17 Temmuz Devrimi

17 Temmuz Devrimi
	Arap Soğuk Savaşı
Tarih	17 Temmuz 1968
Bölge	Irak
Sonuç	Abdurrahman Arif ve Tahir Yahya'nın devrilmesi; Irak'ta baasçı dönemin başlangıcı;
Taraflar
Irak Cumhuriyeti Arap Sosyalist Birliği;	Baas Partisi ; Irak Silahlı Kuvvetleri Irak Kara Kuvvetleri; Irak Deniz Kuvvetleri; Irak Hava Kuvvetleri;
Komutanlar ve liderler
Abdürrahman Arif; Tahir Yahya	Ahmed Hasan el-Bekir; Saddam Hüseyin; Abdurrahman el-Davud; Abdürrezzak en-Naif; Sa'dun Hammadi; Hardan et-Tikriti
Çatışan birlikler
Cumhurbaşkanlığı Muhafızları	10. Zırhlı Tugay; Jihaz Haneen

17 Temmuz Devrimi, 1968'de Irak'ta Ahmed Hasan el-Bekir, Abdurrezzak en-Naif ve Abdurrahman el-Davud liderliğinde, Cumhurbaşkanı Abdurrahman Arif ve Başbakan Tahir Yahya'yı deviren ve Arap Sosyalist Baas Partisinin Irak Bölgesel Şubesini iktidara getiren bir darbeydi. Darbeye ve ardından Naif liderliğindeki ılımlı fraksiyonun tasfiyesine katılan Baasçılar, Hardan et-Tikriti, Salih Mehdi Ammaş ve gelecekteki Irak Cumhurbaşkanı Saddam Hüseyin'i içeriyordu. Darbe öncelikle Yahya'ya yönelikti. Yahya, Arif'in ılımlı hükûmetini Irak'ın petrolünü İsrail'e karşı savaşta bir silah olarak kullanmak için Birleşik Krallık ve ABD'nin sahip olduğu Irak Petrol Şirketi'ni (IPC) kamulaştırmaya zorlamak için Haziran 1967 Altı Gün Savaşı'nın yarattığı siyasi krizi istismar eden açık sözlü bir Nasırcıdır. IPC'nin tam olarak kamulaştırılması, Baas yönetimi altında 1972 yılına kadar gerçekleşmedi. Darbenin ardından yeni Irak hükûmeti, sözde Amerikan ve İsrail entrikalarını ifşa ederek daha geniş bir tasfiyenin ortasında 14 kişiyi - 9 Irak Yahudisi de dahil - uydurma casusluk suçlamalarıyla alenen infaz ederek ve Irak'ın Sovyetler Birliği ile geleneksel olarak yakın ilişkilerini genişletmeye çalışarak gücünü pekiştirdi.

Baas Partisi, 17 Temmuz Devrimi'nden, Amerikan ve İngiliz kuvvetlerinin önderliğindeki bir işgalle iktidardan indirildiği 2003 yılına kadar hüküm sürdü.

Arka plan[değiştir | kaynağı değiştir]

