Nöroloji ve nöroşirürji uygulamaları tarih öncesi zamanlara kadar uzanır. Ancak akademik çalışmalar 16. yüzyıla kadar başlamamıştır. Gözlemsel bilimden yola çıkarak, sinir sistemine ve nörolojik hastalıklara ve bunlara olası müdahalelere yaklaşmanın sistematik bir yolu zaman içinde gelişmiştir.

Erken tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

Antik[değiştir | kaynağı değiştir]

İnkalar, Taş Devri'nin sonlarından beri,^[1] bugün kullanılan benzer tekniklere benzer bir yöntem olan trepanasyon uygulamışlardır.^[2] Bu prosedürler çoğunlukla savaşçılar üzerinde gerçekleştirildi ve iskelet kalıntılarından elde edilen kanıtlar, en erken yöntemlerin genellikle ölümle sonuçlandığını ortaya koydu.^[2] Bununla birlikte, 1400'lere gelindiğinde, İnkalar "yetenekli cerrahlar" olduklarını kanıtladılar. Çünkü hayatta kalma oranları yaklaşık %90'a yükseldi, prosedürü takiben enfeksiyon oranları düşüktü ve bazı kişilerin ameliyattan birden çok kez kurtulduğunu gösteren kanıtlar bulundu.^[2] İnka cerrahları, kafatasında daha az travmaya neden olacak bir yöntem kullanarak kafanın yaralanmaya neden olacak bölgelerinden kaçınmayı öğrendiler.^[2] Ayrıca muhtemelen ağrı için koka ve alkol gibi zamanın şifalı otlarını kullandılar. Ayrıca sonraları balsam ve saponin ise antibiyotik amaçlı kullanılacaktı.^[2]

Travma cerrahisi ile ilgili antik Mısır incelemesi olan Edwin Smith papirüsü, bazı nörolojik durumlar da dahil olmak üzere çeşitli yaralanmalar için açıklamalar içerir ve tedaviler önerir. Spesifik olarak, meninkslerin, beynin dış yüzeyinin, beyin omurilik sıvısının ve kafa içi nabızların tanımları vardır.^[3] Sadece bu nörolojik özelliklerden söz edilmekle kalmaz, aynı zamanda beyin yaralanmaları veya servikal omurga yaralanmaları nedeniyle bazı vücut fonksiyonlarının bozulabileceği de açıklanmıştır.^[3] Tarih boyunca nörolojik fenomenlerin gözlemlenmesine ilişkin başka birçok örnek vardır. Sümerler, sırtında bir ok bulunan bir aslanın kabartmasında fiziksel travmanın neden olduğu paraplejiyi resmetmişlerdir.^[4] Fiziksel bozukluğun neden olmadığı nörolojik bozukluklar da araştırıldı. Örneğin, antik Hindistan'ın Vedik döneminin tıbbında, Ayurvedik metin Charaka Samhita, hem semptomların hem de olası tedavilerin tartışıldığı bir epilepsiyi anlatır. Buddha'nın doktoru Jīvaka Komārabhacca MÖ 5. yüzyılda bir hastanın beyninden iki paraziti çıkarmak için ameliyat yapmıştır.^[5]

Kısa bir süre sonra, antik Yunan doktor Hipokrat, epilepsinin kutsal değil, doğal bir nedeni olduğunu söylemiştir.^[6] Eski Yunanlar da sinir sistemini incelediler. Örneğin, Aristoteles (beyin fonksiyonunu yanlış anlamasına rağmen) meninksleri açıklar ve beyin ve beyincik yapılarını birbirinden ayırır.^[7] Kısa bir süre sonra, Roma'da Galen, maymun da dahil olmak üzere çeşitli türlerde sinir sisteminin birçok diseksiyonunu gerçekleştirdi. Yaptığı özel bir keşif, rekürren larengeal sinirlerinin önemiydi . Başlangıçta, bağlı, bağıran bir domuz ile nefes almayı kontrol eden sinirler üzerinde bir deney yaparken yanlışlıkla onları kesmişti. Domuz hemen bağırmayı kesti ama mücadeleye devam etti. Galen daha sonra aynı deneyi köpekler, keçiler, ayılar, aslanlar, inekler ve maymunlar dahil olmak üzere çeşitli hayvanlar üzerinde gerçekleştirdi ve her seferinde benzer sonuçlar buldu. Son olarak, bu yeni sonucu duyurmak için Galen, Roma'da geniş bir izleyici kitlesine bir çift domuz üzerindeki deneyi göstererek onlara şunları söyledi: "larinksin her iki tarafındaki bir çift saç benzeri yapı (sinirler) bağlanırsa veya kesilirse, hayvanın yaşamına veya işlevsel aktivitesine zarar vermeden suskun hale getirir".^[8]

