Yahya en-Nahvi

Yahya en-Nahvi
Yahya en-Nahvi
Doğumu	y. 490; İskenderiye, Mısır eyaleti, Doğu Roma İmparatorluğu
Ölümü	y. 570;
Çağı	Bizans felsefesi
Bölgesi	Batı felsefesi
Okulu	Neoplatonizm
İlgi alanları	Teoloji, Doğa felsefesi
Önemli fikirleri	İmpetus teorisi
	Etkilendikleri Aristoteles;
	Etkiledikleri Jean Buridan, Bonaventura, Giovanni Pico della Mirandola, Galileo;

Yahya en-Nahvi (Grekçe: Ἰωάννης ὁ Φιλόπονος; y. 490 - y. 570), aynı zamanda İskenderiyeli Yuhanna olarak da bilinen, bir Bizanslı İskenderiyeli filolog, Aristoteles yorumcusu ve Hristiyan ilahiyatçıydı.

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Önemli sayıda felsefi inceleme ve teolojik eserin yazarıdır. Titiz, bazen tartışmalı bir yazar ve kendi döneminde tartışmalı olan orijinal bir düşünür olan Yahya en-Nahvi, Aristotelesçi-Neoplatonik gelenekten koptu, yöntemi sorguladı ve sonunda doğa bilimlerinde deneyciliğe yol açtı. O, Aristoteles dinamikleri üzerindeki modern atalet kavramına benzer bir impetus kavramını öneren ilk kişilerden biriydi.

Nahvi daha sonra Hristiyan Yaratılış doktrinine yönelik pagan saldırılarının temelini oluşturan bir teori olan dünyanın sonsuzluğunu tartışan Hristiyan apolojistlerden biri oldu. O da Kristoloji üzerine yazdı ve ölümünden sonra kafir olduğu gerekçesiyle İmparatorluk Kilisesi tarafından 680-81 yılında kınandı. Çünkü onun yazdıkları teslisin triteist yorumlanması olarak algılanıyordu.

Takma adı Grekçe: ὁ Φιλόπονος Bir kastederek "zahmet sevgilisi", yani "çalışkan" olarak çevirilebilir. Bu da İskenderiye'deki Philoponoi adlı miafizit bir hayır kurumuna gönderimde bulunur. Bu kurum paganlarla yani Yeni Platoncu filozoflarla mücadele ederdi.

Ölümünden sonra kınanması, yazılarının yayılmasını sınırladı, ancak çalışmalarının kopyaları, Bonaventura ve Buridan'ı etkileyerek Orta Çağ Avrupa'sında Yunanca veya Latince versiyonlarında dolaştı. Çalışmaları ayrıca İslam filozofları tarafından incelenmiştir. Fizik yorumundaki Aristoteles eleştirisi, Philoponus'a eserlerinde önemli ölçüde atıfta bulunan Giovanni Pico della Mirandola ve Galileo Galilei üzerinde büyük bir etkiye sahipti.^[1]^[2]

Nahvi'nin Hristiyan bir aileden gelmesi mümkün olsa da, erken yaşamı hakkında hiçbir şey bilinmemektedir. İskenderiye'de eğitim gördü ve 510 civarı yayın yapmaya başladı. Atina'da Proklos'tan ders alan Yeni Platoncu filozof Ammonius Hermiae'nin öğrencisiydi. Kimi zaman da onun sekreterliğini yapıyordu.^[3]

Nahvi'nin ilk yazıları Ammonius tarafından verilen derslere dayanmaktadır, ancak yavaş yavaş Aristoteles'in Ruh Üzerine ve Fizik eleştirilerinde ve yorumlarında kendi bağımsız düşüncesini oluşturmuştur. İkinci çalışmada Nahvi, Aristoteles'in dinamiklerini reddetti ve kavramını öneren ilk düşünürlerden biri oldu:^[4] Yani, bir nesne hareket ettiren tarafından kendisine verilen bir enerji nedeniyle hareket eder ve hareket etmeye devam eder ve o enerji tükendiğinde hareketi durdurur. Bu kuram, modern fizikte atalet kavramına doğru atılan ilk adımdı, ancak Nahvi'nin kuramı o zamanlar Aristoteles'i reddetmesinde çok radikal olduğu için büyük ölçüde göz ardı edildi.

