1946 İtalya genel seçimleri

1946 İtalya Genel Seçimleri
Kurucu Meclis'in 556 sandalyesi için; Çoğunluk için 279 sandalye gerekli
Katılım	%89.1
Önceki Başbakan; Alcide De Gasperi; Hristiyan Demokrasi (İtalya)	Seçilen Başbakan ; Alcide De Gasperi; Hristiyan Demokrasi (İtalya)

1946 İtalya Genel Seçimleri, 2 Haziran 1946 tarihinde İtalya'da yapılan seçimlerdir. II. Dünya Savaşı'nın ardından yapılan bu ilk seçimde Kurucu Meclis üyesi olacak 556 vekil^[1] belirlenmiştir. İlk kez İtalyan kadınların da oy kullandığı seçimlerde seçmenlerden hem siyasi vekillerini belirlemeleri hem de ülkenin yönetim biçimine karar vermeleri istenmiştir.

Seçim sistemi[değiştir | kaynağı değiştir]

1922-1943 yılları arasındaki dönemde İtalya Krallığı'nda iktidarda olan İtalyan faşizminin devrilmesinden sonra yapılan ilk demokratik seçimlerde doğrudan temsil ilkesi seçimlerde kullanılmıştır. Ülkedeki bölgeler 31 seçim çevresine bölünmüş ve temsilcilerini seçmesi istenmiştir.

Seçim kampanyası[değiştir | kaynağı değiştir]

II. Dünya Savaşı'nın sonunda İtalya ülke çapında yapılan uzlaşı uyarınca geçici yasalarla yönetiliyordu. Ulusal Kurtuluş Komitesi monarşiyle temas halinde iktidardaydı. Ancak neredeyse yirmi yıldır demokratik seçim geleneği olmayan ülkede ilk seçimlerle belirlenecek olan hükûmet, yeni seçilmiş olan Kurucu Meclis'ten güvenoyu almak durumundaydı.

Seçimlerdeki ana siyasi özneler faşist dönemden önce de güçlü Hristiyan Demokratlar, Sosyalistler ve faşizm ile nazizme karşı örgütlü silahlı partizan direnişte öne çıkan İtalyan Komünist Partisi'dir.

Seçime ayrıca faşist dönem öncesi iktidardaki varlıklı sınıfları temsil eden liberaller katılmaktaydı. Liberaller, monarşi yanlılarıyla muhafazakârlar arsında bir blok kurulmasını savunuyorlardı.^[2]

Sonuçlar[değiştir | kaynağı değiştir]

← 2 Haziran 1946 Genel Seçimleri sonuçları →
Parti / Oy		%	Vekillik

Hristiyan Demokrasi (İtalya)	8,101,004	35.21	207
İtalyan Sosyalist Partisi	4,758,129	20.68	115
İtalyan Komünist Partisi	4,356,686	18.93	104
Ulusal Demokratik Birlik	1,560,638	6.78	41
Halk Cephesi	1,211,956	5.27	30
İtalyan Cumhuriyetçi Parti	1,003,007	4.36	23
Ulusal Bağımsızlık Bloku	637,328	2.77	16
Eylem Partisi	334,748	1.45	7
Sicilya Bağımsızlık Hareketi	171,201	0.74	4
İtalyan Köylü Partisi	102,393	0.44	1
Cumhuriyetçi Demokrat Parti	97,690	0.42	2
Sardunya Eylem Partisi	78,554	0.34	2
İtalyan Birlik Hareketi	71,021	0.31	1
Sosyal Hristiyan Parti	51,088	0.22	1
Demokratik İşçi Partisi	40,633	0.18	1
Diğer	412,550	1.79	0
Geçersiz/boş oylar		1,936,708	–	–
Toplam		24,947,187	100.00	556
Kayıtlı seçmen/katılım oranı		28,005,449	89.08	–

Kaynak: İtalya İçişleri Bakanlığı7 Aralık 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Referandum[değiştir | kaynağı değiştir]

Seçimlerin yanı sıra seçmenler referandumda da oy kullandılar. Seçmenlerden Kral II. Umberto'nun saltanatının devam etmesi veya İtalya'da cumhuriyet ilan edilmesi arasında seçim yapmaları istendi. Genel olarak kuzey bölgelerinin cumhuriyet, güney bölgelerinin monarşi yanlısı oy kullandığı seçimlerde çoğunluk cumhuriyetten yana oy kullandı. II. Umberto ülkeyi terk etmek durumunda bırakıldı.^[3]

İtalyan devletinin anayasal şekli	Oy	%
Cumhuriyet	12,718,641	54.3%
Monarşi	10,718,502	45.7%
Geçersiz oylar	1,509,735	–
Toplam	24,946,878	100%

