Bu madde veya sayfa başka bir dilden kötü bir biçimde tercüme edilmiştir. Sayfa makine çevirisi veya dilde yetkinliği bulunmayan bir çevirmen tarafından oluşturulmuş olabilir. Lütfen çeviriyi geliştirmek için yardım edin. (Temmuz 2023)

Meskûn mahal savaşı (İngilizcesi close quarter combat/battle) (CQC/CQB) olan meskûn mahallerde gerçekleşen oldukça kısa mesafeden birden fazla asker veya paramiliter grup arasında yer alan ateşli silahlarla fiziksel bir mücadeleyi içeren taktik bir durumdur.^[1] Askeri birimler, polis / cezaevi görevlileri ve suç unsurları arasında ve diğer benzer durumlarda meydana gelebilir. Savaşta, genellikle 100 metreye (110 yarda) kadar yakın mesafede, yakın el-göğüste çatışmadan yakın mesafe hedef müzakerelerine kadar, hedefe ateşli silahlarla saldıran personelce çeşitli büyüklükteki birimler veya ekiplerden oluşur. genellikle 5.56 mm çapındaki silahlar tercih edilir. Tipik yakın dövüş senaryosunda, saldırganlar, genellikle geri çekilmeleri için kolay bir yöntemi olmayan, savunanlar tarafından kontrol edilen bir aracı veya yapıyı çok hızlı, şiddetli bir şekilde ele geçirmeye çalışırlar. Saldırmak ve savunmak personele, rehinelere / sivile ve dost personele yakın bir şekilde birbirine karıştırılabildiğinden, yakın mesafeli muharebe, hızlı bir saldırı ve kesin bir ölümcül kuvvet uygulanmasını gerektirir. Operatörlerin silahları konusunda açık, yeterli uzmanlığa ve dost canlısı kayıpları sınırlandırmak ve operasyonel başarı olasılığını artırmak için hızlı kararlar alma yeteneğine ihtiyaçları vardır.

Özellikleri ve Farkları[değiştir | kaynağı değiştir]

Suçlular bazen silahlı soygun veya hapisten kaçış gibi yakın muharebe tekniklerini kullanırlar, ancak terminolojinin çoğu askerî personel, kolluk kuvvetleri / ıslah memurları ve diğer türden devlet kurumlarını hazırlamak için kullanılan eğitimden gelir. Bu nedenle, yakın mesafe çatışmasıyla ilgili birçok materyal, karşı gücün kendisini barikat kurduğu kaleye girmesi gereken yetkililerin bakış açısından yazılmıştır. Tipik örnekler, düşman hatlarının arkasındaki komando operasyonları ve rehine kurtarma operasyonlarıdır.^{[kaynak belirtilmeli]}

Önemli ölçüde örtüşme olmasına rağmen, yakın mesafe çatışması kentsel savaşla aynı değildir, bazen ABD'deki FIBUA (Bir Yerleşim Alanında Mücadele) ve Birleşik Krallık'ta FISH (Birinin Evinde Savaşmak) askeri kısaltmalarıyla bilinir. Şehir savaşı, lojistik ve ağır makineli tüfekler, havanlar ve monte edilmiş el bombası fırlatıcıları gibi mürettebat tarafından sunulan silahların yanı sıra topçu, zırh ve hava desteği de dahil olmak üzere çok daha geniş bir alandır. Yakın mesafe savaşında, karabina, hafif makineli tüfek, av tüfeği, tabanca, bıçak ve süngü gibi dar alanlarda bir kişinin kolayca taşıyabileceği ve kullanabileceği hafif, kompakt silahlar kullanan küçük piyade birimleri üzerinde durulur. Bu nedenle, yakın mesafe çatışması, stratejik kentsel savaş kavramının bir parçasını oluşturan taktik bir kavramdır, ancak her yakın mesafe çatışması zorunlu olarak kentsel savaş değildir örneğin, bir orman potansiyel olarak yakın mesafe savaşına uygundur.^{[kaynak belirtilmeli]}

