Black Sabbath
Black Sabbath 1970.
Genel bilgiler
Başladığı yer	Aston, Birmingham, Birleşik Krallık
Tarzlar	Heavy metal
Etkin yıllar	1968–2017 (kesintiler 1984–1985, 1996–1997, 2006–2011)
Müzik şirketi	Vertigo, Warner Bros., I.R.S.
Resmî site	http://www.black-sabbath.com
Üyeler	Ozzy Osbourne Tony Iommi Geezer Butler
Eski üyeler	Dave Walker Ronnie James Dio Bill Ward Geoff Nicholls Vinny Appice Ian Gillan Bev Bevan David Donato Eric Singer Dave Spitz Glenn Hughes Ray Gillen Bob Daisley Tony Martin Terry Chimes Jo Burt Cozy Powell Laurence Cottle Neil Murray Bobby Rondinelli Mike Bordin

Black Sabbath; 1968 yılında Aston, Birmingham'da Tony Iommi (gitar), Ozzy Osbourne (vokal), Geezer Butler (bass) ve Bill Ward (davul) tarafından kurulan İngiliz rock grubudur ve çoğunlukla heavy metal müziğin öncüsü olarak kabul edilir. Grup; Black Sabbath (1970), Paranoid (1970) ve Master of Reality (1971) albümleriyle heavy metal tarzının ortaya çıkmasını ve tanımlanmasını sağlamıştır.

Grup birçok üye değişimi yaşamış olmasına rağmen, yıllar boyunca grubun tek değişmeyen üyesi Tony Iommi olmuştur. Tony Iommi ve Bill Ward 1967 ve 1968'li yıllarda Mythology adlı grupta, Ozzy Osbourne ve Geezer Butler ise Rare Breed’de çalıyordu. Daha sonra dördü birleşip Polka Tulk Blues isimli bir grup kurdular, ismi değişip Earth oldu. Butler bir gün sokakta Boris Karloff’un oynadığı Black Sabbath filmini izlemek için sıraya giren insanları gördü ve insanların korkmak için bir filme gidiyorlarsa korkmak için müzik de dinleyebileceklerini düşündü bunun ardından Osbourne ve Butler Black Sabbath isimli bir şarkı yazdı, grubun ismi değişip Black Sabbath oldu ve dark blues olarak tanımladıkları müziği yapmaya başladılar.

Bill Ward dışında tüm orijinal üyeler (Ozzy Osbourne, Geezer Butler, Tommy Iommi) Black Sabbath'ın 19.uncu stüdyo albümü olan '13'ü Haziran 2013'te yayınladı. Toplamda 22 müzisyen en az bir kereliğine Black Sabbath'ta bulunmuştur.

Grup, MTV'nin “En İyi Metal Grubu” listesinde ilk sırada, VH1’ın “En İyi Hard Rock Sanatçıları” listesinde ikinci sırada, Rolling Stone dergisinin “Tüm Zamanların En İyi 100 Sanatçısı” listesinde 85. sırada yer almaktadır. Grup, dünya çapında 70 milyondan fazla albüm satmış, 2005’te UK Music Hall of Fame’e ve 2006’da Rock and Roll Hall of Fame’e girmiş, En İyi Metal Performansı dalında iki Grammy Ödülü kazanmıştır ve grup 2019'da Grammy Yaşam Boyu Başarı Ödülü'nü aldı.^[1]

Grubun tarihi[değiştir | kaynağı değiştir]

Black Sabbath ve Paranoid (1970-1971)[değiştir | kaynağı değiştir]

Black Sabbath adı altında yaptıkları ilk konser 30 Ağustos 1969 tarihinde Workington'dadır.^[2] Black Sabbath olarak birleştikden sonra 1969 yılının Kasım ayında Philips Records ile anlaştılar.^[3] Grup ilk teklisini Evil Woman'ı (Crow grubunun bir şarkısı) Trident stüdyolarında Fontana Records'un katkılarıyla Ocak 1970'te yayınladılar. Albümü kaydetmek için 2 günlüğüne stüdyoyu kiralayabildiler, 1 günde tüm şarkıları kaydedip ikinci günü de miks için ayırmışlardı.
Black Sabbath albümü 13'üncü Cuma, Şubat 1970'te yayınlandı. Albüm UK Albums Chart'ta 8 numaraya kadar çıktı ve 5 ay boyunca listelerde kaldı. Warner Bros. Records etiketiyle Amerika ve Kanada'da Mayıs 1970'te yayınlandı. Albüm Billboard 200'de 1 seneden fazla kaldı ve 23 numaraya kadar çıktı.^[4][5] Eleştirmenler tarafından albüm çok sert eleştirilere maruz kaldıysa da albümün satışları dikkate değerdi. Hem Amerika’da RIAA kuruluşu ve hem de Birleşik Krallık'taki British Phonographic Industry (BPI) tarafından platin albümle ödüllendirildi.
Grup hemen bir sonraki albüm için çalışmalara başladı. Başlangıçta albümün ismi War Pigs olarak anlaşıldı. War Pigs şarkısının asıl ismi Cadılar Bayramı anlamına gelen Walpurgis'ti. Vietnam Savaşından etkilenerek sözleri anti-savaş temasına çevrilmişti; ancak Warner Bros. Records albümün ismini Paranoid olarak değiştirilmesini istedi. Albümün önemli şarkılarında biri olan Paranoid son anda stüdyoda yazılmış firmanın single olabilecek nitelikte bir şarkı istemesi üzerine bir günde yazıp tek seferde kaydetmişlerdi. Paranoid teklisi Eylül 1970'te yayınlandı ve UK Chart'ta 4 numaraya kadar ulaştı. Albüm Britanya'da Ekim 1970'te çıktı ve UK Chart'a 1 numaradan girdi. Şarkıları hiçbir radyoda çalmamasına rağmen Amerika’da ise 4 milyon sattı^[6] ve Mart 1971’de 12 numaraya çıktı.^[4]
Paranoid 1971’de Altın, 1986’da Multi Platin ve Platin 1995'te Multi Platin albümüne hak kazandı. Ayrıca albüm Rolling Stone dergisinde Bütün Zamanların En İyi 500 Albümü Sıralamasında 131.inci olarak seçildi.

