Neo-Marksizm, Marksizmi ve Marksist teoriyi tipik olarak eleştirel teori, psikanaliz veya varoluşçuluk (Jean-Paul Sartre örneğinde oluğu gibi) gibi diğer entelektüel geleneklerden unsurları birleştirerek değiştiren veya genişleten 20. yüzyıl yaklaşımlarını kapsar.

Neo-Marksist teorideki senkretizme bir örnek Erik Olin Wright'ın Weberian sosyolojisi, eleştirel kriminoloji ve anarşizmi içeren çelişkili sınıf konumları teorisidir. Neo-Marksist olarak belirlenen bazı teorisyenler ve gruplar, ortodoks Marksizminin veya diyalektik materyalizmin algılanan eksikliklerini desteklemeye çalıştı. Herbert Marcuse ve Frankfurt Okulu'nun diğer üyeleri gibi birçok tanınmış neo-Marksist, tarihsel olarak sosyolog ve psikologtu.

Neo-Marksizm, Yeni Sol'un geniş çerçevesine girer. Sosyolojik anlamda neo-Marksizm, Max Weber'in statü ve güç gibi sosyal eşitsizlik konularındaki geniş anlayışını Marksist felsefeye ekler. Neo-Marksizm örnekleri arasında eleştirel teori, analitik Marksizm ve Fransız yapısalcı Marksizmi bulunur.

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

Neo-Marksizm, geleneksel Marksist teorinin yeterince ele alamadığı sosyal ve politik sorunların bir sonucu olarak gelişti. Bu düşünce tekrarı, geçmişin devrimci ve çoğu zaman şiddet içeren yöntemlerinden ziyade barışçıl ideolojik yayılmaya yöneldi. Ekonomik olarak, neo-Marksist düşünce liderleri sınıf savaşı üzerine halk feryadı döneminin ötesine geçti. Bu liderler sınıf savaşını çözmek için uygulanabilir modeller tasarlamaya çalıştı. Neo-Marksizmin genellikle birbirleriyle ve teorileriyle uyum içinde olmayan birçok farklı dalı vardır. Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra, bazı neo-Marksistler muhalefet ederek Frankfurt Okulu'nu kurdu. 20. yüzyılın sonlarına doğru neo-Marksizm ve diğer Marksist teoriler demokratik ve kapitalist Batı kültürlerinde lanetli hale geldi ve bu terim Kızıl Korku sırasında olumsuz çağrışımlar kazandı. Bu nedenle, o zamandan beri aynı ideolojinin sosyal teorisyenleri kendilerini neo-Marksizm teriminden koparmaya eğilimlidirler. Bu düşünürlerin örnekleri arasında David Harvey ve Jacques Fresco vardır. Bazıları liberter sosyalizmi neo-Marksizmin yeniden markalanmış bir örneği olarak görüyor.Neo-Marksizm, geleneksel Marksizmin cevaplayamadığı bir takım problemlerin teorik olarak gelişmesinin bir sonucu olarak ortaya çıktı. gelişmiş emek hareketine rağmen sosyalist devrimlerin neden Batı Avrupa'da gerçekleşmediği sorusu; neden Avrupa'da aynı zamanda Nazi hareketinde bir artış oldu. Bu tür sorular Marksizm çerçevesinde ciddi bir teorik araştırmaya ve neo-Marksizmin ortaya çıkmasına yol açtı.

Neo-Marksizm, Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra ilk önemli başarılarına György Lukács, Karl Korsch ve Antonio Gramsci'nin araştırmasıyla geldi. 1923 yılında Frankfurt am Main Üniversitesi'nin bir birimi olarak kurulan Sosyal Araştırmalar Enstitüsü'nden, neo-Marksizmin en önemli alanlarından biri büyüdü - sözde disiplinlerarası sosyal teori. Frankfurt Okulu. Kurucuları, görüşleri Marksist teoriyi bir bütün olarak önemli ölçüde etkileyen Max Horkheimer ve Theodore Adorno'ydu, özellikle Naziler Almanya'da iktidara geldikten sonra New York'a göç ettiler.