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

Modern yakın mesafe mücadelesinin ve SWAT taktiklerinin kökenleri, Uluslararası Yerleşim Şangay Belediye Polisinde (1854–1943) Komiser Yardımcısı William E. Fairbairn'in öncülüğünü yaptığı polislik yöntemlerinde yatmaktadır. Otuzuncu Mayıs Hareketi isyanlarından sonra Fairbairn, isyan kontrolü ve agresif polislik için yardımcı bir ekip oluşturmakla suçlandı. Çin, Japonya ve başka yerlerden çeşitli dövüş sanatları uzmanlarından en uygun unsurları aldıktan sonra, bu sanatları Defendu adını verdiği pratik bir dövüş sistemine yoğunlaştırdı.

Savaş sisteminin amacı, olabildiğince acımasızca etkili olmaktı. Aynı zamanda, yıllarca yoğun eğitim gerektiren geleneksel oryantal dövüş sanatlarının aksine, acemiler tarafından nispeten hızlı bir şekilde sindirilebilen bir sistemdi. Yöntem, nokta atış ve silahlı çatışma tekniklerinde eğitimin yanı sıra sandalyeler veya masa ayakları gibi daha özel silahların etkili kullanımını içeriyordu.

İkinci Dünya Savaşı sırasında, Fairbairn İngiltere'ye geri getirildi ve tekniklerinin etkinliğini gösterdikten sonra, İngiliz komandolarını savaş yönteminde eğitmek için işe alındı. Bu dönemde, askeri uygulama için 'Şangay Metodu'nu' Sessiz Öldürme Yakın Çeyrek Muharebesi metodu'na genişletti. Bu, tüm İngiliz özel harekat personeli için standart savaş eğitimi haline geldi. Ayrıca İngiliz ve Amerikan Özel Kuvvetleri tarafından kullanılmak üzere kabul edilen öncü Fairbairn-Sykes dövüş bıçağını da tasarladı. 1942'de, Get Tough adlı yakın mesafe savaş eğitimi için bir ders kitabı yayınladı.^[2]

ABD Ordusu subayları Rex Applegate ve Anthony Biddle, İskoçya'daki bir eğitim tesisinde Fairbairn'in yöntemleri öğretildi ve Kanada'daki Ontario Gölü yakınlarında yeni açılan bir kampta OSS görevlilerinin eğitimi için programı benimsedi. Applegate 1943'te Kill or Get Öldür adlı çalışmasını yayınladı.^[3] Savaş sırasında İngiliz komandoları, Şeytan Tugayı, OSS, ABD Ordusu Korucuları ve Deniz Baskıncılarına eğitim verildi .

Avrupa Unifight, Çin Sanshou, Sovyet / Rus sambo ve İsrail Kapap ve Krav Maga dahil olmak üzere askeri savaş için tasarlanmış diğer savaş sistemleri başka yerlerde tanıtıldı. El ele dövüş eğitiminin yaygınlığı ve tarzı genellikle algılanan ihtiyaca göre değişir. Özel kuvvetler ve komando birimleri gibi elit birimler, göğüs göğüse dövüş eğitimine daha fazla önem verme eğilimindedir.

Saldırının İlkeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Ayrıntılı Planlama

Genel olarak, saldırı ekibinin lideri mevcut istihbaratla ilgili tüm kriz sahneleri, suçlular ve masumlar hakkında değerlendirme yapar. Lider, her bir ekibin eylemlerini ve sorumluluklarını, konumunu, yangın alanlarını ve özel görevlerini (hatta mümkünse, hedefin duvardan duvara ve kapıdan kapı düzenine kadar) ana hatlarını çizerek önerilen planı çizer ve tartışır.). Saldırı ekibi genellikle zaten özel bir eğitime sahip olduğundan, operasyon iyi anlaşılmış, önceden belirlenmiş ayakta operasyon prosedürüne dayanmaktadır. Önemli bir hazırlık süresi olduğunda, ekip bazen hedef ortamı kopyalayan bir maket üzerinde adım adım adım adım yürüme alıştırmaları yapar. Bazı birimler, nişancılık ve taktikleri daha gerçekçi bir şekilde uygulamak için kalıcı "ateş evleri" ve hatta uçak / gemi maketleri bulundurur.^[4]