Master of Reality ve Volume 4 (1971-1973)[değiştir | kaynağı değiştir]

Şubat 1971'de 3.albümlerini hazırlamak üzere tekrar stüdyolara döndüler. Nisan 1971’de albüm tamamlanır ve Temmuz 1971'de Master of Reality yayınlanır. Albümün hazırlık aşaması uyuşturucu sorunlarıyla geçse de albüm başarılı olur. Master of Reality, Black Sabbath'ın ilk akustik şarkılarını da içerir: Children of The Grave ve Sweet Leaf. Albüm 27 Eylül 1971’de Altın, 13 Ekim 1986’da Platin, 26 Temmuz 2001’de Multi Platin ile ödüllendirildi. 2003'te Rolling Stone dergisi Tüm Zamanların En İyi 500 Albümü Listesinde Master of Reality'i 300. sıraya yerleştirdi. Grup, Master of Reality'nin turnesinde sonra bir süre çalışmalara ara verir.
Haziran 1972’de grup Los Angeles’daki Record Plant’e gidip albüm çalışmalarına başlarlar. Albümün kayıt aşamaları ise uyuşturucu sorunlarıyla sıkıntılı geçti. Volume 4 albümü ise Eylül 1972’de yayınlandı, bir ay bile geçmemişken albüm Altın albüm ile 1986'da da platin albüm ile ödüllendirildi. Tomorrow’s Dream teklisi yayınlandı ama başarılı olamadı. Amerika’daki turdan sonra grup 1973'te ilk defa Avustralya’ya ve Yeni Zelanda’ya gitti.

Sabbath Bloody Sabbath ve Sabotage (1973-1976)[değiştir | kaynağı değiştir]

Volume 4 dünya turundan sonra yeni albüm çalışmaları için Los Angeles'a geri döndüler. Vol 4'ü kaydettikleri Record Plant stüdyolarına gittiklerinde kocaman bir synthesizer'in stüdyonun büyük çoğunluğunu kapattığını gördüler. Grup Galler'de Clearwell kalesini kiraladı; ancak madde bağımlılığı ve yorgunluktan dolayı grup müzikal açıdan tıkanıklık yaşanıyordu, bir gün Tony Iommi Sabbath Bloody Sabbath'ın rifini buldu ve Londra'da Morgan Stüdyolarında kaydedildi. Kasım 1973'te albüm yayınlandı ve kariyerlerinden bu yana ilk defa basından olumlu eleştiriler almaya başladılar, Rolling Stone dergisinden Gordon Fletcher, Black Sabbath’ın dört albümünü de berbat olarak niteleyen, bile albümü olağanüstü olarak değerlendirmiştir. Albüm 20 Mart 1974'te Altın albüm ile 1986’da Platin ile ödüllendirildi. Albüm UK Chart'ta 4 Amerika'da 11 numaraya ulaştı. Grup 1974'te dünya turuna başladı tur, California Jam Festivalinde 6 Nisan 1974'te bitti. California Jam Festivalinde Deep Purple, Eagles, Rare Earth, Black Oak Arkansas, Seals and Crofts, Emerson, Lake & Palmer ve Earth, Wind & Fire ile beraber 250.000 kişiye konser verdiler.
6.ncı albüm için çalışmalara Şubat 1975'te Morgan Stüdyolarında başlanıldı ve Sabotage Temmuz 1975'te yayınlandı. Birleşik Krallık ve ABD'de ilk 20’ye girdi ancak Black Sabbath ilk defa Platin albüm alamamıştır, 16 Haziran 1997’de Altın albüm almaya hak kazanmışlardır. Albümün tek teklisi olan Am I Going Insane (Radio) başarısız olmuştur. Albümde hayranlarının en sevdiği şarkılar ise Hole in the Sky ve Symptom of the Universe’dir.
Black Sabbath Kiss’in ön grup olduğu turnede turlarlarken, Ozzy Osbourne bir motosiklet kazası sonucu sırtındaki birkaç kası yırtıldı ve tur yarıda kesilmek zorunda kaldı. Aralık 1975'te grubun plak şirketi We Sold Our Soul for Rock 'n' Roll albümü altında Black Sabbath’ın en iyi hitlerini yayınladı, Amerika’da 2 milyondan fazla sattı.

