Avrupa Birliği

Bu makale serisinin bir parçasıdır: Avrupa Birliği politikası

Parlamento Başkan Roberta Metsola Büyük gruplar; Manfred Weber: AHP Iratxe García: S&D 9. dönem Üyeler (705) 2019-24 üyeleri Büro Başkan Yardımcısı Quaestor Konferans Yasama usulü

Konsey Dönem Başkanı İrlanda Yapılandırmalar: Genel Dış İlişkiler Ekonomik Euro Yasama usulü Oylama Genel Sekreterlik COREPER

Avrupa Zirvesi Başkan Charles Michel Partiler Toplantılar listesi

Komisyon Von der Leyen Komisyonu Başkan Ursula von der Leyen Başkan Yardımcısı Frans Timmermans Margrethe Vestager Valdis Dombrovskis Maroš Šefčovič Věra Jourová Dubravka Šuica Margaritis Schinas Komiserler İç Hizmetler Servisi

Adalet Divanı Adalet Divanı Genel Mahkeme Sivil Hizmet Heyeti Üyeler Hükümler

Diğer kurumlar Merkez Bankası Başkan ESCB Euro EMU Euro bölgesi Sayıştay Bütçe OLAF Yatırım Bankası Bölgeler Komitesi EESC Ombudsman Diğer kurumlar Ajans Ulusal meclisler

Siyasetler Bütçe Dört Özgürlük Ekonomik alan Tek pazar Schengen Siyasetleri Tarım Enerji Balıkçılık Bölgesel Vatandaşlık Kimlik Tam Avrupalılaşma Avrupa şüpheciliği Bütünleşme Uluslarüstü Federalizm U.S.E. Çok Vitesli Ayrılma Geliştirilmiş işbirliği Çekilme

Dış ilişkiler Yüksek Temsilci Catherine Ashton Dış Eylem Servisi Dış Siyaset Savunma Siyaseti Genişleme

Seçimler 1979, 1984, 1989 1994, 1999, 2004 2009, 2014 2019 (önceki seçim) 2024 (sonraki seçim) Politik partiler AHP ASP ALDRP Serbest İttifak Yeşiller AMİ Sol Demokratik ABDemokratlar Parlamenter Gruplar AHP S&D ALDİG Y-AÖİ AMR GUE/NGL AÖD Seçimler Referandumlar

Hukuk Müktesebat Antlaşmalar; Roma 1957 Brüksel 1965 ATS 1986 Maastricht 1992 Amsterdam 1997 Nice 2001 Lizbon 2007 Temel Haklar Bildirgesi Üye Ülkeler g t d

Avrupa Birliği'nin genişlemesi, Avrupa Birliği'nin yeni üye devletleri kabul etme sürecidir. Bu süreç ilke defa altı ülkenin Avrupa Kömür ve Çelik Topluluğu adı altında 1952'de başladı. Genişleme sürecinde AB, 2007'de Bulgaristan ve Romanya'nın da katılımı ile 27 ülkeye çıktı. 1 Temmuz 2013'te Hırvatistan birliğin 28. üyesi olmuştur.^[1] 2020'de Birleşik Krallık'ın birlikten ayrılmasıyla üye sayısı tekrar 27'ye düşmüştür.

