Tarih öncesi

Tarih öncesi veya Prehistorya (Latince, præ = önce + Yunanca, ιστορία = tarih), insanlığın yazının bulunmasından önceki dönemidir.

Yazılı tarih öncesi olarak da bilinen prehistorya, yaklaşık 3,3 milyon yıl önce ilk insanların taş aletleri ilk kez kullanması ile yazılı dilin icadı arasındaki zaman dilimini ifade eder. İnsanlar erken dönemlerde semboller, işaretler ve resimler kullanmış olsa da, bilinen en eski yazı dili yaklaşık 5000 yıl önce ortaya çıkmıştır. Yazı dilinin yaygın olarak benimsenmesi binlerce yıl sürmüş ve 19. yüzyıla gelindiğinde neredeyse tüm kültürlerde kullanılmaya başlanmıştır. Tarih öncesinin sonu farklı yerlerde değişiklik gösterir ve bu terim tarih öncesinin nispeten yakın zamanda sona erdiği toplumlarda daha az kullanılır.^[1]^[2]

Erken Tunç Çağı'nda, Sümer (Mezopotamya), İndus Vadisi ve eski Mısır'daki uygarlıklar kendi yazılarını geliştiren ve tarihsel kayıtlar tutan ilk uygarlıklar arasındaydı. Daha sonra diğer uygarlıklar da aynı yolu izlemiş ve çoğunluğu Demir Çağı'nda tarih öncesinin sonuna ulaşmıştır. Tarih öncesinin üç çağa ayrılması (Taş Devri, Tunç Devri ve Demir Devri) Avrasya ve Kuzey Afrika'nın büyük bölümünde hala kullanılmaktadır, ancak Okyanusya, Avustralasya, Sahra Altı Afrika ve Amerika'nın bazı bölgeleri gibi sert metal işçiliğinin Avrasya kültürleriyle temas yoluyla aniden ortaya çıktığı bölgelerde geçerli değildir. Bu bölgeler Avrupalıların gelişinden önce karmaşık yazı sistemleri geliştirmemişlerdir, bu nedenle tarih öncesi dönemleri daha yakın zamanlara kadar uzanmaktadır, örneğin 1788 yılı Avustralya'da tarih öncesinin sonu olarak kabul edilmektedir.

Bir kültürün başkaları tarafından yazıldığı ancak kendi yazı sistemini geliştirmediği dönem, o kültürün prototarihi olarak adlandırılır. Tanım gereği, insan tarih öncesine ait yazılı kayıtlar yoktur ve bu durum ancak tarih öncesi malzemeler ve insan kalıntıları gibi maddi arkeolojik ve antropolojik kanıtlarla anlaşılabilir. Bunlar başlangıçta folklorun toplanmasıyla ve modern zamanlarda gözlemlenen okuma yazma öncesi toplumlarla karşılaştırılarak anlaşılmıştır. Tarih öncesi kanıtları anlamanın anahtarı tarihlendirmedir ve 19. yüzyıldan bu yana güvenilir tarihlendirme teknikleri geliştirilmiştir. Diğer teknikler arasında malzemelerin kullanımını ve kökenini belirlemek için adli kimyasal analiz ve tarih öncesi halkların akrabalık ve fiziksel özelliklerini belirlemek için kemiklerin genetik analizi yer almaktadır.^[3]

Tanım[değiştir | kaynağı değiştir]

"Tarih öncesi" terimi, yazılı kayıtların tutulmasından önceki zaman dilimini ifade eder. Bu, evrenin veya dünyanın başlangıcından bu yana geçen süreyi içerebilir, ancak daha yaygın olarak yeryüzünde yaşamın ortaya çıkmasından veya insan benzeri varlıkların ortaya çıkmasından bu yana geçen süre olarak tanımlanır. Tarih öncesinin sonu tipik olarak yazılı tarihi kayıtların ortaya çıkışıyla işaretlenir ve bu da bölgeye göre değişebilir. Örneğin, Mısır'da tarih öncesinin M.Ö. 3100 civarında sona erdiği kabul edilirken, Yeni Gine'de daha yakın bir tarihte 1870'lerde sona erdiği kabul edilmektedir. Tarihçiler, insanlığın tarih öncesini bölmek için Taş Devri, Bronz Devri ve Demir Devri'ni içeren üç çağ sistemi gibi farklı sistemler kullanmaktadır. "Tarih öncesi" terimi Aydınlanma döneminde ortaya çıkmış ve ilk kez 1836 yılında İngilizce olarak kullanılmıştır. İnsanlık öncesi zaman dilimlerinin sistematik hale getirilmesi ve insan tarih öncesi için üç çağ sistemi 19. yüzyılın sonlarında İngiliz, Alman ve İskandinav antropologlar, arkeologlar ve antikacılar tarafından geliştirilmiştir.^[4]^[5]