Technical Ecstasy ve Never Say Die! (1976–1979)[değiştir | kaynağı değiştir]

Black Sabbath Haziran 1976 yılında yeni albümleri için Miami'deki Criteria Stüdyolarında çalışmalara başladı. Technical Ectasy'inin kayıtları sırasında Ozzy gruptan sıkılmaya başlamış ve diğer müzisyenler ile birlikte çalışma imkânı olup olmadığını düşünmeye başlamıştı. Technical Ecstasy 25 Eylül 1976 yılında yayınlandı. Albümdeki It’s Alright şarkısını Bill Ward seslendirmiştir. AllMusic albüme iki yıldız verdi ve grubun endişe verici oranda kötüye gittiğini belirtti. Technical Ecstasy Amerika'da ilk 50'ye bile giremedi. Geezer'a göre bu albüm sonun başlangıcıydı. Kasım 1976’da Boston ve Ted Nugent’ın ön grup olduğu konserlerde Amerika’yı, Nisan 1977’de AC/DC ile Avrupa’yı turladılar.
Turne bittiğinde Ozzy gruptan kendi solo projesi için ayrıldı ve grup yeni solist Dave Walker ile stüdyoya girmeden sadece üç gün önce Ozzy gruba geri dönmeye karar verdi ancak Ozzy, Dave Walker için yazılan şarkıları kabul etmedi ve grup stüdyoya geri döndüğünde ellerinde hiçbir şey yoktu. Grup Never Say Die için Kanada'daki Sounds Interchange Stüdyolarında 5 ay geçirdi. Albüm Eylül 1978 yılında yayınlandı. Birleşik Krallık'ta 12 ABD'de 69 numaraya kadar çıkabildi. Grup tam 20 sene sonra Altın albüm ödülü alabildi. Basının albüm için tepkisi olumsuz oldu ve AllMusic'ten Eduardo Rivadavia şöyle demiştir:Grubun kişisel problemleri ve uyuşturucu kullanımının albümdeki şarkılara yansıdığı açıkça görünüyor. Mayıs 1978'de Van Halen'in ön grup olduğu turneye çıktılar. Eleştirmenler Black Sabbath'ın performansı için yorgun ve sönük olduğunu belirtirken ilk defa dünya turuna çıkan Van Halen'in performansı için diri ve genç yorumu yapıldı. Haziran 1978'deki Hammersmith Odeon'daki konseri filme çekildi daha sonra Never Say Die olarak DVD'si yayınlandı. Turun son gösterisi olan 11 Aralık’daki New Mexico konseri Osbourne'un gruptaki son görünümüydü. (yeniden birleşmeye kadar) Ozzy’nin aşırı alkol ve uyuşturucu kullanımı artık kötü bir duruma gelmişti sonuç olarak grup Ozzy’nin kovulmasına karar verdi.

Heaven and Hell ve Mob Rules (1979–1982)[değiştir | kaynağı değiştir]

Sharon Arden (daha sonra Ozzy Osbourne'un karısı) Black Sabbath'ın menajer'i Don Arden'ın kızıdır. Sharon Arden gruba Rainbow'un solisti Ronnie James Dio'yu önerir. Aynı zamanda Don Arden'da Ozzy'nin yeniden gruba katılması için uğraşmaktadır. Dio resmi olarak Haziran ayında katıldı ve grup hemen bir sonraki albümleri için çalışmalara başladı. Geezer Butler geçici olarak Eylül 1979’da ayrılır yerine Geoff Nicholls gelir. Grup albüm çalışmaları için Kasım’da Criteria Stüdyolarına gitti, Butler’da Ocak 1980’de geri döndü Nicholls ise klavyeye geçti. Heaven and Hell 25 Nisan 1980'de yayınlandı. AllMusic albüm için Black Sabbath'ın en iyi kayıtlarında biri olduğunu grubun yeniden doğduğunu belirtmiştir. Albüm Birleşik Krallık'ta 9 ABD'de 28 numaraya kadar çıktı. Sabotage'dan sonraki listelerdeki en yüksek sıralamaya ulaşmışlarıdır. Albüm Amerika'da bir milyon satmıştır ayrıca 1981 yılında Altın, 1986 yılında da Platin albüm almıştır. Grup Dio'lu ilk dünya turuna Almanya'da 17 Nisan 1980'de başlamıştı. 1980 yılında Blue Öyster Cult ile Black and Blue adı altında Amerika’yı turladılar ve New York'taki gösterileri filme çekildi. 18 Ağustos 1980'de Minneapolis'teki gösteriden sonra Bill Ward, günde 24 saat içtiğini alkolik olduğunu ve Ozzy'siz yapamadığını gerekçe göstererek gruptan ayrıldı. Ward'ın yerine Vinny Appice geldi. Grup Şubat 1981'de turu tamamladı ve tekrar stüdyolara geri döndüler.
Mob Rules Ekim 1981'de yayınlandı. Rolling Stone eleştirmenlerinden J.D. Considine albüme 1 yıldız verdi. AllMusic’ten Eduardo Rivadavia ise albümün muhteşem bir kayıt olduğunu söyledi. The Mob Rules şarkısı John Lennon'ın Birleşik Krallık'taki eski evinde kaydedildi. Konser albümü Live Evil'in miks aşamasında Iommi ve Butler'ın Dio ile araları bozuldu. Ses mühendisinin yanlış bilgilendirmesi sonucu Dio'nun gece vakti stüdyoya girip şarkılarda vokalleri yükselttiğini düşünen Iommi ve Butler, Dio ile ters düştü. Ayrıca Dio'nun albüm kapaklarına karışmasıyla ortam gerildi. Ronnie James Dio yanına Vinny Appice de alarak Kasım 1982'de gruptan ayrılarak kendi grubunu kurdu. Live Evil Ocak 1983'te yayınlandı ancak Ozzy Osbourne'un Speak of the Devil albümünün gölgesinde kaldı.

