Pozitif Hristiyanlık

Pozitif Hristiyanlık (Almanca: Positives Christentum) Nazi Almanyası içinde, Alman halkının ırksal saflığının, ırkçı Nazi ideolojisini İznik Hristiyanlığının temel veya önemli unsurlarıyla karıştırarak korunması gerektiği inancını destekleyen bir hareketti. Adolf Hitler bu terimi 1920 Nasyonal Sosyalist Program'ın 24. maddesinde kullandı ve "Parti, kendisini herhangi bir mezhebe bağlamadan Pozitif Hıristiyanlığın bakış açısını temsil ediyor" dedi.^[4] Nazi hareketi Almanya'nın yerleşik kiliselerine düşmandı. Yeni Nazi düşüncesi olan Pozitif Hristiyanlık, Nazi hareketinin Hristiyan karşıtı olmadığını ima ederek Almanya'nın Hristiyan çoğunluğunun korkularını yatıştırdı.^[5] Bununla birlikte, 1937'de Nazi Kilise İşleri Bakanı Hanns Kerrl, "Pozitif Hıristiyanlığın" "Havari İmanına bağlı" olmadığı ve Hristiyanlığın dayandığı "Tanrı'nın oğlu olarak Mesih'e imana" bağlı olmadığı, bunun yerine Nazi Partisi tarafından temsil edildiği açıklandı: "Führer yeni bir vahyin müjdecisidir" dedi.^[6] Hitler'in Pozitif Hristiyanlığı geleneksel bir Hristiyan inancı olarak kamuya sunması farklıydı. Hitler'in Nazi antisemitizmiyle uyum için Kiliselerle birleşik bir barışta ısrar etmesine rağmen, pozitif Hristiyanlık savunucuları da kendilerini Mesih'in Yahudi kökenlerinden ve Hristiyan İncil'inden uzaklaştırmaya çalıştılar. Bu tür unsurlara dayanarak, pozitif Hristiyanlığın çoğu kendisini geleneksel İznik Hristiyanlığından ayırdı ve sonuç olarak, Katolik, Doğu Ortodoks veya Protestan olmalarına bakılmaksızın genel olarak tüm ana Trinitarian Hristiyan kiliseleri tarafından mürted olarak kabul edildi.

Hitler, kutsal İncil'deki şahsiyetleri eleştirmesine rağmen, tüm siyasi kariyeri boyunca kendini sürekli olarak bir Hristiyan ve hatta bazen bir Katolik olarak tanımladı. 12 Nisan 1922'de yaptığı bir konuşmada kendisini Hristiyan olarak tanımladı.^[7] Hitler ayrıca Mein Kampf'ta kendisini bir Hristiyan olarak tanımladı. Bununla birlikte, Ian Kershaw ve Laurence Rees de dahil olmak üzere tarihçiler, onun "pozitif Hıristiyanlık" terimini kabul etmesini ve dini politikaya siyasi katılımını oportünizm tarafından yönlendirildiğini ve Almanya'daki Hristiyan kiliselerinin siyasi öneminin pragmatik bir şekilde kabul edildiğini nitelendiriyor.^[5] Bununla birlikte, rejimin devlet kontrolündeki bir Alman Evanjelik Kilisesi'ne Nazileştirilmiş bir "pozitif Hıristiyanlık" empoze etme çabaları esasen başarısız oldu ve bu, "yeni din"den Almanya için büyük tehlike gören muhalif İtiraf Kilisesi'nin oluşumuyla sonuçlandı.^[8] Katolik Kilisesi de 1937 papalık ansiklopedisi Mit brennender Sorge'da inancın "kan ve toprak" ideolojisini kınadı. Hitler, 1941'de emir subayı General Gerhard Engel'e özel olarak, "Şimdi eskisi gibi bir Katolikim ve her zaman öyle kalacağım" diyerek güvence verdi.^[9]

Resmi Nazi ideologu Alfred Rosenberg, hem Roma hem de doktrinlerini "negatif Hıristiyanlık" olarak adlandırdığı Protestan kilisesi ile uyumsuz olarak tasarladığı "pozitif Hristiyanlık"ın gelişmesinde önemli bir rol oynadı.^[10] Garip bir şekilde, Doğu Ortodoksluğu Rosenberg tarafından eleştirilmemişti ve Richard Steigmann-Gall, Batı Hristiyanlığına olan bu muhalefetin Rosenberg'i gerçek bir Hristiyan karşıtı yapıp yapmadığını sorguluyordu.^[11]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ Kershaw (2008), ss. 381–382.
^ Bullock (1991), s. 219.
^ "Hitler's Undeclared War on the Catholic Church". Foreign Affairs (İngilizce). 21 Temmuz 2022. 11 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2022.
^ Michael & Rosen 2007, s. 321.
^ ^a ^b Rees 2012, s. 135.
^ Shirer 1960, ss. 238–239.
^ Hitler, Adolf. The Speeches of Adolf Hitler, 1921–1941. s. 6. Erişim tarihi: 2 Ocak 2019.
^ Berben 1975, ss. 139–141.
^ John Toland, "Adolf Hitler", 1992. p. 507.
^ "Nuremberg Trial Defendants: Alfred Rosenberg". Jewish Virtual Library. Chevy Chase, Maryland: American–Israeli Cooperative Enterprise. 18 Ağustos 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ocak 2019.
^ Hexham 2007.

