Türkçe: Birinci Çekoslovak Cumhuriyeti Çekçe: První československá republika Slovakça: Prvá československá republika
1918-1938
Çekoslovakya bayrağı Arma
Millî marş ’Kde domov můj’ (Çekçe) ’Evim nerede’ ’Nad Tatrou sa blýska’ (Slovakça) ’Tatras Üzerinde Yıldırım’
1938'de Çekoslovak Cumhuriyeti
Başkent	Prag
Yaygın dil(ler)	Çekçe, Slovakça, Almanca, Macarca, Rusince, Çingenece, Lehçe ve Yidiş
Hükûmet	Cumhuriyet
Cumhurbaşkanı
• 1918–1935 Tomáš Garrigue Masaryk • 1935–1938 Edvard Beneš
Başbakan
• 1918–1919 (ilk) Karel Kramář • 1938 (son) Jan Syrovı
Yasama organı	Ulusal Meclis
• Üst	Senato
• Alt	Temsilciler Meclisi
Tarihçe
• Kuruluşu 1918 • Bağımsızlık ilan edildi 18 Ekim 1918 • Anayasa kabul edildi 29 Şubat 1920 • Münih Anlaşması 30 Eylül 1938 • Dağılışı 1938
Yüzölçümü
• Toplam	140,800 km2
Nüfus
• Sayılan	13,410,750
Para birimi	Çekoslovak korunası
Öncüller Ardıllar Avusturya-Macaristan İmparatorluğu İkinci Çekoslovak Cumhuriyeti Reichsgau Sudetenland Macaristan Krallığı (1920-1946) İkinci Polonya Cumhuriyeti
Günümüzdeki durumu	Çekya, Slovakya ve Ukrayna

Birinci Çekoslovak Cumhuriyeti (Çekçe: První československá republika, Slovakça: Prvá československá republika), genellikle halk arasında Birinci Cumhuriyet olarak anılır (Çekçe: První republika, Slovakça: Prvá republika), 1918'den 1938'e kadar var olan etnik Çekler ve Slovakların oluşan ilk Çekoslovak devletiydi.^[1] Ülke genellikle Çek ve Slovakya'nın bir bileşimi olan Çekoslovakya (Çekçe ve Slovakça: Československo) olarak adlandırılıyordu; halefi devletler için yavaş yavaş en yaygın kullanılan isim haline geldi. Devlet, eskiden Avusturya (Bohemya, Moravya, Silezya'nın küçük bir kısmı) ve Macar topraklarından (çoğunlukla Yukarı Macaristan ve Karpat Rutenya) farklı yönetim sistemlerini miras alan eski Avusturya-Macaristan topraklarından oluşuyordu.

1933'ten sonra Çekoslovakya, bir parlamenter cumhuriyet olarak örgütlenmiş, Orta Avrupa'da fiilen işleyen tek demokrasi olarak kaldı. Komşu Nazi Almanyası tarafından desteklenen Südet Alman azınlığının baskısı altındaki Çekoslovakya, Münih Anlaşmasının bir parçası olarak 1 Ekim 1938'de Sudetenland bölgesini Almanya'ya bırakmak zorunda kaldı.^[2] Ayrıca Slovakya'nın güney kısımlarını ve Karpat Rutenya'yı Macaristan'a ve Silezya'daki Trans-Olza bölgesini Polonya'ya bıraktı. Bu, fiilen Birinci Çekoslovak Cumhuriyeti'ni sona erdirdi. Yerini, Almanya'nın Mart 1939'da Çekoslovakya'nın geri kalanını işgal etmesinden önce yarım yıldan az süren İkinci Çekoslovak Cumhuriyeti aldı.^[3]

Geçmiş[değiştir | kaynağı değiştir]

Çekoslovakya'nın bağımsızlığı 28 Ekim 1918'de Prag'da Çekoslovak Ulusal Konseyi tarafından ilan edildi. Farklı tarihsel, siyasi ve ekonomik geleneklere sahip birçok etnik grup ve bölge, yeni bir devlet yapısında harmanlanmak zorunda kaldı.^[4] Birinci Cumhuriyet'in kökeni, Woodrow Wilson'ın On Dört Maddesinin 10. Maddesinde yatmaktadır: "Uluslar arasındaki yerinin korunmasını ve güvence altına alınmasını istediğimiz Avusturya-Macaristan halklarına, özerk gelişme için en özgür fırsat tanınmalıdır."

