Bu sayfada devam eden bir çalışma vardır. Yardım etmek istiyorsanız ya da çalışma yarım bırakılmışsa, çalışmayı yapan kişilerle iletişime geçebilirsiniz. Bu sayfada son yedi gün içinde değişiklik yapılmadığı takdirde şablon sayfadan kaldırılacaktır. En son değişiklik, 31 saniye önce Khutuck Bot (katkılar | kayıtlar) tarafından gerçekleştirildi (önbelleği boşalt).

Hamam (Arapça حمّام, hammâm), Roma'da bilinen orijinal adıyla Thermae, Avrupa'da Osmanlı dönemiyle birlikte yaygınlaşmış adıyla Türk Banyosu,^[1][2][3] özel bir düzenle ısıtılan sıcak ve soğuk suyu bulunan, yıkanma amacıyla kullanılan yapı.

Hamamın tarihi Antik Romalılar'a kadar uzanır.^{[kaynak belirtilmeli]} Vezüv yanardağının patlamasından sonra küller altında kalan Pompeii şehrinde yapılan kazılar sonrasında, Romalılar'ın kullandıkları hamamlar ortaya çıkmıştır. Bu hamamların yalnız temizlik için değil, zevk ve eğlence için de yapıldığı anlaşılmaktadır. Romalılarda sınıf farkı olduğu için, hamamlarda kölelerle asillerin giriş kapıları ve yıkandıkları yerler ayrılmıştı. Roma hamamlarında ayrıca buhar banyosu yeri, soğuk ve sıcak su havuzları da vardı.

Roma hamamı olan Thermae'nin kökeni Antik Yunan hamamlarına dayanır, ancak Romalılar bu yapıları genişleterek geliştirmişlerdir. İmparatorluk döneminde halka açık hamam mimarisi yaygınlaşmış ve M.Ö 1. yüzyılda Sergius Orata tarafından merkezi ısıtma sistemi olan hipokaust icat edilmiştir. Roma hamamları alttan ısıtmalı mimarileri, büyük boyutları ve süslemeleriyle dikkat çeker. Bu hamamlar sadece yıkanma alanları olmaktan çıkarak, dinlenme, eğlence ve spor yapılan sosyal merkezler haline gelmiştir. M.Ö 1. yüzyıla kadar hamamlar düzensiz şekilde sadece işlevsel yapılırken, M.S 1. yüzyılda simetrik planlar yaygınlaşmıştır.^[4] Roma hamamlarında kullanılan su genellikle su kemerleri yardımıyla su kaynağından hamama taşınmıştır. Roma hamamları saray veya kalelerin de içinde bulunabilmekteydi. Romalılar bunlar için de Thermae adını kullanmaktaydılar. Hamamların tasarımından Vitruvius'un De architectura'sında çokça söz edilmiştir.

Osmanlı hamam sefaları ile ünlüydü. Roma hamamlarında görülen birlikte yıkanmanın aksine Osmanlı'da kadınlar ve erkekler, hamama ayrı ayrı girerlerdi. Erkekler bazen hamamda içki alemleri düzenlerlerdi.^[5] Osmanlı hamamlarında soğuk oda genellikle bulunmaz veya soyunma odasıyla (camekân olarak da bilinir) birlleşik olacak şekilde bulunurdu.^[6]

Türk hamamları başlıca üç kısma ayrılır:

• Soyunma yerleri
• Yıkanma yerleri:
  • Soğukluk,
  • Hamam (Sıcaklık);
• Isıtma yeri (Külhan)