Hua Tuo, beyin cerrahisi prosedürlerini gerçekleştirdiği söylenen eski bir Çinli doktor ve cerrahi öncüydü.^[9] MS 936'dan 1013'e kadar Endülüs'te Al-Zahrawi hastaları değerlendirdi ve kafa yaralanmaları, kafatası kırıkları, omurilik yaralanmaları, hidrosefali, subdural efüzyonlar ve baş ağrısının cerrahi tedavilerini gerçekleştirdi.^[10] İran'da eş zamanlı olarak İbn Sina da kafatası kırıkları ve cerrahi tedavileri hakkında detaylı bilgiler sundu.^[11]

Anatomi ve fizyoloji[değiştir | kaynağı değiştir]

• Diğer birçok bilimle birlikte, nöroloji ve nöroşirürjide Yunanlardan sonra ilk gerçek gelişmeler Rönesans'ta gerçekleşir. Matbaanın icadı, anatomik ders kitaplarının, sayfaların yayınlanmasına izin vererek bilginin yayılmasına izin verdi. İlk örnek Johann Peyligk'in 1499'da Almanya'nın Leipzig kentinde yayınlanan Compendium philosophiae naturalis'idir. Bu çalışma, dura mater ve pia mater ile ventriküler sistemi gösteren 11 gravür içeriyordu.^[12]

• Andreas Vesalius 1543'te De humani corporis Fabrica'yı yayınladığında hem nörolojide hem de genel olarak anatomide bir devrim gerçekleşti. Ventrikülleri, kafa sinirlerini, hipofiz bezini, meninksleri, gözün yapılarını, beyne ve omuriliğe giden damar beslemesini ve periferik sinirlerin bir görüntüsünü gösteren ayrıntılı çizimler içermekteydi.^[12] Vesalius, çağdaşlarının çoğundan farklı olarak, birçok hayvanın insanlarınkine benzer ventrikül sistemlerine sahip olduğunu, ancak gerçek bir zekaya sahip olmadığını öne sürerek ventriküllerin beyin işlevinden sorumlu olduğuna dair o zamanki yaygın inanca katılmadı.^[13] Görünen o ki, beyni incelemeden önce nadiren kafatasından çıkarmıştı. Zira diyagramlarının çoğu beyni kopmuş bir kafanın içinde oturuyormuş gibi gösteriyordu.^[14]

1549'da Jason Pratensis önemli bir nöroloji kitabı "De Cerebri Morbis" yayınladı. Bu kitap nörolojik hastalıkları inceliyordu. Galen ve diğer Yunan, Roma ve Arap yazarların düşüncelerinin yanı sıra semptomları tartıştı.^[15] 1664'te Thomas Willis, Anatomy of the Brain'i ve ardından 1667'de Cerebral Pathology'yi yayınladı. Beyni kafatasından çıkardı ve Willis çemberini - beynin arteriyel beslenmesini sağlayan damar çemberini - ortaya koyarak onu daha net bir şekilde tanımlayabildi. Lokalizasyon ve refleksler hakkında belirsiz bir fikir de dahil olmak üzere beyin işleviyle ilgili bazı teorileri vardı. Epilepsi, apopleksi ve felç durumlarını tanımladı. 1610'da anatomist Jean Riolan the Younger'dan sonra "nöroloji" kelimesini kullanan ilk birkaç yazardan biriydi.^[16]

Hastalık anlayışının başlangıcı, hastalıklı anatomik illüstrasyonlar ve etkili renkli baskının gelişmesiyle geldi. Matthew Baillie (1761-1823) ve Jean Cruveilhier (1791-1874), sırasıyla 1799 ve 1829'da inme durumundaki lezyonları resimlediler.

