IV. Pandulf^[1] (ö. 1049/50) üç ayrı dönem Capua Prensi.

Şubat 1016 yılından 1022 yılına kadar kuzeni II. Pandulf ile hüküm sürmüştür. 1018 yılında, Bizans'ın İtalya Katepanonu Basileios Boioannes, Cannae'da Barili Melus komutasında Lombard ile onların müttefiki Norman askerlerini yenmiştir. Bu zafer, daha önce Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu ile ittifak yapan Mezzogiorno bölgesindeki tüm prensliklerin Bizans'ı tanımasına neden olmuştur. Bunlar arasında Bizans'ı desteklemek konusunda en coşkulusu Pandulf olmuştur. Boioannes'e, Melus'un kayınbiraderi Dattus'un 1020 yılında Garigliano'da bir kuleye kapatmasında yardımcı olmuştur fakat bu Almanya'dan büyük bir ordu gelmesine neden olmuştur. Köln başpiskoposu Pilgrim komutasında bir birlik Tiren Denizi kıyılarından yürüyüşe geçti ve Capua'yı kuşattı. 1022 yılında IV. Pandulf alınıp yerine başka bir prens Teano Kontu Pandulf konuldu. IV. Pandulf zincirlenerek, İmparator II. Heinrich'a götürüldü. Heinrich, neredeyse onu idam ettirecekken Pilgrim'in araya girmesi ile kurtuldu. Almanya'da iki yıl tutuklu kaldı.

II. Konrad tarafından 1024 yılında yeni bir müttefik beklentisinde olan Prens Salernolu III. Guaimar'ın talebi ile serbest bırakıldı. Guaimar ve Norman maceraperest Rainulf Drengott'un yardımlarıyla, Pandulf hemen Capua'yı kuşatmıştır. 1025 yılında Boioannes Sicilya seferi ile meşguldü, büyük bir kuvvetle onlara katıldı. 1026 yılında 18 aylık kuşatma sonrası şehir düştü. Bizanslı General tarafından Teano Düklüğüne Napoli'ye güvenli bir koridor verildi. Pandulf hükümdarlığını alıp 1038 yılına kadar iktidarda kaldı.

1027 yılında, Napolili IV. Sergius'u mağlup edip, iktidardan düşürmüştür fakat 1029 Sergius geçmişte bir kez Pandulf'un müttefiki olan Rainulf komutasında Norman ordusunun desteği ile iktidara yeniden geçmiştir. Rainulf komutasında Norman ordusu dönüşte Aversa Kontluğunu ele geçirerek Mezzogiorno'ya Normanların ayak basmasını sağlamıştır. Sonra, Sergius Montecassino'nun başkeşişine karşı harekete geçmiştir. Bir önceki başkeşiş, Atenulf, Pandulf'u desteklemekteydi, 1024 yılında imparatorluk ordusunun istilasından kaçmıştı. Yeni başkeşiş, İmparator ve Papa'nın adayıydı. Onu Capua'ya davet ettikten sonra, Pandulf onu görevden aldığı Capua başpiskoposunun yanına hapse attı. 1032 yılında, Pandulf dikkatini Sergius'un eski müttefiki Gaetalı V. John'a yöneltti. Gaeta'yı fethetti ve Gaeta Düklüğü unvanını üzerine aldı. Bütün bunlar için Vakanüvis Monte Cassinolu Aimé, onu fortissime lupe, Abruzzi'nin Kurdu, "Kurnaz ve şeytani ameller" adamı olarak isimlendirir.

Sonuçta, III. Guaimar'un (ö. 1027) oğlu Salernolu IV. Guaimar iki İmparatora—Doğu ve Batı— bir araya gelip Güney İtalya'yı bölen birçok tartışmayı çözmeleri çağrısında bulundu. Sadece Konrad kabul etti. 1038 yılında, ismini Küçük Asya'nın antik kentinden alan Troy şehrine vardı. Çaldığı toprakları Monte Cassino'ya iade etmesini, Pandulf'a emretti. Pandulf karısını ve oğlunu barış yapmak için yolladı, iki taksitte 300 lbs altın ve oğlunu ve kızını rehin vermeyi teklif etti. İmparator Pandulf'un teklifini kabul etti. Fakat evlatları kaçtı ve onun ücra kalesi Sant'Agata de' Goti'ye sığındı. Konrad, Capua'yı alıp Guaimar'a Prens unvanı ile verdi. Aversa'yı Salerno Dükü olarak tanıdı. Pandulf, bu arada eski Bizans müttefikinden koruma aramak için Konstantinopolis'e sığındı. Ancak politik şartlar değiştiği için Pandulf tutuklandı.

Nihayetinde, Guaimar, Bizans İmparatoru IV. Mihail'in düşmanı oldu ve İmparatorun ölümünden sonra Pandulf serbest bırakıldı. 1042 yılında İtalya'ya döndü. İzleyen beş yıl, o ve takipçileri Guaimar'a tehdit oluşturdular. 1047 yılı Mezzogiorno ve Lombardların tarihinde dönüm noktası oldu, Konrad'ın oğlu III. Heinrich, bölgeye yürüyüp Drengot ve Hauteville topraklarını kendisine bağladı. Capua'da, Pandulf'u son kez iktidara getirdi. Pandulf, 19 Şubat 1049 ya da 1050 tarihinde kendi prensliğinde öldü.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

• Chalandon, Ferdinand, Histoire de la domination normande en Italie et en Sicilie. Paris, 1907.
• Gwatkin, H. M., Whitney, J. P. (ed) et al. The Cambridge Medieval History: Volume III. Cambridge University Press, 1926.
• Norwich, John Julius. The Normans in the South 1016-1130. Longmans: Londra, 1967.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

• History of the Norman World.

• Bu sayfa, İngilizce eşdeğerinin çevirisidir.