Nisan 1966'da kardeşi Abdüsselam Arif'in ölümünün ardından iktidara gelen Abdürrahman Arif'in cumhurbaşkanlığında Amerika Birleşik Devletleri (ABD) ve Irak, 1958'deki 14 Temmuz Devrimi'nden bu yana hiç olmadığı kadar yakın ilişkiler geliştirdi.^[1]^[2] Lyndon B. Johnson yönetimi, Selam Arif'in, devrik Başbakan Abdülkerim Kasım'ın Birleşik Krallık (İngiltere) merkezli Irak Petrol Şirketi'nin (IPC) imtiyazlı holdinginin Temmuz 1965'te kamulaştırılmasını kısmen tersine çevirme önerisini olumlu karşıladı (Amerikan firmaları IPC'nin %23.75'ine sahipti).^[1] Altı Nasırcı kabine üyesinin istifası ve Irak halkı arasındaki yaygın hoşnutsuzluk onu bu plandan ve Batı yanlısı avukat Abdurrahman el-Bazzaz'ın kısa süreli başbakanlık görev süresinden (her iki Arif kardeşin cumhurbaşkanlıklarının yanında yer alan) vazgeçmeye zorladı. Bazzaz, Mayıs 1966'da Handren Dağı Muharebesi'ndeki kesin bir Kürt zaferinin ardından Iraklı Kürt isyancılarla bir barış anlaşması uygulamaya çalıştı.^[3] Arif, cumhurbaşkanlığını devralmadan önce ABD büyükelçisi Robert C. Strong ile bir dostluk kurmuş ve Nisan 1966 ile Ocak 1967 arasında ABD'ye bir dizi dostane jest yapmış olduğu için Irak'taki "birkaç ılımlı güçten biri" olarak kabul edildi.^[1] Arif'in talebi üzerine Başkan Johnson, 25 Ocak 1967'de Beyaz Saray'da beş Iraklı general ve Irak büyükelçisi Nasir Hani ile bir araya gelerek "iki hükûmet arasında daha yakın bir ilişki kurma arzusunu" yineledi.^[4] Johnson'ın Ulusal Güvenlik Danışmanı Walt Whitman Rostow'a göre MGK, Arif'i ABD'ye resmi bir ziyarette karşılamayı bile düşündü, ancak bu teklif hükûmetinin istikrarı konusundaki endişeler nedeniyle nihayetinde reddedildi.^[5] Altı Gün Savaşı'nın patlak vermesinden önce, Irak Dışişleri Bakanı Adnan Paçacı, 1 Haziran'da artan Orta Doğu krizini görüşmek üzere bir dizi ABD'li yetkiliyle bir araya geldi: ABD'nin Birleşmiş Milletler (BM) Temsilcisi Arthur Goldberg, Dışişleri Bakanlığı Siyasi İşlerden Sorumlu Müsteşarı Eugene V. Rostow, Dışişleri Bakanı Dean Rusk ve Başkan Johnson.^[6] Pahalı Arap yenilgisinin yarattığı siyasi atmosfer, Irak'ın 7 Haziran'da ABD ile ilişkilerini kesmesine ve nihayetinde Arif'in nispeten ılımlı hükûmetinin çökmesine sebep oldu.^[7]

Mayıs 1968'de ABD Merkezi İstihbarat Teşkilatı (CIA), Irak ordusundaki radikallerin Arif hükûmeti için bir tehdit oluşturduğunu ve "güçler dengesinin hiçbir grubun hissedemeyeceği şekilde olduğunu" belirten "Durgun Devrim" başlıklı bir rapor yayınladı. Rapora göre "güçler dengesi öyle bir haldeydi ki hiçbir grup kararlı adımlar atmaya yetecek gücü hissetmezken", ardından gelen tıkanıklık "birçok önemli siyasi ve ekonomik meselenin basitçe göz ardı edildiği bir durum" yaratmıştı.^[1] Haziran 1968'de Belçikalı yetkililer, ABD Dışişleri Bakanlığından Iraklı yetkililere, Irak'ın daha önceki bir protesto sırasında ABD büyükelçiliği ve konsolosluğuna verilen zararı tazmin etmeyi kabul etmesi ve diğer koşulları yerine getirmesi halinde normal ilişkileri sürdürmeyi teklif eden bir mesaj iletti. İsrail'in 1967 zaferinden sonra dayatılan ABD mal ve hizmetlerine yönelik Irak boykotunun sona ermesi dahil; ABD'li yetkililer bir darbeyi önlemeyi ummalarına rağmen, Irak'ın bu teklife herhangi bir yanıt verdiğine dair bir işaret yok.^[1]

