Meroitik yazı

Meroitik anıtsal ve el yazısı alfabeleri

Alfabenin tarihi

Kenani-Fenike M.Ö. 14. yy.
- Aramice M.Ö. 9. yy.
  - Brāhmī & Hindik, M.Ö. 6. yy.
    - Tibetçe 7. yy.
    - Kimer/Cavaca, 9. yy.
  - İbranice M.Ö. 3. yy.
  - Süryanice M.Ö. 2. yy.
  - Din Dabireh 3. yy.
  - Arap 4. yy.
- Yunan M.Ö. 9. yy.
  - Etrüsk M.Ö. 8. yy.
    - Latin M.Ö. 7. yy.
    - Run 2. yy.
  - Gotik 4. yy.
  - Ermeni 405
  - Glagolitik 862
  - Kiril 10. yy.
- Samiri M.Ö. 6. yy.
- İberya M.Ö. 6. yy.
Güney Arapça M.Ö. 9. yy.
- Ge'ez M.Ö. 5–6. yy.

Meroitik M.Ö. 3rd c. BC

Meroitik yazı, Meroë Krallığı'nın Meroitik dili yazmak için en azından MÖ 200 yılında kullandığı Mısır hiyeroglif ve Demotik kökenli bir alfabedir, ayrıca bir olasılıkla onu izleyen Nübye krallıklarının dilini yazmak için de kullanılmıştır. Eski Eski Nübyece daha sonraları Yunan uncial alfabesi ile yazıldığında bu alfabeye üç tane Meroitik glif (karakter) de dahil edilmiştir.

Meroitik yazı öncelikle alfabetik olduğundan Mısır hiyerogliflerinden tamamen farklı kuralları vardır. Bazı uzmanlar (Haarmann gibi) Yunan alfabesinin Meroitik yazının gelişiminde etkisinin olduğunu düşünmektedirler, buna neden olarak Meroitik yazıda sesli harflerin bulunmasını gösterirler fakat diğer bakımlardan bu harfler Yunanca gibi işlev göstermezler.

Meroitik yazı esasen alfabetiktir, fakat herhangi bir sesli harf yazılmadığı zaman /a/ seslisi varmış gibi varsayılır. Bir sessiz, o sembolün ardına /e/ (fonetik olarak schwa) eklenerek gösteriliyordu. Yani, iki harflik me /me/ hecesi ve yalnız /m/ sessizi ile gösterilebilmekteydi, ma hecesi ise tek harfle ve mi ise iki harfle gösterilmekteydi. Diğer bazı hecelerin özel glifleri vardı. Bu bağlamda tam anlamıyla 'yarı-hecesel' bir yazı olduğu ve sadece yaklaşık aynı zamanlarda ortaya çıkan Hint hecesel (abugida) alfabelerini uzaktan anımsattığı söylenebilir. /n/ ve /s/ gibi çeşitli hece sonu sessiz harfleri çoğu kez koyulmuyordu.

Toplam 23 sembol vardı. Bunlara dört sesli de dahildir:

a (yalnızca kelime başlarında; diğer durumlarda /a/ varsayılıyordu), e (veya schwa), i, o (veya u);

on dört kadar sessiz, herhangi bir sessiz belirtilmedikçe /a/ seslisi varsayılırdı:

y(a), w(a), b(a), p(a), m(a), n(a), r(a), l(a), ch(a) (belki damaksal, Almanca ich, veya küçükdil, Hollandaca dag gibi), kh(a) (artdamaksıl, Almanca Bach gibi), k(a), q(a), s(a) or sh(a), d(a);

ve çeşitli heceler:

ne veya ny(a), se or s(a), te, to, t(a) veya ti.

Bazı hecesel seslerin gösterimi ile ilgili tartışmalar sürmektedir: se bir hece miydi yoksa /š/ gibi okunan s 'den farklı bir sessiz miydi; benzer şekilde ne bir hece miydi yoksa /ñ/ sessizi miydi; ve yine t hecesel ti olabilir miydi. Bazı sesler için hecelerin alfabedeki harflerin yerine kullanılmış olmasının, Mereoitik lehçesel değişimlerinin tek bir yazıda birleştirilmesi amacıyla olabileceği öne sürülmüştür.

Meroitik alfabenin iki grafik formu vardır: Mısır hiyerogliflerinden alınmış anıtsal oyma formu ve yine eski Mısır'da kullanılan Demotikten türemiş el yazısı formu. Metinlerin çoğunluğu el yazısı şeklindedir. Mısır yazılarının farklı olarak, Meroitik'in iki formu arasında basit birebir uyuşma vardır, yalnız el yazısı formunda sessiz harfi izleyen i harfi bir bağ ile birleştiriliyordu.

Yazma yönü ya sağdan sola ve yukarıdan aşağıyaydı (el yazısı); veya sütunlarda yukarıdan aşağıya, sağdan sola şeklindedir (hiyeroglifsel form). Anıtsal işaretler Mısır hiyeroglifsel kaynaklarında olduğu gibi metnin başına doğru dönük oluyorlardı.

Ayrıca kelimeleri veya cümle parçaları ayırmak için kullanılan üç yatay veya dikey nokta işareti vardı; bu kullanılan tek noktalama işaretiydi.

Meroitik yazı eğer gerçekten Nübye krallıkları tarafından kullanılmışsa, altıncı yüzyılda Nübye'ye Hristiyanlığın gelmesinin ardından yerini Koptik alfabesi almış olmalıdır.

Yazı 1909 yılında Britanyalı Mısır bilimci Francis Llewellyn Griffith tarafından çözülerek okunmuştur. Ancak, dilin kendisi hâlâ tam olarak anlaşılamamıştır.