Soyunma yerlerinde geniş bir sofa ve çevresinde bölmeli sekiler bulunur. Yıkanan kimseler, bu sekilerde uzanıp dinlenirler. Yıkanma yerleri soğukluktan geçilerek girilen hamam kısmına denir. Burası da bazı bölümlere ayrılır: Kurna başı denilen herkesin teker teker yıkandığı yer, halvet adı verilen kapalı ve yalnız başına yıkanma hücreleri. Bir de üzerine uzanıp ter dökülen göbek taşı bulunur. Burası, hamamın mermer kaplı zemininden daha yüksek yapılmış ve çeşitli geometrik şekillerde olabilen yerdir. Isıtma yeri - külhan bölümü hamamın altında olup burada ateş yanar. Ateşten yükselen alev ve duman, mermer zeminin altındaki özel yollardan, duvar içlerinden geçer, tüteklik adı verilen bacadan çıkar. Külhandaki ocağın üzerinde sıcak su kazanı, onun da üzerinde soğuk su deposu bulunur. Ocağın dip kısmındaki birkaç kanal, hamamın yıkanma yerinin ortasındaki göbek taşının altına kadar uzanır. Ocakta yanan odunların tesirli alev ve dumanları, bu kanallardan göbek taşının altına gider. Bu taşın altındaki karanlık yer çok ısındığından buraya cehennem denir. Çarşı hamamları, haftanın belli günlerinde kadınlara, başka günlerde erkeklere açıktır. Çifte hamam olanlar ise birbirine bitişik iki hamam olup, biri kadınlara, diğeri erkeklere ayrılmıştır. Kadın hamamında çalışan ve müşterileri yıkayan kadınlara natır, erkek hamamında çalışan ve müşterileri yıkayan erkek kişilere tellak denilir.

Yeni doğum yapan anne ve bebek için doğumun kırkıncı gününde şifalı olduğuna inanılan “loğusa hamamı” yapılır ve kırmızı şeker şerbeti ikram edilirdi. Evlenecek kızlar için düğünden önce geleneksel “gelin hamamı” yapılırdı. Anadolu’nun bazı şehirlerinde sünnet olacak çocuklar için “sünnet hamamı” ve damat ve arkadaşları için “güvey hamamı” yapılırdı.^[7]

Sauna, Türkçe literatürde bazen kullanılan adıyla Fin hamamı, Türk hamamından oldukça farklı bir geleneğin ürünüdür.^[8] Kayıtlara göre ilk saunalar MS 5. ila 8. yüzyılda ortaya çıkmıştır. Erken dönem saunalar bir tepenin veya höyüğün içine kazılmıştır. Araç-gereç ve teknoloji ilerledikçe ahşap binalar kullanılmaya başlanmıştır. Bir şöminede taş parçaları odun ateşinde ısıtırlır. Odadaki hava ısındıkça ateşten çıkan rayiha da odayı kaplar. Sıcaklık istenen dereceye gelince duman odadan temizlenir ve yıkanmak isteyenler girer. Yanan tahtaların odaya sinen kokusu, temizlenme töreninin bir parçasıdır. Bu tür kokulu banyoya Fince savusauna (duman saunası) denir. Çoğu kişi dumanın ve tahtanın kokusunu rahatlatıcı bulur. Geleneksel Fin hamamında mayo, havlu veya peştamal pek giyilmez, çıplaklık bu toplumda tabu değildir. Aileler saunaya hep birlikte giderler. Bu eski bir gelenektir, pek çok ailenin özel saunası vardır. Kamuya açık saunalarda erkek ve kadın bölümleri ayrıdır. Saunalar cinsellikle ilgili görülmez, Fin halkı için sauna, kiliseden sonra en kutsal kabul edilen mekandır. 20. yüzyılın başlarına kadar pek çok Fin kadını çocuklarını sıcak ve temiz bir ortam sayılan saunada doğurmuştur. Saunada loş bir ışık vardır, konuşulmaz, sessizce ve rahatça oturulur. Sıcaklık genellikle 80 °C ila 110 °C'dir. Bazıları üzerinde yaprak bulunan huş ağacı dallarını birbirine bağlayarak 'vihta' yapar ve onunla ciltlerine hafifçe vurur. Vihtalar dükkânlarda da satılır ve buzdolabında kışın kullanmak üzere saklanabilir. Vihta kan dolaşımını hızlandırır, huş ağacı kokusunun ferahlatıcı olduğu söylenir.

Wikimedia Commons'ta Hamam ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

• Türklerde su kültürü
• Türk Hamam Müzesi