En azından 1965'in ortalarından itibaren Şah'ın İran'ı, İsrail ve Birleşik Krallık -büyük ölçüde Mısır'ın Basra Körfezi'ndeki etkisini kontrol altına alma arzusuyla harekete geçmişti - Kürt isyancıları destekleyerek Irak'ı istikrarsızlaştırmaya çalışmıştı; ABD bunu yapmaktan kaçındı çünkü Kürt savaşının Sovyetler Birliği ile daha geniş Soğuk Savaş için önemsiz olduğu düşünülürdü.^[1] Üst düzey İsrailli yetkili Uri Lubrani stratejiyi şöyle açıkladı: "Şah, İsrail bağlantısının Arap rejimleri (özellikle Irak) için caydırıcı olacağına inanıyordu çünkü bu, bir Arap devleti İran'a saldırırsa İsrail'in Irak'ın batı kanadını vurmak için bu bahaneden yararlanacağı izlenimini yaratacaktı." ^[1] Nasırcı unsurlar Arif Abdürrezzak'ın Haziran 1966'daki başarısız darbe girişimine kadar (Rezzak'ın iktidarı devirmek için ikinci girişimi) Arif'i devirmeye teşebbüs ederken; Altı Gün Savaşı, Irak ordusu içindeki mevcut memnuniyetsizliği artırdı ve Kürtlerle arasındaki soğuklukla birleştiğinde, "Irak'ın siyasi istikrarı üzerinde derin bir etkisi oldu."^[1] Kardeşi gibi, Arif de daha önce Irak'taki radikal ve ılımlı unsurları dengelemeye çalıştı ve Rezzak komplosu ortaya çıktıktan sonra Nasırcılara karşı döndü. Ancak Arif, özellikle Tahir Yahya'yı yeniden başbakan olarak atayarak yükselen Irak milliyetçilerini yatıştırmak için harekete geçtiğinde, bu dengeleme eylemi savaş tarafından alt üst oldu.^[1] Yahya, 1963'ün sonlarında ilk başbakanlığı sırasında, Irak Ulusal Petrol Şirketi'nin (INOC) temellerini atan bir ulusal petrol şirketi kurma niyetini açıklamıştı. Temmuz 1967'den Temmuz 1968'e kadar ikinci başbakanlık döneminde, Yahya INOC'yi yeniden canlandırmak için harekete geçti ve "Irak'ın petrolünü İsrail'e karşı savaşta bir silah olarak kullanma" sözü vererek IPC'yi tamamen millileştirmek ve teknik kapasiteyi geliştirmek için Fransa ve Sovyetler Birliği ile birlikte çalışmaya çalıştı.^[8]

Darbe[değiştir | kaynağı değiştir]

Arif ve Yahya'ya karşı bir darbe planı, konunun önde gelen Baasçı generali Ahmed Hasan el-Bekir'in evinde düzenlenen bir "subaylar toplantısında" tartışıldığı en azından Mart 1968'den beri yapılıyordu.^[8] 17 Temmuz 1968'de Bekir, Abdurrahman el-Davud ve Abdürrezzak en-Naif liderliğindeki Irak Baas Partisi, kansız bir darbeyle iktidarı ele geçirdi ve Arif'i Londra'ya giden bir uçağa bindirdi. Darbe sonrası Bekir, cumhurbaşkanı; Davud, savunma bakanı; Naif ise başbakan oldu. Bekir, Naif ve Davud'un görevlerinden uzaklaştırılmalarını ve 30 Temmuz'da sürgün edilmelerini emretti ve Baas Partisi'nin Irak üzerindeki kontrolünü Mart 2003'teki ABD liderliğindeki işgale kadar pekiştirdi. Bekir daha sonra başbakan ve ordunun başkomutanlığına getirildi.^[8]^[1] Yarı resmi bir biyografiye göre, müstakbel Irak Cumhurbaşkanı Saddam Hüseyin, Naif'i Irak'ın dışına kadar eşlik eden uçağa silah zoruyla bizzat götürdü.^[9]