Tarih öncesi Çağlar (Prehistorik)[değiştir | kaynağı değiştir]

Taş Devri	Eski Taş Çağı Yontma Taş Devri Paleolitik Çağ	2,5 milyon yıl - MÖ 12.000
	Orta Taş Çağı Avrupa'da Mezolitik Çağ Ön Asya'da Epipaleolitik	MÖ 12.000 - MÖ 9.000
	Cilalı Taş Devri Neolitik Kültür Evresi	MÖ 9.000 - MÖ 5.500
Bakır Devri Bakır Taş Çağı Kalkolitik Çağ Maden Taş Çağı	Erken Kalkolitik	MÖ 5.000 - MÖ 3.000
	Orta Kalkolitik
	Geç Kalkolitik

Taş Devri[değiştir | kaynağı değiştir]

"Taş Devri" terimi, dünyanın birçok bölgesinin arkeolojisinde insanlık tarihinin belirli bir dönemini ifade etmek için yaygın olarak kullanılmaktadır. Ancak, Amerika kıtası arkeolojisinde bu dönem Litik evre veya Paleo-Indian olarak adlandırılır. Ayrıca, Avrasya'da bu dönemi tanımlamak için kullanılan alt bölümler tüm bölgeye tutarlı bir şekilde uygulanamayabilir.

Paleolitik[değiştir | kaynağı değiştir]

Mitokondriyal popülasyon genetiğine göre, günümüzden bin yıl öncesine ait sayılarla erken insan göçlerinin önerilen haritası (doğruluğu tartışmalıdır)

Eski Taş Devri olarak da bilinen Paleolitik dönem, Taş Devri'nin en erken dönemidir ve yaklaşık 3,3 milyon yıl önce homininler tarafından taş aletlerin ilk kez kullanılmasından MÖ 11.650 civarında Pleistosen'in sonuna kadar olan zaman dilimini kapsar. Paleolitik dönemin ilk kısmı, Kenya'daki Lomekwi bölgesinde bulunan ve muhtemelen Kenyanthropus tarafından kullanılan en eski taş aletlerle başlayan Alt Paleolitik olarak adlandırılır. Alt Paleolitik dönemde erken homininlerin ateşi kontrol ettiğine dair sınırlı kanıt vardır, ancak H. erectus veya H. ergaster'in İsrail'de M.Ö. 790.000 ila 690.000 yılları arasında ateş yakmış olabileceğine inanılmaktadır. Ateşin kullanımı ilk insanların yemek pişirmesine, ısınmasına ve geceleri bir ışık kaynağına sahip olmasına olanak sağlamıştır.^[6]

Orta Paleolitik dönem yaklaşık 200.000 yıl önce erken Homo sapiens'in ortaya çıkmasıyla başlamıştır. Bu dönem, modern dil kapasitesini gösteren anatomik değişikliklere ve insanların ateşi kullandığına dair ilk kesin kanıtlara tanıklık etmiştir. Orta Paleolitik dönemde ayrıca sistematik gömü, müzik, erken sanat ve giderek daha sofistike hale gelen çok parçalı aletlerin kullanımı da gelişmiştir.

Paleolitik Çağ boyunca insanlar genellikle göçebe avcı-toplayıcılar olarak, küçük ve eşitlikçi toplumlar halinde yaşamışlardır. Ancak, bol kaynaklara veya gelişmiş gıda depolama tekniklerine sahip bazı toplumlar, şeflikler ve sosyal tabakalaşma gibi karmaşık sosyal yapılara sahip yerleşik yaşam tarzları geliştirmiştir.^[7]^[8]

Mezolitik[değiştir | kaynağı değiştir]

Orta Taş Devri olarak da bilinen Mezolitik Çağ, Paleolitik ve Neolitik dönemler arasında insanoğlunun teknolojik gelişiminin yaşandığı bir dönemdir. Bu dönem yaklaşık 10.000 yıl önce, Pleistosen çağının buzullarının geri çekilmeye başlamasıyla başlamıştır. Mezolitik dönemin sonu, bu tarih bölgeye göre değişmekle birlikte, tarımın başlamasıyla işaretlenmiştir.

Son buzul çağının etkilerinin asgari düzeyde olduğu bölgelerde, bunun yerine bazen "Epipaleolitik" terimi kullanılmaktadır. Kuzey Avrupa gibi iklimin ısındığı ve bataklıklardan gelen besin kaynaklarının bol olduğu bölgelerde Mezolitik dönem birkaç bin yıl sürmüş ve Maglemosian ve Azilian gibi benzersiz kültürler üretmiştir. Buna karşılık, tarımın Pleistosen'de zaten mevcut olduğu bölgelerde Mezolitik dönem daha kısa ve daha az tanımlıdır.

