Venta de La Mesilla Gadsden Purchase of 1854 Amerika Birleşik Devletleri'nin genişlemesi ← 1853–1854 → Satın alınan bölge (sarı) ve ana şehirler Yönetim şekli Federal cumhuriyet Başkan  - 4 Mart 1853 – 4 Mart 1857 Franklin Pierce Tarih Manifest Destiny ve batıya genişleme  - Meksika-Amerika Savaşı 1846–1848  - Antlaşmanın ilk taslağı 30 Aralık 1853  - Antlaşmanın ABD Senatosu tarafından onaylanması 25 Nisan 1854  - Yürürlüğe girmesi 30 Haziran 1854 Yüzölçümü  - 1854 76.845 km2 (29.670 sq mi) Bugün parçası  United States  Arizona  New Mexico

Gadsden'in satın alımı (İspanyolca: la Venta de La Mesilla "The Sale of La Mesilla"),^[1] Amerika Birleşik Devletleri'nin, günümüz güney Arizona ve güneybatı New Mexico'da 76.800-kilometrekare (29.700 sq mi) büyüklüğünde bir bölgenin 8 Haziran 1854'te yürürlüğe giren Mesilla Antlaşması ile Meksika'dan satın alınmasına verilen addır. Satın alınan topraklar, ABD'nin güneyde inşa etmek istediği kıtalararası demiryolunun rotasındaki Gila Nehri'nin güneyini ve Rio Grande'nin batısındaki toprakları içeriyordu. Satın alma aynı zamanda diğer sınır sorunlarını da çözmeyi amaçlıyordu.

İlk taslak 30 Aralık 1853'te ABD'nin Meksika büyükelçisi James Gadsden ve Meksika başkanı Antonio López de Santa Anna tarafından imzalandı. ABD Senatosu, 25 Nisan 1854'te değişikliklerle onaylanması lehinde oy kullandı ve ardından Başkan Franklin Pierce'a iletti. Meksika hükûmeti ve Birlik Kongresi, anlaşmanın yürürlüğe girdiği 8 Haziran 1854'te onay eylemini gerçekleştirdi. Satın alma, Kıtasal Amerika Birleşik Devletleri'ndeki son önemli toprak genişlemesiydi ve Meksika-Amerika Birleşik Devletleri sınırını tanımladı. ABD tarafından satın alınan topraklar arasında Arizona şehirleri Tucson ve Yuma vardı.

Mali açıdan sıkıntılı Santa Anna hükûmeti, Meksika'ya 10 milyon dolar kazandıran satışı kabul etti. Bazı tarihçilere göre, Meksika-Amerika Savaşı'nda (1846-48) Meksika topraklarının ABD'ye kaybından ve New Mexico valisi William Carr Lane tarafından bölgede devam eden teşhircilikten sonra, Santa Anna'nın toprakları ABD'ye savaş yoluyla kaybetmek yerine anlaşma yoluyla toprak karşılığında para almanın daha iyi olduğunu düşündü.^[2]

Güneye bir demiryolu hattı inşa etme isteği[değiştir | kaynağı değiştir]

Demiryolu çağı geliştikçe, iş odaklı Güneyliler, Güney'i Pasifik Kıyısı'na bağlayan bir demiryolunun ticaret fırsatlarını genişleteceğini gördüler. Orijinal sınır çizgisinin güney kısmının topoğrafyasının doğrudan bir rotaya müsaade vermeyecek kadar dağlık olduğunu düşündüler. Öngörülen güney demiryolu rotaları, doğuya ilerledikçe kuzeye doğru sapma eğilimindeydi, bu da kuzey demiryolları ile bağlantıları ve nihayetinde kuzey limanlarını destekleyecekti. Güneyliler, dağlardan kaçınmak için güneydoğu ucuna sahip bir rotanın güneye, hâlâ Meksika'nın toprağı olan bölgeye gitmesi gerekebileceğini gördüler.

Savaş Bakanı Jefferson Davis'ten etkilenen Başkan Pierce'in yönetimi, demiryolu için arazi edinmenin yanı sıra kuzey Meksika'dan önemli başka topraklar elde etme fırsatı gördü.^[3] O yıllarda Amerika Birleşik Devletleri'ndeki kölelik tartışması, yeni toprakların elde edilmesi, köle toprağı mı yoksa özgür toprak mı olacağı sorusunu gündeme getirdiği için birçok başka tartışmaya girdi. Arazinin ulusun bir parçası haline gelmesine ve İç Savaş'tan sonra amaçlandığı gibi kullanılmasına rağmen, kölelik konusundaki tartışmalar 1880'lerin başına kadar kıtalararası demiryolu hattının inşasının durmasına sebep oldu.^[4]

Kıtalararası Demiryolu için güney rotası[değiştir | kaynağı değiştir]

Güney ticari sözleşmeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Ocak 1845'te Asa Whitney, Amerika Birleşik Devletleri Kongresi'ne kıtalararası bir demiryolu inşa etmek için ilk planı sundu. Kongre onun önerisiyle ilgili herhangi bir işlem yapmasa da, Memphis'te 1845 tarihli bir ticari sözleşme, konuyu ele aldı. Önde gelen katılımcılar arasında John C. Calhoun, Clement C. Clay, Sr., John Bell, William Gwin ve Edmund P. Gaines vardı, ancak James Gadsden, kongrenin bir güney rotası demiryolu önermesinde etkili oldu. Rota Teksas'ta başlayacak ve San Diego veya Mazatlán'da bitecekti. Güneyliler, "Batı'yı güney etkisine ve yerleşimine" açarken, böyle bir rotanın Güney'in refahını sağlayacağını umdular.^[5]

Güney'in genel olarak demiryollarına ve özel olarak da Pasifik demiryollarına olan ilgisi, 1848'de Meksika-Amerika Savaşı'nın sona ermesinden sonra arttı. Bu savaş sırasında, topoğrafik görevliler William H. Emory ve James W. Abert, El Paso veya batı Arkansas'tan başlayıp San Diego'da biten bir demiryolunun fizibilitesini gösteren araştırmalar yaptılar. DeBow's Review'un editörü J. D. B. De Bow ve Gadsden, Güney'de bu demiryolunu inşa etmenin faydalarını duyurdular.^[6]

Gadsden, 1839'da Güney Karolina Kanalı ve Demiryolu Yolu Şirketi'nin başkanı olmuştu. Yaklaşık on yıl sonra şirket, Charleston, Güney Carolina'dan batıya uzanan 219 kilometre (8,6×10⁹ mil) ray döşemişti ve 3 milyon dolar borcu vardı.^[7] Gadsden, tüm Güney demiryollarını tek bir seksiyonel ağa bağlamak istedi. Kuzeydeki demiryolu inşaatının, kereste, çiftlik ve imalat malları ticaretini Ohio ve Mississippi nehirlerine dayanan geleneksel kuzey-güney yolundan Güney'i atlayacak doğu-batı eksenine kaydırmasından endişe duyuyordu. Ayrıca memleketi Charleston'ın bir liman olarak önemini kaybettiğini de gördü. Buna ek olarak, birçok Güneyli, kuzeydeki kıtalararası rotanın Doğu ülkeleriyle yapılacak ticaretten Güney'i dışlayacağından korkuyordu. Diğer Güney ilgi grupları, Güney'i kuzey bankacılarından bağımsız tutmak için tarla ekonomisinden çeşitlendirmeyi savundu.^[8]