Darbeye yol açan kesin koşullar gizemle örtülüyor. Beyrut'taki ABD büyükelçiliği (Bağdat'taki ABD büyükelçiliği kapatıldıktan sonra Irak konusunda en önemli Amerikan istihbarat kaynağı haline geldi), sırasıyla Cumhurbaşkanı Arif'in askeri istihbaratından ve kişisel güvenliğinden sorumlu olan ve Baasçı olmayan Naif ile Davud'un ve komployu başlattığını ve Bekir, Hardan et-Tikriti ve Salih Mehdi Ammaş dahil Baasçı komploculardan yalnızca yeni bir hükûmet için daha geniş bir destek koalisyonu kurmak için katılmaları istendiğini düşünüyor. Ancak Brandon Wolfe-Hunnicutt, "Nayef tarafından idam edilmesine rağmen, darbeyi Bekir ve yardımcısı Saddam Hüseyin organize etti" diyor.^[10] Hem Naif hem de Bekir fraksiyonları, Altı Gün Savaşı'nın yarattığı siyasi iklim nedeniyle Arif'in "zayıf" hükûmetine giderek daha fazla hakim olan Başbakan Yahya'nın tüm gücü resmen gasp etmeyi planladığına dair söylentilerle motive oldu. Arif, devrilmesinden sonra Birleşik Krallık'a sürgüne gönderildi ve Yahya bile (hapishanede acımasız işkencelere maruz kalmasına rağmen), muhtemelen Irak'ın çağdaş tarihindeki diğer hükûmet değişikliklerine eşlik eden kan dökülmesinden kaynaklanan olumsuz uluslararası imajdan kaçınmak için idam edilmedi. Sonraki yıllarda Wolfe-Hunnicutt, Yahya'nın Sovyetler Birliği'nin yardımıyla IPC'yi millileştirme niyetini benimsemek de dahil olmak üzere, Saddam'ın "diğer birçoklarının başarısız olduğu zorlu bir siyasi rejimi güçlendirmeyi başardığını" belirtiyor.^[10]^[11]

Sonrası[değiştir | kaynağı değiştir]

Kurtuluş Meydanı'nda sarkan cesetleri görmeye gelen kalabalığın büyüklüğüne dair tahminler - parçalanmış beden ve kütle arasındaki şehvetli temas alanını artırıyor - 150.000 ila 500.000 arasında değişiyor. Köylüler konuşmaları dinlemek için çevredeki kırsal kesimden akın etti. Cenazelerle birlikte yargılamalar, Cumhurbaşkanı Ahmed Hasan el-Bekir ve diğer birçok aydının konuşmalar yaptığı ve karnaval benzeri atmosferi düzenlediği yirmi dört saat boyunca devam etti.

—Kanan Makiya, 1969 Bağdat idamlarını anlatıyor.^[12]

2 Ağustos 1968'de Irak Dışişleri Bakanı Abdülkerim Şeyhli, Irak'ın "sosyalist kampla, özellikle Sovyetler Birliği ve Çin Halk Cumhuriyeti ile "yakın ilişkiler arayacağını belirtti. Kasım ayı sonlarında, Beyrut'taki ABD büyükelçiliği, Irak'ın pek çok solcu ve komünist muhalifi serbest bıraktığını bildirdi, ancak "hiçbir belirti yoktu ... [onlara] rejimde önemli bir rol verilmemişti." Arif hükûmeti yakın zamanda Sovyetlerle büyük bir petrol anlaşması imzalamış olduğundan, Baas Partisi'nin Moskova ile ilişkileri iyileştirmeye yönelik hızlı girişimleri ABD'li politika yapıcılar için bir şok olmadı, ancak "yakında ortaya çıkacak stratejik bir ittifaka bir bakış sağladılar."^[1] Perde arkasında, Tikriti (şimdi Irak savunma bakanı), Amerikan petrol şirketi Mobil'in bir temsilcisi aracılığıyla ABD hükûmetiyle ayrı bir iletişim hattı açmaya çalıştı, ancak bu öneri hem Irak'ta hem de Suriye'de Baas Partisini Sovyetler Birliği ile çok yakından ilişkili olarak algılamaya başladığı için Johnson yönetimi tarafından reddedildi.^[13]