20. yüzyılın ikinci yarısının neo-Marksizminde. iki ana alan vardır - “insancıl” ve “bilimsel” [1]. "Hümanist" neo-Marksizm, tarihsel felsefenin öznesi olan insan felsefesinin merkezine koyar. Öncelikle Marx'ın ilk çalışmalarına, öncelikle "1844'ün Ekonomik ve Felsefi El Yazmalarına" ve ayrıca Marksist olmayan felsefenin fikirlerine güvenir. [2] “İnsancıl” neo-Marksizm'in temel sorunu bilinç ve bilinç kontrolü sorunudur. Bu nedenle, kültürel hegemonya sorununun ortaya çıktığı Antonio Gramsci tarafından Hapishane Defterlerinin yayınlanması, oluşumuna önemli bir itici güç olarak kabul edilmektedir. Klasik Marksizm'de yoktu.

Neo-Marksizmin bilim adamı eğilimi, 1960'ların ortalarında yapısalcılığın etkisi altında ortaya çıktı. Buradaki kilit figür L. Althusser'di (bkz. Yapısalcı Marksizm). D. Lukacs ve J.P. Sartre kavramlarını eleştiren Althusser, 1845 yılına kadar antropolojik yönelimli görüşleri ile olgun Marx'ın epistemolojik boşluğunu vurguladı ve Marksizmi “teorik anti-hümanizm” olarak yorumladı [1].

Resmi neo-Marksist örgütler yoktur. Ayrıca, neo-Marksizm için, 1960'ların sonlarında öğrenci devrimleri ve sosyal reformlardan sonra oluşturulan hem modern "ortodoks" Marksizmden ve post-Marksizmden açıkça ayırt edilmesini mümkün kılacak net bir disiplin çerçevesi yoktur.

Neo-Marksizmin birçok alanının silahlı devrimler fikrini, olayların daha barışçıl bir şekilde gelişmesi lehine terk ettiği düşünülmektedir - devrim fikrini korurken şiddet fikrinden vazgeçmek. Neo-Marksistler ayrıca sınıf mücadelesinin temel kavramlarını (örneğin Hans-Jürgen Krall'ın yaptığı gibi) dönüştürerek yeni ekonomik modeller yaratmaya çalışırlar. Modern dünyada neo-Marksizmin gelişimi, genellikle kolektif olarak “eleştirel teori” olarak adlandırılan daha geniş bir entelektüel hareket çerçevesinde gerçekleşir.

Neo-Marksizm: eleştirel teori[değiştir | kaynağı değiştir]

Eleştirel teori, 20. yüzyılın ilk yarısında, özellikle ekonomik determinizme eğilimi olan Marksist düşünceden memnun olmayan bir grup Alman neo-Marksistinin ürünüdür. Eleştirel teorinin yazarları, 20'li yılların başında Frankfurt'taki Sosyal Araştırmalar Enstitüsü'nde (Almanya) çalışan bir grup araştırmacıydı. Daha sonra onlara Frankfurt Okulu adı verildi. Naziler 1933'te iktidara geldikten sonra enstitü kapatıldı ve çalışanlarının çoğu Amerika Birleşik Devletleri'ne göç etmek ve Columbia Üniversitesi (New York) enstitüsünde çalışmaya devam etmek zorunda kaldı. II. Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra, bazı gruplar Almanya'ya döndü.

(M. Horkheimer, T. Adorno), diğerleri, örneğin Marcuse, ABD'de kaldı. Eleştirel teorinin Frankfurt Okulu'nun ötesine geçtiğini ve Amerikan politik teorisinde büyük bir etkiye sahip olduğu söylenmelidir. Bununla birlikte, yönelimlerinde, öncelikle bir Avrupa karakterindedir. Frankfurt Okulu'ndaki en ünlü katılımcılar arasında, okulun kurucusu Theodor Adorno ve önde gelen temsilcileri - M. Horkheimer, G. Markuse, E. Fromm, J. Habermas, F. Pollock ve diğerleri belirtilmelidir.

Eleştirel teori temel olarak sosyal ve entelektüel yaşamın çeşitli yönlerine odaklanır. Eleştirel teoriyi spiritüelleştiren Marksizmin her şeyden önce felsefi fikirlerin eleştirel bir analizi ve daha sonra kapitalist sistemin doğası olarak oluştuğu bilinmektedir. Bu nedenle, en başından beri eleştirel “okul” hem toplumun sorunlarına hem de çeşitli biliş sistemlerine girmiştir. Kritik forma rağmen, bu grup araştırmacıların temel amacı toplumun doğasının kapsamlı bir analiziydi. Durum böyle olunca da, trendin tüm taraftarları her zaman mevcut fikir ve fikirlere karşı olduklarını beyan etmişlerdir.