Ülkenin tüm sınırları ve hükûmet teşkilatı nihayet 1920 Çekoslovak Anayasası'nda belirlendi. Tomáš Garrigue Masaryk, Birinci Dünya Savaşı Müttefikleri tarafından Geçici Çekoslovak Hükûmeti'nin lideri olarak tanındı ve 1920'de ülkenin ilk başbakanı seçildi. 1925 ve 1929'da yeniden seçildi ve sağlık sorunları nedeniyle istifa ettiği 14 Aralık 1935'e kadar cumhurbaşkanı olarak görev yaptı. Yerine Edvard Beneš geçti.^[5]

Mart 1938'de Almanya'nın Avusturya Anschluss'unu takiben, Nazi lideri Adolf Hitler'in bir sonraki ilhak hedefi Çekoslovakya idi. Bahanesi, Çekoslovakya'nın topluca Sudetenland olarak bilinen kuzey ve batı sınır bölgelerinde yaşayan etnik Alman nüfusunun çektiği yoksunluklardı. Nazi Almanyasına katılmaları, Çekoslovakya'nın geri kalanını müteakip işgale direnme konusunda güçsüz bırakacaktı.

Politika[değiştir | kaynağı değiştir]

Çekoslovak demokrasisi büyük ölçüde ülkenin ilk cumhurbaşkanı Tomáš Masaryk tarafından bir arada tutuldu. Cumhuriyetin başlıca kurucu babası olarak Masaryk, Amerika Birleşik Devletleri'nde George Washington'a benzer şekilde görülüyordu. Böylesine evrensel bir saygı, Masaryk'in görünüşte çözülemez görünen siyasi sorunların üstesinden gelmesini sağladı. Masaryk, bugün hala Çekler ve Slovaklar için Çekoslovak demokrasisinin sembolü olarak görülüyor.

1920 Anayasası, 1918 geçici anayasasını temel özellikleriyle onayladı. Çekoslovak devleti, üyeleri genel oy hakkı temelinde seçilecek olan Senato ve Temsilciler Meclisi'nden oluşan Ulusal Meclis tarafından yönetilen bir parlamenter demokrasi olarak tasavvur edildi. Ulusal Meclis, yasama girişiminden sorumluydu ve yürütme ve yargı üzerinde de denetim kontrolü verildi. Her yedi yılda bir başkanı seçer ve onun tarafından atanan kabineyi onaylardı. Yürütme gücü, başkan ve kabine tarafından paylaşılacaktı; Ulusal Meclis'e karşı sorumlu olan ikincisi galip gelecekti. Bununla birlikte, Masaryk ve halefi Beneš'in güçlü başkanlıkları sırasında gerçek bu idealden biraz farklıydı. 1920 Anayasası, merkezi hükûmetin yerel yönetim üzerinde yüksek derecede kontrol sahibi olmasını sağladı. 1928 ve 1940'tan itibaren Çekoslovakya dört bölgeye ayrıldı (Çekçe: "země", Slovakça: "krajiny"); Bohemya, Moravya-Silezya, Slovakya ve Karpat Rutenya. 1927'de Bohemya, Slovakya ve Rutenya'da meclisler oluşturulmuş olsa da, yetkileri merkezi hükûmetin kanun ve yönetmeliklerini yerel ihtiyaçlara göre ayarlamakla sınırlıydı. Bu meclislerin üyelerinin üçte birini merkezi hükûmet atadı. Anayasa, "Çekoslovak ulusunu" Çekoslovak devletinin yaratıcısı ve temel bileşeni olarak tanımladı ve Çekçe ve Slovakça'yı resmi diller olarak belirledi. Çekoslovak ulusu kavramı, Çekoslovakya'nın varlığını meşrulaştırabilmek için gerekliydi, çünkü aksi takdirde örneğin Sudetenland bölgesinde Çeklerin istatistiksel çoğunluğu Almanlara kıyasla oldukça zayıf olurdu. Ulusal azınlıklara özel koruma sağlandı; Nüfusun %20'sini oluşturdukları ilçelerde, azınlık gruplarının üyelerine günlük yaşamda, okullarda ve yetkililerle ilgili konularda dillerini kullanma konusunda tam özgürlük verildi.