Aralık ayında, Ürdün merkezli Irak birlikleri, Ürdün Vadisi'ndeki İsrailli yerleşimcileri bombalamaya başladıklarında "uluslararası manşetlere çıktılar" ve bu İsrail Hava Kuvvetleri'nin güçlü bir tepkisine yol açtı.^[1] Bekir, " İsrail ve ABD ajanlarının beşinci kolunun arkadan vurduğunu" iddia etti 14 Aralık'ta Irak hükûmeti, "Irak rejiminde bir değişiklik meydana getirmek" için komplo kuran "bir İsrail casus ağı" keşfettiğini iddia etti ve düzinelerce kişiyi tutuklayıp ve sonunda uydurma casusluk suçlamalarıyla 14 kişiyi (9 Iraklı Yahudi dahil) alenen Ocak 1969'da alenen infaz etti.^[1] Kanan Makiya idamları Baas hükûmetinin Irak'ın kontrolünü sağlamlaştırmasına yardım ettiğine inanıyor, "Baasçı bir bakış açısına göre 1963'te erken ve kötü işlenen terör, işe yaradı ve ikinci kez ustaca uygulandı."^[12] Makiya, Baasçı tasfiyenin hızla Irak'ın marjinalleştirilmiş Yahudi cemaatinin çok ötesine nasıl genişlediğini anlatıyor: "Yalnızca 1969'da, hüküm giymiş casusların resmi infazları (veya bu tür infazların duyuruları) en azından şu günlerde gerçekleşti: 20 Şubat, 14 Nisan, 30 Nisan, 15 Mayıs, 21 Ağustos, 25 Ağustos, 8 Eylül ve 26 Kasım. Kurbanlar, şimdi Müslüman ya da Hristiyan Iraklılar ve arada sırada Yahudi iyi bir önlem almak için içeri atıldı."^[12] Toplamda tahminen 150 kişi, 1969-1970 yılları arasında Bağdat'taki Kurtuluş Meydanı'nda alenen idam edildi.^[8]

Tekelci şirketlerin diz çöktüğü ve millileştirmemizi tanıdığı 1 Mart 1973'e kadar kullandığımız planlar, kavramlar, görüşler, iç güçler ve yedekler artık emperyalizmin yeni tasarlanmış ve geliştirilmiş planlarıyla yüzleşmeye yetmiyor. Böylece emperyalizmin planlarında izin vermediği ek güçler hazırladık. Vatansever kardeşlerimizi temin ederiz ki, bizi Allende yapamayacaklar.—Saddam Hüseyin IPC'nin 1973 Şili Darbesi ışığında kamulaştırılması üzerine düşünürken, 24 Eylül 1973.^[14]

1 Haziran 1972'de Irak, IPC'nin tamamen kamulaştırıldığını duyurdu. ^[1] Bu, Nisan 1972'de Bekir ve Sovyet Başbakanı Aleksey Kosıgin tarafından 15 yıllık Irak-Sovyet Dostluk ve İşbirliği Antlaşması'nın imzalanmasının ardından geldi.^[1] Tarihçi Charles R. H. Tripp'e göre, Irak-Sovyet Antlaşması "Orta Doğu'da Soğuk Savaş'ın bir parçası olarak kurulan ABD destekli güvenlik sistemini" alt üst etti ve ABD'nin İkinci Irak-Kürt Savaşı sırasında isyancı tarafta olan Mustafa Barzani'nin Kürdistan Demokrat Partisi'ni (KDP) finanse etmesine yol açtı.^[15] Ekim 1972'den Mart 1975'te savaşın aniden sona ermesine kadar, CIA "Kürtlere yaklaşık 20 milyon dolar yardım sağladı", buna 1.250 ton atfedilemez silah da dahildi.^[1]

Çoğu çalışma Muammer Kaddafi'nin Libya'sının Eylül 1969'dan sonra izlediği kamulaştırma önlemlerini, diğer petrol üreticisi devletlerin daha sonra izleyeceği emsal teşkil etmesiyle öne çıkarırken, Irak'ın IPC'yi millileştirmesi, İran'ın 1951'de Anglo-Pers Petrol Şirketini millileştirmesinden bu yana yapılan en büyük kamulaştırma girişimiydi. ABD, millileştirmenin başarısız olmasını sağlamak için Batılı müttefiklerinin Irak petrolüne ambargo uygulamayı kabul edeceklerine ve Petrol İhraç Eden Ülkeler Örgütündeki (OPEC) müttefiklerinin - İran, Suudi Arabistan ve Kuveyt- üretimde orantılı bir artış ilan edeceklerine inanıyordu. Fakat, ABD'nin konumu uluslararası görüşe aşırı derecede aykırıydı ve Birleşik Krallık da dahil olmak üzere ABD'nin geleneksel müttefiklerinden hiçbiri bu tür önlemleri desteklemeye istekli değildi. ABD'nin düşüncesinin aksine OPEC, Irak'ın millileştirilmesinin başarısını sağlamak için kararlı adımlar attı. IPC konsorsiyumu 1 Mart 1973'te Irak ile aralarındaki çözülmemiş anlaşmazlıkları çözmek için bir anlaşma imzaladı ve anlaşma, Bağdat'ta kutlamalarla karşılandı.^[8]