Nahvi, böyle bir kavramı resmen sunan tek antik yazardır. Eylemsizlik ilkesinin keşfi, 16. ve 17. yüzyıllarda ortaya çıkan modern bilimin temel başarısı olduğundan, Pierre Duhem, bu icadının Nahvi'nin "Antik Çağın büyük dehaları" ve "modern bilimin başlıca öncüleri" arasına koyacağını savunuyor. Philoponus'un bu fikri daha önceki, başka türlü kaydedilmemiş bir İskenderiye mekanik okulundan almış olabileceğini düşünüyor.^[5]

529'da Philoponus, Hristiyan Yaratılış doktrininin pagan saldırısının temelini oluşturan bir teori olan, dünyanın sonsuzluğu için ileri sürülen her argümanı sistematik olarak bozduğu Proklos'a Karşı Dünyanın Sonsuzluğu Üzerine eleştirisini yazdı. Ebediyete karşı entelektüel mücadele Philoponus'un başlıca meşguliyetlerinden biri haline geldi ve sonraki on yıl içinde yayınlarının (bazıları artık kayboldu) bazılarına hükmetti.

Büyük ölçüde üç dayanağa dayanan yeni bir bilimsel düşünce dönemi başlattı: (1) Evren tek bir Tanrı'nın ürünüdür, (2) gökler ve yer aynı fiziksel özelliklere sahiptir, (3) ve yıldızlar ilahi değildir.^[6] Bu ilkelerle Nahvi, Aristoteles'in dinamik ve kozmoloji görüşünü sorgulayarak rakibi Kilikyalı Simplicius'un peşine düştü. Boşlukta hareket olabileceğini ve düşen bir nesnenin hızının ağırlığına bağlı olmadığını savundu. Ayrıca, Tanrı'nın tüm maddeyi fiziksel özellikleriyle ve maddenin bir kaos halinden mevcut evreni oluşturan organize bir duruma ilerlemesine izin verecek doğa yasalarıyla yarattığını düşünüyordu. Yazılarından geriye kalanlar, modern bilimin kullandığı didaktik akıl yürütme yöntemlerinin aynısını kullandığını ve gerçek deneyler yaptığını gösteriyor.

Yorumlarının üslubu ve vardığı sonuçlar Nahvi'yi meslektaşları ve filozof arkadaşlarının gözünden düşürdü ve felsefe çalışmalarını 530 civarında bırakarak kendini teolojiye adadı. 550 civarında, Yunan filozoflarının ve Büyük Basil'in görüşlerini kullanarak İncil'in yaratılış öyküsüne yorum olarak Dünyanın Yaratılışı Üzerine teolojik bir çalışma yazdı. Bu çalışmada, itici güç teorisini gezegenlerin hareketine aktarırken, Aristoteles gök cisimlerinin hareketi ve dünyevi mermiler için farklı açıklamalar önermişti. Böylece Nahvi'nin teolojik çalışması bilim tarihinde birleşik bir dinamik teorisine yönelik ilk girişim olarak kabul edilir. Başlıca teolojik kaygılarından bir diğeri de tüm maddi nesnelerin Tanrı tarafından yaratıldığını iddia etmekti (Arbiter, 52A – B).

553 civarında Philoponus, Konstantinopolis Konseyine Kristoloji ile ilgili bazı teolojik katkılarda bulunmuştur. Mesih'te birleşik fakat bölünmüş iki birleşik öz olarak kaldığı Mesih'in dualitesi hakkındaki doktrini, insanlarda ruh ve bedenin birleşmesine benzer ve miafizit düşünce okuluyla çakışır. Ayrıca bu dönemde Trinity hakkında yazılar yazdı. Hakem, Yahya en-Nahvi'nin Christological “opus magnum” İskenderiyeli Aziz Kiril ve Antakyalı Severus ile aynı çizgide duruyor.^[7] Philoponus'dur karşı, ilahi ve insan olarak Mesih'in anlayışı iddia da Kadıköy Bir orta yol ulaşmak için çabaladı yazarlar.