Mezolitik döneme ait kalıntılar çok azdır ve genellikle çöp çukurları ya da antik çöplüklerle sınırlıdır. Ormanlık alanlarda, tarım için daha fazla araziye ihtiyaç duyulan Neolitik döneme kadar yaygın olmasa da, erken ormansızlaşmaya dair kanıtlar bulunmuştur. Mezolitik dönem, mikrolit ve mikroburin gibi küçük çakmaktaşı aletlerin yanı sıra kano ve yay gibi ahşap nesnelerle karakterize edilir. Bu teknolojiler ilk olarak Azilya kültürleriyle Afrika'da ortaya çıkmış, daha sonra İbero-Maurus ve Kebaran kültürleri aracılığıyla Avrupa'ya yayılmıştır. Ancak, bağımsız olarak geliştirilmiş olmaları da mümkündür.^[9]^[10]^[11]

Neolitik[değiştir | kaynağı değiştir]

"Yeni Taş Devri" olarak da bilinen Neolitik dönem, Orta Doğu'nun bazı bölgelerinde ve daha sonra dünyanın diğer bölgelerinde M.Ö. 10.200 civarında başlamıştır. M.Ö. 4.500 ile 2.000 yılları arasında sona ermiştir. Bu süre zarfında, baskın insan türü olarak sadece Homo sapiens sapiens kalmıştır. Bu döneme, ekinlerin ve hayvanların evcilleştirilmesi, kalıcı yerleşimlerin ve erken şefliklerin kurulması gibi teknolojik ve sosyal gelişmeler damgasını vurmuştur. Dönem, "Neolitik Devrim" olarak bilinen çiftçiliğin başlamasıyla başlamış ve metal aletlerin yaygınlaşmasıyla sona ermiştir. Neolitik terimi Eski Dünya'da yaygın olarak kullanılmaktadır, ancak Amerika ve Okyanusya'da metal işleme teknolojisini tam olarak geliştirmemiş kültürlere uygulanması sorunlara yol açmaktadır.

Erken Neolitik dönemde tarım, siyez buğdayı, darı, kavuzlu buğday, köpek, koyun ve keçi gibi dar bir bitki ve hayvan yelpazesiyle sınırlıydı. M.Ö. 6.900-6.400'lere gelindiğinde, evcilleştirilmiş sığır ve domuzların yanı sıra çanak çömlek kullanımı ve kalıcı ya da mevsimlik yerleşimlerin kurulması da söz konusu olmuştur. Neolitik dönem aynı zamanda erken köylerin, tarımın, hayvan evcilleştirmenin, aletlerin ve savaşın başlangıcının gelişimine tanıklık etmiştir.

Yerleşimler daha kalıcı hale gelmiş, bazılarında kerpiçten yapılmış dairesel evler, bazılarında ise ailelerin tek ya da birden fazla odada yaşadığı dikdörtgen kerpiç evler görülmüştür. Mezar bulguları bir atalar kültünün varlığına işaret etmektedir ve Vinča kültürü en eski yazı sistemini yaratmış olabilir. Ġgantija'nın megalitik tapınak kompleksleri büyük yapılarıyla bilinmektedir. Bazı geç Avrasya Neolitik toplumları karmaşık tabakalı şeflikler ve hatta devletler oluşturmuş olsa da, çoğu nispeten basit ve eşitlikçiydi. Bu dönemde giysiler, deriyi tutturmak için kullanılan çok sayıda kemik ve boynuz iğnenin keşfedilmesinden de anlaşılacağı üzere, öncelikle hayvan derilerinden yapılmıştır. Yün kumaş ve keten, Neolitik Çağ'ın sonlarında kullanılabilir hale gelmiş olabilir.^[12]^[13]^[14]

Kalkolitik[değiştir | kaynağı değiştir]

Eneolitik veya Bakır Çağı olarak da bilinen Kalkolitik, Eski Dünya arkeolojisinde taş aletlerin yaygın kullanımının yanı sıra erken bakır metalürjisinin de mevcut olduğu bir dönemdir. Bu dönemde bazı silah ve aletler bakırdan yapılmıştır. Metallerin kullanılmasına rağmen, bu dönem hala büyük ölçüde Neolitik karakterdeydi ve Neolitik ile Bronz Çağı arasında bir geçiş olarak kabul ediliyordu. Ancak günümüzde Bronz Çağı'nın bir parçası olarak kabul edilmektedir.