• 1957’de Roma Anlaşması ile Avrupa Ekonomik Topluluğu kuruldu. Kurucu altı Avrupa ülkesi Batı Almanya, Fransa, Belçika, Hollanda, İtalya, Lüksemburg'dan oluşuyordu. Aynı ülkeler 1952 tarihli AKÇT’nin de kurucusuydu.
• 1969 Lahey Zirvesi'nde topluluğa katılma talebinde bulunan Birleşik Krallık, İrlanda, Norveç ve Danimarka’ya ilişkin müzakerelerin başlatılması kararı alındı.
• 1972 yılında Birleşik Krallık, Danimarka ve İrlanda tam üye olarak topluluğa girdi. (Norveç’in katılım anlaşması adı geçen ülkede yapılan referandum ile reddedildi.) İlk genişleme süreci sona erdi.
• Yunanistan 1976 yılındaki tam üyelik başvurusunu izleyerek 1981’te topluluğa katıldı. Yine 70'li yıllarda tam üyelik başvurusu yapan Portekiz ve İspanya’nın da 1985’te topluluğa katılmasıyla birlikte üye sayısı 12’ye yükseldi ve ikinci genişleme süreci tamamlandı.
• Katılan her bir ülkeyle birlikte topluluk, siyâsetini, üye devletler arasında güç ve yetki dağılımlarını gözden geçirmek zorunda kaldı. Bu paralelde örneğin ikinci genişleme süreci, topluluğun anayasal yapısının değiştirilmesi görüşünü gündeme getirdi. İspanya ve Portekiz’in katılımı ile birlikte Avrupa Tek Pazarı üzerinde anlaşıldı. 1992 sonuna dek mal, hizmet ve sermayenin serbest dolaşımı hedeflendi.
• Avrupa Ekonomik Topluluğu’na üye 12 devlet tarafından 1992’de imzalanan Maastricht Antlaşması, topluluğa kapsamlı değişiklikler getirdi; Avrupa Ekonomik Topluluğu üzerinde ve onu da kapsayan Avrupa Birliği bu anlaşmayla biçimlendirildi. Anlaşmanın getirdiği yeni boyutla birlikte 1995 yılında İsveç, Finlandiya ve Avusturya da topluluğa katıldı. Üye ülke sayısı 15’e ulaştı ve üçüncü genişleme süreci yaşandı.
• Soğuk Savaş’ın sona ermesi beraberinde topluluğun stratejilerini yeniden gözden geçirmesini ve yeni strateji arayışlarına girmesini getirdi. Orta ve Doğu Avrupa ülkeleri de topluluk gündemine girdi.
• Avrupa Birliği, 1989 yılında Orta ve Doğu Avrupa ülkelerine destek amaçlı bir mali çerçeve hazırladı. Bu ülkelere pazar ekonomisine geçişleri sürecinde verilecek kredilerin sağlanması için Avrupa İmar ve Kalkınma Bankası’nı kurdu.
• 1989-91 yılları arasında Polonya, Çekoslovakya, Bulgaristan, Romanya ve Macaristan ile ticaret ve iş birliği anlaşmaları yapıldı.
• Ticaret ve iş birliği anlaşmalarının yetersiz kalması üzerine 1990 yılındaki Dublin Zirvesi’nin ardından Ortaklık Anlaşmaları gündeme geldi. 1991-95 yılları arasında 10 Avrupa ülkesi ile Ortaklık Anlaşması imzalandı. Bu anlaşmalar taraflar arasındaki yasal zemini oluşturdu.
• Orta ve Doğu Avrupa ülkelerine adaylık perspektifinin verilmesi ise Kopenhag Zirvesi ile gündeme geldi. 1993 tarihli Kopenhag Zirvesi’nin konuya ilişkin kararı şöyleydi:
