Yours - 1998
• Know Your Enemy - 2001
• Lifeblood - 2004
• Send Away The Tigers - 2007
• Journal For Plague Lovers - 2009
• Postcards from a Young Man - 2010
• Rewind the Film - 2013
• Futurology - 2014
• Resistance Is Futile - 2018
• The Ultra Vivid Lament - 2021

Derleme Albümler[değiştir | kaynağı değiştir]

Forever Delayed - 2002

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

• Manics Forum
• Manic Street Preachers Diskografisi^{[ölü/kırık bağlantı]}
• MySpace - Manic Street Preachers 15 Mayıs 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Forever Delayed 6 Kasım 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Wikimedia Commons'ta Manic Street Preachers ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.