Mirası[değiştir | kaynağı değiştir]

Ölümünden sonra Nahvi, teslise ilişkin görüşleri nedeniyle sapkın ilan edildi ve 680-681'de yapılan Üçüncü Konstantinopolis Konsili'nde aforoz edildi. Bu, sonraki yüzyıllarda fikirlerinin yayılmasını sınırladı, ancak kendi zamanında ve daha sonra Süryanice ve Arapçaya çevrildi ve eserlerinin çoğu hayatta kaldı ve İslam filozofları tarafından incelendi. Bazı eserleri Avrupa'da Yunanca veya Latince versiyonlarda dolaşmaya devam etti ve Bonaventura'yı etkiledi. İvme teorisi 14. yüzyılda Buridan tarafından ele alındı.

Nahvi ve çağcılları, Kilikyalı Simplicius ve Straton, Aristotelesçi uzay kavramını daha da geliştirdiler ve sonunda Rönesans perspektif teorisini, özellikle de Leon Battista Alberti ve diğer mimarlık ustaları tarafından vurgulanan teoriyi etkiledi.^[1]^[8]

Çalışmaları[değiştir | kaynağı değiştir]

Yahya en-Nahvi, gramer, matematik, fizik, kimya ve teoloji dahil olmak üzere çok çeşitli konularda en az 40 eser yazdı.

Vurgu farklılığı nedeniyle farklı anlamlara sahip kelimeler hakkında (De vocabulis quae diversum significatum exhibent secundum differentiam accentus)^[9]
Aristoteles'in Nesil ve Yolsuzluk Üzerine Yorumu^[10]
Aristoteles'in De Anima'sına ilişkin yorumlar^[11]
Aristoteles'in Kategorileri ile ilgili Yorum^[12]
Aristoteles'in Önceki Analizleri Üzerine Yorum^[13]
Aristoteles'in Posterior Analitiği Üzerine Yorum^[14]
Aristoteles'in Fiziği Üzerine Yorum^[15] - Philoponus'un Aristoteles'e zaman, uzay, boşluk, madde ve dinamikler üzerine meydan okuduğu en önemli yorumu.
Aristoteles'in Meteorolojisi Üzerine Yorum^[16]
Nicomachus'un Aritmetiğe Girişine İlişkin Yorum^[17]
Proclus'a Karşı Dünyanın Sonsuzluğu Üzerine (De aeternitate mundi contra Proclum)^[18]
Aristoteles'e Karşı Dünyanın Sonsuzluğu Üzerine (De aeternitate mundi contra Aristotelem)^[19] - Aristoteles'in beşinci unsur ve sonsuz hareket ve zaman doktrinlerinin en az sekiz kitaptan oluşan bir reddi .
Dünyanın Yaratılışı Üzerine (De opificio mundi)^[20] - Yaratılış Kitabı'ndaki Yaratılış hikâyesi üzerine teolojik-felsefi bir yorum.
Dünyanın Olasılığı 'Üzerine (De contingentia mundi)^[21]
Astrolabe Kullanımına ve İnşaat Açık^[22] en eski kaybolmamış Yunan risale - usturlab.
Arbiter (Διαιτητής [Diaitêtês])^[23]^[24] - Monofizitizmin felsefi bir gerekçesi. Yunanca mevcut değil; Latince tercümeli Süryanice metin.
Üçlü Üzerine (De trinitate)^[25] - Philoponus'un üçlü öğretisinin yeniden inşası için ana kaynak.

Felsefi yorumlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Geç antik ve erken Orta Çağ yorumları bir dinleyiciye öğretmeyi amaçlıyordu. Bu bağlamda, Philoponus'un yorumlarının tekrarlayan doğası onun pedagojik farkındalığını göstermektedir. Philoponus, bir şekilde soyut olmasına rağmen, esas olarak söz konusu kavrama odaklanmıştır.

Nahvi'nin ilk felsefi çalışmalarının çoğu madde, uzantı, yer ve çeşitli değişim türleri arasındaki ayrımı tanımlamaya çalışır. Örneğin, Aristoteles'e Karşı Dünyanın Eternity'si Üzerine yorum, Aristotelesçi doğa felsefesinin standartlaştırılmış bir tanımını temsil eder.^[26] Hem Aristoteles hem de Nahvi, değişim türlerinde, biçimlerinde ve maddelerinde farklılıklar olduğunu iddia ederler.