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]

Sold Out? US Foreign Policy, Iraq, the Kurds, and the Cold War. Palgrave Macmillan. 2015. ISBN 978-1-137-48711-7.
Kienle, Eberhard (1991). Ba'th versus Ba'th: The Conflict between Syria and Iraq 1968–1989. I.B. Tauris. ISBN 1-85043-192-2.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Gibson 2015.
^ Missions Accomplished?: The United States and Iraq Since World War I. Oxford University Press. 2011. ss. 49-50. ISBN 9780195333381.
^ Gibson 2015, ss. 94–98.
^ Gibson 2015, ss. 99, 102.
^ Gibson 2015, s. 99.
^ Gibson 2015, s. 100.
^ Gibson 2015, ss. 101–105, 111.
^ ^a ^b ^c ^d ^e "The End of the Concessionary Regime: Oil and American Power in Iraq, 1958–1972". March 2011. ss. 2, 21-22, 146-147, 149-154, 182, 187, 194-196, 200-202, 209-262. 14 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2020.
^ Saddam Hussein: A Political Biography. Grove Press. 2002. ss. 33-34. ISBN 978-0-8021-3978-8.
^ ^a ^b Wolfe-Hunnicutt, Brandon (2017). "Oil Sovereignty, American Foreign Policy, and the 1968 Coups in Iraq". Diplomacy & Statecraft. Routledge. 28 (2): 235-253. doi:10.1080/09592296.2017.1309882. 12 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2021.
^ Wolfe-Hunnicutt, Brandon (March 2011). "The End of the Concessionary Regime: Oil and American Power in Iraq, 1958–1972". ss. 2, 21-22, 146-147, 149-154, 182, 187, 194-196, 200-202, 209-262. 14 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2020.
^ ^a ^b ^c Republic of Fear: The Politics of Modern Iraq, Updated Edition. University of California Press. 1998. ss. 50, 52-53, 55-59. ISBN 9780520921245.
^ Wolfe-Hunnicutt (2017). "Oil Sovereignty, American Foreign Policy, and the 1968 Coups in Iraq". Diplomacy & Statecraft. Routledge. 28 (2): 235-253. doi:10.1080/09592296.2017.1309882. 12 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2021.
^ Makiya, Kanan (1998). Republic of Fear: The Politics of Modern Iraq, Updated Edition. University of California Press. ss. 7-8. ISBN 9780520921245.
^ A History of Iraq, Second Edition. Cambridge University Press. 2002. s. 203. ISBN 9780521529006.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

Bkz . Ulusal Güvenlik Konseyi Personelinden John W. Foster'dan Başkanın Özel Yardımcısına (Rostow) Muhtıra: Irak Darbesi 23 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ve Muhtırası Ulusal Güvenlik Konseyi Personelinden John W. Foster'dan Başkanın Özel Asistanına (Rostow): Daha Net Bir Resim 23 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ABD Dışişleri Bakanlığı'nın ABD Dış İlişkiler Departmanı'ndan (FRUS ) Irak Darbesi'nin 23 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ABD'nin darbeye erken tepkileri nedeniyle yaptığı açıklama.
Yeni hükûmetin İngiliz ve Amerikan değerlendirmeler zıt için bkz Saddam Hüseyin 19 Temmuz 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ve Irak Siyasetinde Bazı Notlar: Muhtırası CIA hazırlanan 29 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. gelen Milli Güvenlik Arşivi ve FRU'lar.
"U.S. Foreign Policy, Iraq, and the Cold War 1958–1975" (PDF). April 2013. 10 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. ABD Merkezi İstihbarat Teşkilatı'nın (CIA) darbeyi desteklediği yönündeki tamamen yanlış iddiayı 169. sayfada bir dipnotta kısaca tartışıyor.

[FOOTNOTEGibson2015-1] ^ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Gibson 2015.

[2] Missions Accomplished?: The United States and Iraq Since World War I. Oxford University Press. 2011. ss. 49-50. ISBN 9780195333381.

[FOOTNOTEGibson201594–98-3] Gibson 2015, ss. 94–98.