Born Again (1983–84)[değiştir | kaynağı değiştir]

Dio'nun yerine Deep Purple'dan Ian Gillan Aralık 1982'de geldi. Gillan'la farklı bir isim altında birleşmek istiyorlardı ancak plak şirketi Black Sabbath ismini korumalarını istedi. Bill Ward ise Haziran 1983'te gruba geri döndü. Born Again 7 Ağustos 1983'te yayınlandı. Negatif eleştirilere rağmen albüm UK Chart'ta 4 Amerika'da 39 numaraya kadar çıktı. Albüm yayınlandıktan kısa süre sonra Bill Ward yeniden gruptan ayrıldı. Ward’ın yerine Born Again’in 83-84 World Tour’da çalması için Electric Light Orchestra’nın bateristi Bev Bevan alındı.

Seventh Star (1984–86)[değiştir | kaynağı değiştir]

Mart 1984'te Born Again turu tamamlandıktan sonra Ian Gillan Black Sabbath'ı bıraktı ve Deep Purple'a geri döndü aynı zamanda baterist Bev Bevan’da ayrıldı. Grup daha sonra ismi bilinmeyen Los Angeles'lı solist David Donato'yu gruba aldı. Kısa bir süre sonra da Butler gruptan ayrıldı ve sonrasında geriye tek kalan grubun orijinal üyesi Tony Iommi klavyeci Geoff Nicholls ile solo albümü üzerine çalışmaya başladı vokallerde ise Glenn Hughes vardı. Grup bir yılını stüdyolarda geçirdikten sonra Seventh Star ortaya çıktı. Warner Bros. albümün Tony Iomm'inin solo albümü olarak değil Black Sabbath’ın adı altında çıkması için zorladı.
Daha sonra grup Black Sabbath adı altında turneye çıkmaya karar verir. Glen Hughes şöyle der: Ben Tony Iommi'nin projesinin içindeydim, Black Sabbath'ın değil. Black Sabbath olma fikri ne olursa olsun bana hitap etmedi. Turun başlamasına 4 gün kala Glenn Hughes barda prodüksiyon amiriyle kavga etti ve ses telleri zedelendi sonuç olarak turneden çekildi. Yerine Ray Gillen getirildi grup turlara W.A.S.P. ve Anthrax ile devam etti ancak neredeyse yarısına yakın konser, bilet satışlarından dolayı iptal edildi.
13 Temmuz 1985’te ise Bob Geldof'un davetiyle Live Aid konserleri için orijinal 4'lü bir araya geldi ve üç şarkılık bir konser verdi.

The Eternal Idol, Headless Cross ve Tyr (1986–1990)[değiştir | kaynağı değiştir]