Uzun süreli bir açmazda, saldırganlar bazen iyi savunulan bir alanın içini araştırmak için özel ekipman getirebilirler. Hassas termal kameralar, bina sakinlerinin yerini tespit etmeye yardımcı olabilir ve gözetim personeli, mikrofonları ve fiber optik kameraları duvarlardan, tavanlardan ve zeminlerden geçirebilir. Rehineler kaçarlarsa veya saldırganlarla iletişim kurabilir / sinyal verebilirlerse içeriden daha fazla bilgi sağlayabilirler.^[4]

Ancak, bu tür lüks hazırlıkları gerçekleştirmek için gereken zaman ve kaynaklar her zaman orada değildir. Her saldırgan, özel olarak eğitilmiş ve teçhiz edilmiş, takviye kuvvetleriyle ezici bir kuvvetle savaşamaz. Düşman tarafından tutulan bir binanın veya aracın içi hakkındaki bilgilere, dürbün veya bir tüfek dürbünüyle incelemenin ötesinde erişilemez. Bazı saldırganlar, kuşatma ve hatta altlarından tünel açarak düşmanı yıpratma yoluna gidebilirken, diğerlerinin bir sonrakine geçmek için mevcut güçle mevcut işi hemen bitirmesi gerekir.^[4]

Sürpriz

Amaç, tüm saldırgan eylemi, angaje edilen taraf tepki göstermeden önce tamamlamaktır. Bu sürpriz unsurunu elde etmek için giriş ekipleri, hedeflere mümkün olduğunca yaklaşmak için gizli hareket ve gürültü / ışık disiplini kullanır. Ekipler, ekiplerin farkına vardıkları andan itibaren hedeflere ulaşabilecek duruma gelmeyi hedefler. Bazı ekipler nöbetçi veya köpeklere ilk atışları için bastırılmış keskin nişancı tüfekleri kullanabilir.^[4]

Bir saldırı, yorgunluk, normal uyku süreleri ve hedefin uyanıklığını azaltan diğer faktörler göz önünde bulundurularak en beklenmedik bir zamanda gerçekleşmelidir. Sapmalar, sürprizi başarmanın önemli bir unsurudur. Kriz bölgesinin yakınında sahte bir otomobil kazası, yangın veya patlama gibi sahnelenen acil durumlar, hedefin dikkatini saldırgan unsurlardan uzaklaştırabilir. Hedeflerin dikkatini dağıtmak ve yönünü şaşırtmak için flaş patlaması, duman veya gaz bombası gibi patlayıcı ihlaller ve yönlendirici cihazlar kullanılabilir. Müzakereciler, savunucuları daha savunmasız bir konuma getirmeye çalışabilir veya konumlarının baskın olmayacağına onları ikna edebilir.^[4]

Giriş Yöntemleri

Kolluk kuvvetleri bir binayı temizledikleri zaman, arama için balistik kalkanlar ve aynalar kullanarak genellikle yavaş ve bilinçli olarak çalışırlar. Bu, polisin yanı sıra, arama alanında bulunan ve ani bir saldırı tehlikesine ve şok ve tehlikeye maruz kalmadan tespit edilebilen ve güvenli bir şekilde kaldırılabilen olaylara karışmayan herhangi bir şahıs için en yüksek güvenlik ve güvenliği sağlar. Şüphelilerle karşılaşıldığında, polis onlarla alarm, silahlı kuvvetle yüzleşebilir ve ateş etmeden kontrolü ele geçirmeye çalışabilir. Araştırmacılar ağır bir dirençle karşılaşırsa, genellikle zarar görmeden geri çekilebilir ve dinamik bir giriş için hazırlanabilir.