Analiz[değiştir | kaynağı değiştir]

Seçimlerden sonra başbakanlık görevini yürüten De Gasperi, ABD tarafından doğrudan desteklenmiştir. II. Dünya Savaşı'nın ardından kamuoyunda prestiji yükselen Sovyetler Birliği ve komünistlerin İtalya'da da etkili olması, özellikle halk nezdinde İtalyan Komünist Partisi'nin saygınlığının artması ABD tarafından tehlike olarak tanımlanmıştır. 1947 yılı Ocak ayında yaptığı ABD ziyaretinde ülkenin acil ihtiyacı olan ekonomik yardımı karar altına aldıran De Gasperi, büyük sermaye çevreleriyle temasıyla dikkat çekmiştir.^[4] De Gasperi ziyareti sırasında 100 milyon USD mertebesinde bir Eximbank kredisi almış, bu yardım yaklaşan Soğuk Savaş döneminde İtalyan Hükûmetine ABD tarafından verilen bir güvenoyu olarak yorumlanmıştır. De Gasperi değişmekte olan ABD dış politikasını da iyi analiz ederek ülkede hükûmet ortağı konumunda olan komünist ve sosyalistleri 1947 Mayıs krizi adı verilen süreçte hükûmetten tasfiye etmiştir.

Mayıs krizi[değiştir | kaynağı değiştir]

1947 Mayıs krizi adı verilen siyasal gelişmeler İtalya ve Fransa'da hükûmetten komünistlerin tasfiye edilmesini anlatır. Kriz Avrupa'da Soğuk Savaş'ın başlangıcını sağlayan olaylardan birisi sayılır.

İtalya'da popülerliği azalmakta olan Alcide De Gasperi önderliğindeki Hristiyan Demokratlar, sol koalisyonun hükûmet alternatifi tehlikesiyle karşı karşıyaydı. De Gasperi, ABD Başkanı Harry Truman'ın da desteğiyle hükûmetteki İtalyan Komünist Partisi üyesi bakanları tasfiye etmiştir.

Fransa'da ise hükûmetteki Fransız Komünist Partisi üyesi bakanların varlığı hükûmet içinde gerginliklere sebep olarak gösteriliyordu. Hükûmetin işçi karşıtı ücret düşmesine yönelik politikasına karşı çıkan komünistler 5 Mayıs 1947 tarihinde hükûmetten tasfiye edilmişlerdir. Tasfiye ile birlikte Fransa iç siyasetinde ABD etkisi artmış, sonrasında da Marshall Planı ile artarak devam etmiştir.

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

^ Vekil sayısı aslında 573'tür ancak o dönemde Birleşmiş Milletler silahlı denetimi altında olan Julian March ve Güney Tirol bölgelerinde seçim yapılamamıştır
^ Ulusal Bağımsızlık Bloku
^ Ülkeden ayrılan Umberto bir daha ülkeye dönemedi. Yasaya göre onun dışında kraliyet ailesinden hiçbir erkek üyenin de ülkeye girişine izin verilmedi.
^ 10 gün süren ziyaret medya patronu ve Time dergisinin sahibi Henry Luce tarafından ayarlanmıştır.

[1] Vekil sayısı aslında 573'tür ancak o dönemde Birleşmiş Milletler silahlı denetimi altında olan Julian March ve Güney Tirol bölgelerinde seçim yapılamamıştır

[2] Ulusal Bağımsızlık Bloku

[3] Ülkeden ayrılan Umberto bir daha ülkeye dönemedi. Yasaya göre onun dışında kraliyet ailesinden hiçbir erkek üyenin de ülkeye girişine izin verilmedi.

[4] 10 gün süren ziyaret medya patronu ve Time dergisinin sahibi Henry Luce tarafından ayarlanmıştır.

[1]

[2]

[3]

[4]

g t d Avrupa komünizmi
Arkaplan	Marshall Planı · Truman Doktrini · Macar Devrimi · Prag Baharı · Barış içinde bir arada yaşama · Proleter devrim · Reformizm · Enver Hoca
İtalyan Komünist Partisi	İtalyan direniş hareketi · 1946 İtalya Genel Seçimleri · Salerno Olayı · Palmiro Togliatti · Giorgio Napolitano
Fransız Komünist Partisi	Maquis · 1945 Fransa yasama seçimleri · Maurice Thorez · Georges Marchais
İspanyol Komünist Partisi	Dolores Ibárruri · Jorge Semprún · Santiago Carrillo · İspanya'da demokrasiye geçiş süreci · 1977 Atocha Katliamı

1946 İtalya Genel Seçimleri nedir?, 1946 İtalya Genel Seçimleri anlamı nedir?, 1946 İtalya Genel Seçimleri ne demektir?