Venedik Bienali (İtalyanca: Biennale di Venezia), İtalya'nın Venedik kentinde iki yılda bir gerçekleştirilen, önde gelen güncel sanat sergisidir. Venedik Film Festivali'ni ve Venedik Mimarlık Bienali'ni de bünyesinde barındırır. Sanat bienali iki yıl arayla tek sayıyla biten yıllarda yapılırken mimarlık bienali çift yıllarda yapılır. 1999'da "Uluslararası Güncel Dans Festivali" de kurulmuştur.^[1]

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

1895 yılında yapılan ilk bienalde dekoratif sanatlar önemli rol oynamıştır. Yirminci yüzyılın ilk on yılında etkinlik daha da uluslararası niteliğe erişmiştir. 1907'den sonra birçok ülke kendi ulusal pavyonlarını kurmaya başlamıştır. I. Dünya Savaşı'ndan sonra Biennale modern sanattaki yenilikçi akımlara ilgi göstermye başlamıştır. İki dünya savaşı arasındaki yıllarda birçok önemli modern sanatçı bu etkinlikte işlerini sergilemiştir.

1930'da, Biennale'in kontrolü Venedik şehir meclisinden ulusal Faşist hükûmete geçmiştir. 1930'larda birçok yeni etkinlik bölümü eklenmiştir: 1930'da Müzik Festivali, 1932'de Uluslararası Film Festivali, 1934'te Tiyatro Festivali. 1938'den itibaren Sanat Sergisi bölümünde "Büyük Ödül"ler verilmeye başlanmıştır.

II. Dünya Savaşı sırasında altı yıl ara verildikten sonra, 1948'de yeniden yapılmaya başlanan Biennale, ilgisini önce Avrupa'daki avangard sanat, daha sonra tüm dünyadaki güncel akımlar üzerinde yoğunlaştırmıştır. Soyut Dışavurumculuk 1950'lerde, Pop Sanatı 1960'larda etkinlikte yer almıştır. İtalyan mimar Carlo Scarpa 1948'den 1972'ye kadar Biennale'nin sergi mekanlarına önemli katkılarda bulunmuştur.

1968 protestoları Biennale'de krize neden olmuş, Büyük Ödüller iptal edilmiş, monografik olanlar yerine daha çok tematik sergiler yeğlenmiştir. 1974'te yapılan etkinlik Agusto Pinochet'nin diktatörlüğünü kültür yoluyla protesto etmek amacıyla tümüyle Şili'ye adanmıştır. Yeni ödüller -Venedik Film Festivali'nin Altın Aslanları- verilmeye başlanmıştır. Postmodern sanat, gittikçe artan çeşitlilik ve popülerlikte sergiyle sahneye girmiştir.

1980'de Achille Bonito Oliva ve Harald Szeemann ortaya çıkan yeni sanatı araştırmayı amaçlayan "Aperto" isimli bölümü açmışlardır. İtalyan sanat tarihçisi Giovanni Carandente 1988 ve 1990 yıllarının yöneticiliğini yapmıştır. Ardından üç yıl ara verilerek, 1995 yılında yapılacak etkinliğin Biennale'nin 100. yıldönümüne denk gelmesi sağlanmıştır. 1993 yılının etkinliği Achille Bonito Oliva, 1995 Jean Clair, 1997 de Germano Celant tarafından yönetilmiştir.

1999 ve 2001 yıllarında peşpeşe iki yıl Harald Szeemann'ın yönetimindeki Biennale'ye Asya ve Doğu Avrupa'dan, her zamankindan daha genç sanatçılar çağrılırken Arsenale'de yeni restorasyonu biten bölümlere sergi mekanları eklenmiştir.

50. Biennale Francesco Bonami tarafından yönetilirken, yedi yardımcı küratörle (Hans Ulrich Obrist, Catherine David, Igor Zabel, Hou Hanru ve Massimiliano Gioni) ile çalışması bir rekor olarak görülmüştür.

51. Biennale Haziran 2005'te açılmıştır. Maria de Corral ve Rosa Martinez'in küratörlükleriyle etkinlik ilk defa iki kadının yönetiminde yapılmıştır. De Corral "The Experience of Art" (Sanatın Deneyimi) isimli bölümü organize ederek eski ustalardan gençlere kadar 41 sanatçının işini sergilemiştir. Rosa Martinez ise Arsenale'yi alarak "Always a Little Further" (Hep Biraz Daha İleri) başlığı altında "romantik yolcu mitini" işleyen 49 sanatçının işlerine yer vermiştir.

51. Biennale'de Amerikalı sanatçı Barbara Kruger ömür boyu başarısı için "Altın Aslan" ile ödüllendirilmiştir.

2007'de Amerikalı Robert Storr baş yöneticiliğini üstlendiği 52. Biennale'nin başlığı Think with the Senses – Feel with the Mind. Art in the Present Tense (Duyularla düşün - Akılla Hisset. Şimdiki Zamanda Sanat) olmuştur. Bu yıl Meksika ilk resmi katılımını sanatçı Rafael Lozano-Hemmer ile Van Axel Sarayı'nda yapmıştır.

İsveçli küratör Daniel Birnbaum 2009 yılının sanat yöneticiliği için seçilmiştir.

Format[değiştir | kaynağı değiştir]

Resmi Biennale Giardini'de 30 kalıcı ulusal pavyonun bulunduğu parkta yer alır. Kalıcı pavyonlar, daha çok 1930'ların ve Soğuk Savaş'ın uluslararası politik yapısının bir dayatmasıdır. Her ülkenin kendi pavyonunu nasıl kullanacağı konusunda tek bir format yoktur. Büyük Britanya pavyonu her zaman British Council (İngiliz Kültür Konseyi) tarafından yönetilirken ABD bu sorumluluğu İçişleri Bakanlığı tarafından belirlenen bir galeriye vermektedir. Giardini'de Biennale'nin yöneticisinin küratörlüğünü yaptığı büyük bir sergi salonu da bulunmaktadır.

Aperto genç sanatçılar ve ulusal olarak temsil edilmeyen ülkelerin sanatçıları için daha marjinal bir yan etkinlik olarak başlamıştır. Genellikle Arsenale'de sergilenmektedir ve resmi bienal programının parçası olmuştur. 1995'te Aperto olmayınca katılan ülkeler yeni sanatçılarının işlerini sergileyebilmek için yerler kiralamışlardır.

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Wikimedia Commons'ta Venice Biennale ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

• Venedik Bienali websitesi3 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Google Maps'ten Biennale binalarının uydu görüntüleri28 Kasım 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• 2007 Venedik Bienali değerlendirmesi
• Artefacta
• 2015 Venedik Bienali'nden görüntüler17 Mayıs 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.