Ekim 1849'da, güney ilgi grupları, daha önce St. Louis'de bir kuzey rotasını tartışan bir kongreye yanıt olarak, Memphis'teki demiryollarını tartışmak için bir toplantı düzenledi. Memphis konvansiyonu, ezici çoğunlukla, bir El Paso, Teksas - San Diego, California hattıyla bağlantı kurmak için oradan başlayan bir rota inşa edilmesini savundu. Anlaşmazlık sadece finansman konusunda ortaya çıktı. Kongre başkanı, Matthew Fontaine Maury, katı özel finansmanı tercih ederken, John Bell ve diğerleri, demiryolu geliştiricilerine federal arazi hibelerinin gerekli olacağını düşündüler.^[9]

James Gadsden ve Kaliforniya[değiştir | kaynağı değiştir]

James Gadsden 1831'de etkisizleştirmeyi destekledi. Kaliforniya 1850'de Birliğe özgür bir devlet olarak kabul edildiğinde, Güney Carolina'nın ayrılmasını savundu. Gadsden, köleliği "toplumsal bir nimet" ve kölelik karşıtlarını "ulusun en büyük laneti" olarak görüyordu.

Ayrılma önerisi başarısız olduğunda, Gadsden, 1851'den beri San Francisco'da avukatlık yapan kuzeni Isaac Edward Holmes ve Kaliforniya eyalet senatörü Thomas Jefferson Green ile birlikte çalışarak, Kaliforniya'yı kuzey ve güney olarak iki bölgeye bölme girişiminde bulundu ve güney kesiminin köleliğe izin vermesini önerdi.^[10] Orada pirinç, pamuk ve şekere dayalı bir köle tutan koloni kurmayı planladı ve San Antonio veya Red River vadisinden kaynaklanan bir demiryolu ve otoyol inşa etmek için köle emeği kullanmak istedi. Demiryolu veya otoyol, insanları Kaliforniya altın tarlalarına taşıyacaktı. Bu amaçla, 31 Aralık 1851'de Gadsden, Green'den Kaliforniya eyalet yasama meclisinden, iki Kaliforniya eyaleti için önerilen ayrım çizgisi boyunca 34. ve 36. paraleller arasında yer alan büyük bir arazi hibesi sağlamasını istedi.^[11]

Stephen Douglas ve arazi hibeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Utah Bölgesi ve New Mexico Bölgesi'nin kurulmasını sağlayan 1850 Uzlaşması, demiryolu için tüm bölge organize edildiğinden ve bir finansman önlemi olarak federal arazi hibelerine izin verdiğinden, Batı Yakası'na giden bir güney rotasını kolaylaştıracaktı. ABD Senatörleri Stephen Douglas ve Thomas Hart Benton tarafından savunulan kuzey veya merkezi rotalarda rekabet etmek, hala örgütlenmemiş bölgelerden geçmek zorunda kalacaktı.^[12] Millard Fillmore, Douglas tarafından desteklenen ve güneyden kuzeye, Mobile'dan Chicago'ya uzanan demiryolunun "inşaatın özel amacı için federal arazi hibeleri" tarafından finanse edilmesine izin veren bir yasa tasarısını imzaladığı zaman bu arazi hibelerini kullanmak için bir emsal oluşturdu.^[13] Güney'in federal olarak desteklenen iç iyileştirmeleri genel ilkesine karşı muhalefetini tatmin etmek için, arazi hibeleri öncelikle özel geliştiricilere nihai aktarımı denetleyecek olan uygun eyalet veya bölgesel hükûmete aktarılacaktı.^[14]

Bununla birlikte, 1850'ye gelindiğinde, Güney'in çoğunluğu, kıtalararası bir demiryolu veya genel olarak demiryolları geliştirmedeki avantajlarından yararlanmakla ilgilenmiyordu. Güney ekonomisi pamuk ihracatına dayanıyordu ve o zamanlar mevcut ulaşım ağları plantasyon sisteminin ihtiyaçlarını karşılıyordu. Güney içi ticaret için çok az iç pazar vardı. Kısa vadede, sermayenin en iyi kullanımı, kanalları, demiryollarını, yolları desteklemek veya nehirleri taramak için vergi vermek yerine onu daha fazla köle ve toprağa yatırmaktı.^[15] Tarihçi Jere W. Roberson şunları yazdı:^[16]

Güneyliler, çabalarını yoğunlaştırmış olsalardı, 1850 toprak bağışı yasası kapsamında çok şey kazanabilirlerdi. Ancak Federal yardıma karşı devam eden muhalefet, hevessiz bir başkan, "Genç Amerika" ruhu ve Orta Amerika ve Meksika'daki Tehuantepec Kıstağı boyunca devam eden demiryolları ve kanallar inşa etme çabaları güçlerini böldü ve Pasifik demiryolu için çok zaman bıraktı. Dahası, 1850 Uzlaşması, Güneylileri demiryolu tartışmasını yeniden canlandırarak rakiplerini kızdırmamaya teşvik etti.

— Jere W. Roberson, The South and the Pacific Railroad, 1845–1855

Guadalupe Hidalgo Antlaşması[değiştir | kaynağı değiştir]

Guadalupe Hidalgo Antlaşması (1848) Meksika-Amerika Savaşı'nı sona erdirdi, ancak her iki tarafı da etkileyen hala çözülmesi gereken meseleler bıraktı: Mesilla Vadisi'ne sahip olmak, Meksika'yı kızılderili baskınlarından korumak ve Tehuantepec Kıstağı'na transit geçiş hakkı.