Yeni Çekoslovak hükûmetinin işleyişi istikrarla ayırt edildi. Bundan büyük ölçüde, gerçek iktidar merkezleri olarak ortaya çıkan iyi örgütlenmiş siyasi partiler sorumluydu.^[6] Koalisyonun tutmadığı Mart 1926'dan Kasım 1929'a kadar olan dönem hariç, beş Çekoslovak partisinden oluşan bir koalisyon hükûmetin bel kemiğini oluşturdu: Tarım ve Küçük Çiftlik Halkı Cumhuriyetçi Partisi, Çekoslovak Sosyal Demokrat Partisi, Çekoslovak Ulusal Sosyal Partisi, Çekoslovak Halk Partisi Parti ve Çekoslovak Ulusal Demokrat Parti. Bu partilerin liderleri "Pětka" (Beşli) olarak tanındı. Pětka'ya, 1920'lerin çoğunda başbakanlık görevini yürüten ve 1938'e kadar ayakta kalan bir koalisyon siyaseti modeli tasarlayan Antonín Švehla başkanlık ediyordu. Koalisyonun politikası, "Anlaşacağımız konusunda anlaştık" sloganıyla ifade ediliyordu. 1926'nın başında Alman partileri de hükûmete katıldı. Macaristan'dan gelen irredentist propagandadan etkilenen Macar partileri, Çekoslovak hükûmetine hiçbir zaman katılmadı, ancak açıkça düşman olmadılar:

• Cumhuriyet Tarım ve Küçük Toprak Sahipleri Partisi, 1922'de Çek Tarım Partisi ile Slovak Tarım Partisi'nin birleşmesiyle kuruldu. Svehla liderliğindeki yeni parti, esas olarak küçük ve orta ölçekli çiftlikleri olan köylüleri temsil ederek, tarımla uğraşan nüfusun başlıca sesi haline geldi. Svehla, ilerici sosyal yasama desteğini demokratik bir bakış açısıyla birleştirdi. Partisi, 1922 ile 1938 arasındaki tüm hükûmet koalisyonlarının çekirdeğini oluşturuyordu.
• Çekoslovak Sosyal Demokrat Partisi, 1921'de komünistlerin Çekoslovakya Komünist Partisi'ni kurmak için ayrılmasıyla önemli ölçüde zayıflamıştı, ancak 1929'da gücünü yeniden kazanmaya başladı. Bir ılımlılık partisi olan Çekoslovak Sosyal Demokrat Partisi, 1930'da parlamenter demokrasiden yana olduğunu ilan etti. Antonín Hampl partinin başkanıydı ve Ivan Dérer, Slovak şubesinin lideriydi.
• Çekoslovak Ulusal Sosyal Partisi (1926'ya kadar Çek Sosyalist Partisi olarak anılır), Birinci Dünya Savaşı'ndan önce sosyalistler Sosyal Demokrat Parti'den ayrıldığında kuruldu. Sınıf mücadelesini reddetti ve milliyetçiliği destekledi.^[7] Václav Klofáč tarafından yönetilen, üyeleri esas olarak alt orta sınıf, memurlar ve entelijansiyadan (Beneš dahil) geliyordu.
• Çekoslovak Halk Partisi (birkaç Katolik parti, grup ve işçi sendikasının birleşmesi), 1918'de Bohemya'da ve 1919'da daha güçlü bir şekilde Katolik Moravya'da ayrı ayrı gelişti. 1922'de Jan Šrámek başkanlığında ortak bir yürütme komitesi kuruldu. Çekoslovak Halk Partisi, Hristiyan ahlaki ilkelerini ve Papa XIII. Leo'nun sosyal ansiklopedilerini benimsedi.
• Çekoslovak Ulusal Demokrat Partisi, Birinci Dünya Savaşı sonrasında Genç Çek Partisi'nin diğer sağcı ve merkez partilerle birleşmesinden doğdu. İdeolojik olarak, ulusal radikalizm ve ekonomik liberalizm ile karakterize edildi. Kramář ve Alois Rašín liderliğindeki Çekoslovak Ulusal Demokrat Partisi, büyük iş dünyasının, bankacılığın ve sanayinin partisi oldu. Ancak partinin etkisi 1920'den sonra azaldı.

Dış politika[değiştir | kaynağı değiştir]