Marksist teorinin varyasyonlarından biri olan eleştirel teori, Marksizmin eleştirisi ile başladı. Pathos büyük ölçüde ekonomik determinizme veya başka türlü mekanik Marksizme yönelmişti. Bazı eleştirmenler (örneğin, Jürgen Habermas) Marx'ın orijinal eserlerinde ekonomik determinizmi keşfetmeye çalıştı, ancak çoğu Marksist pozisyonların çoğunu mekanik bir şekilde alan neo-Marksizmi eleştirdi. Eleştirmenler, ekonomik alana öncelik verdikleri için ekonomik determinizmin yanlış olduğunu düşünmediler, ancak sosyal yaşamın diğer alanlarına daha az dikkat edilmemesi gerektiğinden, tek taraflı olarak düşündüler. Dengeyi yeniden sağlamak için, eleştirel “okul” odağını kültürel alana kaydırdı. Eleştiri sadece Marksist teorilere değil, aynı zamanda, örneğin, Marksizm (örneğin Marcuse) temelinde inşa edildiğine inandıkları Sovyetler Birliği'nin uygulamasına da yönelikti.Bazı felsefi araştırma yöntemleri, özellikle pozitivizm de eleştirinin konusu oldu. Kısmen, bu eleştiri bir dereceye kadar pozitivist bilgi teorisini tanıyan ekonomik determinizm eleştirisiyle ilişkilidir. Bildiğiniz gibi pozitivizmin önemli önermelerinden biri, aynı bilimsel yöntemin tüm bilgi alanlarında uygulanabileceği iddiasıdır. Pozitivistler doğa bilimlerini bir doğruluk ve kesinlik standardı olarak kabul ettiler ve diğer tüm bilimlere genişlettiler. Pozitivistler inandılar bu bilgi doğada tarafsızdır. İnsan değerlerini araştırma sürecinden çıkarmanın gerekli olduğuna inanıyorlardı. Bu inanç, onları bilimin bu ya da bu toplumsal eylem hakkında herhangi bir öneri veremeyeceği sonucuna götürdü. Eleştirel “okul” pozitivizme çeşitli nedenlerle karşı çıktı. İlk olarak, pozitivizm sadeleştirme eğilimi gösterdi.İkincisi, doğal dünyaya benzeterek sosyal dünyayı dikkate almaları. Eleştirel teorinin temsilcileri, pozitivistlerin aksine, insan faaliyetleri ve bunun sosyal yapılar üzerindeki etkisi üzerinde durdular. Başka bir deyişle Haber-mas'a göre pozitivizm, aktörleri (aktörleri) gözden kaçırdı, onları esasen "doğal güçler" tarafından harekete geçirilen pasif unsurlara indirgedi. Bu nedenle Habermas, genel bilim yasalarının insan eylemlerini açıklamak için doğrudan uygulanabileceğini kabul edemeyeceğine inanıyordu.Üçüncüsü, pozitivizm belirli hedeflere ulaşmak için kullanılan araçlara özellikle dikkat etti, ancak hedefleri kendileri anlayamadı. Sonuç olarak, eleştirmenler pozitivizmin doğası gereği son derece muhafazakâr olduğu ve mevcut sisteme meydan okuyamayacağı sonucuna vardılar. Pozitivizm, aktör ve araştırmacıyı pasifliğe mahkûm eder. Marksistler, en yeni türden bile, teori ve pratiği bağlamayan bir teoriyle anlaşamazlardı.Birçok neo-Marksist genellikle pozitivizmi (örneğin, yapısalcılığın, analitik Marksizmin yandaşları) reddetti ve hatta Marx'ın kendisinin pozitivizm tarafından günah işlediğine inanıyordu.Bununla birlikte, eleştirel literatürün çoğu modern toplumun ve çeşitli bileşenlerinin analizine ayrılmıştır. Marx'ın ilk eserleri esas olarak ekonomi çalışmalarına adanmıştır. Eleştirel teori, bugün kapitalist sistemin gerçekliği olarak kabul edilenler ışığında, ekonomiden vurgulayarak kültür düzeyine kaymıştır. Başka bir deyişle, egemenlik merkezi ekonomiden kültür alanına doğru kaymıştır. Bu nedenle, eleştirel “okul” tahakküm sorununa olan ilgisini korumuştur, ancak modern dünyada bunun büyük olasılıkla ekonomik değil kültürel unsurlardan oluşan tahakküm olacağına inanmaktadır. Modern dünyada bireye karşı kültürel baskıdan bahsediyor.