Fizikte Aristoteles, mekan fikriyle çalışır, ancak uzayın varlığını reddeder. Platon'dan gelen ve Aristoteles'in geliştirdiği fikir Nahvi tarafından geliştirildi. Nahvi, homojen uzay fikrini Aristoteles sistemi ile birleştirmeye çalışır.^[1] Philoponus tarafından yapılan argüman, maddelerin kendi başlarına, varlıkları için belirli bir miktar gerektirmeleridir. Maddi olmayan şeyleri reddeden Aristoteles'e benzer şekilde ve metafizikte maddi olmayan maddeleri kabul eden Platon'un aksine Philoponus'un töz kavramı maddi nesneleri ifade eder.

Uzay tartışmasıyla ilgili olarak, Philoponus'un uzaydaki her noktadan özdeş figürler çizmenin mümkün olduğu iddiası, onu daha sonraki Rönesans bilim adamlarını, örneğin Gianfranceso Pico della Mirandola ve Galileo Galilei'yi etkileyen yenilikçi bir düşünür olarak algılanmasını sağladı. Bu nedenle, Nahvi'nin perspektif fikri, uzay kavramını nesnelerin konumlandırıldığı maddi olmayan üç boyutlu bir ortam olarak ifade eder.^[1]

De Intellectu başlıklı De Anima’nın üçüncü kitabında Nahvi, akıl öğretisini analiz eder. Yazar (Nahvi veya sözde-Nahvi?), Teoriyi aktif zekanın rolü ve işleyişi üzerine kurar.^[27] Bir yanda aktif zeka var, diğer yanda algı farkındalığı veya algıladığımızın nasıl farkında olduğumuz fikri var. Başka bir deyişle, bu yansıtıcı felsefede, bilginin doğasının tartışılmasına yol açan benlik ile hakikat arasındaki ilişkiyi vurgulayan rasyonalist bir sonuç vardır.

Bu görüşe göre, algının öz-farkındalığı irrasyonel ruhtan ayrıldığı için bilgi nesnesi ile özdeştir. Bu nedenle anlayış, aklın ve nesnesinin tanımlanmasıyla ortaya çıkar. Daha spesifik olarak, algı yalnızca maddi şeylerle ilgilenir.^[28]

Nahvi, bilimsel ve felsefi olarak Aristoteles'in kimya üzerine çalışmasının temel sorusunu gündeme getirdi. Oluş ve Bozuluş Üzerine adlı çalışma, karışımın (kimyasal kombinasyonun) nasıl mümkün olduğu sorusunu inceliyor. Nahvi'nin konuya katkısı, yedi unsur kriterinden üçüncüsü olan potansiyelin yeni tanımında. Karışım teorisinin çeşitli yorumları var, ancak görünüşe göre Nahvi, Aristoteles'in yaklaşımını reddetmek yerine daha çok geliştiriyor. Nahvi'nin karışım teorisi üzerine çalışmasının yorumcularından biri olan De Haas, “üstün bir kapsam dışında hiçbir unsurun kendisi için gerekli olan bir niteliğe sahip olamayacağını” ima eder.^[29]^[30]

Teolojik incelemeler[değiştir | kaynağı değiştir]

Nahvi'nin majör Kristolojik çalışması Arbiter’dir. Eser, 553 tarihli İkinci Konstantinopolis Konsili'nden kısa bir süre önce yazılmıştır.^[31] Diriliş doktrini ile ünlendi. Fizikte sunulan fikirlere benzer şekilde, Nahvi Arbiter adlı eserinde bozulmuş bedenlerimizin (maddi şeyler) sonunda Tanrı tarafından var edileceğini (madde ve biçim) belirtir.^[7]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Bizans bilimi