Grup çalışmalara Montserrat’taki Air Stüdyolarında Ekim 1986'da başlar. Bas gitardaki Dave Spitz gruptan çıkar yerine eski Rainbow bas gitarcısı Bob Daisley gelir, Daisley albüm için sololar kaydetti ve şarkı sözleri yazdı albüm daha tamamlanmamışken baterist Eric Singer’ı da yanına alarak Gary Moore’nun grubuna giderler. Ray Gillen’da Black Sabbath’dan ayrılıp Blue Murder’a gider. Tony Martin ve Bev Bevan yarıda kalan kayıtların tamamlanması için çağrılır. Bev Bevan tekrar ayrılır yerine Terry Chimes gelir. 1 seneye yakın yapım sürecinden sonra The Eternal Idol 8 Aralık 1987'de yayınlanır. Dave Splitz de turneden önce ayrılır yerine Jo Burt gelir. Kötü albüm satışlarından dolayı Vertigo Records ve Warner Bros. Records Black Sabbath’dan vazgeçer ve grup I.R.S Records ile anlaşır.
Iommi gruba eski Rainbow bateristi Cozy Powell ve bas gitarcı Laurance Cottle’ı alır. Headless Cross Nisan 1989’da yayınlanır. Eduardo Rivadavia albüme 4 yıldız verir ve albüm için Ozzy’siz ve Dio’suz en iyi albüm olduğunu belirtir. Albüm Birleşik Krallık'ta 31 ABD'de 115 numaraya kadar çıkar. Iommi’nin yakın arkadaşı olan Queen’in gitaristi Brian May’in When Death Calls şarkısında gitar solosu bulunmaktadır. Albüm yayınlandıktan sonra ayrılan Laurance Cottle’ın yerine turda çalması için Neil Murray gruba dahil edildi. Headless Cross’un Amerika turunun ön gruplarında Kingdom Come ve Silent Rage bulunmaktaydı tur Mayıs 1989’da başlamıştır ancak bilet satışlarının az olmasından dolayı 8 gösteriden sonra diğer konserler iptal edildi. Albümün Avrupa ayağı Eylülde başladı. Grup Girlschool ile Rusya turuna çıktılar.
Grup stüdyolara Tyr’ı kaydetmek için Şubat 1990’da geri döndü. Albüm teknik açıdan konsept bir albüm değildi ancak albümdeki şarkıların sözleri genel olarak Norse Mythology’sine dayanıyordu. Tyr 6 Ağustos 1990’da yayınlandı. Birleşik Krallık'ta 24 numaraya çıkmıştı ancak albüm Amerika’da Billboard 200’de en fazla 115 numaraya kadar çıktı ve 8 hafta listelerde durdu. ABD'de satışlar kötü olsa da Birleşik Krallık'ta 300.000 satarak Platin albümü kazandılar. Blender albüm için 1 yıldız verdi, Iommi’nin Black Sabbath ismini pisletmeye devam ettiğini iddia etti. Grup Circus of Power ile Avrupa’yı turladı fakat Birleşik Krallık'taki son yedi konser kötü satışlardan dolayı iptal edildi. Grup ilk defa ABD'de tura çıkmadı.

Dehumanizer (1990–1992)[değiştir | kaynağı değiştir]

Ağustos 1990’da Dio Amerika’da Lock Up The Wolves turnesindeyken Minneapolis Forumda sahneye katılarak Geezer Butler ile Neon Knight’ı seslendirdiler. Geezer, Iommi’yi ikna etti ve Neil Murray’nin yerine Geezer Butler, Tony Martin’in yerine Ronnie James Dio gelmiş oldu. Albüm çalışmalarına sonbaharda başladı. Ancak Cozy Powell atıyla beraber gezerken atı kalp krizi geçirdi ve Cozy’nin ayaklarının üstüne düştü. Cozy kalça kemiğini kırdı ve çalışmalara katılamayacağından yerine Vinny Appice geldi. 1 yıl sürecek bu albüm kayıtlarında Dio ve Iommi arasındaki sürekli olarak gerginlik olması, bazı şarkı sözlerinin birden çok defa yazılması bu süreyi uzattı. Dehumanizer 22 Haziran 1992’de yayınlandı. Albüm Amerika’da 30 Haziran’da Reprise Records etiketiyle yayınlandı. TV Crimes teklisi Bilboard 200’de 44 numaraya kadar çıktı. Temmuz 1992'de Testament, Danzig, Prong ve Exodus ile tura çıktılar. Turne sırasında, Ozzy Osbourne Black Sabbath'ı No More Tours turu kapsamında son iki konseri için Kaliforniya'ya ön grup olarak davet etti. Grup bu daveti kabul etti ancak Ronnie James Dio bunu yapmayacağını, bir palyaçoyu desteklemeyeceğini belirterek konserden bir gün önce gruptan ayrıldı. Judas Priest'ın solisti Rob Halford son dakikada devreye girdi. 1985'teki Live Aid konserinden sonra ilk defa bir arada konser verdiler.

Cross Purposes and Forbidden (1993-1996)[değiştir | kaynağı değiştir]

