Avrupa ladini
Korunma durumu
Asgari endişe altında (IUCN 3.1)
Biyolojik sınıflandırma
lem: Plantae Bölüm: Tracheophyta Sınıf: Pinopsida Takım: Pinales Familya: Pinaceae Cins: Picea Tür: P. abies
İkili adlandırma
Picea abies (L.) H.Karst., Deut. Fl.: 325 (1881). Vikitür'de Picea abies ile ilgili ayrıntılı taksonomik bilgiler bulunur. Wikimedia Commons'ta Picea abies ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur
Dağılımı

Avrupa ladini,^[1] Batı ladini ya da Norveç ladini (Picea abies), çamgiller (Pinaceae) familyasından ladin cinsinden bir ibreli türüdür. Ana vatanı Kuzey Avrupa olan ve o bölgelerde önemli ölçüde ormanlık alan oluşturan Avrupa Ladini türü diğer bölgelerde doğal olarak bulunmasa da peyzaj amaçlı park ve bahçelerde dikimi yapılmıştır.^[2] Old Tjikko, İsveç'in Dalarna ili'nin Fulufjället Dağı sınırlarını içerisinde bulunan bir Norveç Ladini 9.558 yaşındaki ladin halen dünyanın en yaşlı ağacı olarak kabul edilmektedir.^[3]

İğne yapraklı türler arasında Picea abies, uzun bir yetiştirme geleneği ile hem ekonomik hem de ekolojik açıdan Avrupa'nın en önemli ağaçlarından biridir. Özellikle ahşap yapılarda, kağıt ve mobilya için kereste için kullanılan, düz ve düzenli bir gövde ile 50–60 m yüksekliğe ulaşan büyük bir ağaç olabilir. Bu yaygın tür, Kuzey Avrupa'daki Boreal ormanlarına ve Alpler ile Karpat Dağları'nın denizaltı bölgelerine hakimdir. Farklı saha koşullarındaki yüksek performansları sayesinde doğal yayılış alanının dışında daha ılıman ormanlarda daha alçak kotlarda da bulunabilir. Picea abies, sığ kök sistemi nedeniyle özellikle ısıya ve kuraklığa duyarlı olduğu niş sınırlarına kadar toplu olarak dikilmiştir. Bu nedenle küresel ısınma koşullarından ciddi şekilde etkilenmesi beklenmektedir. Bozulmuş ve zayıflamış bitkiler, Heterobasidion annosum ve Armillaria gibi çürük mantarlar veya en yıkıcı ladin ormanı zararlılarından biri olan kabuk böcekleri Ips typographus tarafından kolayca saldırıya uğrayabilir.^[4]

Taksonomik notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

İki varyetesi tanınır: tipik varyete, neredeyse tüm türün dağılımında bulunur. Picea abies var. acuminata ise tipik varyete ile birlikte bulunur ve sadece kozalak boyutunda ve tohum pullarınınn şekliyle farklılık gösterir; Jura, Alpler, Karpat Dağları, güney Norveç ve İsveç'te daha sınırlı bir dağılıma sahiptir.^[5]

Morfolojik özellikleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Picea abies, 50–60 m'ye kadar büyüyebilen ve 150 cm çapa kadar gövdeye sahip, normalde 200-300 yaşlarına ulaşan büyük bir iğne yapraklı ağaçtır. İsveç İskandinavlarında, yaşayan bireylerin altındaki ölü Norveç ladininin fosil kalıntıları, radyokarbonla, yaklaşık 9.500 yıl önce, erken Holosen'e tarihlendirildi ve bu, bin yıl boyunca vejetatif hayatta kalmayı (köklerinden yeniden filizlenerek) sağladı. Taç düzenli olarak konik, sütunlu, kıvrımlı, kısa ve kalın dallı, dallar üst tarafında yukarı doğru ancak alt kısmında sarkıktır. Tomurcuklar kırmızımsı kahverengi, 5 mm uzunluğunda tepesi sivridir. İğneler 1-2.5 cm uzunluğunda, 4-açılı kesitli, sert, açıktan koyu yeşile, ince beyaz benekli çizgilidir. Türler bir evciklidir. Tek eşeyli çiçekler genellikle 20-30 yaşlarında, ancak yoğun meşçerelerde 40 yılında ortaya çıkar. Erkek çiçekler esas olarak bir önceki yılın sürgününün tabanında bulunur, 1-2.5 cm uzunluğunda, küresel, olgunlaştıklarında kıpkırmızı ve sonra sarıdır. Dişi çiçekler sürgünün ucunda bulunur, koyu kırmızı, 5 cm uzunluğunda, tozlaşmadan önce dik, sonrasında sarkık hale gelir. Kozalaklar silindirik, 12–15 cm uzunluğunda, olgunlaşmadan yeşil, sonbaharda kahverengiye döner. Kozalaklar kuruduğunda 4 mm kanatlı tohumları dağıtmak için açılır. Kabuk turuncu kahverengidir ve ahşap kremsi beyazdır ve işlenmesi kolaydır.^[4]

Coğrafi dağılım bilgileri[değiştir | kaynağı değiştir]

