Bu maddede birçok sorun bulunmaktadır. Lütfen sayfayı geliştirin veya bu sorunlar konusunda tartışma sayfasında bir yorum yapın. Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır. (Mart 2021) Bu madde hiçbir kaynak içermemektedir. Lütfen güvenilir kaynaklar ekleyerek madde içeriğinin geliştirilmesine yardımcı olun. Kaynaksız içerik itiraz konusu olabilir ve kaldırılabilir. Kaynak ara: "HMHS Britannic" – haber · gazete · kitap · akademik · JSTOR (Mart 2021) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin)

HMHS Britannic, White Star Line'ın Olimpik gemi sınıfının üçüncü gemisi ve Britannic adını taşıyan ikinci White Star gemisiydi. RMS Olympic ve RMS Titanic'in filo arkadaşıydı ve transatlantik yolcu gemisi olarak hizmete girmesi amaçlanmıştı. Britannic, I. Dünya Savaşı'nın başlamasından hemen önce başlatıldı. RMS Titanic'in batmasından öğrenilen dersler nedeniyle inşaat sırasında yapılan tasarım değişiklikleri ile üç gemiden en güvenli olacak şekilde tasarlandı. 1915'te bir hastane gemisi olarak kullanılmadan önce, Belfast'taki inşaatçıları Harland and Wolff'ta aylarca yattı. 1915 ve 1916'da Birleşik Krallık ile Çanakkale Boğazı arasında görev yaptı. 21 Kasım 1916 sabahı, Yunan adası Kea yakınlarındaki Alman İmparatorluk Donanması'na ait bir deniz mayını patlamasıyla sarsıldı ve 55 dakika sonra battı ve 30 kişi öldü. Gemide 1.065 kişi vardı; Hayatta kalan 1.035 kişi sudan ve cankurtaran botlarından kurtarıldı. Britannic, Birinci Dünya Savaşı'nda kaybedilen en büyük gemiydi. Geminin kaybı, savaş sonrası tazminatların bir parçası olarak SS Bismarck'ın White Star Line'a verilmesi ile tazmin edildi; RMS Majestic oldu. Enkaz 1975 yılında Jacques-Yves Cousteau tarafından tespit edilmiş ve araştırılmıştır. Gemi, deniz tabanındaki en büyük yolcu gemisidir.

Özellikler[değiştir | kaynağı değiştir]

Britannic'in orijinal boyutları kardeş gemilerininkine benziyordu, ancak RMS Titanic felaketinden sonra bina stokları üzerindeyken boyutları değiştirildi. 48.158 brüt tonajla, büyüklük (hacim) açısından kız kardeşlerini geride bıraktı, ancak bu onu o sırada hizmette olan en büyük yolcu gemisi yapmadı; Alman SS Vaterland, önemli ölçüde daha yüksek tonajla bu unvana sahipti. Gemi, kız kardeşleri üzerinde halihazırda test edilmiş olan karma bir sistemle hareket ettirildi: iki adet üçlü genleşmeli buhar motoru, üç kanatlı dıştan takma kanat vidalarına güç verirken, bir buhar türbini, merkezi dört kanatlı vidalara güç sağlamak için iki pistonlu motordan çıkan buharı kullanıyordu. 23 knot hız.