Iommi ve Butler eski Rainbow bateristi Bobby Rondinelli'yi ve Tony Martin'i yeniden gruba aldı ve 17.nci stüdyo albümleri olan Cross Purposes 8 Şubat 1994'te yayınlandı. Blender albüme 2 yıldız verdi. AllMusic'den Bradley Torreano, Born Again'den sonraki gerçek bir Sabbath albümü olduğunu söyler. Albüm UK Top 40'ı ıskalar ve 41 numaraya kadar çıkar, Billboard 200'de 122 numaraya kadar çıkar. Albümdeki Evil Eye şarkısının yazarlarından biri de Eddie Van Halen’dir. Albümün turu Morbid Angel ve Motörhead ile Amerika'da şubat ayında başlar. Grubun 13 Nisan 1994'teki Hammersmith Apollo'daki konseri ise filme çekildi ve Cross Purposes Live olarak yayınlandı. Haziran 1994'teki Cathedral ve Godspeed ile Avrupa'yı turladıktan sonra Güney Amerika'daki 5 konser için baterist Bobby Rondinelli'nin yerine Bill Ward gelir. Turnenin ardından Geezer Butler son Sabbath albümünden dolayı hayal kırıklığına uğradığını gerekçe göstererek ayrıldı ve GZR adında kendi solo grubunu kurdu 1995'te çıkardığı Plastic Planet albümündeki Giving up the Ghost şarkısı Tony Iommi’yi eleştirir nitelikte sözleri vardır. Iommi bu durum hakkında: ‘Benimle ilgili bir şeyler olduğunu duydum…Bir süre önce albümü bana verdiler ve dinledim ancak ilk başta sözlerine dikkat etmemiştim… Onu kendi başında bir şeyler yapıyorken görmek iyi. Onunla bir tartışmaya girmek istemiyorum o hala da bir arkadaş.’
Geezer Butler'ın gidişinden sonra yeni dönmüş olan Bill Ward yeniden gruptan ayrıldı. Bas gitara Neil Murray bateriye de Cozy Powell getirildi. Albümün yapımcılığını Body Count'ın gitaristi Ernie C üstlendi. Albüm 1994 sonbaharında Londra' da kaydedildi. Albümdeki Illusion of Power şarkısını Body Count'ın solisti Ice-T seslendirdi. Forbidden 8 Haziran 1995'te yayınlandı ancak albüm başarısız oldu. Blender dergisi, bunun utanç verici olduğunu ve grubun en kötü albümü olduğunu söyler. Temmuz 1995'te ön grupların Motörhead ve Trimat olduğu turneye çıktılar, turnedeyken Cozy Powell sağlık sorunlarından dolayı Bobby Rondinelli ile yer değiştirdi.
Asya turunu Aralık 1995'te tamamladıktan sonra Tony Iommi gruba ara verdi ve eski Judas Priest bateristi Dave Holland ile Gleen Hughes’la solo çalışmalarına başladı. Albüm resmi olarak yayınlanmadı ancak kaçak olarak hayranlarına Eighth Star olarak dağıtıldı, resmi olarak 2004 yılında The 1996 DEP Sessions olarak yayınlandı. 1997 yılında ise Tony Iommi orijinal Black Sabbath üyelerinin yeniden birleşmesi için mevcut grubu dağıttı.

Reunion (1997–2006)[değiştir | kaynağı değiştir]

1997 yazında Ozzfest festivalinde resmi olarak bir araya geldiler. Bill Ward solo projesi olan The Bill Ward’daki taahhüttünden dolayı OzzFest’de Osbourne’nun bateristi Mike Bordin çaldı. Orijinal kadronun Birmingham NEC’de kaydedilen konseri 20 Ekim 1998’de Reunion olarak yayınlandı. Reunion Billboard 200’de 11 numaraya kadar çıktı ve Amerika’da Platin albüm almaya hak kazandı. Albümdeki Iron Man’in canlı performansı 2000 yılında En İyi Metal Performansı Grammy Ödülünü kazandı. 1998 yazında Avrupa turundan kısa bir süre önce Bill Ward kalp krizi geçirdi ve yerine geçici olarak Vinny Appice geldi. Ward 1999 yılı ocak ayında başlayacak ön grubun Pantera olacağı Amerika turuna yetişti ve tur yaza kadar sürdü. Her yıl düzenlenen OzztFest'in ardından grup üyeleri solo albümleri için mola verdi. Tony Iommi ilk solo albümü olan Iommi'yi 2000'de yayınladı. Osbourne'da solo albümlerine devam etti. Black Sabbath 2001 baharında yeni albüm için stüdyolara döndü. Yazın, Ozzy'nin yeni solo albümünün bitirmesi için çağrılması üzerine çalışmalarda son buldu. Iommi bu durum hakkında: 'Bu işin sonu gelmişti. Fazla uzağa gidemedik, utanç vericiydi çünkü onlar gerçekten iyiydi. Beraber birçok şey yaptık. Bugünlerde artık 5 saniyede bir çalan telefonlarımız yok. İlk bu işe başladığımızda hiçbir şeyimiz yoktu, hep aynı şeylerle çalışıyorduk. Şimdi herkes farklı şeylerle çalışıyor. Ancak bu farklıydı: beraber ortaya bir albüm koyabilmek.
Mart 2002'de Emmy ödüllü The Osbournes adlı reality show'u MTV'de yayınlanmaya başladı ve bir anda dünya çapında bir hit oldu. Böylelikle Osbourne daha geniş bir hayran kitlesine sahip oldu. Grubun plak şirketi Sanctuary Records bundan yararlanmak için 2 tane canlı albüm yayınladı. 1970'li yıllarda kaydedilmiş olan Past Lives ve 1973'lü yıllarda kaydedilip 1980'lerde yayınlanan Live at Last'ı yeniden yayınladı. Kasım 2005 yılında UK Music Hall of Fame, Mart 2006'da da US Rock and Roll Hall of Fame tarafından ödüllendirildi. Ödül seremonisinde Metallica Black Sabbath'ın Hole in the Sky ve Iron Man şarkısını seslendirdi.