Picea abies, Orta, Kuzey ve Doğu Avrupa'ya, türün Picea obovata ile birleştiği Ural Dağları'na kadar, Boreal ve subalpin kozalaklı ormanlardaki ana türdür. Rakım aralığı, Kuzey Avrupa'da deniz seviyesinden, bodur bir biçimde büyüdüğü Alplerde 2.400 m'nin üzerine kadar uzanır. Geniş dağılımı nedeniyle, yaygın bir tür içinde normal varyasyon kalıpları olarak kabul edilebilecek çok sayıda çeşit ve form vardır. Tarihsel olarak 18. yüzyıldan beri yetiştirilen Picea abies tarlaları, doğal alanların dışında bile (örneğin ılıman ova bölgelerinde), doğal ormanları yapay ormanlara dönüştürülmüştür. Şimdi, İngiltere ve Pirene Dağları da dahil olmak üzere, Avrupa'nın birçok bölgesinde kendi doğal dağılımı dışında doğallaşmıştır. Ayrıca Avrupa dışındaki diğer ülkelerde (Amerika Birleşik Devletleri, Kanada ve Japonya) ve güney yarımkürede (Güney Afrika, Tazmanya ve Yeni Zelanda) tanıtılmıştır.^[4]

Bulunduğu ülkeler şunlardır: Arnavutluk; Avusturya; Belarus; Bosna Hersek; Bulgaristan; Hırvatistan; Çekya; Estonya; Finlandiya; Fransa (Fransa (anakara)); Almanya; Yunanistan (Yunanistan (anakara)); Macaristan; İtalya (İtalya (anakara)); Letonya; Litvanya; Karadağ; Kuzey Makedonya; Norveç; Polonya; Romanya; Rusya Federasyonu (Kuzeybatı Avrupa Rusya, Kuzey Avrupa Rusya, Doğu Avrupa Rusya, Orta Avrupa Rusya); Sırbistan; Slovakya; Slovenya; İsveç; İsviçre; Ukrayna.^[5]

Habitat ve ekoloji[değiştir | kaynağı değiştir]

Kuzey ve Kuzey Doğu Avrupa'nın Boreal bölgesinde ladin ormanları hakimdir; orta Avrupa'da ladin ormanları, dağlık (çoğunlukla dikili) ve alt alpin bölgelerin geniş alanlarını kaplar, ovalarda diğer türlerle daha fazla karışır. Doğal yayılış kıtasal eğilimler gösterir ancak iklimsel toleransı sayesinde aşırı okyanus iklimlerinde bile yetişir. Picea abies ikincil bir sömürgecidir ancak hem öncü hem de doruk noktası türü olabilir. Çok farklı saha koşullarında iyi verim ve kalite performansı gösterir ve özellikle ovalarda ve aynı zamanda dağlık alanlarda silvikültür tarafından uzun süreler boyunca tercih edilir. Gölgeye dayanıklı, 5-10 yıl sonra hızla büyüyen, kapalı bir gölgelik altında onlarca yıl hayatta kalabilir. Tuzlu rüzgarlara maruz kaldığında büyümez, yaz kuraklığını veya su birikintilerini sevmez. Çoğu substratta ortaya çıkabilmesine rağmen, en yaygın ve yaygın olan asitli topraklarda, yeterli taze neme sahip besleyici derin toprakları tercih eder. Gözle görülür bir toprak asitleştirme yeteneği gösterir. Kuzey ormanlarında Betula spp. ve Populus tremula, Salix spp. ile dere ve göllerin yanında yetişir. Alplerde, saf meşcerelerde olmadığında, Larix decidua ve Pinus cembra, daha yüksek kotlarda (yaklaşık 1800–2100 m Fagus sylvatica, taze koşullarda ara irtifalarda (800–1800 m) Abies alba ve Pinus sylvestris ile daha kuru koşullarda görülür. Gelişme ve üreme süreçleri, daha yüksek enlem bölgelerindeki iklim koşullarından, özellikle sıcaklıktan etkilenir. Tohumlar esas olarak rüzgarla değil, aynı zamanda kuşlar ve diğer hayvanlar tarafından da dağılır. Kökler ve mikorizal mantarlar (yüzlerce tür tanımlanmıştır) arasındaki simbiyotik ilişki, özellikle kuru ve marjinal habitatlar gibi optimal olmayan yetiştirme koşullarında ladin ormanı ekosistemleri için önemlidir.^[4]

Önemi ve kullanımı[değiştir | kaynağı değiştir]