1918'den 1935'e kadar Çekoslovak dışişleri bakanı olan Edvard Beneš, 1938'e kadar cumhuriyetin uluslararası duruşunu belirleyen ittifaklar sistemini yarattı.^[8] Batı yönelimli demokratik bir devlet adamı olan Beneš, savaş sonrası statükonun ve yeni kurulan devletlerin güvenliği Macar rövanşizmine ve Habsburg restorasyonuna karşı 1921'de Küçük Antant'ı (Yugoslavya ve Romanya ile bir ittifak) müzakere etti. Fransa ile ayrı bir ittifak kurdu. Beneš'in Batı politikası daha 1925'te ciddi bir darbe aldı. Almanya'nın Milletler Cemiyeti'ne kabulünün yolunu açan Locarno Antlaşmaları, Almanya'nın batı sınırını garanti altına aldı. Böylece Fransız birlikleri sınır hatlarından çekildi ve bu da Fransızların Çekoslovakya'ya yardımını zorlaştırdı.^[9] Ayrıca antlaşma, Almanya'nın doğu sınırının müzakereye tabi tutulmasını şart koşuyordu. Adolf Hitler 1933'te iktidara geldiğinde, Doğu Orta Avrupa'da Alman saldırganlığı korkusu yaygınlaştı. Beneš, Batı politikasına sadık kalarak daha güçlü bir Orta Avrupa ittifak sistemi olasılığını görmezden geldi. Bununla birlikte, Beneš'in Sovyet rejimine karşı daha önceki tutumu ihtiyatlı olmasına karşın Sovyetler Birliği'nin Fransa'yı da içerecek bir ittifaka katılımını istedi. 1935'te Sovyetler Birliği, Fransa ve Çekoslovakya ile anlaşmalar imzaladı.^[10] Özünde, antlaşmalar, Sovyetler Birliği'nin ancak Fransız yardımı önce gelirse Çekoslovakya'nın yardımına geleceğini öngörüyordu.

1935'te Beneš, Masaryk'in cumhurbaşkanı olarak yerini aldığında, başbakan Milan Hodža Dışişleri Bakanlığı'nı devraldı. Hodža'nın Orta Avrupa'daki ittifakları güçlendirme çabaları geç kalınmış bir çabanın ürünüydü.^[11] Şubat 1936'da dışişleri bakanlığı, Beneš'in çizgisine bağlı Kamil Krofta'nın yönetimine girdi.

Çekoslovak Cumhuriyeti, Chaco Savaşı (1932–35) sırasında Bolivya'ya silah sattı ve savaşın sonuna doğru, Bolivya'yı Paraguay ile Chaco savaşında desteklemek ve Çekoslovak'ın Bolivya'ya olan ilgisini ilerletmek için resmi olmayan bir eğitim misyonu gönderdi.

Ekonomi[değiştir | kaynağı değiştir]

Yeni ulusun nüfusu 13,5 milyondan fazlaydı. Porselen ve cam endüstrileri ve şeker rafinerileri dahil olmak üzere Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'nun tüm endüstrisinin % 70 ila 80'ini miras almıştı; tüm içki ve bira fabrikalarının %40'ından fazlası; silah, lokomotif, otomobil ve makine üreten Škoda Pilsen Fabrikası (Plzeň); ve kuzey Bohemya'nın kimya endüstrisi Çek kısmında yer alıyordu. 19. yüzyılın sonlarında Slovakya'da gelişen tüm Macar endüstrisinin yüzde on yedisi de cumhuriyetin eline geçti. Çekoslovakya, dünyanın en sanayileşmiş 10 devletinden biriydi.^[12]

Çek toprakları Slovakya'dan çok daha sanayileşmişti. Bohemya, Moravya ve Silezya'da nüfusun %39'u sanayide, %31'i tarım ve ormancılıkta çalışıyordu. Hafif ve ağır sanayinin çoğu Sudetenland'da bulunuyordu ve Almanlara aitti ve Alman bankaları tarafından kontrol ediliyordu.^[13] Çekler, tüm endüstrinin yalnızca %20 ila %30'unu kontrol ediyordu. Slovakya'da nüfusun %17,1'i sanayide, %60,4'ü ise tarım ve ormancılıkta çalışıyordu. Slovakya'daki tüm endüstrinin yalnızca %5'i Slovakların elindeydi. Karpat Rutenyası esasen sanayisizdi.

Tarım sektöründe, cumhuriyetin kuruluşundan kısa bir süre sonra uygulamaya konulan bir reform programı, eşitsiz toprak dağılımını düzeltmeyi amaçlıyordu. Tüm tarım arazilerinin ve ormanların üçte biri, birkaç aristokrat toprak sahibine (çoğunlukla Almanlar (veya Almanlaşmış Çekler; örneğin Kinsky, Czernin veya Kaunitz) ve Macarlar) ve Roma Katolik Kilisesi'ne aitti.^[14] Tüm işletmelerin yarısı 20.000m²'nin altındaydı. Nisan 1919 tarihli Arazi Kontrol Yasası, 1,5 kilometrekarelik ekilebilir araziyi veya genel olarak 2,5 kilometrekarelik araziyi (mutlak maksimum 5 kilometrekare) aşan tüm mülklerin kamulaştırılmasını gerektiriyordu. Yeniden dağıtım kademeli olarak devam edecekti; mal sahipleri bu arada mülkiyete devam edecekti.