[FOOTNOTEGibson201599,_102-4] Gibson 2015, ss. 99, 102.

[FOOTNOTEGibson201599-5] Gibson 2015, s. 99.

[FOOTNOTEGibson2015100-6] Gibson 2015, s. 100.

[FOOTNOTEGibson2015101–105,_111-7] Gibson 2015, ss. 101–105, 111.

[Wolfe-Hunnicutt_2011-8] "The End of the Concessionary Regime: Oil and American Power in Iraq, 1958–1972". March 2011. ss. 2, 21-22, 146-147, 149-154, 182, 187, 194-196, 200-202, 209-262. 14 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2020.

[9] Saddam Hussein: A Political Biography. Grove Press. 2002. ss. 33-34. ISBN 978-0-8021-3978-8.

[Wolfe-Hunnicutt_20173-10] Wolfe-Hunnicutt, Brandon (2017). "Oil Sovereignty, American Foreign Policy, and the 1968 Coups in Iraq". Diplomacy & Statecraft. Routledge. 28 (2): 235-253. doi:10.1080/09592296.2017.1309882. 12 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2021.

[Wolfe-Hunnicutt_20112-11] Wolfe-Hunnicutt, Brandon (March 2011). "The End of the Concessionary Regime: Oil and American Power in Iraq, 1958–1972". ss. 2, 21-22, 146-147, 149-154, 182, 187, 194-196, 200-202, 209-262. 14 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mayıs 2020.

[Makiya_hangings-12] Republic of Fear: The Politics of Modern Iraq, Updated Edition. University of California Press. 1998. ss. 50, 52-53, 55-59. ISBN 9780520921245.

[Wolfe-Hunnicutt_2017-13] Wolfe-Hunnicutt (2017). "Oil Sovereignty, American Foreign Policy, and the 1968 Coups in Iraq". Diplomacy & Statecraft. Routledge. 28 (2): 235-253. doi:10.1080/09592296.2017.1309882. 12 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2021.

[14] Makiya, Kanan (1998). Republic of Fear: The Politics of Modern Iraq, Updated Edition. University of California Press. ss. 7-8. ISBN 9780520921245.

[15] A History of Iraq, Second Edition. Cambridge University Press. 2002. s. 203. ISBN 9780521529006.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

g t d Irak'ta protesto ve darbeler
İEDTY (1918-1920)	1919 Mahmud Berzenci Ayaklanması
Irak Mandası (1920-1932)	1920 Irak İsyanı
Irak Krallığı (1921-1958)	1922 Mahmud Berzenci Ayaklanması 1931-1932 Ahmed Barzani Ayaklanması 1933 Simele Katliamı 1935-1936 Irak Şii Ayaklanmaları 1936 Irak askerî darbesi 1941 Irak askerî darbesi 1943 Barzani ayaklanması 1948 El-Vatbe Ayaklanması 14 Temmuz Devrimi (1958)
Irak Cumhuriyeti (1958-1968)	1959 Musul Ayaklanması Ramazan Devrimi (1963) Kasım 1963 Irak askerî darbesi 1965 Irak darbe girişimi 1966 Irak darbe girişimi 17 Temmuz Devrimi (1968)
Irak Cumhuriyeti (1968-2003)	İkinci Irak-Kürt Savaşı 1977 Irak'ta Şii Ayaklanması 1979-1980 Irak'ta Şii Ayaklanması 1983 Kürt İsyanı 1991 Irak Ayaklanmaları Irak Kürt İç Savaşı 1996 Irak Darbe Girişimi 1999 Irak'ta Şii Ayaklanması
Irak Cumhuriyeti (2003-günümüz)	2011 Irak protestoları 2011 Duhok Olayları 2012–2013 Irak protestoları 2015–2018 Irak protestoları 2019–2021 Irak protestoları 2020 Süleymaniye Valiliği'nde Kürt protestoları