Picea abies, hem ekonomik hem de ekolojik açıdan Avrupa'nın en önemli iğne yapraklı türlerinden biridir. Dağılımını önemli ölçüde genişleten uzun bir yetiştirme geçmişine sahiptir. Özellikle kuzey Avrupa ülkelerinde ekonomik açıdan ilgi çeken başlıca ürünler, ahşap yapılar için masif ahşap ve kağıt için kağıt hamurudur. Ahşap aynı zamanda doğramalık kereste, mobilya, kaplama ve ton-ahşap (piyanoların ses tahtaları ve gitar ve keman gövdeleri) gibi çok çeşitli mallar için kullanılır. Bununla birlikte, ladin ağacı dayanıklı değildir, bu nedenle çürüme direnci ve tokluk gerekli olduğunda uygun değildir. Stradivari ve 17. ve 18. yüzyılın başlarındaki diğer seçkin İtalyan keman yapımcıları, kemanlarının üst kısımları için, özellikle Parco Naturale di'deki “Keman Ormanı”ndan, İtalyan Alplerinin güney kısımlarının ormanlarından Picea abies ağacını kullandılar. Bu tür aynı zamanda en popüler Noel ağacıdır, 18. yüzyılda başlayan kapsamlı ağaçlandırma ile Almanya'da başlayan bir gelenektir. Ormanların korunması ve erozyon kontrolü için de ladin meşcereleri dikilir ve önemli bir rekreasyon değeri sağlayabilir. 1940'lardan bu yana bu türün önemi, bazı Avrupa ülkelerini, odun kalitesini iyileştirmek amacıyla tohum tedariki için temel materyal oluşturmak için uzun vadeli ıslah programları geliştirmeye yöneltmiştir. Norveç ladin genomu, herhangi bir gymnosperm için ilk mevcut olan 2013'te dizildi. Genomu yaklaşık 20 milyar baz çifti içerir (insan genomunun yaklaşık altı katı). Büyük genom boyutu, muhtemelen verimli bir eliminasyon mekanizmasının olmaması nedeniyle, çeşitli uzun terminal tekrarı transpoze edilebilir elemanların yavaş ve istikrarlı bir şekilde birikmesinden kaynaklanıyor gibi görünmektedir.^[4]

Tehdit ve hastalıklar[değiştir | kaynağı değiştir]

Picea abiesi etkileyen en önemli doğal bozulma faktörleri yangınlar, kuraklık, fırtınalar ve kabuk böcekleri gibi patojenlerdir. Yangın toleransı çok zayıftır. Sığ bir kök sistemine sahiptir, bu nedenle özellikle saf ve yoğun meşcerelerde fırtınalar onları kolayca uçurur ve kurak dönemlerde derin toprak sularına erişim imkansızdır. Kök sistemi, ladinleri rüzgara ve kaya düşmesine karşı daha az dirençli hale getirir. Kaya düşmesi ölüm oranı, Pinus nigra gibi daha kalın kabuklu türlerden daha yüksektir. Kabuk böcekleri Ips typographus, Avrupa'daki ladin orman ekosistemlerine zarar veren en yıkıcı orman zararlılarından biridir. Bu kabuk böceği genellikle mantar patojenlerinin zararlı topluluklarıyla ilişkilidir. Zaten zayıflamış (fırtınalar, kuraklık veya diğer nedenlerle) ağaçları etkileyen ikincil bir ajandır. Şu anda, esas olarak doğal dağılımlarının dışındaki ladin meşcerelerinde kitlesel salgınlarla yelpazesini genişletmektedir. Hylobius abietis Avrupa'daki genç iğne yapraklı ormanları etkileyen en ciddi zararlılardan biridir. Kuzey ve orta Avrupa'da, Picea abies Hylobius abietis'in doğal nişiyle bir arada bulunur. Heterobasidion annosum mantarı kuzey yarımkürede kök ve dip çürüklüğüne neden olarak hem büyüme hem de odun kalitesinde önemli ekonomik kayıplara yol açar. Bir diğer önemli kök çürüklüğü hastalığına Armillaria cinsinin mantarları neden olur. Armillaria, çok çeşitli ağaç ve çalı türlerini etkiler: esas olarak Pinus nigra, ladin ve çam ağaçları, ciddi ekonomik kayıplara neden olur, kereste hacmini ve odun kalitesini düşürür. Birincil patojenler olarak, bu mantarların her ikisi de bitkileri zayıflatabilir, başta Fennoscandia'nın Boreal ormanı olmak üzere Avrupa'daki doğal ve dikili ormanlarda ölümlere ve büyümenin azalmasına neden olabilir. Fideleri ve genç ağaçları etkileyen ve mantarlarla daha kolay enfekte olmalarını sağlayan kabuk soyma ile geyik ve yaban domuzu ciddi hasara neden olabilir. 1980'lerden başlayarak, ladin ormanları, orta Avrupa'nın dağlık bölgelerinde sararma, iğne kaybı, dalların geriye gitmesi ve büyümenin azalması gibi düşüş belirtileri göstermiştir. Hava kirliliği bunu açıklamak için sıklıkla kullanılmıştır. Orta Avrupa ormanlarındaki sağlık sorunları, özellikle doğal dağılımının dışında, yeniden ağaçlandırma konusundaki popülaritesini azaltmıştır. Ekonomik açıdan çok değerli olan bu tür, serin ve nemli iklim koşullarını tercih etmesi nedeniyle küresel ısınma koşullarından ciddi şekilde etkilenebilmektedir. Picea abies'e Avrupa alternatifleri çoğunlukla, önemli ölçüde daha sıcak ve daha kuru koşullara tolerans gösterebilen Abies alba gibi göknar türleri olmaktadır.^[4]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]