Mesilla Vadisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Anlaşma, Amerika Birleşik Devletleri ile Meksika arasındaki nihai sınırı belirlemek için her ülkeden bir bilirkişi ve komisyon üyesinden oluşan ortak bir komisyon sağladı. Anlaşma, Rio Grande Sınırının El Paso'nun 13 km (8 mil) kuzeyinde batıya sapacağını belirtti. Anlaşma, yirmi beş yıllık bir haritanın ekteki 1847 kopyasına dayanıyordu. Araştırmalar, El Paso'nun haritanın gösterdiğinden 58 kilometre (2,3×10⁹ mil) daha güneyde ve 160 kilometre (6,3×10⁹ mil) daha batıda olduğunu ortaya koyuldu. Meksika haritayı destekledi, ancak Amerika Birleşik Devletleri araştırma sonuçlarına inandı. Tartışmalı bölge birkaç bin mil kare ve yaklaşık 3.000 sakini içeriyordu; daha da önemlisi, Mesilla Vadisi'ni içeriyordu. Rio Grande'yi çevreleyen vadi, kuzeyden güneye yaklaşık 80 kilometre (3,1×10⁹ mil), doğudan batıya 320 kilometre (1,3×10¹⁰ mil) ölçülerinde düz çöl arazisinden oluşuyordu.^[17]

ABD'li müzakereci John Bartlett, henüz çıkarılmamış zengin bakır, gümüş ve altın madenlerine sahip olduğuna inanılan Santa Rita Dağları'nı dahil etmek için 110° Batıya kadar kuzeye doğru dönmeyen bir sınır karşılığında Meksika'nın Mesilla Vadisi'ni elinde tutmasına izin vermeyi kabul etti. (Sınırı 32° 22' kuzeyde, Amerika iddiasının kuzeyi 31° 52' ve en doğu kısmında, ayrıca Meksika'nın talep ettiği sınırın kuzeyinde de 32° 15' olarak belirleyerek) Güneyliler bu alternatife demiryoluna etkisi nedeniyle karşı çıktılar, ancak Başkan Fillmore destekledi. Kongre'deki Güneyliler, bu ayrı sınır anlaşmasının onaylanmasıyla ilgili herhangi bir eylemi engelledi ve tartışmalı sınır bölgesini araştırmak için daha fazla finansmanı ortadan kaldırdı. Demiryolu yanlısı bir politikacı olan Robert B. Campbell, daha sonra Bartlett'in yerini aldı. Meksika, komisyon üyelerinin tespitlerinin geçerli olduğunu ve onaylanmamış anlaşmayı uygulamak için asker göndermeye hazır olduğunu iddia etti.^[18]

Kızılderili saldırıları[değiştir | kaynağı değiştir]

Guadalupe Hidalgo Antlaşması'nın XI. Maddesi, Amerika Birleşik Devletleri'nin yerel Komançi ve Apaçi kabilelerinin sınır ötesi baskınlarını önleyerek Meksikalıları koruyacağının garantisini içeriyordu. Anlaşma onaylandığı sırada, Dışişleri Bakanı James Buchanan, Birleşik Devletler'in bu vaadi yerine getirmek için hem taahhüdü hem de kaynakları olduğuna inanıyordu.^[19] Ancak tarihçi Richard Kluger, görevin zorluklarını şöyle anlattı:

Komançi, Apaçi ve diğer kabile savaşçıları, üç yüzyıldır ıssız anavatanlarına gelen İspanyol, Meksikalı ve Amerikalı davetsiz misafirleri cezalandırıyorlardı ve kanlı yağma ve yağma, özellikle de at hırsızlığını bırakmaları için hiçbir teşvik verilmemişti. Amerika Birleşik Devletleri Ordusu, toplam 11.000 askerinin yaklaşık 8.000'ini güneybatı sınırına yerleştirmişti, ancak bölgedeki 75.000 kadar yerli göçebenin hızla saldırmasını ve düşmanlarının yirmi ya da otuz mil öteden görülebildiği tepeler ve arroyolar arasında sığınmasını engelleyemediler.^[19]

Antlaşmanın onaylanmasından sonraki beş yıl içinde, Birleşik Devletler bu alana 12 milyon dolar harcadı ve Genelkurmay Başkanı Winfield Scott, sınırın güvenliğini sağlamak için bu miktarın beş katının gerekli olacağını tahmin etti. ABD'nin verdiği garantiyi etkili bir şekilde yerine getirememesinden dolayı hüsrana uğrayan Meksikalı yetkililer, baskınların Meksika vatandaşlarına verdiği zararlar için tazminat talep etti. Amerika Birleşik Devletleri, antlaşmanın herhangi bir tazminat gerektirmediğini ve Meksikalıları ve kendi vatandaşlarını korumak için harcandığından daha fazla çaba gerektirmediğini savundu. Fillmore yönetimi sırasında, Meksika 40 milyon dolar tazminat talep etti, ancak ABD'nin XI. Maddeyi 25 milyon dolara satın almasına izin vermeyi teklif etti.

Tehuantepec Kıstağı[değiştir | kaynağı değiştir]

Anlaşma müzakereleri sırasında Amerikalılar, güney Meksika'daki 201 km genişliğindeki (125 mil) Tehuantepec Kıstağı'ndan geçiş hakkını güvence altına alamadılar. Meksika Körfezi'ni Pasifik Okyanusu'na bağlayan bir demiryolu inşa etme fikri uzun zamandır düşünülmüştü. 1842'de Meksika Devlet Başkanı Antonio López de Santa Anna, kıstak boyunca bir demiryolu veya kanal inşa etme haklarını sattı. Anlaşma, gelecekteki kolonizasyon ve kalkınma için geçiş hakkı boyunca 480 kilometre (1,9×10¹⁰ mil) genişliğinde arazi hibelerini içeriyordu. 1847'de bir İngiliz bankası, Monroe Doktrini'nin ilkelerini ihlal ederek, ABD'nin yarımkürede İngiliz kolonizasyonu korkusunu artırarak hakları satın aldı. Amerika Birleşik Devletleri'nin geçiş hakkına olan ilgisi, California Gold Rush olayına yol açan Sierra Nevada'daki altın grevlerinden sonra 1848'de arttı.

1849 tarihli Memphis ticari konvansiyonu, Amerika Birleşik Devletleri'nin kıstak rotasını takip etmesini tavsiye etti, çünkü yakın zamanda bir kıtalararası demiryolu inşa edilmesi pek olası görünmüyordu. Louisiana'daki ilgi grupları, herhangi bir kıtalararası demiryolunun ticari trafiği Mississippi ve New Orleans'tan uzaklaştıracağına inandıkları ve en azından bir güney rotasını güvence altına almak istedikleri için bu seçenek konusunda özellikle kararlıydı. Ayrıca New York ve Vera Cruz arasında ithalat-ihracat işi yürüten New Yorklu Peter A. Hargous da ilgi gösterdi. Hargous, rotanın haklarını 25.000 $ karşılığında satın aldı, ancak Meksika ve Amerikan hükûmetleri tarafından desteklenmedikçe hibenin çok az değeri olduğunu fark etti.^[20]

Meksika'da topoğrafya memuru George W. Hughes, Dışişleri Bakanı John M. Clayton'a, kıstağın karşısına bir demiryolunun "uygun ve pratik" bir fikir olduğunu bildirdi. Clayton daha sonra Meksika bakanı Robert P. Letcher'a Hargous'un haklarını korumak için bir anlaşma müzakere etmesi talimatını verdi. Amerika Birleşik Devletleri'nin teklifi, Meksikalılara nakliyede %20 indirim sağladı, bölgede Meksika haklarını garanti etti, ABD'nin gerekirse asker göndermesine izin verdi ve Amerika Birleşik Devletleri'ne Meksika kargo ücretleri için en çok tercih edilen ulus statüsü verdi.^[21] Ancak bu anlaşma hiçbir zaman sonuca varmadı.

Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık arasındaki, bu tür herhangi bir kanalın tarafsızlığını garanti eden Clayton-Bulwer Antlaşması, Nisan 1850'de sonuçlandırıldı. Meksikalı müzakereciler, Meksika'nın ABD ve İngiltere'yi birbirine karşı getirme yeteneğini ortadan kaldıracağı için anlaşmayı reddetti. ABD'nin tek taraflı askeri müdahale hakkını ortadan kaldırdılar. Amerika Birleşik Devletleri Senatosu 1851 başlarında anlaşmayı onayladı, ancak Meksika Kongresi anlaşmayı kabul etmeyi reddetti.^[22]

Bu arada Hargous, anlaşma sonunda onaylanacakmış gibi devam etti. Judah P. Benjamin ve New Orleanslı işadamlarından oluşan bir komite, Hargous ile birleşti ve Louisiana yasama meclisinden Tehuantepec Demiryolu Şirketi'ni kurmak için bir tüzük aldı. Yeni şirket hisse sattı ve Meksika'ya inceleme ekipleri gönderdi.^[23] Hargous, Meksika yasama meclisinin anlaşmayı reddetmesinden sonra bile arazi almaya başladı; bu, Meksikalıların Hargous'un geçiş hakkını kullanma sözleşmesini iptal etmesine yol açan bir hareketti. Hargous kayıplarını 5 milyon dolar olarak belirledi ve ABD hükûmetinden müdahale etmesini istedi. Başkan Fillmore bunu yapmayı reddetti.^[22]

Meksika, kanal imtiyazını arazi hibeleri olmadan New York'taki AG Sloo ve Associates'e 600.000 dolara sattı. Mart 1853'te Sloo, bir demiryolu inşa etmek için bir İngiliz şirketi ile sözleşme imzaladı ve New York'tan San Francisco'ya posta teslim etmek için yeni Franklin Pierce yönetiminden özel bir sözleşme istedi. Ancak, Sloo kısa süre sonra banka kredilerinde temerrüde düştü ve sözleşme Hargous'a geri satıldı.^[24]

Antlaşmanın son müzakereleri ve onaylanması[değiştir | kaynağı değiştir]

Mart 1853'te göreve başlayan Pierce yönetimi, güçlü bir güney yanlısı, genişleme yanlısı zihniyete sahipti. Louisiana Senatörü Pierre Soulé'yi Küba'nın satın alınmasını müzakere etmesi için İspanya'ya gönderdi. Pierce, yayılmacılar Virginia'dan John Y. Mason ve Arkansas'tan Solon Borland'ı sırasıyla Fransa ve Nikaragua'ya bakan olarak atadı.^[25] Pierce'in Savaş Bakanı Jefferson Davis, kıtalararası bir demiryolu için güney rotasını tercih ettiği için zaten kayıtlara geçmişti, bu nedenle güney demiryolu meraklılarının teşvik edilmesi için her türlü nedeni vardı.^[26]

Bununla birlikte, Güney bir bütün olarak bölünmüş kaldı. Ocak 1853'te Teksaslı Senatör Thomas Jefferson Rusk, biri kuzey rotası ve diğeri Mississippi Nehri üzerindeki Memphis'in altından başlayan güney rotası olan iki demiryolu oluşturmak için bir yasa tasarısı sundu.^[27] Rusk mevzuatına göre, Başkan, demiryollarını inşa edecek müteahhitlerin yanı sıra belirli güzergahları seçmeye yetkili olacaktı. Ancak bazı güneyliler, kuzey ve merkezi çıkarların inşaatta öne geçeceğinden endişe ediyor ve özel müteahhitlere anayasal gerekçelerle herhangi bir doğrudan yardıma karşı çıkıyorlardı. Diğer güneyliler, kıstak önerilerini tercih ettiler. Doğrudan yardımı yasaklamak için Rusk yasa tasarısına bir değişiklik eklendi, ancak güneyliler Kongre'de oylarını böldü ve değişiklik başarısız oldu.^[28]

Bu red, William Gwin ve Salmon P. Chase tarafından desteklenen ve demiryolu çıkarları tarafından desteklenen, olası güzergahlar için yeni araştırmalar için yasal taleplere yol açtı. Gwin bir güney yolunun onaylanacağını umuyordu. Hem Davis hem de eski hazine sekreteri Robert J. Walker bunu destekledi. Her ikisi de güney rotasına katılmak için Teksas'a bir bağlantı kurmayı planlayan Vicksburg merkezli bir demiryolunun hissedarlarıydı. Davis, Meksika ile gelecekte yaşanabilecek olası sorunlarda güney rotasının önemli bir askeri uygulamaya sahip olacağını savundu.^[29]

Gadsden ve Santa Anna[değiştir | kaynağı değiştir]

21 Mart 1853'te Fillmore yönetiminde başlatılan ve Meksika'da Sloo hibesi için ortak Meksika ve ABD koruması sağlayacak bir anlaşma imzalandı. Bu anlaşma Washington'da kabul edildiğinde, Pierce New Mexico Bölge Valisi William C. Lane'in Mesilla Vadisi'nin New Mexico'nun bir parçası olduğunu iddia eden bir bildiri yayınladığını ve bunun Meksika'dan protestolara yol açtığını öğrendi. Pierce ayrıca Fransa'nın San Francisco'daki konsolosu aracılığıyla Meksika'nın Sonora eyaletini alma çabalarının da farkındaydı.^[30]

Pierce, Mayıs ayında Lane'i geri çağırdı ve onun yerine David Meriwether'ı getirdi. Meriwether'e Meksika ile müzakereler tamamlanana kadar Mesilla Vadisi'nden uzak durması emri verildi. Davis'in teşvikiyle Pierce ayrıca James Gadsden'i Meksika'nın büyükelçisi olarak atadı ve Meksika ile ek toprak alımı konusunda müzakere etmek için özel talimatlar verdi. Dışişleri Bakanı William L. Marcy Gadsden'e net talimatlar verdi: içinden bir demiryolu inşa etmek amacıyla Mesilla Vadisi'ni güvence altına alacak, Meksika'yı ABD'nin Kızılderili baskınları konusunda elinden gelenin en iyisini yaptığına ikna edecek ve Meksikalıların çabalarında Meksika işbirliğini ortaya çıkaracaktı. ABD vatandaşları Tehuantepec Kıstağı boyunca bir kanal veya demiryolu inşa edecekti. Sloo çıkarlarını desteklemek talimatların bir parçası değildi.^[31] Gadsden, anlaşmanın şartlarını tartışmak için 25 Eylül 1853'te Mexico City'de Santa Anna ile bir araya geldi.^[32]