Biyoelektrik ve Mikroskopi[değiştir | kaynağı değiştir]

Ünlü filozof René Descartes (1596-1650), bir hayvanın her aktivitesinin bazı dış uyaranlara karşı gerekli bir tepki olduğunu öne sürdü. Burada uyaran ve tepki arasındaki bağlantı, belirli bir sinir yolu ile yapılmıştı. Luigi Galvani (1737-1798), sinirin elektriksel uyarılmasının kas kasılmasını sağladığını gösterdi. Charles Bell (1774-1842) ile Francois Magendie'nin (1783-1855) rekabet halindeki çalışmaları, omuriliğin ventral boynuzlarının motor ve duyusal dorsal boynuzlarını tanımlanmasını sağladı. Hücreler mikroskobik olarak tanımlandığında, kaba anatomik kavramların ötesine geçmek mümkün oldu. 1837'de JE Purkinje (1787-1869) nöronların ilk tanımını ve aslında her türden hücrenin çok erken bir tanımını yaptı. Daha sonra Golgi ve Cajal sinir hücrelerinin dallarını boyadı. Bu dalların dokunduğunu veya sinapsyaptığını gösterdi. Konuşamayan hemiplejik bir hasta Paul Broca'yı (1824-1880) serebral korteksteki işlevlerin anatomik olarak lokalize olduğu görüşüne götürdü. Ivan Pavlov (1849–1936), köpekleri salya salarken, basit bir refleksin daha yüksek beyin işlevleriyle değiştirilebileceğini fark etti. Bu nörolojik fikirler, nörofizyolog Charles Scott Sherrington (1857–1952) tarafından koordine edildi ve değerlendirildi.

Teşhis[değiştir | kaynağı değiştir]

Kendini tamamen nörolojiye adayan ilk doktorlar Moritz Heinrich Romberg, William A. Hammond, Duchenne de Boulogne, Jean-Martin Charcot ve John Hughlings Jackson'dı . Doktorlar, ancak klinik araştırma için uygun araçlar ve prosedürler geliştirmişlerse, nöroloji fikirlerini pratikte kullanabilirlerdi. Bu 19. yüzyılda adım adım gerçekleşti – refleks çekici, oftalmoskop, iğne ve diapozon, şırınga ve lomber ponksiyon bu alet ve işlemlerdendi. X ışınları, elektro-ensefalografi, anjiyografi, miyelografi ve CAT taramaları bunları takip edecekti. Klinik nörologlar, ölümden sonraki bulgularını nöropatoloji ile ilişkilendirdiler. En iyi bilineni, beyin omurilik ilişkisini iki ciltlik büyük bir metinle anlatan WR Gowers (1845-1915) idi. On dokuzuncu yüzyılın sonunda, felç ile hemipleji arasında, travma ile belden aşağı felç durumu arasında, spiroket ile akıl hastanelerini dolduran felçli demans hastaları arasında bağlantı kuruldu. Ciddi bir enfeksiyon olan frengi'de salvarsan kullanımı ilk kemoterapötik tedavi oldu. Ayrıca nörosifiliz'de ateş indüksiyonu uygulandı. Antibiyotikler kullanılmaya başlandığında nörosifiliz tedavisi oldukça etkili hale geldi.

Beyin cerrahisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Modern[değiştir | kaynağı değiştir]

19. yüzyılın sonlarından 20. yüzyılın başlarına dek, beyine elektrotların yerleştirildiği ve yüzeysel tümörlerin çıkarıldığı zamana kadar nöroşirürjide çok fazla ilerleme olmadı.

Beyin cerrahisi veya ağrının giderilmesi için kafaya önceden tasarlanmış kesi binlerce yıldır vardır, ancak beyin cerrahisindeki kayda değer ilerlemeler yalnızca son yüz yılda geldi.^[17]

Beyindeki elektrotların tarihi : 1878'de Richard Caton, elektrik sinyallerinin hayvanın beyninden iletildiğini keşfetti. 1950'de Dr. Jose Delgado, bir hayvanın beynine yerleştirilen ve onu çalıştırıp yön değiştirmesini sağlayan ilk elektrotu icat etti. 1972'de sağırların duymasını sağlayan nörolojik bir protez olan koklear implant ticari kullanım için pazarlandı. 1998'de araştırmacı Philip Kennedy, ilk beyin-bilgisayar arayüzünü (BCI) bir insan deneğe yerleştirdi.