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ ^a ^b ^c ^d Branko Mitrović, "Leon Battista Alberti and the Homogeneity of Space", The Journal of the Society of Architectural Historians, vol. 63, No. 4 (2004), pp. 424–439.
^ Willam A. Wallace, Prelude to Galileo: Essays on Medieval and Sixteenth Century Sources of Galileo's Thought (Dordrecht, 1981), pp. 136, 196–97.
^ Chisholm 1911.
^ Philoponus' term for impetus is "ἑνέργεια ἀσώματος κινητική" ("incorporeal motive enérgeia"); see CAG XVII, Ioannis Philoponi in Aristotelis Physicorum Libros Quinque Posteriores Commentaria 3 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Walter de Gruyter, 1888, p. 642: "λέγω δὴ ὅτι ἑνέργειά τις ἀσώματος κινητικὴ ἑνδίδοται ὑπὸ τοῦ ῥιπτοῦντος τῷ ῥιπτουμένῳ [I say that impetus (incorporeal motive energy) is transferred from the thrower to the thrown]."
^ Pierre Duhem (1913), Le système du monde (Fransızca), s. 398
^ David C. Lindberg (15 Mart 1980), Science in the Middle Ages, University of Chicago Press, s. 11ff, ISBN 978-0-226-48233-0, 8 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 12 Ocak 2013
^ ^a ^b Lang (1997). "Nicetas Choniates, a Neglected Witness to the Greek Text of John Philoponus' Arbiter". The Journal of Theological Studies. 48 (2): 540-548. doi:10.1093/jts/48.2.540. ISSN 0022-5185. 6 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
^ Richard Sorabji, ed., Philoponus and the Rejection of Aristotelian Science (London, 1987), pp. 55ff.
^ Ed. L.W. Daly, American Philosophical Society Memoirs 151, Philadelphia: American Philosophical Society 1983
^ Ed. H. Vitelli, Commentaria in Aristotelem Graeca (CAG) XIV 2, Berlin: Reimer, 1897.
^ Ed. M. Hayduck, Commentaria in Aristotelem Graeca XV, Berlin, Reimer, 1897
^ Ed. A. Busse, Commentaria in Aristotelem Graeca, XIII, Berlin, Reimer, 1898
^ Ed. M. Wallies, Commentaria in Aristotelem Graeca XIII, Berlin, Reimer, 1905
^ Ed. M. Wallies, Commentaria in Aristotelem Graeca, XIII, Berlin, Reimer, 1909
^ Ed. H. Vitelli Commentaria in Aristotelem Graeca XVI–XVII, Berlin, Reimer, 1887. trans. A. R. Lacey, Philoponus On Aristotle's Physics, London, Duckworth, 1993. trans. M. Edwards, Philoponus, On Aristotle's Physics, London, Duckworth 1994. P. Lettinck, Philoponus, On Aristotle's Physics, London, Duckworth, 1993. D. Furley, Philoponus, Corollaries on Place and Void, London Duckworth, 1991
^ Ed. M. Hayduck, Commentaria in Aristotelem Graeca XIV, Berlin, Reimer, 1901
^ Ed. R. Hoche, Part I/II Wesel: A. Bagel, 1864/65, Part III Berlin: Calvary, 1867.
^ Ed. H. Rabe, Leipzig: B. G. Teubner 1899 repr. Hildesheim: Olms, 1984.
^ C. Wildberg Philoponus, Against Aristotle on the Eternity of the World London: Duckworth, 1987.
^ Ed. W. Reichardt, Leipzig: Teubner, 1897
^ S. Pines, "An Arabic summary of a lost work of John Philoponus", Israel Oriental Studies 2, 1972, pp. 320–52. Excerpts in Simplicius D. Furley, C. Wildberg, Philoponus, Corollaries on Place and Void with Simplicius, Against Philoponus on the Eternity of the World London: Duckworth, 1991, pp. 95–141.
^ Trans. into English H.W. Green in R.T. Gunther The Astrolabes of the World Oxford, 1932, repr. London: Holland Press, 1976, pp. 61–81.
^ A. Sanda, Opuscula monophysitica Ioannis Philoponi Beirut: Typographia Catholica PP.Soc.Jesu., 1930
^ W. Böhm Johannes Philoponos, Grammatikos von Alexandrien München, Paderborn, Wien Schöningh, 1967, pp. 414–29.
^ A. Van Roey, Les fragments trithéites de Jean Philopon, Orientalia Lovaniensia Periodica 11, 1980, pp. 135–63.
^ Pearson, C., John Philoponus, On Aristotle’s One Coming to Be and Perishing 1.1-5 and 1.6-2.4. (book review). Early Science and Medicine vol. 4 (2004),p. 424-439
^ Lautner (1992). "Philoponus, in De Anima III: Quest for an Author". The Classical Quarterly. New Series. 42 (2): 510-522. doi:10.1017/s0009838800016116. ISSN 0009-8388.
^ Hubler, N. The Perils of Self-Perception: Explanations of Appreciation in the Greek Commentaries on Aristotle. The Review of Metaphysics, vol. 59, Number 2, pp. 287–311
^ De Haas, in Wood & Weisberg, 2004
^ Wood, R. & Weisberg, M. Interpreting Aristotle on mixture: problems about elemental composition from Philoponus to Cooper. Studies in History and Philosophy of Science, vol. 35 (2004), pp. 681–706
^ Translated and edited by A. Sandra in 1930