Ancak, bir alanı savunmak ve kontrolleri altında tutmak için birlikte savaşan kararlı, iyi silahlanmış rakiplere karşı, yavaş dur-kalk hareketi birçok saldırganın ve rehinenin ölümüne neden olabilir. Bu, askeri operasyonlarda veya rehine kurtarma işlemlerinde kullanılan dinamik girişe yol açar. Bu, CQC'nin popüler imajıdır: Herhangi bir uyarı yapmadan içeri giren ve bölgeyi ele geçirmeye çalışan bir silahlı adam seli. Dinamik giriş taktikleri hızlı ve agresif olmalı, ideal olarak tehdit ortadan kaldırılıncaya kadar durmayan ezici güç kullanan sürekli bir akış olmalıdır.^[5]

Rehine kurtarma ve diğer dinamik CQC operasyonlarının büyük çoğunluğunda, hedefin etkili bir şekilde tepki verme yeteneğini aşırı yüklemek için farklı giriş noktalarından birden çok eşzamanlı saldırının kullanılması arzu edilir. Saldırganlar ne kadar çok giriş noktası seçebilirse şansları o kadar artar. Hedefe giren ekipler genellikle keskin nişancılar, müzakereciler, güç teknisyenleri, çevre korumaları ve dışarıdan yardım eden diğer kişilerle senkronize olmak zorundadır. İlk saldırganlar kontrolü ele alır almaz sağlık personeli, araştırmacılar ve bomba uzmanları olay yerine girmeye hazırlanabilir.^[5]

Bir merkezi komutanın tüm silahlı unsurları koordine etmesi, yalnızca hedef alanın taramasını daha iyi tamamlamak için değil, aynı zamanda özellikle dost ateşine karşı koruma sağlamak için de önemlidir. Geniş alanların aranması gerektiğinde, liderler öğeler arasında sınırlar atar ve birbirleriyle karışmamalarını sağlamak için bunları telsizle izleyebilirler. Amaç, birden fazla atıcının birbirine çarpma tehlikesi olmadan aynı anda farklı yönlerden saldırabilmesi için üst üste binen ateş alanları oluşturmaktır .

Düşmanı şaşırtmak için hassas bir patlayıcı cihaz tarafından bir giriş noktası oluşturulabilir.^[5]

Hız

Saldırı başladığında, hedef ne olduğunu anlamadan ve etkili bir savunma hazırlamadan veya bir karşı saldırı başlatmadan önce ekip kontrolü ele almalıdır. Savunucuların bazen rehineleri öldürmek, bombaları patlatmak veya kanıtları yok etmek gibi saldırının anında başarısız olmasına neden olabilecek bir acil durum planı vardır. Hazır bir kaleye geri dönmek veya çevreyi aşmak gibi organize bir planı uygulayabilirlerse, dostça kayıp verme olasılığı artar. Hız, tespit edilmeyen bir yaklaşımla yakınlaşma, çoklu giriş noktalarının kullanılması ve patlayıcı ihlal gibi iyi tasarlanmış taktiklerle elde edilir. Hız ihtiyacının bu durumlarda çalışmayı seçen bireysel operatörler için geçerli olmadığını unutmayın.^[6]

Eylemin Şiddeti

Dinamik giriş ekibi için, fiziksel ve psikolojik ivme kazanmak ve sürdürmek çok önemlidir. Ekip, kapıları yarabilir, duvarlarda delikler açabilir, pencerelerden girebilir veya helikopterlerden halat veya ip atlayabilir. Araca monteli ramlar ve platformlar, beklenmedik giriş noktaları oluşturmak için kullanılabilir. Göz yaşartıcı gaz, patlayıcı ihlali, parlama ve silah seslerinden kaynaklanan duyusal saldırı, saldırı ekibinin göz korkutucu ve agresif eylemleriyle tamamlanıyor. Düşmanlar bazen rehinelerin arasına saklanırlar, bu yüzden ateş etme durduktan sonra operatörler hala hayatta olanlara üstünlük sağlamalıdır.^[4]