Tümör çıkarılmasının tarihçesi : 1879'da, sadece nörolojik işaretlerle yerini belirledikten sonra, İskoç cerrah William Macewen (1848-1924) ilk başarılı beyin tümörü çıkarma işlemini gerçekleştirdi.^[18] 25 Kasım 1884'te İngiliz doktor Alexander Hughes Bennett (1848-1901) Macewen'in tekniğini kullanarak tümörün yerini tespit etti ve İngiliz cerrah Rickman Godlee (1849-1925)^[19][20] ilk birincil beyin tümörü çıkarma işlemini gerçekleştirdi. Bennett açıkta kalan beyin üzerinde ameliyat yaparken, Macewen trepanasyon yoluyla "uygun beyin alanı" belirliyordu.^[21] Üç yıl sonra, Victor Horsley (1857-1916) bir omurilik tümörünü çıkaran ilk doktordu. 16 Mart 1907'de Avusturyalı cerrah Hermann Schloffer ,hipofiz tümörünü başarıyla çıkaran ilk kişi oldu.^[22] Amerikalı cerrah Harvey Cushing (1869–1939), 1909'da bir akromegaliden hipofiz adenomunu başarıyla çıkardı. Nöroşirürji ile endokrin hiperfonksiyonu tedavi etmek önemli bir nörolojik dönüm noktasıydı.

Portekiz'deki Egas Moniz (1874–1955), şiddetli psikiyatrik bozuklukları tedavi etmek için bir lökotomi prosedürü (şimdi çoğunlukla lobotomi olarak bilinir) geliştirdi. Lobotomi gelişiminin, 1848'de sol ön lobundan bir demir çubuk geçirilmiş bir demiryolu işçisi olan Phineas Gage'in durumundan esinlendiği söylense de, kanıtlar buna karşıdır.^[23]

Modern cerrahi aletler[değiştir | kaynağı değiştir]

Nöroşirürjideki ana ilerlemeler, gelişmiş cihazların bir sonucu olarak ortaya çıktı. Modern beyin cerrahisi aletleri veya aletleri keskileri, küretleri, disektörleri, distraktörleri, elevatörleri, forsepsleri, kancaları, çarpma tertibatlarını, sondaları, emme tüplerini, elektrikli aletleri ve robotları içerir.^[24][25] Keskiler, elevatörler, pensler, kancalar, çarpma tertibatları ve sondalar gibi bu modern araçların çoğu, nispeten uzun bir süredir tıbbi uygulamada kullanılmaktadır. Nöroşirürjide ilerleme öncesi ve sonrası bu araçların temel farkı hassasiyetlerindendi. Bu araçlar, bir milimetrelik alanlar içinde iş görecek şekilde hazırlanmıştır.^[26] Elde tutulan elektrikli testereler ve robotlar gibi diğer araçlar, nörolojik bir ameliyathanenin içinde ancak son zamanlarda yaygın olarak kullanılmaktadır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]

• Gross, Charles G. (1999) [1998]. Brain, Vision, Memory: Tales in the History of Neuroscience. MIT Press. ISBN 0-262-57135-8. 
• Dr.Aman PS, Sohal (2015). "children neuro condition treatment". Neuroscientist. Blog Publications. 1 (1): 216-221. 27 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Nisan 2015. 
• Macmillan, Malcolm (2002). An Odd Kind of Fame: Stories of Phineas Gage. MIT Press. s. 575. ISBN 978-0-262-63259-1. 
• Macmillan, Malcolm (2008). "Phineas Gage – Unravelling the myth". The Psychologist. British Psychological Society. 21 (9): 828-831. 3 Eylül 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2010. 
• Paulissian, Robert (1991). "Medicine in Ancient Assyria and Babylonia" (PDF). Journal of Assyrian Academic Studies. 5 (1): 3-51. 17 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 10 Eylül 2010. 
• Singer, Charles (1956). "Brain Dissection Before Vesalius". Journal of the History of Medicine and Allied Sciences. Oxford Journals. 11 (3): 261-274. doi:10.1093/jhmas/XI.3.261. PMID 13346072. 
• von Staden, Heinrich (1989) [1989]. Herophilus: The Art of Medicine in Early Alexandria. Cambridge University Press. ISBN 0-521-23646-0. 
• Tessman, Patrick A.; Suarez, Jose I. (2002). "Influence of Early Printmaking on the Development of Neuroanatomy and Neurology". Archives of Neurology. 59 (12): 1964-1969. doi:10.1001/archneur.59.12.1964. PMID 12470188. 29 Ağustos 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
• Vesalius, Andreas (1543). De corporis humani fabrica libri septem. Johannes Oporinus. ISBN 0-930405-75-7.  available to browse online at the National Library of Medicine 24 Ocak 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Wilkins, Robert H. (March 1964). "Neurosurgical Classic – XVII Edwin Smith Surgical Papyrus". Journal of Neurosurgery. 21: 240-244. doi:10.3171/jns.1964.21.3.0240. PMID 14127631. 
• "Fact sheet #168: Epilepsy: historical overview". WHO Fact Sheets. World Health Organization. 12 Mart 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Nisan 2008.