Konuyla ilgili yayınlar[değiştir | kaynağı değiştir]

Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Philoponus, Joannes" . Encyclopædia Britannica (11. baskı). Cambridge University Press.isholm, Hugh, ed. (1911). "Philoponus, Joannes" . Encyclopædia Britannica (11. baskı). Cambridge University Press.
Gleede, Benjamin, Platon und Aristoteles in der Kosmologie des Proklos. Ein Kommentar zu den 18 Argumenten für die Ewigkeit der Welt bei Johannes Philoponos (Tübingen, Mohr Siebeck, 2009) (Studien und Texte zu Antike und Christentum / Studies and Texts in Antiquity and Christianity, 54).
Grant, E. Much Ado about Nothing: Ortaçağ'dan bilimsel devrime uzay ve boşluk teorileri (Cambridge, 1981).
Grant, E.A History of Natural Philosophy: from the ancient world to the nineteenth century (Cambridge, 2007).
Jammer, M. Concepts of Space: The History of Theories of Space in Physics (Mineola, NY, 1993), 53–94.
"The Emancipation of the Space concept from Aristotelianism". Concepts of Space: The History of Theories of Space in Physics. Courier Dover Publications. 1993. ss. 53-94. ISBN 0-486-27119-6.
John Philoponus and the Controversies Over Chalcedon in the Sixth Century: A Study and Translation of the Arbiter. Spicilegium Sacrum Lovaniense 47, Peeters. 2001.
MacCoull, Leslie SB, "Aristophanes in Philoponus: Did he get the joke?" Jahrbuch der Österreichischen Byzantinistik, 57, 2007,
Scholten, Clemens, "Welche Seele hat der Embriyo? Johannes Philoponos ve Antike Embryologie, " Vigiliae Christianae, 59,4 (2005), 377–411.
Philoponus and the Rejection of Aristotelian Science. Cornell University Press. 1993.
Wisnovsky, R., "Yaḥyā al-Nawī." Encyclopaedia of Islam, 2012.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Wildberg, Christian. "John Philoponus". Zalta, Edward N. (Ed.). Stanford Encyclopedia of Philosophy.
"John Philoponus. Complete Dictionary of Scientific Biography. 2008 (part 1)". 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
"John Philoponus. Complete Dictionary of Scientific Biography. 2008 (part 2)". 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.

[Mitrovic,_B_2004_pp._424-439-1] Branko Mitrović, "Leon Battista Alberti and the Homogeneity of Space", The Journal of the Society of Architectural Historians, vol. 63, No. 4 (2004), pp. 424–439.

[2] Willam A. Wallace, Prelude to Galileo: Essays on Medieval and Sixteenth Century Sources of Galileo's Thought (Dordrecht, 1981), pp. 136, 196–97.

[FOOTNOTEChisholm1911-3] Chisholm 1911.

[4] Philoponus' term for impetus is "ἑνέργεια ἀσώματος κινητική" ("incorporeal motive enérgeia"); see CAG XVII, Ioannis Philoponi in Aristotelis Physicorum Libros Quinque Posteriores Commentaria 3 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Walter de Gruyter, 1888, p. 642: "λέγω δὴ ὅτι ἑνέργειά τις ἀσώματος κινητικὴ ἑνδίδοται ὑπὸ τοῦ ῥιπτοῦντος τῷ ῥιπτουμένῳ [I say that impetus (incorporeal motive energy) is transferred from the thrower to the thrown]."

[5] Pierre Duhem (1913), Le système du monde (Fransızca), s. 398

[Lindberg1980-6] David C. Lindberg (15 Mart 1980), Science in the Middle Ages, University of Chicago Press, s. 11ff, ISBN 978-0-226-48233-0, 8 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 12 Ocak 2013

[Choniates,_N_1997_pp._540-548-7] Lang (1997). "Nicetas Choniates, a Neglected Witness to the Greek Text of John Philoponus' Arbiter". The Journal of Theological Studies. 48 (2): 540-548. doi:10.1093/jts/48.2.540. ISSN 0022-5185. 6 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.