• AB’nin Orta ve Doğu Avrupa ülkelerini içeren genişlemeye hazırlanma siyâseti kapsamında Avrupa Komisyonu bir rapor yayınladı. “Gündem 2000” başlıklı ve 1997 tarihli bu rapor, aday ülkelerle ilişkiler, bu ilişkilerin nasıl ve ne şekilde geliştirileceği ve genişlemenin etkileri ile ilgili ayrıntıları içeriyordu. Raporun yayınlandığı dönemde görüş bildiren Komisyon, hiçbir aday ülkenin bu ölçütleri tam olarak yerine getiremediğini vurguladı. Polonya, Slovenya, Çekya, Estonya ve Macaristan’ı orta vadede bu kriterlere ulaşabilecek beş ülke olarak belirledi. Diğer aday ülkeler konusunda ise katılım müzakerelerinin başlatılmasına ilişkin olarak olumsuz görüş belirtti.
• 1997 Lüksemburg Zirvesi’nde aday ülkeler müzakerelere hazır olup olmadıkları noktasından hareketle birinci ve ikinci dalga ülkeler olarak sınıflandırıldı. Müzakerelere hazır olan ülkeler ilk dalgayı, diğerleri ise ikinci dalgayı oluşturdu. Komisyon ilk dalga ülkelerle tam üyelik müzakerelerine 1998’de başlanmasını önerdi. Ancak zirvede 10 Orta ve Doğu Avrupa ülkesinin yanı sıra Kıbrıs’ın AB üyeliği de teyit edildi. Ekim 1996’daki iktidar değişikliği nedeniyle üyelik başvurusunu geri çeken Malta ele alınmadı.
• 1998’de 10 Orta Avrupa ülkesi ve Kıbrıs’ın adaylık süreci başlatıldı. Çek Cumhuriyeti, Estonya, Macaristan, Polonya ve Kıbrıs’ın üyelik görüşmeleri başladı. Malta AB adaylığını yeniledi.
• 1999’da Berlin’de toplanan AB Zirvesi, Orta Avrupa ülkelerine verilen üyelik öncesi yardımların 2000 yılından itibaren iki katına çıkarılmasını kararlaştırdı.
• Helsinki Zirvesi’nde Bulgaristan, Letonya, Litvanya, Malta, Romanya ve Slovakya’yla üyelik görüşmelerine geçilmesi kararlaştırıldı ve Türkiye’nin adaylığı onaylandı.
• 2000’de diğer 6 aday ülkeyle üyelik görüşmeleri başladı. Yaşanan görüş ayrılıklarına rağmen AB kurumlarını, sayısını iki katına çıkan üyelere hazırlamak amacıyla düzenlenen Nice Anlaşması sonuçlandırıldı. pek çok alanda veto uygulaması çoğunluk oyu esasıyla değiştirildi.
• Avrupa Komisyonu’nda her üye ülkenin tek bir Komisyon üyesiyle temsil edilmesi ve Avrupa Parlamentosu’nun sandalye sayısının 740’a çıkarılması kararlaştırıldı. Bakanlar Kurulu’ndaki oy dağılması, Türkiye dışında şimdiki ve gelecekteki aday ülkeler dikkate alınarak yeniden belirlendi.
• 2001 Aralık ayında Laeken’deki zirvede 2004 yılına kadar birliğe üyeliğe hazır olacak 10 ülkenin adı açıklandı. Bunlar: Kıbrıs, Estonya, Macaristan, Letonya, Litvanya, Malta, Polonya, Slovakya, Çekya ve Slovenya.
• 1 Ocak 2002’de Avrupa tek para birimi Euro tedavüle girdi.
• 1 Mayıs 2004’te AB 10 yeni ülkeyi üyeliğe kabul etti. AB tarihinin en büyük genişleme hamlesi ardından birliğin üye sayısı 25’e yükseldi.
• 29 Ekim 2004’te Avrupa Birliği liderleri, birliğin ilk anayasasını imzaladılar.
• 8 Aralık 2004'te Romanya ile üyelik müzakereleri tamamlandı.
• 3 Ekim 2005'te Türkiye ile üyelik müzakereleri başladı.
• 1 Ocak 2007'de Bulgaristan ve Romanya Birliğe katıldı.
• 1 Temmuz 2013'te Hırvatistan Birliğe katıldı. Birliğin üye sayısı 28’e yükseldi.
• 31 Ocak 2020'de Birleşik Krallık 4 yıllık sürecin ardından birlikten ayrıldı. Üye sayısı 27'e indi. Bu süreç Brexit olarak adlandırıldı.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

• Avrupa Birliği resmi sayfası10 Eylül 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]