Meksika hükûmeti siyasi ve mali çalkantılardan geçiyordu. Bu süreçte, Santa Anna, Pierce'ın göreve başlamasıyla aynı zamanda iktidara geri döndü. Santa Anna Amerika Birleşik Devletleri ile anlaşmaya istekliydi çünkü Meksika Ordusunu Amerika Birleşik Devletleri'ne karşı savunmak için yeniden inşa etmek için paraya ihtiyacı vardı. Başlangıçta sınırın daha güneyde Sierra Madre Dağları'na uzatılmasını reddetti. Başlangıçta Amerikan Kızılderili baskınlarının neden olduğu zararlar için tazminat talep etti, ancak uluslararası bir mahkemenin bunu çözmesine izin vermeyi kabul etti. Gadsden, Santa Anna'nın paraya ihtiyacı olduğunu fark etti ve bu bilgiyi Sekreter Marcy'ye iletti.^[33]

Marcy ve Pierce yeni talimatlarla karşılık verdiler. Gadsden, her biri için sabit bir fiyatla altı parselden herhangi birini satın alma yetkisine sahipti. Fiyat, tüm kızılderili zararlarının ödenmesini içerecek ve Amerika Birleşik Devletleri'ni Meksikalıları koruma yükümlülüğünden kurtaracak. 50 milyon dolar Baja California Yarımadası'nı ve kuzeybatı Meksika eyaletlerinin büyük bir bölümünü, 15 milyon dolar ise demiryolu planları için gerekli olan 98.000 kilometrekare (38.000 sq mi) çölü satın alacaktı.^[33]

Gadsden'in düşmanca tavrı Santa Anna'yı yabancılaştırdı. Gadsden, Santa Anna'ya "çağın ruhunun" yakında kuzey eyaletlerini ayrılmaya götüreceğini ve böylece onları şimdi satabileceği konusunda tavsiyede bulunmuştu. Meksika, herhangi bir büyük ölçekli bölge satışına karşı çıktı.^[34] Meksika Devlet Başkanı, William Walker'ın Baja California ve Sonora'yı ilhak etme girişimiyle tehdit edildiğini hissetti. Gadsden, ABD tarafından sınır dışı edilen ve suçlu olarak yargılanan Walker'a herhangi bir hükûmet desteğini kabul etmedi. Santa Anna, ABD'nin Meksika topraklarına karşı daha fazla saldırganlığa izin vereceğinden endişeliydi. Santa Anna'nın mümkün olduğu kadar az bölge için çok para alması gerekiyordu. Birleşik Krallık, Meksika'nın müzakerelere yardımcı olma isteklerini reddettiğinde, Santa Anna 15 milyon dolarlık paketi seçti.^[35]

Santa Anna, anlaşmayı 30 Aralık 1853'te James Gadsden ile birlikte imzaladı. Ardından anlaşma onaylanmak üzere ABD Senatosu'na sunuldu.^[32][36]

Onaylanma[değiştir | kaynağı değiştir]

Pierce ve kabinesi anlaşmayı Ocak 1854'te tartışmaya başladılar. Güvence altına alınan toprak miktarı ve bazı şartlardan hayal kırıklığına uğramalarına rağmen, anlaşmayı 10 Şubat'ta Senato'ya sundular. Ancak Gadsden, kuzey senatörlerin anlaşmayı Güney'i bir demiryolundan mahrum bırakmak için bloke edeceğini öne sürdü.^[37]

Pierce ve Santa Anna tarafından imzalanmış olmasına rağmen, anlaşmanın güçlü bir muhalefetle karşılaştığı ABD Senatosu'nda onaylanması lehine 2/3 oyla ihtiyacı vardı. Kölelik karşıtı senatörler, köle topraklarının daha fazla olmasına karşı çıktılar. Spekülatörler tarafından yapılan lobi faaliyetleri anlaşmaya kötü bir itibar kazandırdı. Bazı senatörler Santa Anna'ya mali yardım sağlanmasına itiraz ettiler.

Anlaşma, bu organın Kansas-Nebraska Yasası üzerindeki tartışmalara odaklanmasıyla Senato'ya ulaştı. 17 Nisan'da, çok sayıda tartışmadan sonra, Senato 27'ye 18 oyla anlaşma lehinde oy kullandı ve anlaşmanın onaylanması için gerekli olan üçte ikinin üç oyu eksik kaldı. Bu yenilgiden sonra, Sekreter Davis ve güneyli senatörler, Pierce'e aşağıdakiler dahil olmak üzere anlaşmaya daha fazla hüküm eklemesi için baskı yaptı:

• Sloo hibesi için koruma,
• Meksika'nın (kıstak kanalına atıfta bulunarak) işin kovuşturulmasını, korunmasını ve güvenliğini tüm gücüyle koruması şartı,
• Satın alınacak bölgenin boyutunun 23.000 kilometrekare (8.900 sq mi) düşürülerek 76.800-kilometrekare (29.700 sq mi) büyüklüğe indirilmesi ve fiyatın 15 milyon dolardan 10 milyon dolara düşürülmesi.

Antlaşmada yer alan arazi alanı, makalenin başındaki haritada ve bu bölümdeki haritada gösterilmektedir.

Anlaşmanın bu versiyonu, 25 Nisan 1854'te 33'e karşı 12 oyla ABD Senatosu'ndan başarıyla geçti. Bölgedeki azalma, ek köle topraklarının edinilmesine karşı çıkan kuzey senatörlerinin bir uzlaşmasıydı. Son oylamada kuzeyliler 12'ye 12 bölündü. Gadsden revize edilmiş anlaşmayı değişiklikleri kabul eden Santa Anna'ya geri götürdü.^[38][39] Antlaşma 30 Haziran 1854'te yürürlüğe girdi.^[40]

Arazi güneydeki bir demiryolunun inşası için uygun olsa da, mesele federal fon almak için kölelik konusundaki bölgesel tartışmalarla çok güçlü bir şekilde ilişkili hale gelmişti. Roberson yazdı:^[41]

1854'teki talihsiz tartışmalar, antebellum döneminin geri kalanında ulusal siyasetin gidişatı ve Pasifik demiryolu üzerinde silinmez bir iz bıraktı. Kölelikle ve dolayısıyla bölgesel meselelerle ilgili olarak yorumlanamayacak herhangi bir öneriyi düşünmek, tamamen imkansız değilse bile, giderek zorlaşıyordu. 1854'ün sonunda çok az insan bunu tam olarak anlamış olsa da, bölgeselcilik ulus üzerinde o kadar sıkı ve amansız bir hâkimiyet kurmuştu ki, Pasifik öncesi bir demiryolunun tamamlanması yasaklanmıştı. Para, ilgi ve coşku, Pasifik demiryoluna değil, duygu dolu konulara adandı.