[8] Richard Sorabji, ed., Philoponus and the Rejection of Aristotelian Science (London, 1987), pp. 55ff.

[9] Ed. L.W. Daly, American Philosophical Society Memoirs 151, Philadelphia: American Philosophical Society 1983

[10] Ed. H. Vitelli, Commentaria in Aristotelem Graeca (CAG) XIV 2, Berlin: Reimer, 1897.

[11] Ed. M. Hayduck, Commentaria in Aristotelem Graeca XV, Berlin, Reimer, 1897

[12] Ed. A. Busse, Commentaria in Aristotelem Graeca, XIII, Berlin, Reimer, 1898

[13] Ed. M. Wallies, Commentaria in Aristotelem Graeca XIII, Berlin, Reimer, 1905

[14] Ed. M. Wallies, Commentaria in Aristotelem Graeca, XIII, Berlin, Reimer, 1909

[15] Ed. H. Vitelli Commentaria in Aristotelem Graeca XVI–XVII, Berlin, Reimer, 1887. trans. A. R. Lacey, Philoponus On Aristotle's Physics, London, Duckworth, 1993. trans. M. Edwards, Philoponus, On Aristotle's Physics, London, Duckworth 1994. P. Lettinck, Philoponus, On Aristotle's Physics, London, Duckworth, 1993. D. Furley, Philoponus, Corollaries on Place and Void, London Duckworth, 1991

[16] Ed. M. Hayduck, Commentaria in Aristotelem Graeca XIV, Berlin, Reimer, 1901

[17] Ed. R. Hoche, Part I/II Wesel: A. Bagel, 1864/65, Part III Berlin: Calvary, 1867.

[18] Ed. H. Rabe, Leipzig: B. G. Teubner 1899 repr. Hildesheim: Olms, 1984.

[19] C. Wildberg Philoponus, Against Aristotle on the Eternity of the World London: Duckworth, 1987.

[20] Ed. W. Reichardt, Leipzig: Teubner, 1897

[21] S. Pines, "An Arabic summary of a lost work of John Philoponus", Israel Oriental Studies 2, 1972, pp. 320–52. Excerpts in Simplicius D. Furley, C. Wildberg, Philoponus, Corollaries on Place and Void with Simplicius, Against Philoponus on the Eternity of the World London: Duckworth, 1991, pp. 95–141.

[22] Trans. into English H.W. Green in R.T. Gunther The Astrolabes of the World Oxford, 1932, repr. London: Holland Press, 1976, pp. 61–81.

[23] A. Sanda, Opuscula monophysitica Ioannis Philoponi Beirut: Typographia Catholica PP.Soc.Jesu., 1930

[24] W. Böhm Johannes Philoponos, Grammatikos von Alexandrien München, Paderborn, Wien Schöningh, 1967, pp. 414–29.

[25] A. Van Roey, Les fragments trithéites de Jean Philopon, Orientalia Lovaniensia Periodica 11, 1980, pp. 135–63.

[26] Pearson, C., John Philoponus, On Aristotle’s One Coming to Be and Perishing 1.1-5 and 1.6-2.4. (book review). Early Science and Medicine vol. 4 (2004),p. 424-439

[27] Lautner (1992). "Philoponus, in De Anima III: Quest for an Author". The Classical Quarterly. New Series. 42 (2): 510-522. doi:10.1017/s0009838800016116. ISSN 0009-8388.

[28] Hubler, N. The Perils of Self-Perception: Explanations of Appreciation in the Greek Commentaries on Aristotle. The Review of Metaphysics, vol. 59, Number 2, pp. 287–311

[29] De Haas, in Wood & Weisberg, 2004

[30] Wood, R. & Weisberg, M. Interpreting Aristotle on mixture: problems about elemental composition from Philoponus to Cooper. Studies in History and Philosophy of Science, vol. 35 (2004), pp. 681–706

[31] Translated and edited by A. Sandra in 1930

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

İoannis Filoponus nedir?, İoannis Filoponus anlamı nedir?, İoannis Filoponus ne demektir?