Childeric I'in mezarında bulunan altın ağustos böcekleri veya granat ekli arılar Sonsuz yaşamı veya uzun ömürlülüğü sembolize etmiş olabilirler.^[1]

Frank mitolojisi, çok tanrılı Cermen paganizmindeki köklerinden Erken Orta Çağ'da Greko - Romen bileşenlerinin dahil edilmesine kadar, Frankların Germen kabile konfederasyonunun mitolojisini kapsar. Bu mitoloji, Merovingian kralı I. Clovis'in İznik Hristiyanlığına (yaklaşık 500) dönüşmesine kadar Franklar arasında gelişti, ancak ondan önce birçok Frank Hristiyan vardı. Ondan sonra, putperestliklerinin yerini yavaş yavaş Hristiyanlaştırma süreci aldı, ancak 7. yüzyılın sonlarında hala Toxandria'nın Frank merkezlerinde paganlar vardı.

Hıristiyanlık öncesi gelenekler[değiştir | kaynağı değiştir]

Pagan Frank inançlarının çoğu, diğer Cermen halklarının inançlarıyla benzerlikler paylaşabilir. Eğer öyleyse, o zaman Frank geleneksel dininin temel unsurlarını yeniden inşa etmek mümkün olabilir.^[2]

Frankların göç dönemi dini, muhtemelen ormanlık alanlara, tepelere veya göllerin ve nehirlerin yanına sunakların yerleştirilmesi ve ormanların kutsaması gibi diğer Alman paganizm türleriyle ortak özelliklerinin çoğunu paylaşıyordu.^[3] Genel olarak, Cermen tanrıları yerel kült merkezleriyle ilişkilendirilirdi ve kutsal karakterleri ve güçleri, dışında ne tapıldıkları ne de korkuldukları belirli bölgelerle ilişkilendirilirdi.^[4] Diğer tanrılar, farklı adlar ve varyasyonlarda olmasına rağmen kültürler ve kabileler tarafından biliniyor, korkuluyor ve paylaşılıyordu. İkincisi, Frankların kutsal bir koruda yaşadığı sanılan her şeye kadir tanrı Allfadir'e ("Tüm Baba") sahip olabilirler. Cermen halkları, onun yaşadığına inandıkları yerde toplanmış ve ona bir insan hayatını feda etmiş olabilirler.^[5] Tüm Baba ifadesinin varyantları (Allfadir gibi) genellikle Wuotan'a (Woden, Óðinn / Odin) atıfta bulunur. Diğer tanrılar arasında^[6] gök gürültüsü tanrısı Donar (Thor) ve Tacitus'un "Mars" dediği Zio (Tyr) bulunur. Herbert Schutz'a göre tanrılarının çoğu, Hristiyanlığın Tanrısı'nın tersine, biçime sahip ve dünyevi nesnelerle somut bir ilişki içinde olan bir "dünyevi" idi. Tacitus ayrıca, Perry'nin Frankların bir inancı paylaşmış olabileceğini düşündüğü Germen halkı tarafından bir tanrıça Nerthus'a tapıldığından bahsetmiştir.^[7] Kuzey Denizi boyunca Cermen grupları ile Franklar, Clovis zamanında kültü hala fark edilebilen Freyr ile eşanlamlı olan Yngvi'ye özel bir adanmışlık paylaştılar.^[8]

Bazı zengin Frank mezarları, Childeric'in mezarı gibi at mezarlarıyla çevriliydi.

Sığır sembolizmi[değiştir | kaynağı değiştir]

Arabayı çeken boğalar özel hayvanlar olarak alındı ve Salian kanununa göre bu hayvanların çalınmasına yüksek bir yaptırım uygulanır. Eduardo Fabbro, Tacitus'un bahsettiği Cermen tanrıçası Nerthus'un (ineklerin çektiği bir arabaya binen) Merovingian Merovech anlayışının kökeni olduğunu ve onların hanedanının adını alacağı tahmininde bulundu . Ülkeyi bir kağnı ile dolaşan Merovingian kralları, o zaman ilahi atalarının kutsama yolculuğunu canlandıran bir hayal ürünü olabilirler.^[9] Childeric I'in mezarında (481'de öldü), ustalıkla altından yapılmış bir boğanın başı bulundu. Bu, ineğin ibadetine odaklanan çok eski bir doğurganlık ritüelinin^[10] sembolünü temsil etmiş olabilir. Fabbro'ya göre, Frank panteonu, özellikle doğurganlık tanrılarına adanmış olan Cermen yapısının bir varyasyonunu ifade ediyordu.^[2]