Titanic sonrası tasarım değişiklikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Britannic karakter ve yerleşim olarak kardeş gemilerine çok benziyordu, ancak RMS Titanic'in kaybından ve sonraki soruşturmalardan sonra, kalan Olimpiyat sınıfı gemilerde birkaç tasarım değişikliği yapıldı. Britannic ile bu değişiklikler lansmandan önce yapıldı. Nihai tasarım, geminin ikonik huni düzeni gibi imza özelliklerini korumasına izin verdi, ancak değişiklikler arasında, motor ve kazan daireleri boyunca çift gövdeye izin vermek için geminin kirişini 94 fit (29 m) 'ye çıkarmak ve altı B Güvertesine kadar olan 15 su geçirmez perdeden. Ek olarak, gövde genişliğindeki artışı telafi etmek için önceki iki geminin 16.000 beygir gücündeki (12.000 kW) olanları yerine daha yüksek değerde 18.000 beygir gücünde (13.000 kW) bir türbin eklendi. Merkezi su geçirmez bölmeler geliştirilerek geminin altı bölme sular altında kalması sağlandı. Daha belirgin bir dış değişiklik, her biri bir elektrik motoruyla çalışan ve köprülerde depolanan altı cankurtaran botunu fırlatabilen vinç benzeri büyük matafora takılmasıydı; gemi başlangıçta sekiz set portal matafora sahip olacak şekilde tasarlandı, ancak savaş hizmetine girmeden önce sadece beşi kuruldu, fark, RMS Titanic ve RMS Olympic'te olduğu gibi manuel olarak çalıştırılan Welin tipi matafora tarafından başlatılan teknelerle yapıldı. Güverte evinin çatısındaki matafora ulaşılabilecek bir yerde ilave cankurtaran botları depolanabilir ve portal matafora geminin diğer tarafındaki cankurtaran botlarına ulaşabilir, ancak hunilerden hiçbiri yolu engellememelidir. Bu tasarım, gemi normalde listenin zıt tarafında filikaların fırlatılmasını engelleyecek bir liste geliştirmiş olsa bile, tüm cankurtaran botlarının fırlatılmasını sağladı. Bu mataforalardan birkaçı hunilerin yanına yerleştirilerek bu amacı bozdu. Gemi, her biri en az 75 kişi taşıyabilen 55 cankurtaran botu taşıdı. Böylelikle geminin taşıyabileceği maksimum insan sayısından fazla olan cankurtaran botları ile 3.600 kişi taşınabilir. Bir okyanus gemisi olarak inşa edilip tasarlanan Britannic'in düzeni, bir hastane gemisi olarak kullanılması için ideal değildi. Birinci Dünya Savaşı'nın patlak vermesinden sonra, gemiye İngiltere hükûmeti tarafından el konuldu ve geminin amaca uygun olması için geçici değişiklikler yapıldı. Takılması gereken mobilyaların çoğu, geminin savaştan sonra White Star Line okyanus gemisine dönüştürülmesi beklendiği için bir depoda saklandı. Geminin talihsiz kaderi nedeniyle, gemi asla bir okyanus gemisi olarak yelken açmadı ve Britannic'in mobilyaları satıldı. Belfast'ta Britannic'in merdivenlerini ve özel Jakoben tarzı teçhizatı satın alan ve takan evler var.

Hikaye[değiştir | kaynağı değiştir]

1907'de White Star Line genel müdürü J. Bruce Ismay ve Belfast'taki Harland & Wolff tersanesinin başkanı Lord Pirrie, Cunard Line'ın Lusitania ve Mauretania'yla rekabet edebilmek için benzersiz boyutta bir okyanus gemisi üçlüsü inşa etmeye karar vermişlerdi. hız açısından değil, lüks ve güvenlik açısından. Üç geminin isimleri daha sonraki bir tarihte kararlaştırıldı ve tasarımcının boyutlarına ilişkin niyetini gösterdiler: Olympic, Titanic ve Britannic. Bu üç gemiyi inşa etme planı, deniz mimarları Thomas Andrews ve Alexander Carlisle tarafından gerçekleştirildi. Olimpiyat ve Titanik'in inşası sırasıyla 1908 ve 1909'da başladı. Boyutları o kadar büyüktü ki, onları barındırmak için Arrol Gantry'yi inşa etmek gerekiyordu, iki yeni bina fişini kaplayacak ve bir seferde iki gemi inşa edilmesine izin verecek kadar genişti. Üç gemi 270 metre uzunluğunda ve 48.000 brüt tonajlı olacak şekilde tasarlandı. Tasarlanan hızları yaklaşık 22 deniz mili idi, Lusitania ve Mauretania'nın çok altında, ancak yine de bir haftadan daha kısa bir transatlantik geçişe izin veriyordu.

Söylentilere göre isim değişikliği[değiştir | kaynağı değiştir]

White Star Line ve Harland ve Wolff tersaneleri bunu her zaman inkâr etseler de, Bazı kaynaklar geminin adının Gigantic olduğunu iddia ediyor. Bir kaynak, üstte Gigantic adlı geminin bir posteri. Diğer kaynaklar, Gigantic için White Star siparişinin verildiğini belirten Kasım 1911 Amerikan gazeteleridir.