— Jere W. Roberson, The South and the Pacific Railroad, 1845–1855

Bu tartışmaların etkisi öyle büyüdü ki, kuzeyde hızlanan demiryolu inşaatı, güneyde durakladı.^[42]

Onay sonrası tartışmalar[değiştir | kaynağı değiştir]

Başlangıçta öngörüldüğü gibi, satın alma çok daha büyük bir bölgeyi kapsayacak ve mevcut Meksika eyaletlerinden Baja California, Baja California Sur, Coahuila, Chihuahua, Sonora, Nuevo León, and Tamaulipas'ı içerecek kadar güneye uzanacaktı. Meksika halkı, satın almayı daha fazla köle bölgesi elde etmek olarak gören kölelik karşıtı ABD Senatörleri gibi bu tür sınırlara karşı çıktı. Nispeten küçük bir arazi şeridinin satışı bile, Santa Anna'nın eylemlerini ülkelerine ihanet olarak gören Meksikalıları kızdırdı. Satınalma tarafından üretilen fonları çarçur ederken dehşet içinde izlediler. Çağdaş Meksikalı tarihçiler anlaşmaya olumsuz bakmaya devam etmekte ve bunun Amerikan-Meksika ilişkisini zararlı bir şekilde tanımladığına inanmaktadır.

Satın alınan araziler başlangıçta mevcut New Mexico Bölgesi'ne eklendi. Yeni toprakları kontrol etmeye yardımcı olmak için ABD Ordusu, 17 Kasım 1856'da günümüz Arizona'sının güneyindeki Sonoita Creek üzerinde Fort Buchanan'ı kurdu. Santa Fe'deki bölgesel başkentten yeni bölgeleri yönetmenin zorluğu yüzünden, 1856 gibi erken bir tarihte güney bölgesinde yeni bir bölge düzenlemesi olacaktı. Bununla birlikte, bölgedeki ilk yerleşimcilerin çoğu, kölelik yanlısı ve Güney'e sempati duyuyordu, bu da Kongre'de bölgeyi en iyi nasıl yeniden düzenleyeceği konusunda bir çıkmaza yol açtı.

Rio Grande'nin rotasının değişmesi, satın alınan araziler ile Country Club Anlaşmazlığı olarak bilinen Texas eyaleti arasındaki sınır konusunda daha sonra bir anlaşmazlığa neden olacaktı. Guadalupe Hidalgo Antlaşması, Gadsden Antlaşması ve müteakip antlaşmalar uyarınca, sınırı korumak için 1889'da Uluslararası Sınır ve Su Komisyonu kuruldu. Daha sonraki anlaşmalara göre, IBWC görevlerini iki ülke arasında nehir sularının tahsisine genişletti ve taşkın kontrolü ve su sanitasyonu sağladı. Bir zamanlar uluslararası işbirliği modeli olarak görülen IBWC, son yıllarda modern sosyal, çevresel ve politik meseleler tarafından atlanan kurumsal bir anakronizm olarak ağır bir şekilde eleştirildi.^[43]

1854 sonrası bölgenin gelişimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Ordu kontrolü[değiştir | kaynağı değiştir]

Bölgenin sakinleri tam ABD vatandaşlığı kazandı ve önümüzdeki yarım yüzyıl boyunca yavaş yavaş Amerikan yaşamına asimile oldu.^[44] Bölgedeki yerleşimcilerin ve gezginlerin barış ve güvenliğine yönelik başlıca tehdit, Apaçi Kızılderililerinin baskınlarıydı. ABD Ordusu, 1854'te satın alınan toprakların kontrolünü ele geçirdi, ancak 1856'ya kadar sorunlu bölgede askerler konuşlandırılmadı. Haziran 1857'de Gila'nın güneyinde Sonoita Creek Vadisi'nin başında Fort Buchanan'ı kurdu. Kale, 1861 yılının Temmuz ayında boşaltılıp yıkılana kadar bölgeyi korudu.^[45] Yeni istikrar, madencileri ve çiftçileri getirdi. 1850'lerin sonlarında maden kampları ve askeri karakollar yalnızca Arizona kırsalını dönüştürmekle kalmadı, ayrıca Meksika'nın Sonora eyaletiyle yeni ticaret bağlantıları oluşturmuşlardı. Magdalena, Sonora, Tubac için bir tedarik merkezi oldu. Yakınlardaki Cucurpe'den gelen buğday, Fort Buchanan'daki birlikleri besledi; ve Santa Cruz kasabası, sadece birkaç mil kuzeyde, Mowry madenlerini besledi.

İç Savaş[değiştir | kaynağı değiştir]

1861'de Amerikan İç Savaşı sırasında, Amerika Konfedere Devletleri Arizona Konfedere Bölgesi'ni kurdu ve yeni topraklarda çoğunlukla Gadsden Satın Alma tarafından satın alınan alanlar da dahil oldu. 1863'te Birlik, kuzeyden güneye bir bölme çizgisi kullanarak New Mexico Bölgesi'nin batı yarısından kendi Arizona Bölgesi'ni yarattı. Yeni Amerikan Arizona Bölgesi, Gadsden Satın Alımı'nda edinilen toprakların çoğunu da içeriyordu. Bu bölge, 14 Şubat 1912'de Arizona Eyaleti Birliğe kabul edilecekti.

Sosyal gelişim[değiştir | kaynağı değiştir]

Gadsden Satın Alımı'ndan sonra, Estevan Ochoa, Mariano Samaniego ve Leopoldo Carillo aileleri de dahil olmak üzere güney Arizona'nın sosyal seçkinleri, 1880'lerde demiryolunun gelişine kadar esas olarak Meksikalı Amerikalı olarak kaldı.^[46] Sonora Keşif ve Madencilik Şirketi güney Arizona'da gümüş madenleri açtığında, madenleri işletmek için iş ahlakını ve liderlik yeteneklerini paylaşan eğitimli, orta sınıf Amerikalıları istihdam etmeye çalıştı. Kapitalistler, yöneticiler, işçiler ve genel hizmet personeli olarak sınıflandırılan yaklaşık 200 çalışanının biyografik bir analizi, ortaya çıkan iş gücünün Avrupalıları, Amerikalıları, Meksikalıları ve Kızılderilileri içerdiğini ortaya koymaktadır. Bu karışım, Gadsden Satın Alımı'ndan İç Savaş'a kadar geçen yıllarda resmi sosyal, politik ve ekonomik örgütlenmeden yoksun olan uzak bölgeyi istikrara kavuşturmayı başaramadı.^[47]

Ekonomik kalkınma[değiştir | kaynağı değiştir]

1840'ların sonlarından 1870'lere kadar, Teksaslı çobanlar, sığırlarını Teksas-Kaliforniya yolunda güney Arizona'ya sürdüler. Teksaslılar, Gadsden Satın Alma ülkesi Arizona'nın sunduğu otlatma olanaklarından etkilendiler. Yüzyılın son üçte birinde, sürülerini Arizona'ya taşıdılar ve orada büyükbaş hayvan endüstrisini kurdular. Teksaslılar, kanıtlanmış menzil yöntemlerini Arizona'nın yeni çimen ülkesine katkıda bulundular, ancak aynı zamanda sorunlarını da getirdiler. Texas hırsızları kanunsuzluk getirdi, kötü yönetim aşırı stoklama ile sonuçlandı ve dikkatsizlik yıkıcı hastalıkları getirdi. Ancak bu zorluklar Arizona'daki yasaları ve dernekleri onları frenlemeye ve çözmeye zorladı. Arizona'daki Anglo-Amerikan sığır yetiştiricisi sınırı, Teksas deneyiminin bir uzantısıydı.^[48]

