František Palacký (Çekçe: [ˈfraɲcɪʃɛk ˈpalatskiː]; 17 Haziran 1798 - 26 Mayıs 1876), Çek Ulusal Dirilişi'nin en etkili kişisi olan ve "Ulusun Babası" olarak adlandırılan bir Çek tarihçi ve politikacıydı.

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

František Palacký, 17 Haziran 1798'de, şu anda Çek Cumhuriyeti'nin Moravya-Silezya Bölgesi'nin bir parçası olan kuzeydoğu Moravya köyü olan Hodslavice 108 numaralı evde doğdu.^[1] Ataları, Bohem Kardeşler topluluğunun üyeleriydi ve dini zulüm dönemi boyunca Protestan inançlarını gizlice korudular ve sonunda orijinal inançlarına yaklaşık olarak Augsburg itirafına bağlılıklarını verdiler. Palacký'nın babası bir okul müdürüydü ve biraz bilgili bir adamdı. Oğul 1812'de o zamanlar Macaristan'ın Bratislava kentindeki Evanjelik Lüteriyen Lisesi'ne gönderildi, burada filolog Pavel J. Šafařík ile temasa geçti ve Slav dillerinin azimli bir öğrencisi oldu (11 dilde ustalaştı ve diğer benzer birkaçıyla uğraştı).

Palacký, özel öğretimde geçirdiği birkaç yıldan sonra 1823'te Prag'a yerleşti. Burada, Avusturya makamlarıyla iyi ilişkileri olan Josef Dobrovský ile yakın bir arkadaşlık kurdu ve Dobrovský, hükûmetin Slav öğrencilerine gösterdiği düşmanlıktan Palacký'i korudu. Dobrovský, Šafařík'i her ikisi de Bohemya tarihine büyük ilgi duyan Kont Sternberg ve kardeşi Francis ile tanıştırdı. Kont Francis, Bohemya Müzesi Topluluğu'nun başlıca kurucusuydu. Dernek, ulusal kayıtların yeniden incelenerek ulusal duyguları yeniden uyandırmak amacıyla Bohem tarihiyle ilgili belgeler toplamaktaydı.

Çek Milliyetçi Hareketine Katılışı[değiştir | kaynağı değiştir]

Harekete halkın ilgisi, Palacký'nin de ilk editörü olduğu yeni Časopis Českého Musea (Bohem Müzesi Dergisi) tarafından 1825'te canlandırıldı. Dergi ilk başta Çekçe ve Almanca olarak yayınlandı ve Çek baskısı devam ederek Bohemya'nın en önemli edebi organı haline geldi. Palacký, Kont Sternberg'e arşivci olarak gösterişsiz bir atama almıştı ve 1829'da Bohemya malikaneleri ona küçük bir maaşla Bohemya tarihçisi unvanını vermeye çalıştılar, ancak Viyana yetkililerinin onayının alınmasından on yıl önceydi.

Bu arada, malikaneler, Viyana'nın geç onayıyla, Palacký'nın sermaye çalışması "Dějiny národu českého v Čechách a v Moravě (Bohemya ve Moravya'daki Çek Ulusunun Tarihi)" yayımlama masraflarını ödemeyi üstlenmişti. 1526'ya kadar olan dönemi ve Çek bağımsızlığının yok oluşunu kapsayan bu kitap (ki Palacký, 1526'dan beri ulusal tarih hakkında yazarken "yalan söylemek zorunda kalacağını" kabul etmiştir), Bohemya'nın yerel arşivlerinde yapılan zahmetli araştırmalar üzerine kurulmuştur. İlk cilt 1836'da Almanca olarak basıldı ve ardından Çekçeye çevrildi. Eserin yayınlanması, Hussite Hareketi hakkındaki açıklamasında eleştirirken özellikle üzerinde durduğundan polis sansürü tarafından engellendi.

Palacký, kendi nezdinde tamamen Milliyetçi ve Protestan olmasına rağmen, Reformcuların yöntemlerini eleştirmeksizin onaylamaktan kaçınmaya dikkat etti, ancak yetkililer, ifadelerinin Katolik inancı için tehlikeli olduğunu söyledi. Anlatısının bazı kısımlarını kesmek ve sansür sebebiyle engellenen eksik kısımlarını kabul etmek zorunda kaldı. Palacký'nin Bohemya'daki erken reform anlatısının uyandırdığı tartışmada en makul ve en dikkate değer çalışma, Palacký'nin tarihinin yarattığı izlenime karşı koymak amacıyla "Huss und Hieronymus" (1853) adlı eserini yazmak için Viyana'dan bir özet alan Baron Helfert'e aitti. Prag'da bir Alman tarih profesörü olan Konstantin von Höfler, Bohmen'deki Geschichte der hussitischen Bewegung'da benzer bir anlamda dönemin tarihi hükümleri düzenledi. Palacký, Geschichte des Hussitenthumes und Professor Löffler (Prag, 1868) ve Zur böhmischen Geschichtschreibung içerisinde (Prag, 1871) buna yanıt verdi.

