XII. Louis
16. yüzyılda yapılan portresi
Fransa kralı
Hüküm süresi	7 Nisan 1498 - 1 Ocak 1515
Taç giymesi	27 Mayıs 1498, Reims
Önce gelen	VIII. Charles
Sonra gelen	I. François
Doğum	27 Haziran 1462(1462-06-27)
Ölüm	1 Ocak 1515 (52 yaşında) Hôtel des Tournelles
Defin	Saint-Denis Bazilikası, Paris
Eş(ler)i	Joan of France (e. 1476; ann. 1498) Anne, Duchess of Brittany (e. 1499; ö. 1514) Mary (e. 1514)
Hanedan	Valois Hanedanı
Babası	Orleans Dükü Charles
Annesi	Marie de Clèves
Dini	Roma Katoliği

XII. Louis (d. 27 Haziran 1462 - ö. 1 Ocak 1515), 1498 - 1515 arasında hüküm sürmüş olan Fransa kralı. 13 yaşında babası 1498 yılında arkasında varis bırakmadan ölen VIII. Charles'dan sonra tahta geçmiştir. Charles tarafından başlatılan İtalya Savaşlarının ikinci büyük seferini düzenlemiştir. 1501 - 1504 yılları arasında Napoli kralıdır.

Gençliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Louis 27 Haziran 1462 günü modern Fransa'nın Loir-et-Cher sınırları içinde kalan Blois Şatosunda dünyaya gelir. Orleans Dükü Charles'ın oğludur. Louis 1465 yılından itibaren Orleans Dükü unvanını kullanmaya başlar. 1480'li yıllarda Louis krallık ve feodal beyler arasındaki Çılgın Savaş'ta kraliyete karşı savaşır. 1488 yılındaki Saint-Aubin-du-Cormier Muharebesinde kraliyet yanlılarına yenilerek esir düşer. Üç yılın ardından affedilen Louis kral olan kuzeni VIII. Charles'a İtalya seferinde eşlik eder. Charles'ın çocukları onun sağlığında çocukken öldüğünden dolayı ardından varis sorunu ortaya çıkmıştır. Franklardaki Lex Salica kanunları gereğince Fransız tahtına sadece erkekler çıkabileceğinden dolayı ataları V. Charles'a dayanan^[1] Louis tahtın varisi konumuna gelir. Charles'ın ölümünden sonra tahta Louis geçer.

Saltanatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Devleti idaresi[değiştir | kaynağı değiştir]

Louis tahta genç sayılabilecek bir yaşta çıkmasına rağmen önemli reformlara girişir. İngiltere'de VII. Henry'nin yaptığı düzenlemelere benzer şekilde hukuk, vergi ve devlet yönetimi alanında reformlar yapar. Fransa tahtı için çok güçlü bir rakip olan Bourbonlar ile ilişkileri kontrol altına alır. Mahkeme hakimlerinin güçlerini artırarak yolsuzluğun önüne geçmeye çalışır.

Savaşları[değiştir | kaynağı değiştir]

Tahtında hak iddia ettiği Milano Dükalığını ele geçirmek için VIII. Charles zamanında başlatılan İtalya Savaşlarını devam ettirecek şekilde sefere çıkar. 1499-1504 döneminde Milano'yu düşmanı Ludovico Sforza'nın elinden alacaktır.^[2] 1509 yılında Venedik ile yaptığı Agnadello Muharebesinde büyük bir zafer kazanır. 1510 yılından itibaren Fransızların başarısızlıkları artacak ve Papalık Devleti liderliğinde oluşan ittifak sonucu yarımadadan atılır. Milano kenti ise 1513 yılında Fransızların elinden çıkar. Napoli Krallığı üzerindeki haklarını almak için Aragon Krallığı ile birlikte davransa da 1504 yılında İspanyollara yenilince Napoli üzerinde hak iddiasını geri çekmek durumunda kalır.

Prens'deki değerlendirme[değiştir | kaynağı değiştir]

Niccolò Machiavelli ünlü eseri Prens'te XII. Louis'nin dış siyaset tarzını inceleyerek eleştirir:^[3]