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]

Aycoberry, Pierre (1999). The Social History of the Third Reich. New York: The New Press.
Bärsch, Claus-Ekkehard (2007). "Alfred Rosenberg's Mythus des 20. Jahrhunderts as Political Religion: The 'Kingdom of Heaven Within Us' as a Foundation of German National Racial Identity". Maier, Hans; Schäfer, Michael (Ed.). Totalitarianism and Political Religions. Volume II: Concepts for the Comparison of Dictatorships. Bruhn, Jodi tarafından çevrildi. Londra: Psychology Press. ss. 205-224. ISBN 978-0-203-93542-2.
Berben, Paul (1975). Dachau: The Official History, 1933–1945. Londra: Norfolk Press. ISBN 978-0-85211-009-6.
Biesinger, Joseph A. (2006). Germany: A Reference Guide from the Renaissance to the Present. New York: Facts on File. ISBN 978-0-8160-7471-6.
Ericksen, Robert P. (2012). Complicity in the Holocaust: Churches and Universities in Nazi Germany. New York: Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9781139059602. ISBN 978-1-107-01591-3.
Fulbrook, Mary (1991). The Fontana History of Germany, 1918–1990: The Divided Nation. Londra: Fontana Press.
Hastings, Derek (2010). Catholicism and the Roots of Nazism: Religious Identity and National Socialism. New York: Oxford University Press. doi:10.1093/acprof:osobl/9780199843459.001.0001. ISBN 978-0-19-539024-7.
Hexham, Irving (2007). "Inventing 'Paganists': A Close Reading of Richard Steigmann-Gall's The Holy Reich". Journal of Contemporary History. 42 (1): 59-78. doi:10.1177/0022009407071632. ISSN 1461-7250. JSTOR 30036429.
Kershaw, Ian (2008). Hitler: A Biography. Londra: W. W. Norton & Company.
Michael, Robert; Rosen, Philip (2007). Dictionary of Antisemitism from the Earliest Times to the Present. Lanham, Maryland: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-5868-8.
Overy, Richard (2004). The Dictators: Hitler's Germany and Stalin's Russia. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-02030-4.
Rees, Laurence (2012). The Dark Charisma of Adolf Hitler. Londra: Ebury Press.
Shirer, William L. (1960). The Rise and Fall of the Third Reich: A History of Nazi Germany. Londra: Secker & Warburg.
Stackelberg, Roderick (2007). The Routledge Companion to Nazi Germany. New York: Routledge. ISBN 978-0-415-30860-1.
Steigmann-Gall, Richard (2003). The Holy Reich: Nazi Conceptions of Christianity, 1919–1945. Cambridge, England: Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9780511818103. ISBN 978-0-521-82371-5.
Şablon:Long dash (2007). "Old Wine in New Bottles? Religion and Race in Nazi Antisemitism". Spicer, Kevin P. (Ed.). Antisemitism, Christian Ambivalence, and the Holocaust. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ss. 285-308. ISBN 978-0-253-11674-1.

[FOOTNOTEKershaw2008381–382-1] Kershaw (2008), ss. 381–382.

[FOOTNOTEBullock1991219-2] Bullock (1991), s. 219.

[3] "Hitler's Undeclared War on the Catholic Church". Foreign Affairs (İngilizce). 21 Temmuz 2022. 11 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Kasım 2022.

[FOOTNOTEMichaelRosen2007321-4] Michael & Rosen 2007, s. 321.

[FOOTNOTERees2012135-5] Rees 2012, s. 135.

[FOOTNOTEShirer1960238–239-6] Shirer 1960, ss. 238–239.

[7] Hitler, Adolf. The Speeches of Adolf Hitler, 1921–1941. s. 6. Erişim tarihi: 2 Ocak 2019.

[FOOTNOTEBerben1975139–141-8] Berben 1975, ss. 139–141.

[9] John Toland, "Adolf Hitler", 1992. p. 507.

[10] "Nuremberg Trial Defendants: Alfred Rosenberg". Jewish Virtual Library. Chevy Chase, Maryland: American–Israeli Cooperative Enterprise. 18 Ağustos 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ocak 2019.

[FOOTNOTEHexham2007-11] Hexham 2007.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Pozitif Hristiyanlık nedir?, Pozitif Hristiyanlık anlamı nedir?, Pozitif Hristiyanlık ne demektir?

Pozitif Hristiyanlık nedir?, Pozitif Hristiyanlık anlamı nedir?, Pozitif Hristiyanlık ne demektir?

Pozitif Hristiyanlık

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]