The Dio Years ve Heaven & Hell (2006–2010)[değiştir | kaynağı değiştir]

2006'da Ozzy Osbourne yeni solo albümü için çalışmalara başlamışken Rhino Records Black Sabbath: The Dio Years adında derleme bir albüm yayınladı. Albüm için Iommi, Butler, Dio ve Apprice 3 yeni şarkı kaydetmek için bir araya geldi. The Dio Years 3 Nisan 2007'de yayınlandı Billboard 200'de 54 numaraya kadar ulaştı. The Devil Cried Teklisi Mainstream Rock Tracks'te ise 37 numaraya kadar çıktı. Sonuçtan memnun kalan Iommi ve Dio Heaven and Hell adı altında birleşmeye kara verdi. Karışıklığı önlemek için de aynı ada sahip bir albüm yayınladılar. Heaven and Hell ön grupların Megadeth ve Machine Head olduğu Amerika turuna çıktılar. 30 Mart 2007’de New York’ta bir canlı albüm ve DVD kaydettiler ve Live From Radio City Music Hall olarak yayınlandı. Dio seneye yeni bir albüm çıkaracakları bilgisini verdi. Nisan 2008’de grup yeni bir box set çıkaracaklarını ve Metal Masters Tour adı altında Judas Priest, Motörhead ve Testament’le tur yapacaklarını duyurdular. The Rules of Hell box seti Dio’nun Black Sabbath adı altında çıkardığı yeniden düzenlenmiş albümlerin toplamıdır.
28 Nisan 2009’da Devil You Know albümü çıktı. 26 Mayıs 2009’da Ozzy Osbourne, Black Sabbath isminin Tony Iommi’den alınması için mahkemeye dava açtı. Iommi 41 yıldır bu grubun sabit üyesi olduğunu belirtti ve bu nedenle de grubun adında en fazla hak iddia edebileceğini belirtti. Haziran 2010’da Ozzy ile Tony arasındaki hukuk mücadelesi bitti ancak nasıl çözüldüğü açıklanmamıştır.
Efsanevi vokalist, devil horns işaretinin bulucusu, Ronnie James Dio 16 Mayıs 2010 yılında 67 yaşında mide kanserine yenik düştü.

Yeniden Birleşme ve 13 (2010-2017)[değiştir | kaynağı değiştir]

Ocak 2010 yılında Ozzy Osbourne’un biografi kitabı olan I Am Ozzy’nin tanıtımlarındaki bir röportajda grubun dört orijinal üyesinin birleşmesini şüpheli olduğunu belirtti. Butler 2011’de bir birleşmenin olmayacağını söyledi. 11 Kasım 2011’de ise Iommi, Butler, Osbourne ve Ward beraber bir albüm çıkaracaklarını 2012’nin başında tura çıkacakları bilgisini verdi.^[7]
Gitarist Iommi’ye 9 Ocak 2012’de lenfoma tanısı konmasında sonra Avrupa’daki bütün konserler (Birmingham, Download ve Lollapalooza Festivalleri) hariç, ertelendi.^[8][9] Şubat 2012’de Bill Ward grupta dışlandığını, imzalanabilir bir sözleşme olmadan, grubun bir parçası olmayacağını belirtti.^[10] 21 Mayıs 2012 tarihinde O2 Academy’de 2005'ten bu yana Birmingham'da ilk konserlerini verdiler, baterist ise Tommy Clufetos'tu.^[11]
Haziran’da Download Festivali ardından da Chicago’da Lollapalooza Festivali’nde konser verdiler.^[12][13] Bir ay sonra grup albüm için çalışmalara başladı.^[14] 13 Ocak 2013'te grup 13’ün Haziran’da yayınlanacağının bilgisini verdi. Rage Against the Machine’den Brad Wilk albüm için baterist olarak seçildi.^[15] Albümün miks aşaması da şubat ayında başladı. 12 Nisan 2013'te grup şarkı listesini açıkladı. 13’ten ilk teklisi God Is Dead? 19 Nisan 2013 yılında yayınlandı. Albümün ikinci teklisi End of the Beginning 15 Mayıs’ta CSI: Crime Scene Investigation’in sezon finalinde gözüktü. 20 Nisan 2013'te 40 yılda bu yana hiç gitmedikleri Avustralya ve Yeni Zelanda’da tur başlattılar bunu Temmuz ve Ağustos’taki Amerika turu takip etti. Haziran 2013'te albüm hem UK Album Chart hem de Billboard 200’de zirveye oturdu. Grup Avrupa turunu kasımda başlatıp aralıkta da bitirecek.