Efsaneler[değiştir | kaynağı değiştir]

Birincil kaynaklarda günümüze ulaşan Frank mitolojisi, Roma mitolojisindeki Aeneas ve Romulus mitlerininki ile karşılaştırılabilir, ancak Cermen zevklerine uyacak şekilde değiştirilmiştir. Birçok Cermen halkı gibi, Franklar da klasik tarihin insanlarıyla bağlarını açıklamak için kurucu bir efsane hikâyesi anlattılar.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Birincil[değiştir | kaynağı değiştir]

• Sözde Fredegar . Historia, Monumenta Germaniae Historica, Scriptores Rerum Merovingicarum, Tomus II. Hannover: 1888.
• Tours'lu Gregory . Frankların Tarihi . Lewis Thorpe, çev. Penguin Grubu. 0-14-044295-2 .
• Publius Cornelius Tacitus . Germania .

İkincil[değiştir | kaynağı değiştir]

• Daly, William M. "Clovis: Ne Kadar Barbar, Nasıl Pagan?" Spekulum, cilt. 69, hayır. 3 (Temmuz 1994), s. 619 – 664.
• Fabbro, Eduardo. "Erken Salian Frankları arasında Cermen Paganizmi." Cermen Mitolojisi ve Folklor Dergisi . Cilt 1, Sayı 4, Ağustos 2006.
• Murray, Archibald Callander ve Goffart, Walter A. Roma'nın Düşüşünden Sonra: Erken Ortaçağ Tarihinin Anlatıcıları ve Kaynakları . Toronto: Toronto Üniversitesi Yayınları, 1998.
• Nelson, Janet L. "Kraliyet Azizleri ve Erken Ortaçağ Krallığı." Kilise Tarihinde Çalışmalar, 10 (1973), s. 39 – 44. Erken Ortaçağ Avrupa'sında Politika ve Ritüel'de yeniden basılmıştır. Janet L. Nelson, ed. Londra: Hambledon Press, 1986. s. 69 – 74. 0-907628-59-1ISBN 0-907628-59-1 .
• Perry, Walter Copland . Tarihte İlk Görünüşlerinden Kral Pepin'in Ölümüne Kadar Franklar 30 Eylül 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. . Longman, Kahverengi, Yeşil: 1857.
• Prummel, W. ve van der Sanden, WAB "Runderhoorns uit de Drentse venen." Nieuwe Drentse Volksalmanak, 112. 1995. s. 84 – 131.
• Prummel, W. ve van der Sanden, WAB . "Een oeroshoren uit het Drostendiep bij Dalen." Nieuwe Drentse Volksalmanak, 119. 2002. s. 217 – 221.
• Raemaker'lar, Daan. De Spiegel van Swifterbant . Groningen: 2006.
• Schutz Herbert . Karolenj Öncesi Orta Avrupa'da Germen Krallıkları, 400 – 750 . American University Studies, Seri IX: Tarih, Cilt. 196. New York: Peter Lang, 2000.
• Tessier, Georges. Le Baptême de Clovis . Paris: Gallimard, 1964.
• Wallace-Hadrill, JM Uzun Saçlı Krallar . Londra: Butler ve Tanner Ltd, 1962.
• Wood, Ian. Merovingian Kingdoms, MS 450-751. 1994.

1. ^ For cicadas, cf. Joachim Werner, "Frankish Royal Tombs in the Cathedrals of Cologne and Saint-Denis", Antiquity, 38:151 (1964), 202; for bees, cf. G. W. Elderkin, "The Bee of Artemis", The American Journal of Philology, 60:2 (1939), 213.
2. ^ ^{a b} Fabbro, p. 5.
3. ^ Perry, p. 22.
4. ^ Schutz, 153.
5. ^ Perry, p. 22-23, paraphrasing Tacitus.
6. ^ Perry, p. 23.
7. ^ Perry, p. 24.
8. ^ Fabbro, p.17
9. ^ Fabbro, p. 16
10. ^ Fabbro, p.14