Etnik gruplar[değiştir | kaynağı değiştir]

1921 etnik-ulusal nüfus sayımı[değiştir | kaynağı değiştir]

Ulusal anlaşmazlıklar, daha çok sayıda Çek'in merkezi hükûmete ve diğer ulusal kurumlara hakim olması nedeniyle ortaya çıktı ve bunların tümü Bohemya'nın başkenti Prag'da yer buldu.^[15] Slovak orta sınıfı 1919'da son derece küçüktü çünkü daha önce Macarlar, Almanlar ve Yahudiler çoğu idari, profesyonel ve ticari pozisyonu doldurmuşlardı ve sonuç olarak, Çeklerin idari ve profesyonel görevleri üstlenmeleri için daha geri Slovakya'ya gönderilmeleri gerekiyordu. Yahudi cemaatinin, özellikle Slovakya'daki konumu belirsizdi ve giderek artan bir şekilde önemli bir kısmı Siyonizm'e yöneldi.

Ayrıca, Çekoslovakya endüstrisinin çoğu Bohemya ve Moravya'da ve orada esas olarak Almanca konuşulan Sınır Bölgelerinde bulunuyordu, oysa Slovakya ekonomisinin çoğu tarımdan geliyordu. Karpat Ukrayna'da durum daha da kötüydü ve temelde hiç endüstri yoktu. Bu nedenle Sınır Bölgeleri, dünya ekonomik krizinden daha ağır bir şekilde etkilendi.^[16] Bu gerçek ve merkezi hükûmetin yardım etmek için çok az şey yapması ancak yapılan az yardım da Çek şirketlerine yapılması Alman toplumu arasındaki işsizliğin Çek toplumundakinden iki kat fazla olmasına neden oldu. Daha önce eski Avusturya imparatorluğunda istihdam edilen Almanca konuşan ve Çekçe bilmeyen devlet memurlarının işsiz kalması veya büyük mülklerin kamulaştırılması gibi ileri adımlar, ayrışmayı artırıyordu. Ancak yine de 1929'da, örneğin, ağırlıklı olarak Bavyera dilinin konuşulduğu Carlsbad semtinde, %46 hâlâ Sosyalistlere ve Komünistlere oy veriyordu.^[17] Bu özellikle ilginçtir, çünkü Bohemya Ülkelerinin Almanca konuşan topluluğu çoğu kez ve birçok yönden milliyetçi ve faşist olmakla suçlanır. Avrupa'nın en sanayileşmiş bölgelerinden birinde yaşam aynı zamanda Komünist ve Sosyalist Partiler için büyük bir desteği de beraberinde getiriyordu.

Yine de milliyetçilik Çek olmayan milletler arasında yükseldi ve Konrad Henlein liderliğindeki Südet Alman Partisi ve Andrej Hlinka liderliğindeki Hlinka'nın Slovak Halk Partisi gibi daha geniş siyasi özerklik amacıyla birkaç parti ve hareket kuruldu.

Sudetenland'da yaşayan Alman azınlık, bastırıldıklarını ve baskı altına alındıklarını iddia ederek Çekoslovak hükûmetinden özerklik talep etti. 1935 Parlamento seçimlerinde, Konrad Henlein liderliğindeki ve çoğunlukla Nazi Alman parasıyla finanse edilen yeni kurulan Südet Alman Partisi, Südet Alman oylarının üçte ikisinden fazlasını aldı.^[18] Sonuç olarak, Almanlar ve Çekler arasındaki diplomatik ilişkiler daha da kötüleşti.

İdari bölümler[değiştir | kaynağı değiştir]

• 1918–1923: Eski Avusturya topraklarındaki (Bohemya, Moravya, Silezya'nın küçük bir bölümü) eski Macar topraklarındaki (çoğunlukla Yukarı Macaristan ve Karpat Rutenya) farklı sistemler: üç ülke (země) (bölge birimleri (kraje) olarak da adlandırılır): Bohemya, Moravya, Silezya, artı bugünkü Slovakya'da 21 ilçe (župy) ve bugünün Rutenyasında hem topraklar hem de ilçelere (okresy) bölünmüştü.
• 1923–1927: Slovakya ve Rutenya ilçelerinin Slovakya'da altı (veľ)župy) ve Ruthenia'da bir (büyük) ilçe ile değiştirilmesi ve okresy'nin sayıları ve sınırlarının değiştirilmesi dışında yukarıdaki gibi bu iki bölgeden oluşmaktaydı.
• 1928–1938: Ülke, "dört ülke"ye bölünmüştü; (Çekçe: země, Slovakça: krajiny): Bohemya, Moravya-Silezya, Slovakya ve alt Karpat Rutenya.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]