Etkisi ve Yeniliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Black Sabbath dünya çapında 70 milyon satmıştır, bunun 15 milyonunu Amerika'da RIAA sertifikalı albüm oluşturur. Grup tüm zamanların en etkili gruplarından biridir. Paranoid albümü ile müzik dünyasında yeni bir tarz yaratmış oldular. Bu albüm hakkında Rolling Stone: 'müzik sonsuza kadar değişti.' demiş Black Sabbath için Heavy Metal'in Beatles'i olduğunu eklemiştir. Time, Paranoid albümü için 'Heavy Metal'in doğum yeri' tabirini kullanmış Tüm Zamanların En İyi Albümleri listesine koymuştur. Rolling Stone Black Sabbath'ı Tüm Zamanların En İyi 100 Sanatçısı listesinde 85 numaraya yerleştirmiştir. MTV ise En İyi 10 Heavy Metal Grubu listesinde 1 numaraya yerleştirmiş, VH1'de Hard Rock'ın En İyi 100 Sanatçısı listesinde 2 numaraya koymuştur. Ayrıca VH1 En İyi 40 Metal Şarkısı geri sayımında Iron Man’i 1 numaraya yerleştirmiştir.
Heavy Metal'in öncüleri olmalarının yanı sıra Heavy Metal'in alt türlerinin Stoner Rock, Sludge metal, Thrash Metal, Black Metal, Doom Metal ve aynı zamanda Alternative Rock'ın alt türü olan Grunge müziğinin temellerini atmışlardır. Bob Gulla'ya göre bunun etkileri Grunge müziğinin bütün popüler gruplarında gözükmektedir örnek olarak Nirvana, Soundgarden ve Alice In Chains. Ayrıca Black Sabbath Gotik Müziğide müzik dünyasına kazandırmıştır. Black Sabbath televizyon, edebiyat ve müzik dünyasında büyük bir etki yaratmıştır. Sinema dünyasında ise, Almost Famous filminde hayali büyük bir rock eleştirmeni olmak isteyen William Miller’ın yazılarını fark eden gazeteci Lester Bangs William ile arkadaş olur ve Lester William’a Black Sabbath konserine kadar 500 kelimeden oluşan bir ödevi yapmasını ister. Ayrıca Çağdaş müzik ve sanat ile ilgili yayın yapan Trebuchet Magazine yeni yazarlarına yaratıcılıklarını ispat edebilmeleri için Black Sabbath ile ilgili 500 kelimelik bir yazı istemiştir.
Iron Maiden,^[16] Slayer,^[17] Metallica,^[17] Nirvana,^[18] Korn,^[17] Mayhem,^[17] Venom,^[17] Judas Priest,^[19] Guns N' Roses,^[19] Body Count,^[20] Alice in Chains,^[21] Anthrax,^[22] Disturbed,^[23] Death,^[17] Opeth,^[24] Pantera,^[17] Megadeth,^[25] The Smashing Pumpkins,^[26] Slipknot,^[27] Foo Fighters,^[28] Fear Factory,^[29] Candlemass,^[30] Godsmack,^[31] ve Van Halen.^[32] gibi birçok grubu etkilemişlerdir.

Not[değiştir | kaynağı değiştir]

• Black Sabbath kurulmadan önce 1966 yılında Tony Iommi fabrikadaki işinin son gününde, bir cihaz Tony'nin sağ elinin orta ve yüzük parmaklarını kopardı. Müziğe bırakmaya karar veriyordu ki fabrikanın yöneticisi ona Django Reinhardt'ın bir albümünü verdi ve bu caz gitaristini dinlemesi gerektiğini söyledi. Django Reinhardt bir yangın yüzünden sadece iki parmağını kullanabiliyordu. Iommi'de bu durumdan etkilenerek parmak uçlarını deriyle kapattı ve yeniden çalmaya başladı.

Diskografi[değiştir | kaynağı değiştir]

• Black Sabbath (1970)
• Paranoid (1970)
• Master of Reality (1971)
• Black Sabbath Vol. 4 (1972)
• Sabbath Bloody Sabbath (1973)
• Sabotage (1975)
• Technical Ecstasy (1976)
• Never Say Die! (1978)
• Heaven and Hell (1980)
• Mob Rules (1981)
• Born Again (1983)
• Seventh Star (1986)
• The Eternal Idol (1987)
• Headless Cross (1989)
• TYR (1990)
• Dehumanizer (1992)
• Cross Purposes (1994)
• Forbidden (1995)
• 13 (2013)
• "The End" (2016)

Grup üyeleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Orijinal kadro[değiştir | kaynağı değiştir]

• Tony Iommi- gitar (1968–2006, 2011–2017)
• Bill Ward- davul (1968–1980, 1983, 1984, 1994, 1997–1998, 1998–2006, 2011–2012)
• Geezer Butler- bas gitar (1968–1979, 1980–1984, 1987, 1990–1994, 1997–2006, 2011–2017)
• Ozzy Osbourne- vokal, armonika (1968–1977, 1978–1979, 1997–2006, 2011–2017)

Turne müzisyenleri[değiştir | kaynağı değiştir]

• Adam Wakeman - klavye (2004-2006, 2012-günümüz)
• Tommy Clufetos - bateri (2012-günümüz)

Dönemlik müzisyenler[değiştir | kaynağı değiştir]

• Brad Wilk- bateri (13 albümünde)

Kronoloji[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]