Arizona Bölgesi 1863'te New Mexico Bölgesi'nin güney kısmından kurulduğunda, Pima County ve daha sonra Cochise County - Ocak 1881'de Pima County'nin en doğu kısmından yaratıldı - devam eden sınırla ilgili çatışmalara maruz kaldı. Bölge, hızla büyüyen şehirler, devam eden Apache baskınları, Amerika Birleşik Devletleri-Meksika sınırında kaçakçılık ve sığır hışırtıları, büyüyen çiftlik operasyonları ve madencilik, demiryolu ve telekomünikasyondaki yeni teknolojilerin genişlemesi ile karakterize edildi.

1860'larda Apaçiler ve Amerikalılar arasındaki çatışma doruk noktasındaydı. 1886'ya kadar, Meksika sınırına bitişik bölgede neredeyse sürekli savaş vardı. Yasadışı sığır operasyonları, sınır bölgesindeki sığır eti fiyatlarını düşük tuttu ve küçük çiftçilerin geçinmesine yardımcı olan ucuz stok sağladı.^[49]

Alaycı bir şekilde "Kovboylar" olarak adlandırılan kanun kaçakları sık sık posta arabalarını soydular ve güpegündüz yüzsüzce sığırları çaldılar, sürüleri izleyen meşru kovboyları korkuttular.^[50] Haydutlar Amerika Birleşik Devletleri ve Meksika arasındaki sınırı bir yöne baskın yapmak ve diğerinden sığınmak için kullandılar. Aralık 1878'de ve bir sonraki yıl, Meksikalı yetkililer Meksika bifteğini çalıp Arizona'da yeniden satan "Kovboy" haydutlardan şikayet ettiler. Arizona Citizen, hem ABD'li hem de Meksikalı haydutların Santa Cruz Vadisi'nden at çalıp Sonora'da sattıklarını bildirdi. Arizona Bölge Valisi Frémont, Meksika hükûmetinin iddialarını araştırdı ve onları, kanun kaçaklarının Arizona'ya baskın yapmak için Sonora'yı bir operasyon üssü olarak kullanmalarına izin vermekle suçladı.^[51]

Demiryollarının gelişmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

1846'da, South Carolina Demiryolunun o zamanki başkanı James Gadsden, Charleston'daki Atlantik'i San Diego'daki Pasifik'e bağlayan kıtalararası bir demiryolu inşa etmeyi önerdi.^[52] Teğmen John G. Parke ve Andrew B Gray tarafından yapılan federal ve özel araştırmalar, güney kıtalararası rotanın uygulanabilirliğini kanıtladı, ancak kesitsel çekişme ve İç Savaş, önerilen demiryolunun yapımını geciktirdi. Los Angeles'tan gelen Güney Pasifik Demiryolu, 1877'de Yuma, Arizona'ya, Mart 1880'de Tucson, Arizona'ya, Aralık 1880'de Deming, New Mexico'ya ve Gadsden Satın Alımı'ndaki ilk demiryolu olan El Paso'ya 1881 Mayıs'ta ulaştı.^[53]

Aynı zamanda, 1879-1881, Atchison, Topeka ve Santa Fe Demiryolu New Mexico'da inşa edildi ve 7 Mart 1881'de New Mexico, Deming'de Güney Pasifik ile bir araya geldi ve ikinci kıtalararası demiryolunu tamamladı (Birincisi, 10 Mayıs 1869'da Promontory Summit, Utah'da tamamlandı). Deming'den Benson'a kadar SP üzerinde izleme hakları elde eden Santa Fe, daha sonra Pasifik'e ilk çıkışı olarak Ekim 1882'de tamamlanan Guaymas, Sonora, Meksika'nın güneybatısında bir hat inşa etti. Bu hat daha sonra Güney Pasifik'e satıldı. Güney Pasifik, El Paso'dan doğuya inşa etmeye devam etti, Aralık 1881'de Teksas ve Pasifik ile bir kavşağı tamamladı ve nihayet 1883'te, kendi güney kıtası olan Sunset Route, California'dan New Orleans'a, Atlantik sularından Pasifik'e.^[54] Bu demiryolları, TTombstone, Arizona, Bisbee, Arizona ve Santa Rita, New Mexico gibi yerlerde 1880'lerin başlarında madencilik patlamasına neden oldu. Bisbee'den, Gadsden Satın Alma, El Paso ve Güneybatı Demiryolu boyunca, 1905'te El Paso'ya, ardından Golden State Rotasını oluşturmak için Rock Island hattıyla bir bağlantıya üçüncü bir kıtalararası kıta inşa edildi. EP&SW 1920'lerin başında Güney Pasifik'e satıldı.^[55]

Güney Pasifik'in Arizona'daki kısmı başlangıçta büyük ölçüde Gadsden Satın Alımı'ndaydı, ancak batı kısmı daha sonra Phoenix şehrine hizmet etmek için Gila Nehri'nin kuzeyine yönlendirildi (EP&SW satın alma anlaşmasının bir parçası olarak). New Mexico'daki kısım, büyük ölçüde, Guadalupe Hidalgo Antlaşması'nın yürürlüğe girmesinden sonra ve Gadsden Satın Alımı zamanından önce Meksika ve Amerika Birleşik Devletleri arasında tartışmalı olan topraklardan geçiyordu. Santa Fe Demiryolu Şirketi ayrıca Ağustos 1883'te Holbrook, Winslow, Flagstaff ve Kingman üzerinden Kuzey Arizona'da bir demiryolu tamamladı.^[56] Bu iki kıtalararası demiryolu, Güney Pasifik (şimdi Union Pacific Demiryolu'nun bir parçası) ve Santa Fe, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki en yoğun demiryolu hatları arasındadır.