Savunmacılar genellikle giriş noktalarına yakın düşmanları durdurmaya çalışırlar. "Ölümcül huni", saldırganın odanın içindeki savunuculara karşı en savunmasız olduğu girişten çıkan koni şeklindeki yoldur. Operatörler girmeye başladığında, savunmacılar onları ölümcül huniden kaçmaktan alıkoymaya çalışabilir. Saldırganlar, giriş noktasına en yakın köşelerden, odaya girdiklerinde arkadan vurulabilecekleri ilk yerden de savunmasızdır. İlk saldırganlar köşeleri temizleyip ölümcül huniden çıkamazsa, arkadakilerin içeri girmesine ve yardım etmesine izin verirse, saldırı batabilir.^[7]

Yakın mesafe savaşının askeri kullanımları birim türüne, şubesine ve görevine göre değişir. Savaş dışındaki askeri operasyonlar (MOOTW) barışı koruma veya isyan kontrolünü içerebilir. ABD Deniz Piyadeleri'nin RTT, FAST, SRT ve ABD Deniz Piyadeleri gibi özel kuvvetler, Deniz Kuvvetleri Keşif ve Deniz Baskıncı Alayı, ABD Sahil Güvenlik Gemisi Biniş ve Güvenlik Ekipleri (VBST), Liman Güvenlik Birimleri (PSU), Denizcilik Güvenlik ve Güvenlik Ekipleri (MSST), Taktik Yasa Uygulama Ekipleri (TACLET) veya ABD Donanması VBSS (Ziyaret, Tahta, Arama ve El Koyma) ekipleri, CQC taktiklerini kendi özel ihtiyaçlarına göre uyarlayabilir, örneğin uyumlu ve uyumsuz uçağa binmek için denizdeki gemiler. İngiliz Özel Tekne Servisi, ABD Donanması SEAL'leri, Norveç Deniz Jegerkommandoen ve Kanada Terörle Mücadele birimi Ortak Görev Gücü 2 (JTF2) gibi komando birlikleri tarafından rehine kurtarma veya çıkarma, özel ortamlara, silah teknolojisine bağlı olarak daha da ezoterik uyarlamalar veya varyasyonlar içerebilir., siyasi mülahazalar veya arkadaş canlısı, düşmanca veya sivil personelin bir karışımı.^[8]

Genellikle kentsel savaş operasyonlarına katılan ordular, giriş inşa etmek, bir odayı temizlemek ve sarsıntı ve diğer el bombalarını kullanmak gibi ortak görevlerle ilgili olduğundan, piyadelerinin çoğunu temel CQC doktrininde eğitebilirler.^[4]

Polisler Açısından[değiştir | kaynağı değiştir]

Yurt içinde, polis kriz müdahale ekipleri (CRT'ler), CQC ile ilgilenen birincil gruplardır. CQC potansiyeli içeren durumlar genellikle geleneksel polis yeteneklerinin dışındaki olağanüstü tehditleri içerir ve bu nedenle CRT'ler bu durumlara yanıt vermek için özel olarak organize edilir, donatılır ve eğitilir. Bu durumlar genellikle, CQC'nin ayırt edici özelliği olan bina girişi ve oda temizleme prosedürlerini içeren özel taktikler ve teknikler gerektirir.

Polis CQC doktrini ayrıca birim türüne ve misyonuna göre uzmanlaşmıştır. Örneğin isyan kontrolü, düzeltmeler, FBI Rehine Kurtarma Ekibi ve SWAT ekiplerinin her birinin farklı hedefleri vardır, ancak ölümcül olmayan güç gibi benzer taktik ve teknolojilerden yararlanabilirler. Örneğin bir hapishane, yüksek riskli hücre çıkarma konusunda uzmanlaşmış bir kadroya sahip olabilir ve psikiyatri hastaneleri veya servislerinde genellikle benzer özel ekipler olabilir. Polis CQC'nin merkezindeki "daha az öldürücü" araçlar ve taktikler arasında elektroşok tabancaları, biber gazı, isyan kalkanları ve göz yaşartıcı gaz, plastik mermi, plastik mermi veya puf mermileri ateşlemek için isyan tabancaları bulunmaktadır. Bununla birlikte, sözde "daha az öldürücü" silahlar yine de ölümle sonuçlanabilecek yaralanmalara neden olabilir.