Neo-Marksist ekonomi[değiştir | kaynağı değiştir]

Endüstriyel iktisatta neo-Marksist yaklaşım, kapitalizmin rekabetçi doğasından ziyade tekelci vurgulamaktadır. Bu yaklaşım Michał Kalecki, Paul A. Baran ve Paul Sweezy ile ilişkilidir.Şablon:Neo-Marksizm

Neo-Marksist feminist teori[değiştir | kaynağı değiştir]

Marksist feminizmin bazı bölümleri neo-Marksist etiketi kullanmıştır. Bilgi, kültür ve pedagojinin araçlarının adaletsizliğin olmaması ve sonuçta gereksiz üretim zenginliği olarak imtiyazlı bir epistemolojinin parçası olduğuna inanan bu düşünce okulu. . Neo-Marksist feminizm büyük ölçüde eleştirel teoriye dayanmakta ve bu teorileri psikoterapide politik ve kültürel değişim aracı olarak uygulamayı amaçlamaktadır. Teresa McDowell ve Rhea Almeida, bu teorileri, Marksizmin diğer birçok biçimi gibi, katılımcıların “eleştirel bilincini” katılımcıların huzursuzluğuna doğru büyütmek için birbiriyle ilişkili birçok özgürlükte örnek yanlılığı kullanan "kurtuluş temelli şifa" adı verilen bir terapi yönteminde kullanmaktadır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

1. John Scott ve Gordon Marshall (eds) Sosyoloji Sözlüğü (Makale: neo-Marksizm), Oxford University Press, 1998
2. Yates, Shaun (2014). Suç, Suçluluk ve Sosyal Devrim. İngiltere: Clok. s. 44.
3. Cook, T. (1998). Haberleri Yöneten: Siyasi Kurum Olarak Haber Medyası. Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları, s.196.
4. Khoo, H. (2004). Noam Chomsky ve Marksizm: Modern "otoriteryenizmin" kökünde - Birinci Bölüm. [çevrimiçi] Marxist.com. Erişim: https://www.marxist.com/noam-chomsky-marxism-authoritarianism1151004.htm [Erişim tarihi 5 Şubat 2018].
5. Rai, Milano (1995). Chomsky'nin Siyaseti. Verso. s. 97.
6. Foster-Carter, A (1973) "Kalkınma ve Azgelişmişliğe Neo-Marksist Yaklaşımlar. Çağdaş Asya Dergisi, Cilt 3, Sayı 1
7. John Taylor (1974): Neo-Marksizm ve Azgelişmişlik - Sosyolojik Bir Hayalet, Çağdaş Asya Dergisi, 4: 1, 5-23
8. Kalecki, Michał (1971) Sınıf Mücadelesi ve Milli Gelirin Dağılımı (Lucha de clases y distributionución del ingreso), Kyklos, Cilt 24 Sayı 1
9. Baran, P ve Sweezy, P (1966) Tekel Sermayesi: Amerikan ekonomik ve sosyal düzeni üzerine bir deneme, Monthly Review Press, New York
10. Theresa Mcdowell "Aile terapisi praksisinde sınıf ve sınıfçılık: Feminist, neo-markistist bir yaklaşım"
11. Rhea Almeida Kültürel Bağlam Modeli: Kurtuluş Temelli Şifa Paradigması.
12. Theresa Mcdowell "Tedirgin edici beyaz akarsu pedagojisi" - büyük beyaz proje - 9. Yıllık Kurtuluş Temelli Şifa Konferansı
13. Theresa McDowell "MFT MÜFREDATINDA SOSYAL ADALETİN FİKİRLERİNİ DEĞERLENDİRMEK"
14. Theresa Mcdowell "Aile terapisi praksisinde sınıf ve sınıfçılık: Feminist, neo-markistist bir yaklaşım"
15. Rhea Almeida Kültürel Bağlam Modeli: Kurtuluş Temelli Şifa Paradigması.