Siyasi Aktivizm[değiştir | kaynağı değiştir]

1848 Devrimi tarihçiyi pratik siyasete zorladı. Ünlü "Psaní do Frankfurtu" yazısında (Frankfurt'a Mektup) bir Çek olarak "Alman İşlerine" hiçbir ilgisi olmadığını söyleyerek Frankfurt'ta toplanan tüm Alman Rejiminin 500 eski milletvekilinden oluşan ön parlamentoda yer almayı reddetti. Haziran başında Prag Slav Kongresi'ni başkan olarak yönetti. O yılın ilerleyen saatlerinde, Ekim 1848 ile Mart 1849 arasında Kroměříž (Kremsier) kasabasında oturan Reichstag'a atandı. O sırada, Güney Alman ve Slav devletlerinin bir federasyonundan oluşması ve bireysel haklarının korunmasına izin vermesi gereken güçlü bir Avusturya İmparatorluğu'ndan yanaydı. Bu harekete "Avusturo-slavizm" adı verildi. Görüşleri Viyana'da bir dereceye kadar dikkate alındı ve Palacký'e Pillersdorf kabinesinde bir portföy bile teklif edildi. Federal düşüncenin çöküşü ve gerici partinin 1852'deki kesin zaferi, onun siyasetten emekli olmasına giden yolu açtı.

Ancak 1860 ve 1861'deki liberal kabullerden sonra Avusturya senatosunun bir ömür boyu üyesi oldu. Görüşleri meclisten küçük bir destekle karşılaştı ve imparatorun Bohemya özyönetimi için umutlarını artırdığı Eylül 1871 kararnamesinden sonraki kısa bir dönem dışında, 1861'den itibaren senatoda görünmeyi bıraktı.^[2] Bohem Rejiminde (zemský sněm) milliyetçi-federal partinin (staročeši) kabul edilen lideri oldu. Bohemya, Moravya ve Silezya'yı içermesi gereken bir Çek Krallığı'nın kurulmasını savundu. Çek Özerkliği için duyduğu coşkuyla Muhafazakar soylularla ve aşırı Katoliklerle ittifaka girdi. 1867'de Moskova'daki Panslavist kongreye katıldı. 26 Mayıs 1876'da Prag'da öldü.

Mirası[değiştir | kaynağı değiştir]

Palacký, ulusun üç Babasından biri olarak kabul edilir - birincisi Bohemya Kralı ve Kutsal Roma İmparatoru IV. Charles, ikincisi František Palacký ve üçüncüsü Çekoslovakya Başkanı Tomáš Garrigue Masaryk'tur.- Çeşitli şahıslar birini diğerinin üzerinde vurgulamayı sever. Tarihçiler açısından, daha dar bir zaman dilimine odaklandıkları zamanlar dışında hiçbiri onun Bohemya tarihini geçememiş; bu tarihçiler dahi doğrudan veya dolaylı olarak çalışmalarından etkilenmiştir.

Çalışmaları[değiştir | kaynağı değiştir]

Şiir[değiştir | kaynağı değiştir]

• Na horu Radhošť – Şiir
• Má modlitba dne 26. července 1818 – İlahi
• Ideál říše – 1920 yılından kalma kaside

Diğerleri[değiştir | kaynağı değiştir]

• Würdigung der alten böhmischen Geschichtschreiber (Prague, 1830), o zamanlar Çek öğrencilerin erişemeyeceği pek çok eserin yazarlarıyla tartışmaktadır.
• Dějiny národu českého v Čechách a v Moravě I–V (Bohemya ve Moravya'daki Çek Ulusunun Tarihi), 1836–1867
• Archiv český (6 vols., Prague, 1840–1872)
• Urkundliche Beiträge zur Geschichte des Hussitenkriegs (2 vols., Prague, 1872–1874)
• Documenta magistri Johannis Hus vitam, doctrinam, causant ... illustrantia (Prague, 1869)
• Šafařík ile: Anfänge der böhmischen Dichtkunst (Pressburg, 1818) ve Die ältesten Denkmäler der böhmischen Sprache (Prague, 1840)
• Çek makalelerinin ve denemelerinin üç cildi Radhost olarak yayınlandı. (3 vols., Prague, 1871–1873)

Ayrıca Bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

• František Ladislav Rieger
• Tomáš Garrigue Masaryk
• Palacký University, Olomouc

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]