g t d Arap milliyetçiliği
İdeoloji	Arap sosyalizmi Baasçılık Nâsırcılık Pan Arabizm Üçüncü Enternasyonel Teori
Tarih	Arap Ayaklanması Filistin Mandası'nda toplumlararası çatışma 1936-39 Arap ayaklanmaları 1920 Irak İsyanı Huzistan'da Arap ayrılıkçılığı 1979 Huzistan ayaklanması Büyük Suriye İsyanı 1941 Irak askerî darbesi Anglo-Irak Savaşı Arap-İsrail savaşları Süveyş Krizi Altı Gün Savaşı Yıpratma Savaşı Yom Kippur Savaşı İsrail-Filistin çatışması 1952 Mısır Devrimi Irak İntifadası Cezayir Bağımsızlık Savaşı 14 Temmuz Devrimi 1959 Musul Ayaklanması 1961 Suriye askerî darbesi Arap Soğuk Savaşı Kuzey Yemen İç Savaşı Ramazan Devrimi 1963 Suriye askerî darbesi Zufar Ayaklanması Kasım 1963 Irak askerî darbesi Aden Krizi 1966 Suriye askerî darbesi 17 Temmuz Devrimi 1969 Sudan askerî darbesi 1969 Libya askerî darbesi Kara Eylül Olayları Lübnan İç Savaşı
Konseptler	Araplaşma Arap kimliği Arap Birliği (plan) Arap dünyası
Kişiler	Mişel Eflak Casim Elvan Yaser Arafat Abdürrahman Arif Abdüsselam Arif Zeki el-Arsuzi Beşşar Esad Hafız Esad Cemal el-Etâsî Mansur el-Atraş Sultan el-Atraş Tarık Aziz Ahmed Hasan el-Bekir Ahmed bin Bella Selahaddin el-Bitar İzzet Derveze I. Faysal Muammer Kaddafi Reşid Ali Geylani George Habaş Mustafa Satı Bey Hüseyin bin Ali (Mekke emiri) Saddam Hüseyin Emin el-Hüseynî Salah Cedid Abdurrahman el-Kevakibi Cemal Abdünnâsır Adnan Paçacı Amin Rihani Fuad er-Rikabi Abdullah Rimavi Hamdin Sabahi Konstantin Züreyk
Örgütler	El-Evde El-Fetat Cemiyeti Al-Mourabitoun Arap Baası Arap Baas Hareketi Arap Federasyonu Arap Yüksek Komitesi Arap İslam Cumhuriyeti Arap Kurtuluş Ordusu Arap Milliyetçi Hareketi Arap Sosyalist Eylem Partisi Arap Sosyalist Birliği (Mısır) Arap Sosyalist Birliği (Irak) Arap Sosyalist Birlik Partisi (Suriye) Arap Yarımadası Halk Birliği Nakşibendi Ordusu Baas Partisi Baas Partisi (Irak ağırlıklı hizip) Baas Partisi (Suriye ağırlıklı hizip) Fetih (siyasi parti) Arap Cumhuriyetleri Federasyonu Irak Devrimcileri Genel Askeri Konseyi Bağımsızlık Partisi (Filistin Mandası) Lübnan Ulusal Hareketi Libya Arap Sosyalist Birliği Ulusal Kurtuluş Cephesi (Cezayir) Filistin Kurtuluş Örgütü Filistin Halk Kurtuluş Cephesi Retçi Cephe Cihad ve Kurtuluş Yüksek Komutanlığı Arap Cumhuriyetleri Birliği (1972) Birleşik Arap Cumhuriyeti Birleşik Arap Devletleri Birleşik Siyasi Komutanlık
Edebiyat	Arap Uyanışı Diriliş Yolunda Tek Kader için Savaş
Semboller	Birleşik Arap Cumhuriyeti arması Selahaddin Kartalı Arap Federasyonu bayrağı Arap İsyanı bayrağı Kureyş Şahini Pan-Arap renkleri
İlgili konular	Cezayir milliyetçiliği Mısır milliyetçiliği Büyük Moritanya Büyük Fas Büyük Somali Büyük Suriye Büyük Yemen Irak milliyetçiliği İslamcılık Ürdün milliyetçiliği Lübnan milliyetçiliği Libya milliyetçiliği Filistin milliyetçiliği Ümmetçilik Sahravi milliyetçiliği Somali milliyetçiliği Suriye milliyetçiliği Tunus milliyetçiliği
Kategori

1968 Irak Darbesi nedir?, 1968 Irak Darbesi anlamı nedir?, 1968 Irak Darbesi ne demektir?