Özel sektör[değiştir | kaynağı değiştir]

Denizaşırı güvenlik veya askeri operasyonlarla uğraşan özel şirketler, dahili CQC ekiplerini yönetir. Örneğin, bu ekipler, yüklenicinin hizmetlerini kullanan bir devlet kurumu tarafından işletilen bir tesisteki bir olaya müdahale etmekten sorumlu olabilir. Bu ekip daha sonra Kriz Müdahale Ekibi (CRT) olarak hareket edecek ve tehditler veya düşmanların tesisini "temizleyecektir". Başka bir örnekte, savaş bölgelerindeki yüksek rütbeli diplomatlara veya askeri subaylara koruma sağlamak için özel bir askeri müteahhit istihdam edilebilir. Örneğin, ABD Dışişleri Bakanlığı Irak'ta bu tür güvenlik ekipleri istihdam etti ve bunlar, yakın mesafeli muharebe ekipmanlarıyla donatılmıştı.^[9]

Özel güvenlik firması SCG'nin, diğerlerinin yanı sıra SWAT, göğüs göğüse muharebe ve yüksek tehdit koruma operasyonlarına ek olarak kurs çalışmalarına yakın çeyrek savaş eğitimini entegre eden Holly Springs, Mississippi'de yürütülen bir taktik eğitim kursu vardır.^[10]

Blackwater ayrıca, eğitimini özelleştirerek yeni bir seviyeye taşıdı ve belirli görev gereksinimlerini karşılamak için eğitimini dışarıdan temin etmek isteyenler için menünün bir parçası olarak yakın çeyrek savaşa sahip birinci sınıf bir eğitim tesisi olarak ortaya çıktı.^[11] Gerçek operasyonlarda bir Blackwater yetkilisi, ekibinin yakın mesafe becerilerini savaşmaya ve ölmeye hazır olması açısından Roman Praetorian Muhafızlarına benzetti.^[9]

Galeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

1. ^ "Overview". U.S. Marine Close Combat Fighting Handbook. Skyhorse Publishing Inc. 2011. 
2. ^ Chambers, John W., OSS Training in the National Parks and Service Abroad in World War II 13 Nisan 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Washington, D.C., U.S. National Park Service (2008), p. 191
3. ^ "History of Modern Self-Defence". 15 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2013. 
4. ^ ^{a b c d e f g} U.S. Army Ranger Handbook. Skyhorse Publishing Inc. 2007. ss. 200-206. ISBN 978-1-60239-052-2. 
5. ^ ^{a b c} U.S. Special Forces: a guide to America's special operations units. Da Capo Press. 2002. ss. 138-140. ISBN 978-0-306-81165-4. 
6. ^ Martial Art of the Gun: The Turnipseed Technique. Dog Ear Publishing. 2010. ss. 60-61. ISBN 978-1-60844-226-3. 
7. ^ Krav maga: an essential guide to the renowned method--for fitness and self-defense. Macmillan. 2004. ss. 18-26. ISBN 978-0-312-33177-1. 
8. ^ The whites of their eyes: close-quarter combat. Brassey's. 2001. s. 16. ISBN 978-1-57488-379-4. 
9. ^ ^{a b} Private Security Companies during the Iraq War: Military Performance and the Use of Deadly Force. Oxon: Routledge. 2016. ss. 43. ISBN 9781138844261. 
10. ^ Mercenaries: A Guide to Private Armies and Private Military Companies. Washington, D.C.: CQ Press. 2013. ISBN 9781483364667. 
11. ^ America's Covert Warriors: Inside the World of Private Military Contractors. Washington, D.C.: Potomac Books, Inc. 2011. ss. 87. ISBN 9781597972383.