Tom McCluskie, Harland ve Wolff'ta arşiv yöneticisi ve tarihçi sıfatıyla, "Olimpiyat sınıfı gemilerin üçüncüsü için 'Gigantic' adının kullanıldığını veya önerildiğini hiçbir zaman resmi olarak görmediğini" belirtti. Ocak 1912 tarihli sipariş defterine elle yazılmış bazı değişiklikler eklendi. Bunlar geminin adını değil, sadece kalıp genişliğini ele aldı.

İnşaat[değiştir | kaynağı değiştir]

Britannic'in omurgası, 30 Kasım 1911'de Belfast'taki Harland ve Wolff tersanesinde, o geminin denize indirilmesinden 13 ay sonra, daha önce Olimpiyat tarafından işgal edilen portal kızak üzerine atıldı ve Arlanza, yedi gün önce denize indirildi. Geminin satın alınmasının 1914'ün başında olması planlandı. Titanik felaketinin bir sonucu olarak getirilen iyileştirmeler nedeniyle Britannic, 26 Şubat 1914'e kadar fırlatılamadı. Bir huninin takılmasıyla birlikte çekildi. Basın önünde çeşitli konuşmalar yapıldı ve lansman onuruna bir akşam yemeği düzenlendi. Montaj sonradan başladı. Gemi Eylül ayında kuru havuza girdi ve pervaneleri takıldı. Olympic'in alanını yeniden kullanmak, Olympic ve Titanic için kullanılanlara benzer boyutta üçüncü bir kaymayı ortadan kaldırmayarak tersane zaman ve para tasarrufu sağladı. Ağustos 1914'te Britannic, New York ve Southampton arasında transatlantik hizmetine başlamadan önce Birinci Dünya Savaşı başladı. Hemen, Amirallik sözleşmesi olan tüm tersanelere, mevcut hammaddeleri kullanma önceliği verildi. Britannic dahil tüm sivil sözleşmeler yavaşlatıldı. Deniz yetkilileri, silahlı ticaret kruvazörleri veya asker taşımacılığı için çok sayıda gemiye el koydu. Amirallik, şirketlere gemilerinin kullanımı için ödeme yaptı, ancak deniz operasyonlarında bir gemiyi kaybetme riski yüksekti. Büyük okyanus gemileri başlangıçta deniz kullanımı için alınmamıştı, çünkü daha küçük gemilerin kullanımı daha kolaydı. RMS Olympic, 3 Kasım 1914'te Belfast'a geri dönerken, Britannic üzerindeki çalışmalar yavaş yavaş devam etti.

Talep[değiştir | kaynağı değiştir]

Deniz operasyonları Doğu Akdeniz'e kadar uzanırken, artan tonaj ihtiyacı kritik hale geldi. Mayıs 1915'te Britannic, motorlarının demirleme denemelerini tamamladı ve dört hafta gibi kısa bir sürede hizmete acil giriş için hazırlandı. Aynı ay, Cunard'ın RMS Lusitania'sının İrlanda kıyılarında SM U-20 tarafından torpidolanmasıyla sivil bir okyanus gemisinin ilk büyük kaybını da gördü.

Ertesi ay, Amirallik, yakın zamanda talep edilen yolcu gemilerini Gelibolu Harekâtı'nda asker nakliyesi olarak kullanmaya karar verdi. İlk yelken açanlar Cunard'ın RMS Mauretania ve RMS Aquitania'ydı. Gelibolu çıkarmalarının felaketle sonuçlanması ve can kayıplarının artmasıyla, yaralıların tedavisi ve tahliyesi için büyük hastane gemilerine ihtiyaç duyuldu. Aquitania, Ağustos ayında hastane gemi görevlerine yönlendirildi (birlik nakliyesi olarak yerini Eylül ayında Olympic alacaktı). Daha sonra 13 Kasım 1915'te Britannic, Belfast'taki deposundan bir hastane gemisi olarak talep edildi.

Büyük kırmızı haçlar ve yatay yeşil bir şeritle beyaza boyanmış, HMHS (Majestelerinin Hastane Gemisi) Britannic olarak yeniden adlandırılmıştır ve Kaptan Charles Alfred Bartlett'in komutası altına alındı. Muhtemelen HMHS Britannic son yolculuğunda bir U-Bot tarafından suikaste uğradı.^{[kaynak belirtilmeli]}