Sırbistan'daki bir arkeolojik alan, 7.500 yıl öncesine kadar uzanan, yüksek sıcaklıkta bakır eritme işlemine dair en eski kanıtları içermektedir. Bu da bakır eritme işleminin o dönemde Asya ve Avrupa'nın farklı bölgelerinde bağımsız olarak icat edilmiş olabileceğini düşündürmektedir. Metalürjinin ortaya çıkışı ilk olarak Bereketli Hilal'de gerçekleşmiş ve M.Ö. 4. binyılda Bronz Çağı'na yol açmış olabilir. Ancak Avrupa'daki Vinča kültürüne ait buluntular Bereketli Hilal'dekilerden biraz daha önceye tarihlendirilmiştir. Timna Vadisi'nde ayrıca 9.000 ila 7.000 yıl öncesine kadar uzanan bakır madenciliğine dair kanıtlar bulunmaktadır.

Orta Doğu'da Neolitik Çağ'dan Kalkolitik Çağ'a geçiş, yüksek kaliteli hammaddelerin kullanımında bir düşüşle karakterize edilir. Kuzey Afrika ve Nil Vadisi demir teknolojisini Yakın Doğu'dan almış ve Bronz ve Demir Çağlarında benzer bir gelişim yolu izlemiştir. Ancak Afrika'nın büyük bölümünde Demir Çağı ve Tunç Çağı eşzamanlı olarak yaşanmıştır.^[15]^[16]

Antik Tarihe Geçiş[değiştir | kaynağı değiştir]

Bronz Çağı[değiştir | kaynağı değiştir]

Bronz Çağı, insanlık tarihinde bakır ve kalayın eritilerek bronz elde edilmesi gibi ileri metal işleme tekniklerinin yaygın olarak kullanıldığı bir dönemdir. Bu dönem, daha sonraki dönemlere kadar yazılı kayıt sistemi geliştirmemiş olan uygarlıklar için tarih öncesinin bir parçası olarak kabul edilir. Yazının icadı genellikle Bronz Çağı'nın erken başlangıçlarına denk gelir.

"Bronz Çağı" terimi, bakır ve kalayın birleştirilmesiyle oluşturulan bronzun kullanımına atıfta bulunur. Bakır ve kalay cevherleri nadirdir ve tunç kullanımı belirli bölgelerle sınırlıydı. Bronz Çağı, tarih öncesi toplumlar için üç çağ sisteminin bir parçasıdır ve dünyanın bazı bölgelerinde Neolitik Çağı takip eder.

Bronz Çağı boyunca, kalayın az sayıdaki madenden diğer bölgelere taşınması için ticaret yolları kurulmuştur. Yeni malzeme öncelikle silahlar için kullanılmış, ancak tarım aletleri için yaygın olarak kullanılmamıştır. Genellikle sosyal elitler tarafından istiflenir ve büyük miktarlarda biriktirilirdi.

Tunç Çağı'nın sonunda Mısır, Çin, Anadolu (Hititler) ve Mezopotamya'da imparatorluk olarak da bilinen büyük devletler ortaya çıkmıştı. Bu imparatorluklar okuryazardı ve yazılı kayıt sistemleri geliştirmişlerdi.

Demir Çağı[değiştir | kaynağı değiştir]

Demir Çağı, Bronz Çağı'nda yazılı kayıtlar oluşturmuş olan medeniyetler için tarih öncesinin bir parçası olarak kabul edilmez. Birçok uygarlık, genellikle imparatorlukların genişlemesi ve fethi yoluyla Demir Çağı'nda yazılı kayıtlar oluşturmuştur. Örneğin, Avrupa'nın büyük bölümünde Demir Çağı terimi, Roma İmparatorluğu'nun fethinden sonra "Roma", "Gallo-Roma" ve benzeri terimlerle değiştirilmiştir.

Arkeolojide Demir Çağı, demir metalürjisinin ortaya çıkışını ifade eder. Demirin benimsenmesine, gelişmiş tarım uygulamaları, dini inançlar ve sanatsal tarzlar gibi diğer kültürel değişiklikler eşlik etmiştir. Bu nedenle arkeolojik Demir Çağı genellikle felsefe tarihindeki "Eksen Çağı" ile aynı zamana denk gelir. Demir cevheri bol olmasına rağmen, demirle çalışmak için kullanılan yöntemler daha önceki metaller için kullanılanlardan farklıdır. Demirin yayılması yavaş olmuş ve çoğunlukla silahlar için kullanılırken, bronz aletler ve sanat için tipik metal olarak kalmıştır.

Zaman Çizelgesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Verilen tüm tarihler yaklaşıktır ve antropoloji, arkeoloji, genetik, jeoloji ve dilbilim gibi çeşitli alanlarda yapılan araştırmalara dayanmaktadır.^[17]^[18]