Yirminci yüzyılın başlarında, Gadsden Satın Alma'da Ajo, Silverbell, Twin Buttes, Courtland, Gleeson, Arizona, Shakespeare, New Mexico ve diğer maden sahalarında genellikle madencilik patlamalarıyla ilişkili bir dizi kısa hat inşa edildi. Bu demiryollarının çoğu terk edildi.^[57]

Gila Vadisi Satın Alma öncesi sınır bölgesinin geri kalanı, 1899'da Arizona Doğu Demiryolu ve 1904'te Bakır Havzası Demiryolu tarafından geçildi. Bugünün San Carlos Gölü'nden denizin ağzındaki Winkelman'a kadar San Carlos Apaçi Kızılderili Rezervi'nde 33°06′N 110°36′W / 33.1°K 110.6°B / 33.1; -110.6 koordinatlarında Needle's Eye Wilderness dahil San Pedro Nehri dahil 32-kilometre (20 mi) bir bölüm hariç tutulmuştur. 60. Rota'nın Superior ve Miami arasında Top-of-the-World üzerinden yaklaşık 32 kilometre (20 mi) bölümü (bu yol bölümü Phoenix'in doğusunda, Tonto Ulusal Ormanı'nda dağlık bir bölgeden geçiyor), Magma Arizona Demiryolu ile Arizona Doğu Demiryolu rayları arasında alternatif bir rota izliyor (17,4 mil yol). Bu otoyol, Gadsden Satın Alımı'nda alınan bölgenin oldukça kuzeyinde bulunmaktadır.^[58][59] Bu üç yerin yükseklikleri göz önüne alındığında, burada inşa edilen raylar için nihai hizalama yerine en az %3'lük bir eğim gerekli olacaktı (Demiryolları daha iyi çalışmak için %1 veya daha az eğimi tercih eder).^[60] Gila Nehri üzerindeki bu engebeli arazi, güney kıtalararası bir demiryolu için Gadsden Satın Alımı'nı satın almanın mühendislik ve teknik bilgeliğini doğrulamaktadır. 1840'larda ve 1850'lerde bölgeyi araştıran ABD Ordusu Topoğrafya Mühendisleri Birliği'nden William H. Emory'ye göre bu, "Pasifik'e giden" iyi bir yoldu.^[61]

Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir]

Doña Ana County, New Mexico'da El Paso, Teksas'ın bir banliyösü olan Sunland Park (nüfus 2010'da 14,267), Gadsden Satın Alımı'nda alınmış bölgedeki en büyük topluluktur.

Hidalgo County'nin ilçe merkezi olan Lordsburg, New Mexico (2010'da nüfus 2.797), Gadsden Satın Alımı'ndan önce tartışmalı bölgedeydi ve Luna County'nin ilçe merkezi olan Deming, New Mexico, hem Meksika hem de Amerikan topraklarının kuzeyindeydi. 1851'de önerilen Bartlett-Conde uzlaşmasının Deming'i Meksika'da bırakmasına veya olumlu terimlerle ifade etmesine rağmen, Gadsden Satın Alımı müzakereleri Meksika ile olan sınır anlaşmazlıklarını çözdü ve bu araziyi ABD'ye devretti.^[62]

Arizona'daki çoğu ilçenin sınırları, satın alınan bölgenin kuzey sınırını takip etmez. Ancak Arizona'daki altı ilçenin nüfuslarının çoğu, satın alınan bölgenin topraklarındadır. Bunlardan dördü aynı zamanda satın alınan bölgenin kuzeyindeki alanları da içeriyor, ancak bu bölgeler, Apache Junction ve Florence kasabaları da dahil olmak üzere kuzeydoğu Pinal County, Arizona hariç, düşük nüfus yoğunluğuna sahiptir. Maricopa County de güneye, satın alınan bölgeye kadar uzanır, ancak bu bölge de az nüfusludur. Tucson, satın alınan bölgedeki en büyük şehirdir.

İlçe	Merkez	Nüfus[63]	Yüzölçümü (km2)	Yüzölçümü (mi2)
Cochise	Bisbee	131,346	16,11	6,219			16,11
Graham	Safford	37,220	12,02	4,641			12,02
Pima	Tucson	980,263	23,80	9,189			23,80
Pinal	Florence	375,770	13,92	5,374			13,92
Santa Cruz	Nogales	47,420	3,21	1,238			3,21
Yuma	Yuma	195,751	14,29	5,519			14,29
	Toplam	1,767,770	100	32,180			100

Satın alınan bölgenin en kuzey noktası ve ayrıca 1848–53 döneminde Amerika-Meksika sınırı boyunca, Phoenix'in yaklaşık 48 kilometre (30 mi) güneybatısındaki Goodyear kasabasında, yaklaşık olarak 33°23′30″K 112°23′0″B / 33.39167°K 112.38333°B / 33.39167; -112.38333 koordinatlarıdır.

Maliyet etkinliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Jeolog Harold L. James 1969'da Gadsden Satın Alımı hakkında şunları söyledi: "Sınır tartışması herhangi bir ders vermese veya herhangi bir bilgelik vermese de, sonraki yıllarda kendisi için ödediğinden fazlasını ödeyen, mineral ve tarımsal kaynakların olduğu son derece değerli bir bölge şeridinin satın alınmasına yol açtı..Hatalar, kaos ve yanlış anlamaların komedyasına rağmen, Güneybatı bu nedenle minnettar olmalı."

Ekonomist David R. Barker, 2009'da satın almanın Birleşik Devletler federal hükûmeti için büyük olasılıkla kârlı olmadığını tahmin etti. "Mevcut tarihsel hesaplar, satın almanın ABD için bir nimet olduğunu kabul ediyor" diyerek, çoğu maden, tüm imtiyaz haklarını alan kızılderili rezervasyonlarında olduğunu ve bölgenin çok az vergi geliri ürettiğini hesapladı. Federal hükûmet, 19. yüzyılda bölgeyi Apaçilerden korumak için çok fazla para harcadı ve bu gereksizdi.^[64]

Popüler kültür[değiştir | kaynağı değiştir]

Gadsden Satın Alma işleminin bölgede yaşayan Meksikalılar ve Yerli Amerikalılar için sonuçları Conquest of Cochise (Columbia, 1953) filmindeki hikâyenin arka planını oluşturur.

Birleşik Devletler Posta Ofisi Departmanı, 30 Aralık 1953'te satın alma işleminin 100. yılı anısına bir posta pulu yayınladı.^[65]

2012 yılında, Gadsden'in satın alımı, Late Night with Jimmy Fallon'ın bir bölümünde yer aldı.^[66]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Özel[değiştir | kaynağı değiştir]

Genel[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

• US Geological Survey İlçe (6 mil) hatlarını içeren USGS Kamu Arazileri Haritası.
• Medium-sized JPG Zoom navigator Önerilen Arizona bölgesi haritası
• National Park Service 25 Ekim 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 1880'lerde biten Southern Pacific demiryolunun rotasını gösteren bir harita
• Gadsden Purchase, 1853–1854 31 Ağustos 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Tarihçi Ofisi, ABD Dışişleri Bakanlığı
• 3-cent commemorative stamp 7 Aralık 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Satın alınan bölgenin kuzeydoğu sınırının küçük bir versiyonunu gösteriyor - yani, ABD satın alma gerçekleşmeden önce daha fazla bölge talep etmiştir.
•  "Gadsden Purchase, The". New International Encyclopedia. 1906. 
• Bölgenin satın alımı sırasında Kuzey Amerika haritası - omniatlas.com 25 Temmuz 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.