Kral Louis'yi İtalya'ya getiren Venediklilerin işgüzarlığıydı. Plana göre Lombardiya'nın yarısı onun olacaktı. Gizli bir plan yaptığı için kralı suçlamıyorum, İtalya'da tutunabileceği bir toprak parçası istiyordu ve güvenebileceği kimsenin olmaması yetmiyormuş gibi ondan önceki kral Charles'ın kötü şöhreti nedeniyle tüm kapılar suratına kapanıyordu. Bu yüzden elindeki dostlarla yetinmek durumundaydı, eğer bariz hatalar yapmasaydı başarılı bile olabilirdi. Lombardiya'yı alarak Charles'ın kaybettiği şöhreti yeniden yakaladı. Cenova onunla uzlaştı, Floransa dost elini uzattı, Mantua, Bologna, Ferrara Dükü, Forli Kontesi, Faenza, Pesaro, Rimini, Camerino, Piombino hükümdarları, Lucca, Pisa ve Siena halkları dostluklarını belirttiler. Bu aşamada Venedikliler nasıl bir yanlış yaptıklarını anladılar, Lombardiya'nın yarısını alabilmek için İtalya'nın üçte birini Fransız kralına vermişlerdi. Bu aşamada eğer dış siyaseti kuralına göre oynamış olsaydı (kendisinden daha zayıf güçler hakkında düşünmeyip, güçlü bir devleti zayıflatmaya çalışmak, çok güçlü bir yabancı hükümdarı iktidara getirmeksizin kendisi İtalya'ya yerleşerek veya koloni kurarak kalıcı olmaya çalışmak) kralın İtalya'daki konumunu korumasının ve yeni dostlarının koruyucusu ilan edilmesinin ne kadar kolay olabileceğini düşünün. Dostları çoktu, zayıftı ve Venediklilerden, Papalık Devletinden çekiniyordu, dolayısıyla sağlayacağı korumayla ona daima sadık olacaklardı. Ancak kral Milano'yu ele geçirdikten hemen sonra kral yapması gerekenin tam tersini yaptı, Papa VI. Alexander'ın Romagna bölgesini ele geçirmesine yardım etti. Bu davranışıyla kendisini zayıflattığını ve ona korunma amacıyla sığınanları uzaklaştırırken Kiliseyi güçlendirdiğini hiç anlamadı. Bu ilk hatayı yaptıktan sonra diğer hataları yapmaya zorlandı. Papanın kişisel çıkarlarına çeki düzen vermek için bizzat 1502 yılında İtalya'ya gelmek durumunda kalır. Kiliseyi güçlendirmesi ve dostlarını kendinden uzaklaştırması yetmezmiş gibi Napoli Krallığının üzerine yürüyerek onu İspanya Kralı II. Ferdinand ile bölüşür. İtalya'da tek büyük güç kendisiyken yarımadaya en büyük rakibini bizzat kendisi davet eder. Napoli'yi yerel bir krala bırakabilecekken onu kovarak yerine bizzat Louis'yi kovabilecek güçte birisini yerleştirir. Eğer Fransa Napoli'yi kendi gücüyle alabilmiş olsaydı almalıydı, eğer alamıyorsa onu İspanyollarla arasında ikiye bölme yoluna gitmemeliydi. Venediklilerle Lombardiya'yı arasında bölmeleri anlaşılabilirdi, bu sayede İtalya'da toprak kazanmıştı ama Napoli'nin bölünmesi bir hataydı çünkü buna gerek yoktu. Louis son hatası ise Lombardiya'ya kimseyi sokmayacak olan Venediklileri alaşağı ederek Lombardiya'yı tam anlamıyla kaybedecektir.

Geleneği[değiştir | kaynağı değiştir]

Saltanatının sonunda bütçe dengesi İtalya'ya yapılan askeri seferlere rağmen 1498 yılında VIII. Charles saltanatından miras kalandan daha iyi durumdadır. Bunda 1504 ve 1508 mali reformları ve vergi toplama süreçlerinde artan verim sebeptir. Askeri ve diplomatik başarısızlıklarına rağmen Louis halk arasında popüler bir kral olmuştur. Halkın babası^[4] lakabı onun için kullanılmıştır.

Ailesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Eşleri ve onlardan olan çocukları aşağıdaki gibidir

• Jeanne de Valois (1461-1505), ilk eşidir Papa kararıyla boşanmışlardır
• Anne de Bretagne (1477-1514), ikinci eşidir, bu evlilikten doğan çocuklar şunlardır:

Claude (1499-1524) 1514 yılında I. Francis ile evlendi

Renée (1510-1574) 1528 yılında II. Ercole d'Este ile evlendi

• Mary Tudor (1496-1533), üçüncü eşidir ve sadece iki aylık evliyken Louis ölmüştür

Ayrıca Louis'nin evlilik dışı bir oğlu vardır. Michel Bucy, 1505-1511 arasında Bourges Başpiskoposu olmuştur.

Saltanatın devamı[değiştir | kaynağı değiştir]

Tahta çıkışta yine Lex Salica gereğince I. François çıkmıştır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

• İtalya Savaşları