İç sömürgecilik, bir ülke içinde ekonomik kalkınmanın bölgesel bazda eşitsiz etkileri olarak bilinen "eşitsiz kalkınma" sonucu, daha geniş bir toplum içinde azınlık grupların sömürülmesiyle ortaya çıkan siyasi ve ekonomik eşitsizliklere neden olan bir olgudur. Bu, sömürgecilikle ilgili olarak bir metropol ve bir koloni arasındaki ilişkiye benzetilir. Bu olgu, bir imparatorluğun içinde hakim çekirdek bölgenin çevredeki bölgelerden ayrı bir şekilde ayrılmasına yol açar.^[1]

Robert Blauner, iç sömürgecilik teorisinin geliştiricisi olarak kabul edilir.^[2] Bu terim, kültürel açıdan açıkça farklı olan coğrafi olarak yakın konumlar arasındaki "belirsiz" sınırları vurgulamak için kullanılmıştır.^[3] Çekirdek bölgeyi çevreden ayıran diğer bazı faktörler dil, din, fiziksel görünüm, teknoloji türleri ve düzeyleri ve cinsel davranıştır. İç sömürgecilik, modernizasyonun bir projesi olarak anlaşılan kültürel ve bütünleştirici bir niteliğe sahiptir ve Robert Peckham tarafından incelenmiştir. Peckham, on dokuzuncu yüzyılda Yunanistan'ın Osmanlı İmparatorluğu'ndan bağımsızlığını kazandığı dönemde, ulusal modern bir Yunan kültürünün oluşumuna ilişkin olarak bu konuyu incelemiştir.^[4]

Yeni sömürgecilik ile iç sömürgecilik arasındaki temel fark, sömürünün kaynağıdır. İlkinde kontrol ulus-devletin dışından gelirken, ikincisinde içeriden gelir.

Kavramın kökeni[değiştir | kaynağı değiştir]

İç sömürgecilik kavramının ilk bilinen kullanımı, Marquard'ın (1957) Güney Afrika ile ilgili çalışmasıyla gerçekleşmiştir. Ancak, kavramın popülerleşmesi, Gonzalez Casanova'nın (1965) Meksika üzerine yazdığı bir makalenin yayınlanmasından sonra olmuştur. Gonzalez Casanova, bu konudaki çalışması hem eleştirilmiş hem de Andre Gunder Frank'ı etkilemiştir ve Frank daha sonra iç sömürgeciliği "eşitsiz gelişme" olarak bir teori olarak geliştirmiştir. Azınlık dillerinin şairi, denemeci ve tarihçi Sergio Salvi, iç sömürgecilik terimini kültürel anlamda kullanmış ve Le nazioni proibite: Guida a dieci colonie interne dell'Europa occidentale ("Yasaklı uluslar: Batı Avrupa'nın on iç kolonisine rehber") (1973) adlı eserinde bunlardan Katalonya, İskoçya ve Okzitanya'yı dahil etmiştir. Konuyla ilgili diğer önemli çalışmalar, 1970'lerin ortalarında Harold Wolpe ve Michael Hechter tarafından yayınlanmıştır. Adolf Hitler, 1925 yılında yayınladığı Mein Kampf adlı kitabının 4. bölümünde, nüfus artışı ile bir ulusun karşılaştığı sorunları ele almanın yanlış bir yolu olarak iç kolonizasyon kavramından bahseder. "İç kolonizasyonun doğasında yer alan belirli bir küçük alanla sınırlanma, söz konusu ulus için son derece olumsuz bir politiko-militar duruma yol açar." şeklinde ifade eder.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Bilbiyografya[değiştir | kaynağı değiştir]

• The state and ethnic politics in Southeast Asia. Londra: Routledge. 1994. ISBN 978-0-415-12792-9.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• The Rise of the New West: The History of a Region in Confederation. Toronto: Lorimer. 2014. ISBN 9781459406247. OCLC 866048035.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• "Internal Colonialism and National Development", Studies in Comparative International Development, 1 (4), 1965, ss. 27-37, doi:10.1007/bf02800542  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• *Internal Colonialism: The Celtic Fringe in British National Development, Berkeley: University of California Press, 1975  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• Empire: A Very Short Introduction, New York: Oxford University Press, 2002  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• South Africa's Colonial Policy, Johannesburg: Institute of Race Relations, 1957  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• A Country of Our Own: Partitioning the Philippines. Los Angeles: Bisaya Books. 2004. ISBN 978-0-9760613-0-4.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• Warlords, Strongman Governors, and the State in Afghanistan. Cambridge University Press. 2014. ISBN 9781107729193.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• Todorova, Maria Todorova, (Ed.) (2004), "Internal Colonialism: Nation and Region in Nineteenth-Century Greece", Balkan Identities: Nation and Memory, New York: New York University Press, ss. 41-59  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• "Toward a New Theory of Internal Colonialism". Socialism and Democracy. 25: 235-256. 2011. doi:10.1080/08854300.2011.559702.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
• "War, Factionalism, and the State in Afghanistan", American Anthropologist, 104 (3), 2002, ss. 715-722, doi:10.1525/aa.2002.104.3.715  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)

Daha fazlası için[değiştir | kaynağı değiştir]

• Abercrombie, Nicholas, Stephan Hill ve Bryan S. Turner (2000). Penguen Sosyoloji Sözlüğü . 4. baskı. Londra: Penguen Kitapları.
• Etkind, Alexander (2011). İç Kolonizasyon: Rusya'nın İmparatorluk Deneyimi . Malden, MA: Politika.
• Gunder Frank Andre (1970). Latin Amerika: azgelişmişlik veya devrim: azgelişmişliğin gelişimi ve yakın düşman üzerine denemeler, New York/Londra: Monthly Review Press.
• McMichael, S. (2012). Gelişim ve Değişim: Küresel Bir Perspektif (5. baskı. ). Kaliforniya: Sage Publications, Inc.
• Salhi Sghhaier (2016). İç sömürgecilik ve eşitsiz gelişme: Tunus'ta bölgesel marjinalleşme sistemi 619 s (Arapça)9789938147735
• Thomas, Nicholas (1994). Sömürgecilik Kültürü: Antropoloji, Seyahat ve Hükümet . Cambridge: Politika.
• Duvarlar, David. (2008). "Merkezi Appalachia: İç Koloni mi, İç Çevre mi?" 4 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (web makalesi), Sonoma Eyalet Üniversitesi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2011.
• Wolpe, Harold (1975). "İç Sömürgecilik Teorisi: Güney Afrika Örneği", I. Oxaal ve diğerleri, Beyond the Sociology of Development içinde . Londra: Routledge ve Kegan Paul.